The second battle.

Het was al zo lang geleden dat Floyd nog eens een Gym had uitgedaagd. Hij kon het zich al niet meer herinneren wanneer dat het de eerste keer was. Wat hij wel wist was dat hij zijn badge had en dat was het enige dat voor hem toen telde en nog steeds telde. Ondanks dat hij geen trainer was, had het wel iets om ook al de badges op zak te hebben. Je kon dan aan andere mensen ook laten zien dat je wel degelijk een sterk team had en dat het er niet alleen maar indrukwekkend uit zag. Je kon namelijk niet zeggen dat hij geen indrukwekkend team had. Voor sommige zou het zelfs angstaanjagend kunnen zijn, maar dat was vooral omdat hij niet direct een schattige pokémon had of één die klein was. Natuurlijk had je Bumblebee. De kleine, blijkbaar roze, Buneary. Die zat voor het moment gelukkig niet in zijn team. Wat zou hij ook voor een indruk nalaten als iedereen hem zag met het veel te aanhankelijk en schattig ding. De status die hij in Team Rocket had opgebouwd zou dan volledig verpest zijn door het ding. Hij had er al genoeg problemen mee gehad en al genoeg mensen hadden hem ermee zien rondlopen. Het verbaasde hem niet eens als mensen vreemd op keken als hij ermee over straat liep. Floyd met een emotieloze blik en volledig in het zwart, gevolgd door een roos konijn dat nogal vrolijk was. Mensen geloofde vast niet eens dat het van hem was. Hij geloofde zelf niet dat hij het nog had. Zijn plan was namelijk geweest om het ergens in een doos te droppen. De enige reden dat hij dat niet gedaan had was omdat het een shiny was en die zijn net wat teveel waard als je het hem vroeg.
Waarom dat hij er dan juist over aan het nadenken was, was voor hem ook een raadsel. De jongeman lag in zijn bed en was door de zonnestralen die door zijn raam naar binnen scheen wakker geworden. Natuurlijk ook weer veel te vroeg en dat nadat hij veel te laat was gaan slapen. In totaal had hij misschien maar vier uur slaap gehad. Het was beter dan helemaal geen slaap. Waarschijnlijk mede door het slaap tekort en omdat hij simpel weg niet wilde opstaan dat hij daarover aan het nadenken was.
Toch dwong hij zichzelf om één been uit het bed te krijgen en vervolgens het andere om zo toch recht te komen zitten. Zijn zwarte haar stak alle kanten op en verbeterende niet wanneer hij er één hand doorheen haalde. Floyd zijn haar had altijd een eigen wil gehad en dat ging vast niet veranderen. Het was ook maar haar en de jongen gaf niet teveel om zijn uiterlijk dus lag er niet wakker van. Dat mensen een uur in de badkamer konden zitten was een grote vraag voor hem. Een half uur was meer dan genoeg. Floyd wist uiteindelijk wel recht te staan en in de badkamer te geraken. Onder zijn ogen hadden er zich wallen gevormd wat hem een zeer vermoeide uitstraling gaf. Zoals verwacht stak zijn haar alle kanten op, maar door enkel het gebruik van zijn handen wist hij het weer goed te leggen. Even kort verfriste hij zich aan de lavabo. In een douch had hij geen zin en het nam teveel tijd in beslag. Als hij toch zo graag nog een keer een gym wilde doen kon hij het beter vroeg doen dan laat. Tegen dan was zijn zin misschien al over en stelde hij het weer uit.
