Caravan jumps

Razendsnel baande een figuur zich een weg door het zeer vochtige struikgewas, op de voet gevolgd door een fel gele schim die de boel in de gaten hield vanuit de lucht. Hun ogen waren strak gericht op een specifieke giftige en gespierde Pokémon die het waagde om vlak voor hun ogen een maaltijd – een nest vol verse eieren- op te vreten. Zijn gespierde en donker gekleurde lichaam sidderde door het hoge gras door en dacht daarmee te verdwijnen in zijn omgeving. Het figuur grijnsde en zijn pupillen verdunde zich tot katachtige spleetjes, voordat hij zich leek af te gaan zetten maar op het laatste moment naar de staart van de slang greep. “Mij ontloop je niet zomaar, zeker ons niet,” gromde hij naar de Seviper die flink verrast zijn lichaam de lucht in had geworpen. Het stelen van zijn ontbijt ging zeker niet zonder een stevige les maar zeker niet als het voor de verandering zijn vriendengroep zou vullen. Ze hadden immers de vorige avond amper iets kunnen vinden in zowel de stad als omstreken en vooral Rhino en Elapi raakten er onrustig van. Ze waren liefdevol en alert met een gevulde maag maar anderzijds kon hij ze nog wel onder controle houden maar vermeed hij de steden met ze. Normaal gesproken vielen ze anderen ook niet zo snel meer aan, maar met een ongekende honger als deze…? De jongen was gerust dat hij die twee achter had gelaten op het veld en enkel Homin tussen de bomen had laten slingeren om snel en accuraat toe te slaan, Lucan om de twee achterblijvers in de gaten te houden en als laatst, Dicyn die in het geval van vergiftiging door de Seviper, hem kon genezen en zelf de situatie kon overnemen. Zoals gewoonlijk werkte hij gestructureerd met elke actie.

Toen de blinkende flinke giftanden van de slang recht op hem af kwamen, staarde hij hem enkel aan met de staart nog stevig vast. Zijn grijns werd breder en zijn tanden werden zichtbaar wat gelijk de Seviper meer geagiteerd deed sissen en zijn kaken nog wijder opensperde om hem te bijten. Het was een kwestie van afwachten. De slang sloeg gelijk toe en met amper een meter tussen hen, spande hij zijn armspieren aan en sleurde de staart de lucht in. Direct beet de slang ironisch in zijn eigen staart en zowel het besef en de pijn deed zijn gezicht vertrekken en een klein haast vloekend gesis uit zijn kaken ontsnappen. Daar hield hij het echter niet mee op toen Agami recht op hem afvloog en vlak voor zijn gezicht hem strak aanstaarde met haar reptielen ogen. Bijna leek het erop alsof ze het af zou maken maar dit behoorde niet tot haar natuur of die van de rest en Averill; een leven beëindigen deed je enkel indien jouw leven daadwerkelijk bedreigd werd. Daarentegen trok ze haar mondhoeken omhoog en liet ze een krachtige diepe brul horen wat de slang genoeg intimideerde om zijn bek niet meer open te trekken. Echter zweefde de slang nog door de lucht en was het aan Agami om hem bij zijn nekvel vast te grijpen met haar kaken zonder hem te pijnigen. Een handeling die zelfs haar eigen soortgenoten bij elkaar deden, vooral de moeders die hun jongen wilden verplaatsen, al had ze dat zelf nooit meegemaakt. Niet door haar eigen soort maar de Mightyena die voor haar en Averill had gezorgd. De bittere herinnering deed echter haar glimlach niet verdwijnen en ze wapperde steeds zwakker met haar gespierde vleugels en verloor daarbij haar hoogte. Opgelucht ademde de jongen uit terwijl hij zijn rug rechtte en met een grom de rest uit het dichtbeboste terrein wenkte; de kust was veilig. Terwijl Agami voorzichtig de slang los liet, verscheen de rest; de aapachtige en tevens de jongste slingerde zichzelf uit een boom en keek vanuit een afstandje met gespietste oren naar de giftige Pokémon, nog niet genoeg bekend met het bron van gevaar. Dicyn, de –één na jongste – stapte kalm uit het bos maar keek eerder kalm en lichtelijk teleurgesteld naar het tafereel, al kon ze het niet laten haar bek open te trekken en Homin zachtjes te informeren over de Pokémon. Ze voelde zich verantwoordelijk voor de jonge Pokémon en veel meer dan de rest van de groep.

