Challenge #1. [GYM BATTLE]

Met een lichte glimlach dacht Shark terug aan deze ochtend. Hij was dan uiteindelijk zijn moeder gaan bezoeken omdat hij zich zo schuldig voelde omdat hij niet veel bij haar langs was geweest. Zijn moeder had enthousiast gereageerd toen hij aan de deur had gestaan, had hem naar binnen gevraagd en had hem vervolgens overladen met koekjes en allerlei andere lekkernijen. Soms leek het net alsof hij bij zijn grootmoeder op bezoek ging. Voordat ze stierf nodigde zij Shark ook altijd uit en dan overlaadde ze hem ook altijd met koekjes. Shark en zijn moeder hadden zijn grootouders expres nooit iets verteld over de gruwelijke praktijken van haar man en haar zoon. Ze hadden altijd gedaan alsof ze het perfecte voorbeeldfamilie waren. Dat waren ze natuurlijk niet, maar er waren weinigen die daar echt van wisten. Pas toen de scheiding officieel was kwamen mensen met vragen aanzetten, maar aangezien zowel Shark als zijn moeder al het contact hadden verbroken, kregen geen van deze mensen hun ooit te pakken. Shark voelde zich soms schuldig om de manier waarop ze al het contact hadden verbroken, maar het was zo beter. Niemand wist hier iets over zijn identiteit en zijn moeder kon ook gewoon haar gang gaan. Zijn moeder had een baantje bij het café gevonden in Aquacorde Town en had het daar erg naar haar zin. Ze had leuke collega’s en er zat één mannelijke collega tussen die ze wel zag zitten, maar waar ze – en dat had ze plechtig beloofd – verder niks mee ging doen. Shark kon het allemaal niks schelen. Als ze een vriend zou krijgen en ze was daarmee gelukkig dan was het voor hem allemaal goed, maar ze had hem verteld dat ze niet alles op één jaar zomaar kon vergeten. Shark had dat wel begrepen, maar had haar toevertrouwd dat hij het oké vond als ze het zou doen. Natuurlijk was hij wel nieuwsgierig geworden en dus was hij die middag even met haar mee geweest naar haar werk. De types die daar werkten waren net zoals zijn moeder: knettergek, maar wel aangenaam in omgang. De kerel waar zijn moeder vermoedelijk een oogje op had had een paar tatoeages en leek een beetje een ruige kerel als je hem van een afstand zag, maar eigenlijk was hij best wel vriendelijk en viel hij enorm mee. Shark kon niet zeggen dat hij het vervelend zou vinden als zijn moeder met die gast thuis zou komen. Nee, dat kon hij echt niet.

Nadat Shark zijn moeder had achtergelaten bij haar werk – en haar daarbij nog plagerig had gericht op het feit dat de man op wie ze een oogje had wel érg vaak naar haar keek en waarop ze hem een waarschuwende tik had gegeven – was Shark doorgegaan om naar Santalune City te gaan. Hij had de man uitgelegd dat hij een trainer wilde worden en had daarbij gehoopt dat de man niet vervelend ging reageren, maar hij leek juist erg onder de indruk te zijn van Shark’s doelen en had hem veel succes gewenst. Ook had hij Shark op het hart gedrukt dat deze mocht langskomen wanneer hij wilde. Nee, Shark kon niet zeggen dat hij het een verkeerde keuze zou vinden van zijn moeder als ze met hem samen zou komen, maar natuurlijk vond hij het ook niet erg als ze nog even alleen zou blijven en zou wachten tot ze er klaar voor was. Hij was verbaasd over het feit dat ze nu pas dingen echt achter zich begon te laten en begon ook beter te begrijpen waarom ze wilde dat hij dat ook deed. Toch kon hij er niet omheen dat zijn moeder ooit een keer tegen de man zou moeten zeggen wat haar zoon had gedaan… en dan was het nog maar de vraag of de man hun nog wel zo aardig zou vinden. Shark slikte zijn onzekerheden zo goed mogelijk weg en vervolgde zijn pad door het Santalune Forest. Hij wist deze keer tien keer beter welk pad hij moest nemen en was dan gelukkig niet afhankelijk van een vijftienjarige jongen die dacht dat hij alles wist. Hij grinnikte terwijl hij aan Kenneth dacht en was blij dat hij geen Pokémon tegenkwam onderweg. Anders moest hij weer bij het Pokémon Center stoppen om ze op te lappen. Nee, deze keer zou hij geen gevechten meer nodig hebben om er klaar voor te zijn. Hij merkte aan Dragona en Inferno dat ze er al meer dan klaar voor waren. Een van hun zou heel de gym misschien nog wel kunnen verslaan, maar Shark wilde dat dit een ervaring werd die ze met z’n allen konden delen. Hij zou het dan ook fijn vinden als hij ze allebei kon gebruiken en had er dan ook voor getraind dat ze beiden een aandeel zouden krijgen in het gevecht. De jongen wachtte met een vastberaden blik af totdat hij Santalune City zou betreden.