Snel trok hij nog even propeter kleding aan en nam hij zijn riem met pokéballen die hij schuin over zijn schouder hing. Zo hingen ze in zicht en kon hij er tijdens het gevecht makkelijk aan. Ergens was het jammer dat hij Waglington niet meer mocht gebruiken voor de komende gym, maar hij begreep het. Als hij de dragon type mocht gebruiken was het gevecht oneerlijk en tevens ook nog eens heel snel afgelopen. Het effect daarvan was dat hij waarschijnlijk ook geen gyms meer mocht doen omdat hij één verwoest had of een pokémon te erg had verwond. Dat wilde hij toch maar ontwijken. Floyd had dus het geluk dat hij nog twee andere pokémon had die hij zou kunnen gebruiken in het gevecht, al kon dat ook slecht aflopen. Viserys had nog niet veel gevochten tegen anderen. Al helemaal niet tegen andere mensen. Daarbij had de dude van deze gym andere prehistorische pokémon. Wat voor effect dat ging geven kon je alleen maar afwachten, maar het kon heel slecht zijn. Als Viserys er slecht op reageerde kon het nog een moeilijk gevecht worden, zeker als de pokémon besloot dat het niet meer nodig was om te luisteren en zijn zin maar deed. In zijn aanvallen zat er dan geen structuur meer en Floyd had vooral geen controle niet meer over de pokémon. Misschien dat hij dus alsnog verbannen zou worden uit gyms door het hebben van een onhandelbare pokémon. Mooi niet dat hij daar dan naar ging luisteren. Als hij gyms wilde uitdagen dan deed hij dat. Mocht hij Viserys niet meer gebruiken dan deed hij dat niet. Er waren nog andere pokémon in zijn team die hij later wel weer kon gaan gebruiken. Vooral naar een gevecht met Waglington keek hij weer uit. De Dragon Type was op een zeer snelle periode zeer sterk geworden en hun band was meer dan geweldig. Floyd had hem al vanaf dat hij een kleine baby was in het ei. Met hun band was zeker niets mis. Die was zelfs beter geworden dan de band die hij had gekregen met Bellamy.
De laatste gym die op zijn lijst stond mocht gaan uitkijken voor zijn team. Als het eenmaal sterk genoeg was zou niet hen kunnen verslaan. Of dat was de gedachten die dat Floyd zichzelf voorhield en het was een prachtige gedachten als je het hem vroeg. Misschien kon hij zelfs Giovanni dan nog van de troon stoten en Team Rocket onder zijn hoede nemen. De prutser zouden dan eindelijk wat leren en de organisatie zou weer herstellen naar zijn pracht en glorie. Iedereen zou hen vrezen en ook de Ranger zouden niets meer kunnen doen. Floyd vroeg zich af hoeveel mensen effectief nog schrik hadden van Team Rocket. Als hij zelf er niet bij hoorden zou hij toch geen angst hebben. De meeste waren een stelletje idioten.

Toch later dan Floyd zelf had gedacht was hij eindelijk het pokémon center uit gewandeld. Het was er verschrikkelijk druk en voor zeker tien minuten had hij in een rij gestaan. De jongen kon niet functioneren zonder zijn dagelijkse hoeveelheid aan koffie en zeker niet in de ochtend. Hij had rustig staan aanschuiven, maar alles ging heel traag vooruit. De rij bleef even lang en achter de toog gebeurde bijna niets. Na een tijd had Floyd het dan ook opgegeven. Hij wilde zijn koffie, maar als hij die niet gratis kon krijgen in het pokémon center dan zocht hij wel een andere plek. Er waren vast genoeg koffiehuizen te vinden met hopelijk degelijke koffie waar hij niet al te veel voor zou moeten betalen. Dat was het vooral. Koffie van een pokémon center was niet ideaal, maar het was in ieder geval was goedkoop. Gratis om het te noemen zoals het echt was. Tegen iets gratis zei Floyd dan ook geen nee. Hij had het niet breed dus moest hij het doen met wat hij had en kon krijgen.
Eenmaal hij een ander koffiehuis gevonden had ging het veel sneller vooruit. Hij stond er nog geen twee minuten of het was al aan hem en nog twee minuten verder en daar had hij ook zijn koffie. Niet gratis maar een veel betere service. Rustig sipte hij van zijn straffe koffie terwijl hij over de straten liep. Erg groot was het dorpje gelukkig niet dus was het niet moeilijk op de gym eenmaal te vinden. Het gebouw was ook duidelijk zichtbaar, maar de weg ernaar toe was hem te vermoeiend voor een ochtend. ‘Natuurlijk een berg wandeling, waarom ook niet,’ zuchten hij zacht tegen zichzelf. Floyd nam een grote slok van zijn koffie voor hij begon met zijn wandeling naar boven. Zo heel hoog was het nu ook weer niet, maar hoog genoeg voor iemand die zo lui was als Floyd. Dit zorgde er al voor dat hij geen zin meer had in een even vermoeiend gym gevecht. Met zijn conditie was niets mis, maar hij pakte het rustig aan. Zichzelf haasten was hij in geen geval aan het doen. Tijdens zijn wandeling wilde hij namelijk nog steeds rustig van zijn koffie kunnen drinken voor dat die koud zou worden.