De laatste drie kwamen later opdagen met Elapi voorop die zijn kaken stevig op elkaar hield uit onvrede en zijn kop heen-en weer bewoog, niet uit intimidatie, maar puur uit gezeur om voedsel wat vaak gepaard ging met een vreemde borrelende grom. ‘Rhy!’ Flink kabaal kwam uit de Rock type die achter hem vandaan stapte en zwaar ontevreden zijn mondhoeken naar achteren getrokken haar en zijn kop hoog hield tegenover Lucan die vermoeid zijn rug naar hem keerde en zijn horens luid dichtklapte. Dat was het teken dat hij geagiteerd raakte van de Rhydon die qua karakter zelfs veel op Elapi leek maar amper met hem om kon gaan buiten dan wanneer het over mensen ging. Bijna dreigde de Rhydon verder te blijven zeuren maar het was Averill die hem het zwijgen oplegde met een strakke blik, waardoor deze beschaamd zijn hoofd deed zakken en afstand nam. “Dit is een wijze les voor sommige; elk leven is dierbaar, maar het is daarmee niet altijd even eerlijk om iemands leven te ontnemen om iets als wraak of omdat het een ander leven heeft beëindigd,” begon hij tegen de rest, terwijl Agami de slang vaarwel zwaaide met haar gespierde poot, voordat ze kalm naast de jongen stond, “Maar… ik denk dat we nog geen eten hebben, maar… wees niet getreurd, ik zal even jagen rond het dorp en als ik terugkom, Rhino, geen gezeur. Anders krijg je een kleiner portie,” Als een kind die zijn zin niet kreeg viel de Rhydon’s kaken verbluft open maar hij knikte instemmend, waarop Averill tevreden zijn handen op zijn heupen rustte met een glimlach op zijn gezicht. “Tenzij jullie eerder eten vinden dan ik, dan zal ik de kleinste portie nemen,” Het was een interessante uitdaging en de Pokémon hadden er duidelijk zin in, dus tevreden gromde ze elk instemmend met vastberadenheid getekend in hun ogen. Na zijn woorden keerde echter Agami haar kop bezorgd naar hem toe, duidelijk zich afvragend of hij het alleen wel zou redden en hij beantwoordde het met een aai over haar warme, geschubde snuit. Natuurlijk redde hij het wel, zoals alle andere keren, zeker na een maandenlange pauze die hij verplicht had moeten nemen van zijn Rangerschap na de strijd met Team Rocket. De gedachte maakte hem enkel gefrustreerd om het feit dat ze verloren hadden maar hij mocht eindelijk zijn dienst hervatten en was gereed het positief en sterk toe te zien. “Het komt echt wel goed, Agami, ga maar jagen met de rest, tenzij je ook aan een droge periode dieet wilt gaan?” Verontwaardigd schoten de slirten op haar kop omhoog en snoof ze flink uit haar neusgaten, duidelijkmakend dat haar maag wel goed gevuld mocht worden.

Trots en uitermate tevreden knikte hij en zag haar naar de rest toelopen, voordat hij zijn rug naar hen keerde en de lucht flink inademde. Hmm, hij zei wel dat er een dorp in de buurt was maar met zijn lage inkomen was het maar de vraag of hij iets kon kopen en als leef terrein waren er vast weinig prooien. Hij rook enkel de sterke geur van plastic, mensen en verder weinig bijzonders, echter… hij rook een mengelmoes aan componenten die men ‘rubber’ noemde. Het werd niet vaak gebruikt bij voedsel naar zijn weten maar de geur van vlees en vooral gebraden biefstuk van de heupen van een Mareep rook heel sterk. Direct sijpelde er bijna kwijl uit zijn mond maar op tijd veegde hij het weg, wetend dat hij duidelijk te lang uit de menselijke beschaving was verdwenen om zijn wilde trekken in te houden. Het zou gelukkig niet lang duren voordat hij weer op hetzelfde niveau als voorheen zat. Hij zou minstens een kijkje kunnen nemen wat vast geen kwaad kon. Snel rende hij richting het dorp, zigzagde tussen de bomen door en liet de geurspoor hem leiden naar het vlees toe wat hopelijk of voor het grijpen lag of hij netjes kon betalen, natuurlijk liever dat tweede. De geurspoor werd sterker en sterker en voordat hij het wist plakte er weer speeksel bij zijn mond.

Direct veegde hij het weg en zag hij in de verte een donkergekleurd vervoersmiddel wat men een ‘fiets’ noemde en een metalen en houten object dat men gebruikte om in te wonen. Het voedsel kwam uit de caravan vandaan maar wat hem eerder opviel was de jongeman die op de fiets zat en duidelijk niet op zijn twee ledematen zou belanden, zoals een Persian zou doen. Hij zou snel moeten zijn, wilde hij de knul behoeden van een harde klap met de grond maar rennend as hij nooit snel genoeg. Dus moest hij gewoon hogerop kunnen komen, en daarbij gleed zijn blik langs de bomen en hun taken die varieerden in hoogtes. “Net genoeg,” Hij zakte door zijn knieën en sprong op één van de laagste en sprong naar de ander, steeds sneller zigzaggend totdat hij bijna de top bereikt had en bijna het open terrein bereikt had. Oh nee, zelfs als hij zou springen, kon hij al schatten dat hij te kort zou zijn om de knul vast te grijpen. In alle haast greep hij een kleinere tak die gehecht was aan degene waarop hij stond, brak deze los met zijn hand en zette zich af met de tak vlak naast zijn zij. In dit soort sprongen moest je aerodynamisch zijn en dat zou hem nog en meter verder kunnen brengen, met enig geluk. Zijn lichaam gleed door de lucht en toen de blonde jongen en zijn fiets net een meter uit zijn bereik had, stak hij de tak naar hem uit, niet om hem het te laten vastgrijpen. Nee, hij stak het vlak bij de wiel en wipte snel de knul en vervoersmiddel naar hem toe. “Het komt goed, maar houd je vast voor de landing!” waarschuwde hij hem vooral met een gerustellende lichaam toen hij de fiets tegen zijn buik hield door zijn knieën tegen het middenstuk te duwen vanuit de zijkant en de jongen op zijn rug te werpen.