Het duurde niet al te lang voordat hij Santalune City betrad omdat hij wist waar hij moest gaan. Hij zag het rode dak van het Pokémon Center al opdoemen in de verte en niet veel later bevond hij zich naast de fontein van de stad. Hij zag het gebouw van de gym aan zijn rechterkant en begon die richting al op te lopen. Zijn ogen gleden naar een lichtelijk teleurgestelde trainer die naar buiten kwam gelopen en moeite moest doen om zijn tranen te bedwingen. Shark fronste. Hij wist vrij zeker dat als hij zou verliezen dat hij er in elk geval al niet zo uit wilde zien. Hij liep met een grote boog om de trainer heen zodat hij niet aangesproken kon worden en ging het gebouw binnen. Zijn ogen vielen op een schilderij dat net weer terug op zijn plaats viel en vroeg zich af of dat soms de deur was om naar binnen te gaan. Hij wilde net naar het schilderij lopen toen hij het grote gat met de spinnenweb pas in de gaten kreeg. Hij was er echt bijna in gevallen. Hij keek naar beneden, maar er was enkel een donker gat te zien. Hmm. Via deze weg of proberen om het schilderij opzij te duwen? Plotseling overviel een kinderlijk gevoel van avontuur hem en met een grijns sprong Shark naar voren waarna hij zijn armen om de spinnenweb sloeg. Hij kon nog net een kreet van plezier onderdrukken toen hij naar beneden gleed. De draad stopte een eindje boven het daadwerkelijke net en na even getwijfeld te hebben liet Shark zich vallen. Het spinnenweb veerde omhoog en hij kon zichzelf nog net staan de houden. Hij zag een heel pad van spinnenwebben naar alle kanten lopen, maar het was niet moeilijk om uit te maken waar hij moest zijn. Shark vroeg zich af waarom dit er was als je ook gewoon via het schilderij kon lopen, maar hij nam aan dat voor de kindjes onder hun waren. Hij grijnsde. Zoals hijzelf dus. Shark liep nog een eindje door, liep een houten trapje op en kwam uiteindelijk terecht op een vrij groot veld. Hij draaide zijn hoofd naar rechts en zag de inkeping met het formaat van een deur. Daar moest je dus naar buiten gaan en dan kwam je waarschijnlijk uit bij het schilderij. Handig om te weten als hij hier ooit een tweede keer zou komen.