Eenmaal dat hij de gym op de berg had weten te bereiken was zijn koffie op. Vluchtig keek hij om zich heen om te zien of dat er ergens een vuilbak was. Op het eerste zicht was die er niet en ervoor zoeken zou hij niet doen. Als het niet duidelijk was had de natuur maar pech. De lege beker waar eerder koffie had in gezeten gooide hij over zijn schouder op de grond. Niet zijn probleem meer, dan hadden ze de vuilnisbakken maar beter moeten aangeven. Er waren toch meerdere mensen die nog wat aten of dronken voor ze een gym gevecht gingen houden? Dus het kon zeker wel van pas komen.
Floyd wandelde richting de deur van de gym om naar binnen te gaan. Vanuit zijn ooghoeken kon hij op dat moment dan toch de vuilbak zien, maar het was al te laat. Zijn afval zou hij niet gaan oprapen. In plaats daarvan betrad hij de gym die er vanbinnen uit zag zoals hij verwachten. Veel rotsen en bruin door dat het een rock type gym was. Enige gezelligheid miste het zeker, maar daarvoor kwam je niet naar een gym. Zijn ogen gaf hij in ieder geval de tijd om ieder detail in zich op te nemen terwijl hij naar voor liep. Grant had hij al zien zitten dus was hij daarnaar onderweg. Een goedendag had hij hem nog niet gegeven, maar Floyd wilde ook niet zijn stem gaan verheffen om het allemaal duidelijk te maken. Roepen was niet iets wat hij graag deed.
Op een bepaalt punt bleef Floyd stil staan, maar nog steeds was hij om zich heen aan het kijken. Zonder wat te zeggen tegen de Gym Leader stond hij daar in stilten. Er was geen weg meer terug. Hij had zich bij de gym weten te krijgen en nu kwam het er alleen nog maar op neer dat hij de leader zou moeten verslaan. Rock was een heel vervelend type om tegen te vechten, maar hij had goede hoop. Moeilijk kon namelijk ook en Floyd had vertrouwen in al zijn pokémon. Moest het toch niet werken kon hij Grant nog steeds dwingen om de badge toch te geven. Het was misschien niet eerlijk, maar als hij er zelf van overtuigd was dat hij de badge verdiende dan vermoede Floyd ook dat het effectief zo was.
Een korte kuch deed Floyd terug komen uit zijn gedachten en hij keek de Gym Leader aan. Nog steeds was er geen woord gezegd, maar nu waren de twee elkaar toch al aan het aankijken en dat was meer dan eerder. ‘Ik kom voor een gevecht,’ sprak Floyd uiteindelijk maar op. Hij wilde het anders verwoorden, maar dat had hem geen slim plan geweest. Zeggen dat je kwam om te winnen, nee dat kon alleen maar slecht aflopen. ’In dat geval aanvaard ik de challenge,’ zei de gym leader tegen hem en Floyd knikten ven kort. Grant was ondertussen aan het andere kant van het veld gaan staan. ’De uitdager mag beginnen en ook enkel de uitdager mag wisselen van pokémon tijdens een gevecht. Wanneer één van beide partijen geen pokémon meer over heeft is de andere partij gewonnen. In dat duidelijk?’ vertelde Grant tegen hem en Floyd gaf een korte knik. Wat was daar nu niet aan te begrijpen. ‘Dat is duidelijk,’ beaamde Floyd dan ook en op dat moment verscheen er een grijns op het gezicht van Grant. ’Laat het gevecht dan starten,’ zei hij luid en duidelijk.


Er was hem gezegd dat Floyd eerst mocht beginnen en dat was precies wat hij deed. Hij nam de pokébal van zijn Aerodactyl erbij en keek er even voor enkele seconden naar. Was het echt een goed idee om hem in te schakelen? Hij kon alleen maar hopen van wel. Als de pokémon straks zou flippen dan was dat zo. Floyd kon het allemaal wel aan en het kwam vast wel goed. Veel vertrouwen had hij er niet in, maar hij moest het proberen.