Nu was het een kwestie van de zwaartekracht gebruiken naar je voordeel: hij trok direct zijn knieën terug, al was dat al zo met de fiets die hij daarmee tegen zijn buik duwde en keek kalm toe hoe het gras hem naderde. Vlak voor de impact verstevigde hij echter zijn grip op de ander voor het geval dat het ruw zou vergaan maar het scheen nergens voor nodig te zijn; de landing verliep vlekkeloos. Behalve dat bij de landing de stuur van de fiets tegen zijn wangen drukte en hij eerst voorzichtig de jongen losliet, voordat hij zichzelf kon bevrijden van de fiets. “Gaat het nog? Heb je je niet bezeerd?” vroeg hij direct bezorgd, zich naar hem toekerend en een hand voorzichtig op zijn schouder rustend en direct bereid als persoon dan als Ranger, hem te helpen. De fiets leunde echter weer tegen zijn rug, hem bijna herinnerend aan wie of beter gezegd ‘wat’ ook nog wat zorg vereiste. Met een zwakke lach keerde hij zich dan weer tot het vervoersmiddel die hij wat onwennig vastgreep bij zijn zadel en toerolde naar de ander. Wat een intrigerend voertuig was dit, het bestond uit minder smerige stoffen en produceerde geen giftige gassen dan alle andere dingen die hij gezien had. Nieuwsgierig snuffelde hij eraan maar rolde deze al verder naar de jongeman toe. “Ik hoop dat jouw fiets het wel nog overleeft heeft, en… nog belangrijker, wat was je hiermee van plan te doen zonet? Is het een zogeheten sport de je met een fiets uitoefent?” Nooit eerder had hij een menselijke soortgenoot de fiets op een dergelijke manier zien gebruiken, dit was zeker zijn eerste keer. Het zag er daarentegen levensgevaarlijk uit en het was zonder zijn hulp niet goed beëindigd voor de jongeman met een val van zulk aantal meters op een stuk grasland. Natuurlijk vind de zachte aarde in het regenseizoen klappen zachter op maar een menselijk lichaam was fragiel en met zoiets kon je gemakkelijk je schouder uit de kom krijgen. Dat wist hij uit eigen ervaring. Nieuwsgierig sloeg hij zijn armen over elkaar en nam zowel de vaak naar Hoenn ruikende jongen en fiets op.

tag: - | words: 2073 | notes: -

Alert nam hij de jongeman op om te zien of hij geen fysieke verwondingen aan de sprong en reddingsactie overgehouden had, maar de geur van bloed hing niet in de lucht. Dat niet alleen maar zijn kledij leek er ook opmerkelijk weinig over aan te hebben gehouden dan enkele minuscule korrels aarde die makkelijk weg te vegen waren. Het allerbelangrijkste was juist of de knul geen onderhuidse pijn had, al had hij dat gemakkelijk kunnen opmerken. Zijn menselijke soortgenoten lieten dat sneller zien dan een Pokémon waarbij het er toe deed dat ze er zo gezond mogelijk uitzagen. Dat terzijde, merkte hij direct op dat in ieder geval er amper een geur of teken was van adrenaline en de jongeman oprecht kalm was. Haast meer verrast dan angstig van wat er zonet gebeurd was. Kijk eens aan, dat stelde hem zeker gerust om te zien bij de ander en een brede glimlach sierde zijn gezicht. Dat was echter het moment dat de ander twee onbekende teren gebruikte wat direct vraagtekens bij hm opwekte. ‘chilltastic’ en ‘dude’. Zijn wenkbrauwen schoten verward omhoog en bedenkelijk hield hij zijn vinger tegen zijn kin, lichtelijk zijn gezicht opzij kantelend. Deze termen waren volledig onbekend voor hem maar de tweede, die had hij eens gehoord tussen twee menselijke soortgenoten. Elke keer zeiden ze dat gevolgd met een bemoedigende of kalme blik op een vriend van hen viel. Zou het iets betekenen in de trant van ‘man’ die bijna dezelfde reactie op wekte? Voorlopig nam hij dit maar aan maar de chilltastic begreep hij helemaal niet, buiten het buitenlandse woord ‘chill’. Het had meerdere betekenissen; koud of dat iets je goed verging, maar betekende dat de ander zich dan goed voelde of interpreteerde hij het verkeerd? “Wat bedoel je daarmee? Voel jij je dan juist goed, of begreep ik je verkeerd?” Een vraag wat hij vaak in het begin had moeten stellen toen hij de mensenwereld binnentrad maar sindsdien wist hij meestal de begrippen te begrijpen maar deze keer… Dit ging hem een petje boven. Niet vaak wilde men dan ook erop antwoorden en zagen ze hem aan als een vreemdeling, griezel of het ergste van alles; een roekeloos menselijk soortgenoot die niet eens behoorde te bestaan. Hij werd vaak genoeg ook als  ‘vreemd’ bestempeld binnen de Rangers maar al een ruime tijd geleden werd hij gerespecteerd voor zijn daden en werd hij bekroond en gespot met de naam ‘Tarzan’. De jongen was immers onwetend en ook toen zijn aandacht verplaatste naar het vervoersmiddel van de jongeman; een fiets. Het werd meestal gebruikt om een stad of een andere nederzetting te passeren, gezien het sneller was dan te voet. Een respectvol en intrigerend idee maar nooit eerder had hij iemand het op deze manier zien gebruiken; over een ander voertuig springen. Dat was zeer levensgevaarlijk gezien hij al van verre zag dat de jongeman geen beschermers had, zijn macht over het vervoermiddel verloor en deze ook geen goede vering zou hebben. De fiets zou zelfs averechts hebben kunnen gewerkt en zijn verwondingen hebben verergerd als het zijn kant op was gevallen met zijn scherpe en metalen onderdelen. Na de geuren te hebben opgenomen van de fiets keerde hij zich dan ook tot de jongeman voor een antwoord op zijn vraag.