‘Ik zie dat je de lange route hebt genomen! Dat is echt fantastisch!’ Shark schrok zich een ongeluk toen een blonde vrouw zijn richting op kwam wandelen. Ze hield een camera vast en hield deze op hem gericht. ‘Selfie maken?’ vroeg ze. ‘Als je wint dan kom je op mijn erebord terecht.’ Shark wierp een blik op het prikbord dat aan de muur hing. ‘Je verliest nogal vaak aan de foto’s te zien,’ kon hij niet laten om te zeggen en hij zag de blik van de vrouw even betrekken. Shark zag een foto van een norse jongen op het bord hangen en probeerde een grijns te onderdrukken. Dat was een vrolijke uitdager, zeg. Hij ging naast de vrouw staan en zette één van zijn beste lachjes op – dat wilde zeggen zijn mondhoeken awkward omhoog gedrukt zodat het op een glimlach léék – waarna de foto getrokken werd. ‘Fantastisch!’ riep de vrouw, maar ze klonk minder enthousiast dan daarnet. Shark hield zichzelf voor dat hij de volgende keer zijn opmerkingen maar voor zich hield. Dadelijk wilde ze niet meer met hem vechten of zo. Samen met de vrouw liep hij naar het veld toe waar een scheidsrechter al op zijn positie stond. ‘Aan de rechterzijde hebben we de uitdager, aan de linkerzijde de gymleader Viola!’ riep de scheidsrechter. ‘Beide trainers zijn bevoegd om twee Pokémon te gebruiken. De uitdager mag zijn Pokémon terugkeren, de gymleader mag dit niet. Nadat beide Pokémon uitgeschakeld zijn van één van de trainers is het gevecht afgelopen.’ Shark had dit altijd alleen maar op televisie gehoord als ze de League live afspeelden. Het was grappig om te zien hoe erg de scheidsrechter zijn best deed om formeel te klinken, maar hoe moe hij eigenlijk wel niet was. Oh well. Nog voordat hij kon reageren riep Viola al dat ze gingen beginnen en gooide haar Poké Ball naar voren. Shark schrok wakker en gooide ook zijn Poké Ball naar voren. Het gevecht kon beginnen!

vs

Viola sent out Surskit!
Shark sent out Dragona!
Dragona used Agility! It raised its speed!
Surskit used Quick Attack!
Dragona used Thunderbolt! It’s super effective!
Surskit used Bubble! It missed!
Dragona used Dragon Rage! It missed!
Surskit used Quick Attack!
Dragona used Agility! It raised its speed!
Surskit used Quick Attack! It missed!
Dragona used Thunderbolt!
Dragona used Dragon Rage!
Surskit fainted!

Lichtelijk geïrriteerd zijnde keek Shark toe hoe Viola haar Surskit terugkeerde en hoe zijn Dragonair stond te hijgen. Quick Attack was echt een vervelende aanval als je het hem vroeg. Op een gegeven moment had hij wel twee keer Agility moeten gebruiken omdat ze anders te snel was geweest. Ze had op het laatste moment nog een Quick Attack geprobeerd, maar deze had Dragona net zo snel op het laatste moment weten te ontwijken als dat de Surskit haar eerste Dragon Rage had ontweken. Het voordeel was met Dragon Rage dat het direct zo’n schade deed dat het ervoor zorgde dat zwakkere Pokémon sneller verslagen waren. Het niveauverschil tussen Dragona en Surskit was vrij groot waardoor Surskit de twee Thunderbolts ook al niet echt had aangekund. Jammer genoeg was ze niet verlamd geraakt, dat zou het gevecht namelijk nog makkelijker hebben gemaakt. Shark vond dat hij al wel weer genoeg aanvallen had verspild aan de Surskit. Het was maar goed dat hij Inferno over had gehouden voor het laatste gevecht. ‘De eerste ronde gaat naar Shark!’ riep de scheidsrechter. Normaal gezien riepen ze ook je achternaam om, maar Shark had geweigerd om deze te geven aan Viola en aan de scheidsrechter. Met een schok bedacht hij zich dat als hij ooit voor de League zou verschijnen dat zijn vader hem zou herkennen. En wat met de foto die Viola op het prikbord ging hangen als hij dit gevecht zou winnen? Nee. Hij ging daar niet om panikeren. Hij kon zich niet zijn hele leven blijven verstoppen voor zijn vader. Bovendien wist zijn vader niet wat hij gedaan had en had de politie er voor gezorgd dat ze veilig waren. De politie geloofde hun eerder dan zijn vader, dus waar maakte hij zich druk om. ‘Alles in orde, Shark?’ vroeg Viola. Shark merkte nu pas dat hij intens naar zijn Dragonair aan het staren was en met een knikje maakte hij duidelijk dat er niets aan de hand was. Hij pakte zijn Poké Ball en keerde Dragona terug in haar Poké Ball. ‘Als ik je nodig heb roep ik je wel weer,’ murmelde hij. Zijn Pokémon was nog niet verslagen en hij had Inferno nog over, maar verwachte niet al te veel problemen. Een paar goed gemikte fire attacks en ze zou wel anders piepen. Hij was nog niet klaar met Viola en dat ging hij duidelijk laten merken aan haar.