Zwijgend gooide hij de pokébal het veld op en in de lucht sprong de bal open. Met een luide brul kwam de Aerodactyl uit de bal gevlogen en cirkelde meteen rond over het veld alles, aan het opnemen. Wanneer dat Floyd even een blik wierp naar Grant zag hij de verbazing in die zijn ogen, maar ook een sprankeling. De man leek zeer blij te zijn met het feit dat er een andere Prehistorische pokémon werd gebruikt. De mond van de man bewoog, maar wat dat er werd gezegd was zo zacht dat Floyd het niet kon horen. De blik van de Aerodactyl daarin tegen stond oplettend en zoals altijd wild. Dat was iets dat er vast nooit niet uit zou kunnen gaan. Even bleef het verder stil. Je kon enkel het geluid horen van de vleugels van Viserys die rond bleef vliegen. Dat was ook gewoon een super groot voordeel dat ze hadden. De prehistorische pokémon van Floyd kon in de lucht vliegen en zo makkelijker ontsnappen van aanvallen. Het was enkel te hopen dat alles goed zou komen. Zo niet dan zaten ze echt met een probleem.
Floyd wist dat de Gym leader een Tyrunt had en een Amaura. Het beste was als de tweede pokémon werd ingeschakeld tegen de Aerodactil, maar dat geluk zouden ze waarschijnlijk niet hebben. Grant ging er vast vanuit dat de Prehistorische pokémon van Floyd ook goed was opgevoed.
Maar het wachten was genoeg. Het moment van de waarheid kwam eraan. Grant nam zijn pokébal erbij en wanneer hij die weg smeet verscheen er uit de rode lichtstralen toch de Tyrunt. Er kwam een kleine brul van die pokémon, maar Viserys had hem meteen ook gespot. Een veel luidere brul vloeide door de ruimte en alle aandacht ging naar de Tyrunt. Als je keek naar de vliegende prehistorische pokémon zag je al de focus die gericht werd op zijn tegenstander. Dit kwam toch niet goed. Floyd voelde het. Met een harde bonk die de grond even liet daveren lande Viserys ook weer om zo op gelijke hoogten te zijn als zijn tegenstander. ’Laat het gevecht beginnen,’ moedigde Grant hem nog aan, maar Floyd gaf hem enkel een koele blik terug. Nu kon het allemaal echt gaan beginnen en de jongen had er dan toch zin in gekregen.

VS

Meteen wanneer het startsignaal werd gegeven zetten Viserys zich weer af en vloog in de lucht. De Tyrunt was namelijk op bevel van zijn trainer naar voor komen lopen voor een stomp, maar die aanval miste volledig. De vleugels van de aerodactyl waren sneller en zo ontweek hij de aanval. ‘Begin met Agility en nadien een wing attack,’ beval Floyd zijn pokémon, die voor zover leek te luisteren. Het zorgde ervoor dat hij lichter werd en daarmee ook sneller. Gelijk nadien daalde hij naar beneden om met zijn vleugel de Tyrunt te raken. De kleine compacte pokémon was toch sneller dan je zou denken en sprong naar achter voor dat het kon raken, maar hapte gelijk naar de vleugel in de hoop die tussen zijn tanden te krijgen. Gelukkig was Viserys snel genoeg om zijn vleugel weer weg te trekken, maar hij gromde verontwaardigd.
Een nieuwe commando werd uitgeroepen naar de Tyrunt. Bite. Om die aanval uit te kunnen voeren gebruikten de kleinere pokémon de stenen die over het veld verspreid lagen om mee omhoog te springen. Viserys dacht duidelijk dat te pokémon niet zo hoog geraakten, maar tot zijn verbazing hing de pokémon nadien aan één van zijn poten. Tyrunt had hoog genoeg kunnen springen en had nu de Aerodactyl vast. Een brul kwam van Viserys, die alles behalve gediend was met de gang van zaken. Je zag dat hij wat kwaad werd, en dat konden ze niet hebben. ‘Rustig blijven,’ beval Floyd zijn pokémon die even snoof en met zijn poten aan het schudden was. ‘Gebruik Ice fang,’ ging hij verder en de pokémon begreep het. Viserys kromde zijn rug was zodat hij aan de Tyrunt kon en met bevroren tanden beet hij in de pokémon. Doordat het effectief was tegen de Tyrunt liet die een geluid van pijn horen, zijn grip verloor hij daar ook mee, maar Viserys hield hem vast.
Zonder nog na te denken gooide Viserys de pokémon van enkele meters hoog in de lucht de grond op. De Tyrunt viel neer en een krak verscheen in de grond, maar het duurde niet lang voor hij weer op beide poten stond en woedend naar Viserys keek. Toch zouden ze het er niet bij laten. ‘Iron head,’ zei Floyd. Nu dat de Tyrunt nog altijd bezig was met wat te bekomen van de val kon je beter meteen verder gaan.