Huh? De jongen kneep zijn ogen tot spleetjes en schoot geamuseerd in de lach, een teken die Averill goed genoeg kende: verbazing in combinatie met vermaak door onwetendheid. Vaak genoeg had hij het ervaren maar na al die tijd zag hij het niet verkeerd in maar een teken dat wat het ook in hield, niet iets ondergronds of duister was. Al leek de blonde jongeman hem ook geen figuur die daartoe zou behoren en droeg hij geen giftige of naar specifieke planten die meestal daar in combinatie mee stonden. Hij ontspande dus zijn spieren die tot dat punt voor de zekerheid aangespannen waren voor het geval hij een verkeerde inschatting gemaakt had. Weer de ‘dude’ en dezelfde blik werd op hem gericht, gevolgd door een vragende ‘wat’. Hij hief zijn schouders ter teken dat hij het echt niet wist waar hij mee bezig was geweest en keek hem weer recht aan. “Ik heb echt geen idee, buiten het feit dat jij er in het begin plezier in had en je bijna net zo hoog de lucht in kwam als een jonge Taillow,” Een bemoedigende glimlach stond op zij gezicht en hij grijnsde er uiteindelijk bij naar hem. Het zag er eigenlijk bij nader in zien interessant uit om zo hoog de lucht in te komen, maar dan op een voertuig in plaats van je te lanceren van een boom. Nog voor de ander erop gereageerd had, leek deze zijn vervoersmiddel vast te grijpen en vast te zetten op een metalen uitsteeksel, in plaats van het bij zijn stuur vast te houden. Het uitsteeksel zorgde ervoor dat de fiets op zichzelf overeind kon blijven staan, door zijn gewicht erop te leunen. Was het niet een standaard? Dat was waarschijnlijk de naam van het onderdeel maar dat was nog het int interessante aan wat er plaatsvond. De blonde jongeman was in de tussentijd vertrokken en een tweede geur dronk zijn neus in; een andere menselijke soortgenoot stond verderop, met een wachtende houding die ongeduldigheid uitstraalde met zijn armen over elkaar en lichtjes stampend op de aarde. Eenmaal de ander bereikt vind hij zonder enige moeite details van het gesprek  op die over een weddenschap gingen. Een simpele vorm van uitdaging en competitie binnen zijn menselijke soortgenoten met ditmaal dat de één het zou lukken over een caravan te springen. Langer luisterde hij er niet naar en verplaatste zich tegen de win in, zodat het geluid hem minder goed zou bereiken. Een voldane ‘Ait’ volgde uit de ander, het klonk bijna als een ‘ja’ maar of dat exact hetzelfde in hield? Kwam de ander dan nog wel uit Hoenn met al deze onbekende woorden? Hij rook namelijk sterk naar de regio en droeg dus de geuren van de lokale planten, Pokémon en overig materiaal.

Het aanbod van de ander om thee te gaan drinken klonk zeker niet slecht maar.. het herinnerde hem er wel aan dat hij eigenlijk op jacht zou gaan. Al zou hij wellicht aan hem kunnen vragen of hij een goedkope vleeszaak kende binnen het dorp waar hij terecht kon. In zichzelf knikkend met zijn besluit knikte hij eerst ter reactie, gevolgd door een energieke sprong. “Bedankt voor het aanbod, Ik heb een flink eind moeten sprinten dus thee zou zeker helpen, welke soorten heb je eigenlijk allemaal?” Gedroogde kruiden in een stoffen zak die in een beker werd gezet en vervolgens gevuld werd met heet water die de smaak van de kruiden nam, dat hield ‘theé in en werd volop gedronken. Binnen de organisatie had hij liever niets anders, gezien koffie niet alleen zijn reukvermogen overbelastte maar qua smaak veel te bitter was. Frisdrank daarentegen prikte onwennig, dus vermeed hij het liever en zeker de grote hoeveelheid suiker die het jagen en Ranger taken zwaarder zouden maken op de lange duur. Nu was het nog maar de vraag welke smaken hij had en… natuurlijk wat de ander zijn naam was. In maanden had hij zich amper voorgesteld gezien het enkel iets voor zijn soort was om zichzelf namen te geven. “Ik heet trouwens Averill, en wat is jouw naam?” Trots en enthousiast stak hij zijn duim naar zich toe met een brede grijns, vervolgens wachtend op de ander om zich voor te stellen. Maar één ding was hem ook opgevallen. Ondanks dat kon hij niet de bittere geur van een Steel type onderdrukken die rond de jongeman hing sinds deze terug naar hem was gelopen. Het was niet alleen bitter maar ook zoet. Er was maar één Pokémon die in de Pokéball kon zitten en dat was een Mawile. Een vrij koppige en dreigende Pokémon waar vooral Agami de mist in mee ging omdat de voorkant van de Pokémon onschuldig maar vooral weerloos overkomt. “Gefeliciteerd trouwens met je eerste Pokémon, het is wel een Pokémon waar je mee op moet passen,” begon hij bemoedigend, “Heb je veel geduld bij nodig,” Een bemoedigend schouderklopje had hij hem gegeven, wetend dat Mawile meestal leefden op rotsachtig terrein en meestal zich schuil hielden in grotten en gevaar weg jaagde met de enorme bek die aan hun kop hing. Ze hielden over het algemeen niet van veranderingen, drukte of zelfs een teken van onrustigheid; ze hapten juist bij elk teken daarvan.  Al lijkt mij dat geen probleem met jouw kalmte,” voegde hij eraan toe met een bemoedigende schouderklop bij de ander.

tag: - | words: 1431 | notes: -

Al zijn vragen werden beantwoord met stilte, alsof zijn menselijke soortgenoot tijd nodig had om de mogelijkheid te beseffen dat men niet de betekenis van de woorden wist. Dat moest wel betekenen dat woorden als ‘chilltastic’ heel alledaags waren maar alle keren dat hij de stedelijke gebieden had benaderd, nooit gezegd was. Het klonk ook als een ter die in Hoenn zou kunnen worden gebruikt, gezien er wel meer buitenlandse termen waren verstopt in de vocabulaire van zijn soortgenoten. Daar viel bijvoorbeeld ‘thanks’ en ‘bro’onder, een teken dat je iemand bedankte voor zijn of haar woorden of actie. Waarom dat dan boven het inheemse woord ‘bedankt’ of ‘dankuwel’ werd gebruikt, begreep hij niet. Daarbij betekenden ‘dude’ en ‘bro’ naar zijn idee bijna hetzelfde; telkens werd er verwezen naar een vriend en werd de aandacht op hun gericht op een meestal positieve manier. Alleen oogde ‘bro’ meer vriendschappelijk dan ‘dude’ die soms ook gedoeld was op kenissen, op basis van hoeveel een tweetal naar elkaar rook. Toch bleef hij strak bij de fiets staan met enige verwarring op zijn gezicht na de woorden van zijn soortgenoot. Had het wel zin om buitenlandse woorden te gebruiken als je er synoniemen voor had in je taal en betekende dit dat hij nu al als vriend werd gezien? Dit was misschien iets waar hij onderzoek naar zou moeten doen, al kon hij een vrolijke glimlach niet onderdrukken dat iemand hem een vriendschappelijke titel gaf. Dat was pas een eer, na al zijn vorige vriendschappen die helaas waren verwaterd maar niettemin vriendschappen bleven. Iemand was immers niet uit het zicht en uit het hart bij hem. Lichtelijk opgewonden dat de ander hem ten eerste niet afschuwde maar zelfs ook te drinken wilde aanbieden, bleef de glimlach op zijn gezicht staan. Het bekende goedje ‘thee’ klonk als muziek in zijn oren maar helaas moest hij het bescheiden en kort houden; hij moest niet alleen zijn jacht voltooien maar ook wellicht een weddenschap winnen. Hij kon niet een weddenschap aan gaan om deze vervolgens te verliezen, zeker niet.