vs [/center]

Met een lichte grijns op zijn gezicht kwam Inferno tevoorschijn. Hij wist dat Dragona een Pokémon al verslagen had omdat Shark hem verteld had dat hij als laatste gebruikt zou worden. Het feit dat hij tegenover een gezond uitziende Pokémon stond wilde zeggen dat Dragona haar gevecht met de andere Pokémon succesvol had beëindigd. Hij had dan ook niks anders verwacht van zijn teamgenoot. Het was geen geheim dat ze een brute aanpak had qua vechten en dat ze niks heel liet van haar tegenstander. Overigens zat hij ook zo in elkaar en met een minachtende blik keek hij naar de Vivillon die zich voor hem bevond. Om haar wat extra te treiteren liet hij een vlam uit zijn bek ontsnappen. De Vivillon leek zich echter in het minste geïntimideerd door hem te voelen en keek hem met een vastberaden blik aan. Inferno moest haar bewonderen om haar moed, maar eigenlijk had hij ook niets anders verwachten van een Pokémon van een gymleader. Ze moesten echter niet denken dat ze onverslaanbaar waren alleen maar omdat ze gebruikt werden in een gym. Weer liet hij een vlam ontsnappen en de scheidsrechter vond dit overduidelijk het teken dat het gevecht mocht beginnen: ‘Begin het gevecht!’ Shark wees naar voren. ‘Begin met Dragon Rage!’ riep hij de gevreesde aanval af en hij zag Viola aan de overkant even verstijven, maar ze wist perfect te counteren met: ‘Ontwijken door weg te vliegen! Gebruik daarna Psybeam!’ De krachtige straal die op Inferno afkwam kon niet direct ontweken worden en de fire type gromde toen hij op de grond viel. Hij kwam echter snel weer overeind en haakte zijn blik woedend in die van de bug type. Het gevecht was nog lang niet uitgevochten en Shark merkte dat dit Inferno alleen maar kwader maakte. ‘Gebruik je Smokescreen om haar te verwarren!’ riep Shark. ‘Omhul dan de rook met vuur door je Ember te gebruiken!’ De Smokescreen ging recht op Vivillon af en nam haar op in zijn omvang. Inferno richtte zijn Ember zorgvuldig op de rookwolk zodat deze rood begon te zien en een kreet van Vivillon toonde aan dat de aanval gelukt was. ‘Richt Dragon Rage op de plek waar de kreet vandaan kwam!’ Inferno opende zijn bek en een blauwachtig vuur kwam tevoorschijn. Hij richtte deze in het centrale gedeelte van de rook en liet hem toen met volle kracht uit zijn bek komen.