Viserys dook weer naar beneden op de Tyrunt af om een harde kopstoot te verkopen en weer de lucht in de gaan. De Tyrunt viel bijna om, maar juist niet. Hij bleef op zijn beide poten staan en keek enkel kwaad naar de Aerodactyl die weer verder in de lucht aan het rondcirkelen was. Viserys werd weer ingeschakeld door Floyd. Hij moest een wing attack doen, maar het mislukte. De Tyrunt wist deze keer wel de vleugel van de andere Prehistorische pokémon vast te nemen en ging meteen door met een stomp. Door de klap vloog Viserys naar achter en knalde tegen een rots aan. Daar bleef die stil liggen.
Verbaasd keek Floyd toe. Het kon toch niet dat zijn het gevecht gedaan was? Dat hij deze ronde al verloren had? Zacht beet hij op de binnenkant van zijn kaak, maar liet verder geen emoties los. Voor hem zag hij Grant grijnzen en hij wilde juist zijn mond openen, maar werd tegen gehouden. De ogen van Viserys schoten ineens weer open en pure woede was te zien. Zonder te wachten op een commando schoot hij naar voor. Hij zetten zichzelf af met zijn achterpoten en door één keer extra hard met zijn vleugels te klappen verdubbelde hij zijn snelheid om met een Iron Head tegen zijn tegenstander aan te beuken. Deze keer kon de Tyrunt zichzelf niet tegenhouden. Hij vloog ook naar achter en landen op de grond. De kleinere pokémon kreeg niet de kans om te herstellen, want met een Ice Fang greep hij de Tyrunt weer beet en vloog terug om hoog, zo hoog als het gebouw hem toe stond. Vervolgens liet hij de Tyrunt naar beneden vallen om er direct achteraan te gaan en met een Iron Head tegen hem aan te beuken zodat die nog sneller naar beneden viel. Zelf wist Viserys op tijd met zijn vleugels te klapperen zodat hij niet ter pletter op de grond viel.
De Tyrunt had heel wat minder geluk. Die raakten heel hard de grond en het zag er niet naar uit dat hij nog heel veel zou kunnen doen. Toch riep Grant dat hij recht moest staan en dat probeerde de prehistorische pokémon ook. Met een Wing Attack zorgde Viserys er echter voor dat de pokémon helemaal recht kon staan. Dit was precies wat Floyd had gedacht dat zou gebeuren. Viserys handelde op zichzelf en zou niet meer luisteren. De jongen probeerde het niet eens uit en keek enkel in spanning toe.
De Tyrunt probeerden recht te staan, maar zonder succes. Hij zakten weer door zijn poten en viel buiten bewustzijn neer. Voor Viserys was dit niet genoeg. Hij vloog in volle vaart naar beneden om de pokémon weer tussen zijn tanden te nemen en de lucht in te vliegen. ‘Viserys! Los laten,’ beval Floyd, maar zoals verwacht haalde het niets uit. Het geluk was dat de Aerodactyl moe werd van het vast houden van de zware pokémon. Hij kreeg echt moeiten en moest de pokémon weer laten vallen. Voor dat hij voor de zoveelste keer echter de grond kon raken werd hij door Grant terug geroepen die voor enkele tellen naar de pokébal bleef kijken. ‘De uitdager wint deze ronden,’ sprak hij terwijl dat hij de pokébal weer weg stak.
Viserys was nog steeds niet gekalmeerd en bleef maar brullen. Floyd was genoodzaakt om de pokémon te laten terug keren. In ieder geval had hij deze ronden al gewonnen. Ondanks dit ongeluk had hij toch weten te winnen en dat was wat telde.

- Pauze -

‘Goed gevochten,’ sprak Floyd tegen de pokébal in zijn handen die hij weer weg hing aan zijn riem. Het was niet helemaal gelopen zoals hij gehoopt had, maar toch twijfelde hij of dat hij Viserys weer moest inzetten tijdens de volgende ronden. Hij was krachtig. Dat kon niemand ontkennen en hij had nog goede technieken ook. Nu hij wist wat er van hem werd verwacht zou hij misschien anders reageren, zeker als het ook een andere tegenstander was. Hij kon weer van nul beginnen.