Zodoende bleken er dus meerdere soorten thee te zijn, elk met zakjes vol andere kruiden van diverse planten die zowel inheems als buitenlands waren. Bij nader inzien zeker één van de producten die hij persoonlijk heerlijk vond, buiten het vlees zelf die met kruiden bereidt werd. In ieder geval dacht hij bij het woord ‘rood’ aan maar een handjevol varianten van thee, zoals ‘rooibos’ en ‘groen’ aan de weer voor zichzelf sprekende ‘groene thee’. Twee eenvoudige smaken die niet alleen zijn smaakpupillen maar zijn reukvermogen tintelde op een fijne en haast natuurlijke manier. Het was haast alsof hij bij elke slok zijn neus stak in de plant waar de thee uit bestond en op dagen dat hij opgesloten zat in het Ranger hoofdgebouw dreef dat de heimwee naar de natuur weg. Al klonk de ander twijfelend, duidelijk onzeker of hij de twee smaken daadwerkelijk op zak had, maar iedere vorm van thee was naar zijn mening heerlijk. “Alvast beda-thanks!” De jongen stak met een bedankende blik zijn duim naar hem uit; de universele teken van goedkeuring, trots of aanmoediging, voordat hij zijn vuisten vrolijk voor zich hield, “Ik vind iedere thee soort eigenlijk lekker, tot dusver, ik heb daar nog niet geen favoriet in gevonden, en jij?” Zou dit eigenlijk betekenen dat zijn menselijke soortgenoot een thee liefhebber was, zoals hij? Kom op, hij hoopte het eigenlijk van wel, zodat hij hem ooit weleens zijn collectie aan thee pakjes kon laten zien. Als hij natuurlijk weer actief bezig was met zijn Ranger dienst, natuurlijk. Met versperde ogen en een enthousiaste twinkeling in zijn ogen keerde hij zich naar de ander toe met een ondeugende grijns op zijn gezicht. “De volgende keer laat ik je mijn thee collectie zien, helemaal zelf verzameld zonder enige hulp,” Trots wees hij daarbij weer naar zichzelf met zijn borst naar voren en gezicht vrij hoog de lucht in stekend. Zelfs Agami had hem daarbij niet geholpen van de groep Pokémon, hij had ze elk zelf gekocht maar op het moment zat hij zonder een sleutel om bij de collectie te komen. Een kopje snikhete thee ging er daarom des te beter in! Maar hij wist helaas nog de naam van zijn menselijke soortgenoot tot dusver niet, terwijl de ander hen zonet als vrienden had vastgesteld. Na zichzelf trots voorgesteld te hebben kreeg hij daarmee ook de naam van de ander na een wat goedkeurende ‘Ait’, namelijk ‘Hans’. Een meer typische naam voor iemand uit Hoenn, die had hij niet vaak gehoord de laatste tijd maar een verandering kon geen kwaad. “Aangenaam, Hans!” groette hij hem op de meer menselijke wijze, en werd daarmee begroet met dezelfde duim-opstekende gebaar dat zijn grijns deed toenemen. Kijk eens aan, Hans deelde zijn enthousiasme en imiteerde zelfs zijn actie! Over de wolken en haast zo blij als een jonge Poochyena die eindelijk zijn hol mocht verlaten kon hij het niet laten zijn gezicht dichtbij de ander te laten en hem een lik over zijn wang te geven ter Pokémon begroeting. Zijn peetmoeder had hem dat aangeleerd en hoewel men tot dusver niet altijd even positief op reageerde, zou hij nooit haar wijze lessen zomaar laten vallen. Met zijn handen weer op zijn heupen keek hij daarentegen alert op toen ruim vijftig meter verderop geruis te horen was. De lucht stond niet in de gunstige richting dus hij had hem niet kunnen ruiken, maar wat zou het dan zijn geweest? Met een strak gezicht trok hij zijn ogen tot dunne spleetjes en kon de bruin-en witgekleurde, ruwe maar dikke vacht van een wasbeerachtige Pokémon herkennen. Opgelucht haalde hij daarmee adem, niet alsof het een dreiging was, maar dat het niet een Pokémon was geweest van zijn team die hem zat te bespieden. Dat vertikte hij.