Vivillon kwam zwakjes uit de rookwolk gevlogen. ‘Gebruik je Gust om de Smokescreen te verdrijven! Gebruik daarna Stun Spore!’ De Gust zorgde ervoor dat het rookgordijn wegging en vervolgens vloog Vivillon over Inferno heen om een Stun Spore te lossen. Shark zag aan de bewegingen van zijn Pokémon dat deze verlamd raakte en hoopte dat de aanvallen er nog altijd door zouden komen. Al wat ze nodig hadden waren één of twee gemikte aanvallen. ‘Gebruik je Psybeam!’ riep Viola. ‘Schrik haar af met Scary Face. Zorg daarna voor een gemikte Fire Fang door de verkorte afstand!’ De Scary Face schrikte Vivillon inderdaad af om haar aanval uit te voeren, maar de verlamming sloeg toe toen Inferno wilde aanvallen en Viola grijnsde. ‘Gebruik nogmaals Psybeam!’ Shark schudde zijn hoofd. ‘Richt je Ember precies op de straal!’ Viola fronste verbaasd zijnde haar wenkbrauwen. Deze keer werd Inferno niet getroffen door de verlamming en hoewel de Psybeam hem raakte, vloog de Ember dwars door de straal heen tegen Vivillon aan en zorgde er daarmee voor dat de bug type wéér een fire attack moest ontvangen. Shark keek tevreden zijnde naar de brandwonden die zich zichtbaar over het lichaampje van de Vivillon begonnen te verspreiden en kon een triomfantelijke lach niet onderdrukken toen Vivillon ook nog eens verbrand raakte. De paralysis-status was al irritant, maar de burned-status al helemaal omdat je fysieke aanvallen erdoor gehalveerd werden. Nu was Psybeam helaas een special attack en zou het niet veel helpen, maar als ze haar lichaam tegen die van Inferno wilde beuken dan had ze in elk geval pech. En bovendien zou ze per keer dat ze mocht aanvallen ook nog eens last krijgen van de burned-status. Nee, beter kon niet. ‘Tijd om het af te maken, Inferno,’ sprak Shark en zijn stem nam een ondertoon aan die hij eerder nog niet gebruikt had. Als hij sprak zoals hij nu sprak dan wilde dat zeggen dat hij een paar dingen ging doen waarbij hij geen genade zou tonen. Het werd niet voor niets gezegd van hem dat hij qua vechten op Kaito leek, al wilde hij dat niet graag horen van anderen en gaf hij niet graag toe dat het zo was. Hij wees naar voren. ‘Gebruik eerst je Smokescreen!’ riep hij. ‘Blaas het weg met Gust!’ Dat was precies wat hij wilde dat ze deed. ‘Spring in de gust zodat je naar Vivillon geblazen wordt!’ Shark balde zijn handen tot vuisten, maar ontspande ze weer toen hij zag dat Inferno opnieuw niet getroffen werd door de verlamming en dankzij de gust naar voren werd gestuwd. ‘Fire Fang!’ riep hij. Viola had niet eens tijd om haar Pokémon terug te roepen. Shark had het geluk dat Inferno wéér niet getroffen werd door de verlamming en dat zijn tanden begonnen te gloeien met vuur. Hij strekte zijn klauwen naar Vivillon uit zodat hij haar kon vastpakken en daardoor meer grip op haar kon zetten. Daarna sloeg hij zijn tanden ongenadig hard in haar en liet het vuur door haar verspreiden zodat de Vivillon het uitschreeuwde van de pijn. Met een harde zwaai van één van haar vlinderachtige vleugels sloeg ze hem weg en kwam Inferno op de grond terecht. Hij zakte door één been en bleef zo even op de grond zitten, maar daarna kwam hij overeind en keek toe hoe Vivillon zowel met zijn aanval als met haar burned-status moest vechten. ‘Psybeam!’ riep Viola nog, maar Vivillon luisterde niet. Ze zakte steeds lager naar de grond en viel het laatste stukje geheel neer. Shark fronste toen hij zag dat de Vivillon overeind probeerde te komen. Zou ze overeind komen of zou ze bezwijken?