Floyd vreesde echter dat het niet mocht. Wanneer dat hij op keek zag hij hoe dat Grant op hem af kwam gewandeld. Zijn blik stond serieus en zeker niet tevreden. Je kon bijna zeggen dat hij kwaad keek, maar Floyd reageerde niet op de blik. Hij keek enkel rustig terug terwijl hij zijn handen in zijn broekzakken stak. ‘Is er wat?’ vroeg hij. Grant bleef vervolgens zwijgend voor hem staan, met nog steeds dezelfde blik op zijn gezicht.
Dat was het dan. Het moment dat hem zou worden gezegd dat hij de gym moest verlaten en hij geen badge zou krijgen. Dat konden ze toch niet menen? Er was niets ergs gebeurd en het was al bij al een normaal gevecht geweest. Enkel Viserys ging iets lang door dan nodig was, maar zo heel erg was het toch ook weer niet? Het had heel anders kunnen aflopen. Zijn pokémon had zo erg kunnen door draaien dat hij ook mensen zou zijn gaan aanvallen. Dan waren ze nog verder van huis, maar dat was niet gebeurd. Niemand had dus echt te klagen.
’Ik heb liefst dat jij je Aerodactyl niet meer gebruikt tijdens dit Gym gevecht,’ sprak Grant kort. Floyd trok bij die woorden even zijn wenkbrauwen op. Hij mocht de pokémon niet meer gebruiken? Daar kon hij wel mee leven. Om dat aan te tonen trok hij even zijn schouders op. ‘Is goed voor mij,’ zei hij. Ra’s Al Ghul had hij ook nog altijd. Die pokémon was ook niet goed met gevechten die plaats vonden in een gym, of dat verwachten Floyd toch, maar het kon erger. Als hij door had dat Floyd het allemaal oké vond en nergens vreemd over deed dan zou hij wel kalm blijven. Om te laten zien dat Floyd het echt niet erg vond nam hij de pokébal van een andere pokémon erbij en schudden er even zacht mee. ‘Maar gaan we verder? Ik heb wel betere dingen te doen,’ zei Floyd. Hij had daarnet zin gehad in de Gym gevechten, maar ook enkel in de gevechten. Als hij wilden kletsen met iemand zocht hij duiten wel iemand. Tijden een Gym gevecht wilde hij de gevechten laten doorgaan.
Grant leek het te begrijpen en draaide zich om zodat hij ook weer op zijn plek zou komen te staan. Mooi, zo kon het laatste gevecht beginnen en waren ze er bijna van af. Als alles natuurlijk goed verliep.

VS

Zonder enige twijfeling liet Floyd Ra’s Al Ghul uit zijn bal die vooral slaperig om zich heen aan het kijken was. Lang duurde het niet voor hij door had dat het een gevecht zou worden en hevig schudden hij met zijn hoofd. Zo probeerde hij ervoor te zorgen dat hij weer wat wakker werd. Ook Amaura werd uit haar bal gelaten. In vergelijking met zijn eigen pokémon was die van Grant echt schattig. Anders kon je het niet noemen. ‘Begin met harden,’ zei Floyd en ook Grant schoot meteen in actie. Hij beval de Amaura om een Take Down uit te voeren. De blauwe pokémon liep meteen op Raz af en kwam hard tegen hem terecht, maar het deed niet veel schade. De Aggron merkte en niks van, dus dat was ideaal. ‘Metal Claw,’ zei Floyd. Nu dat de tegenstander nog in de buurt stond was dat het ideale moment om terug toe te slaan. Ra’s Al Ghul zijn reactievermogen zat goed. Zijn klauwen groeide uit en met een harde klap gingen zijn klauwen over de Amaura heen. De pokémon liep meteen weer een eind verder om te ontsnappen aan de scherpe klauwen, maar Floyd liet het daar niet bij. ‘Nu je Iron Tail,’ ging hij verder. De Aggron was niet super snel, maar toch wist hij met zijn staart de Amaura te raken. De blauwe pokémon had gehoopt zelf toe te slaan als haar tegenstander in de buurt was, maar helaas was het niet zo. Ze viel de grond op en schoof zo een heel eind verder over de grond, maar stond meteen weer recht.
Op bevel van Grant kwam er een beam uit haar bek die Ra’s Al Ghul volop raakten tegen zijn borst, maar weer leek het niets te doen. Hij verdroeg het en bleef staan, wachtend tot dat het zou stoppen. Meteen nadien nam de Amaura en steen vast, die ze aan hoge snelheid tegen het hoofd gooide van de Aggron. Weeral leek het de pokémon niet veel te doen, maar het was normaal. De pokémon was sterk tegen Rock Type aanvallen, maar de Amaura zwak tegen steel type aanvallen. Ze zaten goed in het voordeel.