Met zijn aandacht terug op de ander gericht had hij amper zich kunnen verontschuldigen of een belangrijke vraag nam zijn gedachtegang over. Het feit dat Hans namelijk een Mawile had gekregen en met de Pokémon zou moeten oppassen door hun natuur. Ze waren immers schuw en verafschuwden veranderingen maar tot dusver oogde Hans kalm en vriendelijk genoeg om zeker een dergelijke Pokémon in toom te houden. Met natuurlijk enige moeite, tijd en training. Al tijdens zijn woorden werd de blik van Hans al minder alert en zijn lichaam ontspannend; de ander had zijn aandacht al ergens anders geplaatst. Dat kon hij er makkelijk uit halen maar hij maakte toch maar zijn woorden af, en kreeg een ‘thanks’ terug geworpen. Een bedankje voor zijn compliment die schijnbaar toch aangekomen was. “Het is de waarheid,” reageerde Averill eenvoudig, met zijn blik van de ander weer op de caravan gericht, totdat de woorden van Hans hem overwelmde. Een ‘toffe gast’ was meestal iemand die fijn in de omgang was, de ‘toffe’ verklarend en ‘gast’ was de inheemse variant van ‘dude’ tot zover hij dat eruit kon halen. Het was echter e-een compliment, zomaar uit het niets uit Hans! Na maandenlang amper contact te hebben gehad met zijn soortgenoten had hij eigenlijk geen idee hoe hij daar nou fatsoenlijk op kon reageren. De laatste keer had hij die van de enige echte ‘dudette’ gekregen. Beschaamd en ongemakkelijk grinnikte hij en keek vervolgens toch Hans weer aan. Eigenlijk kon hij hetzelfde zeggen over zijn menselijke soortgenoot die ervoor koos hem niet onder ‘vreemd’ te bestempeld en afkeurend weg te stappen. Hij behandelde hem als een mens als ieder ander dan een verwilderde Pokémon. Dat was meer bewonderend dan de kwaliteiten van iemand te benadrukken die je maximaal voor tien minuten kende. “Geloof me als ik zeg dat jij meer tof bent dan ik, niet iedereen zou even normaal reageren op iemand die opgegroeid is in het wild,” Dat was eenmaal een naar feit maar wel waarmee hij had kunnen leven. De hedendaagse bevolking hield eenmaal niet van absurde dingen als hij die rondliepen.

tag: - | words: 1314 | notes: -

Het bleek uit dat zijn menselijke soortgenoot geen favoriet had maar ze allemaal wel.. ‘chill’ vond? Dat was de buitenlandse term voor ‘koud’ maar waarom gebruikte hij dat in combinatie met een warm drankje? Het was juist niet de bedoeling dat het goedje ijskoud werd. Echter kon het dus ook betekenen dat iets goed zat zoals de ander dat eerder had bedoeld. Het kwam er dus op neer dat Hans toch geen favoriet had en ze allemaal wel zalig vond? Hopend dat hij het goed begrepen had, knikte hij na zijn woorden. Zijn dag kon al niet meer stuk nu hij een totaal nieuw persoon had bevriend die ook genoot van thee. Het was immers een poos geleden dat hij zowel een thee liefhebber als een nieuw persoon ontmoet had en dat was heel teleurstellend. Op zijn tijd wilde hij toch meer variatie in zijn vriendenkring, zoals nu. Zodoende had dit hem enkel enthousiast weten te ratelen over zijn indrukwekkende thee collectie waar hij hopelijk zo snel mogelijk weer bij kon komen. Natuurlijk zou hij zeker niet bij de eerste dag terug in zijn kamer gelijk de koffiezetapparaat overbelasten, een uiterst uniek apparaat die in staat was snikhete koffie, thee en chocolademelk af te geven die je op kon vangen in een beker. Pas na een incident met het apparaat, waarin hij zijn mond eronder had gehouden om het goedje op te likken, wist hij hoe het werkte. Globaal daarentegen en zeker niet precies, maar hij wilde niet ervoor zorgen dat al het hete water op zou raken. Daar had hij een betere oplossing voor; een natuurlijke bron gebruiken, zoals een rasechte Water type zoals Elapi. Bijna droop het speeksel weer uit zijn mondhoeken maar op tijd veegde hij het weg, voordat Hans blik weer op hem gericht stond. Een goedbedoelde zin volgde uit hem maar hij kon er niet gelijk uithalen wat hij met ‘vet’ zou kunnen bedoelen. Had zijn thee collectie dan iets te maken met een vetlaag van een Pokémon? Het werd zelfs amper gebruikt voor vetweefsel afzetting dus waar doelde hij naar? Met een opgetrokken wenkbrauw staarde hij Hans aan, zijn vingers glijden over zijn eigen kin, nog een tel nadenkend voordat hij het op gaf. “Wat heeft thee te maken met ‘vet’, je bouwt geen vetlaag op door middel van thee consumptie en het wordt ook niet uit vettig materiaal gehaald,” Dit begreep hij echt net, maar dit was ook de eerste keer dat hij het woord ‘vet’ op deze manieren had horen gebruikt.

Daar bleef hij echter niet lang bij zitten want het leek hem tijd zichzelf voor te stellen op de twee manieren die hij kende; de menselijke en wilde manier. Hoewel dat eerste goed verliep, verwachtte hij een afschrikwekkende reactie op de tweede. De meeste renden weg, trokken een smerig gezicht of een ander vergelijkbare reactie. Nadat hij hem ook dus een lik over zijn wang gegeven had, liet de jongen zijn blik op de caravan vallen. De reactie had hem nooit eerder geïrriteerd maar vreemd genoeg had hij niet de behoefte nu het weer te moeten zien. Dat ging hem een stap te ver na een veel te lange tijd dat hij zonder menselijke soortgenoten had gezeten die meer emotioneel van aard waren. In het wild was een emotie al spoedig veel té en werd hij als kind gecorrigeerd met een beet in zijn nekvel door zijn peetmoeder, net zoals Agami. Het gebaar dat ze moesten kalmeren, maar onder mensen was het altijd dat té hoge niveau. Gecorrigeerd hoefde ze echter niet te worden, zo was hun beschaving eenmaal opgebouwd, afwerend van het leven in het wild. Verbazing raasde echter door hem heen toen hij de geur van Hans sterker rook en bij het alert naar hem toe keren met zijn gezicht, een lik op zijn wang ontving. “Huh?” Deze keer kon hij de verbazing niet onderdrukken en staarde hem perplex aan. Dit was hem.. nooit overkomen, enkel door zijn bloedeigen Pokémon maar menselijke soortgenoten.. Dit was de eerste keer. Even de draad kwijt hoe hij hierop moest reageren verstijfde hij en staarde strak naar voren, totdat zijn mondhoeken flink omhoog schoten en hij enthousiast de ander fanatiek schouderklopjes begon te geven. Een aparte begroeting was het volgens de ander maar nooit was hij zo blij geweest als dit moment dat zijn begroeting werd beantwoord! “Je hebt echt mijn dag gemaakt, Hans! Yeah, eindelijk.. Het duurde zo lang!” Bijna vergat hij hoe vaak hij de ander nou een energieke schouderklop gegeven had en het was pas toen de geur van de caravan sterker werd, dat hij zijn arm terug stak. Dit was een geweldige dag geworden en een tot dusver plezierige ontmoeting, bijna was hij zijn honger vergeten. Met de nadruk op ‘bijna’ want ondanks de situatie voelde hij langzaam zijn maag borrelen. Voordat hij zich daaraan kon toegeven had hij Hans duidelijk gemaakt dat zijn eerdere complimenten simpelweg de waarheid hadden dan dat hij een ‘toffe gast’ was. Complimenten, daar kon hij niet heel goed tegen maar de waarheid spreken was hij een kei in. Niet altijd had het zin om te liegen en al helemaal in vriendschappen, zoals deze. Al zou hij zelfs een kennis wiens geur en naam hij enkel wist, ook niet voor liegen, zelfs als Team Rocket zijnde. Wie kon bij hem nou zien of hij niet of wel de waarheid sprak en meestal was het eigenlijk ook het moeilijkst te verdragen. Even weg met die nare gedachten en richten op Hans die een universeel gebaar maakte die Averill’s gezicht deden opfleuren. Dit was hét gebaar dat hij kende van één van zijn meest spannende ontmoetingen, hem tegen Cecille waarna ze elkaar een box hadden uitgedeeld als rivalen. Echter was er geen gevecht gaande of een Pokémon van hen twee aanwezig, dus lag er maar één betekenis voor de hand liggend. Averill stak zijn gebalde vuist uit, recht tegen de vuist van een ander. Woorden waren onnodig; ze waren zoals Hans eerder al gezegd had, geen ‘dudes’ maar ‘bro’s’. Hem kon hij tot dusver wel vertrouwen maar niet iedereen reageerde kalm op een lik op zijn of haar wang en accepteerde zijn verdere wilde gedrag. Dat was teleurstellend maar lang wilde hij er niet bij stil staan, zolang hij immers zijn team en oude vrienden nog had en nieuwe kon maken, kon het hem niet zoveel schelen. Dat wilde hij wel duidelijk maken aan Hans en een positieve reactie volgde daarop.

Nogmaals het gebruik van de ietwat onbekende woord ‘toffe’, maar het resulteerde enkel tot een behoedzame glimlach. Vanwaar de complimenten van Hans die uit het niets kwamen? Op een doel of achterliggend motief leek hij niet maar tot dusver oogde hij daadwerkelijk als een nieuwsgierig, kalm figuur die positief ingesteld stond. Dat vertrouwen in Hans had hij wel maar wat hij op de compliment moest zeggen? Hij wist er werkelijk geen raad mee en was tevreden te horen dat zijn menselijke soortgenoot een vraag besloot te stellen. Ditmaal over zijn achtergrond die hij net niet duidelijk genoeg aan hem had toegelicht. Amper kwam hij aan antwoorden toe en een absurde reactie volgde uit Hans die niet succesvol in het openen van een deur was, die reactie had hij maar één keer eerder ervaren maar.. Brr, dit vond hij maar onwennig, het ging allemaal zo positief! Maar goed, hij zou hier nooit over klagen, dit was heel fijn. Met zijn armen achter zijn hoofd gekruisigd, volgde hij de menselijke soortgenoot tot de ladder, een trapachtig object om voor hoogteverschil te compenseren. Zou hij een poging wagen het open te trekken, het kon nooit zó strak vast zitte maar voordat hij roekeloos te werk zou gaan, zou hij dat eerst willen vragen. De caravan was niet zijn maar Hans eigendom immers. “Tijdens een kidnapping had een Mightyena de boosdoener aangepakt en eindigde ik – een baby van amper een jaar oud- onder de hoede van die Pokémon. Maar een paar jaar later ontdekte ik een absurd gekleurd ei met een onbekende geur die mijn peetmoeder onder haar hoede nam en dat bleek een Dratini te zijn die ik Agami noemde. Met zijn drieën overleefden we jarenlang in het oerwoud vlakbij Fortree City totdat mijn peetmoeder… werd afgenomen van haar leven en ik besloot de mensenwereld in te trekken,” Serieus sprak hij de woorden uit, tot nagenoeg van zichzelf dat hij het treurige verhaal niet vrolijker had kunnen vertellen om de sfeer daar niet mee te bederven. Dan resteerde er maar éën optie. De jongen stroopte zijn mouwen op en keek Hans vastberaden aan. “Zal ik je anders helpen met je deur?”