‘Gebruik Metal sound en meteen nadien Metal Claw,’ beval Floyd weeral en hij hield alvast zijn handen op zijn oren. Grant volgde zijn voorbeeld en maar goed ook. Het verschrikkelijk luide geluid moest tot buiten te horen zijn en de Amaura had er verschrikkelijk veel last van. Ze probeerden haar oren ook te bedekken, maar helaas zonder succes. Zelfs toen het geluid stopte was ze nog niet hersteld waardoor ze hard werd geraakt door de Metal Claw.
Floyd moest toegeven dat de Amaura echt een sterke pokémon was met een hele hoop doorzettingsvermogen. Ze stond nog steeds op haar poten en als ze pijn had liet ze het niet merken. Ze stond nog steeds stevig op haar poten en trilde nog steeds niet. Floyd was zeker onder de indruk, maar het ging hem niet tegen houden. Het was misschien wel een sterke pokémon, maar hij was er zeker van dat Ra’s Al Ghul het aan zou kunnen. Hij kon de pokémon wel aan. Indien dat niet het geval zou zijn moest hij daar toch maar iets aan gaan doen.
Grant liet zijn pokémon weer een aanval doen en die keer was het een thunder Wave. ‘Ontwijk het,’ zei Floyd in de hoop dat hij snel genoeg was. Als de aanval raakten had hij heel veel ongeluk. Het was echt een lastige aanval. In het slechte geval kon je pokémon heel vaak niet bewegen en werd het een boksbal. Zo ver mocht hij het niet laten komen. Ra’s Al Ghul was slimmer dan dat Floyd had verwacht. Hij gebruikten protect in plaats van het te ontwijken, zich bewust zijnde van zijn eigen zwaktes. Een tevreden glimlach verscheen dan ook op het gelaat van Floyd. Dit kwam helemaal goed. ‘Nu een Iron Head,’ zei Floyd. Aan een redelijk hoog tempo liep de Aggron op de Amaura af en zijn hoorns kwamen hard tegen de tegenstander aan. Deze vloog naar achter en landen hard de grond op.
Nu werd het wel duidelijk dat de Amaura toch problemen kreeg. Ze kon niet meer zo makkelijk recht staan en de benen van de pokémon trilde wanneer dat ze probeerden recht te staan. Ra’s Al Ghul gaf haar enkel niet eens de kans. Hij schoot naar voor met weer een Metal Claw, maar hij hield zich niet in. De eerste was nog maar net raak en met zijn andere klauw sloeg hij alweer toe. De Amaura zakte meteen door haar poten heen en het zag er niet naar uit dat ze nog recht ging komen. Of in ieder geval was dat toch wat dat Floyd hoopten dat er was gebeurd.

Voor Floyd lag de andere pokémon juist verstopt achter een steen die op het veld stond. Hij kon niet weten of dat de pokémon inderdaad verslagen was of niet. Als hij ongeluk had zou de pokémon weer recht komen en verder vechten. Ze had heel wat vechtlust, dat had hij ook al opgemerkt. Toch had hij goede hoop. De aanvallen die dat hij Ra’s Al Ghul had laten uitvoeren waren sterk tegenover de rock type van Grant.
Even keek Floyd op naar de Gym Leader die zelf ook in spanning leek toe te kijken. Dus toch. Waarschijnlijk lag de Amaura haast knock out op de grond. Daarom dat de spanning zo hoog lag. Je wist maar nooit. Het kon nog altijd zijn dat de pokémon van zijn tegenstander recht stond. Niet dat Floyd dan ging klagen. Ra’s Al Ghul had nog genoeg energie over dus hij kon gerust het gevecht nog winnen. Toch had Floyd liever dat het gedaan was, dan kon hij zijn Badge ontvangen en weer weg gaan om voor de rest van de dag nog iets te doen. Natuurlijk moest hij dan eerst zijn gewonnen, en dat hing allemaal af van de Amaura die hopelijk nog altijd op de grond lag. Ging ze blijven liggen of toch weer recht staan om haar trainer gelukkig te maken en het Floyd moeilijk te maken. Enkel tijd ging het zeggen.

1x Harden
4x Metal Claw
1x Iron Tail
1x Metal Sound
1x Iron Head