tag: - | words: 1433 | notes: -

Al zonder woorden of gezichtsuitdrukkingen had hij al uit de houding van de ander kunnen opmaken dat hij zonet een vreemde vraag gesteld had. Hij was dan ook vooral benieuwd geweest wat ‘thee’ te maken had gehad met het woord’ vet’, gezien ze biologisch gezien niet met elkaar in contact stonden. Thee was immers gekookt water met een smaak wat afhankelijk was van wat er uit kruiden geëxtraheerd kon worden en er zaten niet genoeg stoffen in om een significante bijdrage te hebben aan het opbouwen van een vetlaag. Na het afwachten van de verbaasde verbale reactie van Hans, volgde er een ietwat vage uitleg over in welke context hij het woord bedoeld had. Het zou simpelweg ‘vet’ zijn dat hij veel thee had, maar veel thee hoefde dus niet te betekenen dat het vet was. Nadenkend staarde hij hem enkele tellen aan, proberend de betekenis te kunnen achterhalen. Het had voorheen positief geklonken en het woord kon prima vervangen door het woord ‘geweldig’ of zelfs ‘cool’ gezien de positieve klank en situatie. Betekende het dus toch iets in dezelfde trant als die twee? Al was het gebruik van het woord ‘vet’ niet echt iets wat hem zou denken aan iets goeds, tenzij je in een koud klimaat leefde. Na de laatste poging van Hans om het uit te leggen, rustte hij maar zijn hand op zijn schouder en keek hem vastberaden aan. “Dat vind ik heel cool van je om te horen,” Had hij het woord nu wel op de juiste manier gebruikt of toch een flinke fout begaan? Stappen moesten echter gedaan worden om meer te integreren en Hans leek zijn gebrek aan kennis te toleren, dus hij had er wel vertrouwen in dat deze woorden positief effect zou hebben. Hij verwijderde spoedig zijn hand van zijn schouder en glimlachte er zwakjes bij. “Maar als ik het goed begrijp betekent ‘vet’ ook wel ‘cool’, dus hierbij.. bedankt dat je mijn thee collectie al bewondert zonder het nog gezien te hebben!” Nu wilde hij de knul enkel nog sneller zijn collectie tonen waar hij zichzelf zeker trots op mocht noemen.

Nu de betekenis van ‘cool’ wetend, kon hij tenminste gelijk begrijpen dat zijn ietwat trieste en sombere verleden dat alles behalve was. Zijn peetmoeder verloren, zijn ouders kwijt geraakt en het feit dat hij op zichzelf met een jonge Dratini had moeten overleven in een zwaar menselijk onvriendelijke omgeving. Daar waren mensen namelijk niet voor geselecteerd door moeder natuur, buiten de paar unieke individuen, waar hij dan niet bij toe behoorde. Hij had het moeten leren en eigenlijk als een menselijke soortgenoot van zijn leeftijd een ‘baan’ moeten hebben om papieren wisselkoers in te winnen en daarmee eten te moeten inkopen en misschien zelfs het verleden van de menselijke beschaving moeten studeren. Naar zijn mening informatie dat hem niets uitmaakte, de kennis was prima, maar hij wilde liever zijn blik op het nu hebben dan wat de generatie voor hem gedaan had. Enkel het wild had hem uiteindelijk de les kunnen leren en daar was hij meer dan een beetje gelukkig om. De medelijden van Hans om zijn ongewone verleden deerde hem wel lichtelijk, het was dus het verleden en hoefde in het nu niets te betekenen buiten de kennis die hij nu had. “Het heeft mij wel in vele manieren geholpen, in zowel psychologisch als fysieke ontwikkeling en mij een kans gegeven om met zulke verhalen door wie ik nu ben te inspireren om niet vastgebonden te zijn aan standaarden,” antwoordde hij na een kort moment van stilte, ditmaal met een glinstering in zijn donker getinte ogen, voordat zijn blik terug gleed naar het vervoersmiddel en gedeeltelijk thuis van Hans en zijn thee in zou zitten. Het deur zat duidelijk klem maar met wat spierkracht schatte hij wel in de weg voor hen vrij te kunnen maken. Dat was althans zijn idee maar na het voorstellen daarvan, reageerde Hans ietwat verrast voordat zijn voorstel in leek te zinken. Hoe kwamen ze namelijk anders heelhuids in het toestel binnen zonder sleutels of het gebruik van spierkracht? Het leek er namelijk op dat Hans schatte dat het zelfs met zijn spierkracht niet te doen zou zijn maar er was zelfs een belangrijker probleem. Bepaalde voorbereidingen zouden schade oplopen als ze de deur op deze manier zouden aanpakken, maar welke dat waren werd er niet bij verteld. Waren dat voorbereidingen voor de thee of iets totaal anders? Met een opgetrokken wenkbrauw keerde hij zich naar hem toe en zijn rug naar de deur gericht. “Welke voorbereidingen bedoel je daarmee dan, en heb je dan een idee om toch binnen te kunnen komen zonder iets te beschadigen?” Nog amper zijn woorden uitgesproken en een bittere maar lichtzoete geur drong zijn neusgaten binnen. Alert keerde hij zich om en grijnsde toen hij nog de schim van een geel geschubde drakin herkende die zich een weg baande tussen de laagstaande bomen, de takken elegant ontwijkend met haar gespierde vleugels. Met een brul groette ze hem met duidelijk de resultaat van een succesvolle jacht tussen haar klauwen op een Tropius waar de rest van de Pokémon nog af waren gebleven. Haar reptielen ogen staarden echter licht wantrouwend naar de blonde menselijke soortgenoot die naast Averill stond maar aan de jongen zag ze al dat zijn spieren ontspannen waren, net zoals zijn gelaat. Er was niets om zorgen over te maken en met omhoog getrokken mondhoeken kwam ze vlak bij hen tot stilstand en wapperde ze eenmaal om met een zacht plofje op de grond te belanden. Trots dat ze dan gewonnen had van Averill met de rest van de andere Pokémon, hield ze het buit expres in zijn zichtveld, voordat ze elkaar een begroetende lik gaven. Agami nam nog eenmaal de ander op en gaf hem ook een begroetende lik, waarna Averill hem ook weer aansprak. “Dit is trouwens Agami, de Dratini waar ik het eerder over had die duidelijk toch aardig gegroeid is, en je hebt niet toevallig zin om wat te gaan eten, voordat we thee gaan drinken?”

tag: - | words: 1005 | notes: -