Lost once again, what a plottwist

Hij legde zijn hoofd tegen de warme manen van zijn Pokémon af. HIj was op de rug van de Arcanine gezet... Het beest was ongeveer 2 meter groot volgens bronnen... En het zat heerlijk... En het was warm. Geen idee waar hij deze keer terecht was gekomen... Maar de arme blinde jongen had gewoon een plaatsje geclaims op de rug van zijn trouwe hond. Hij vond het heerlijk... Het was heerlijk warm... En zoals de meeste dingen die zo liepen... Viel hij langzaam in slaap.. Nee, hij viel helemaal in slaap... geweldig dus. Hij sliep nu... En de grote fire type liep maar wat rond op de berg, niet echt een doel voor ogen, maar eerder overal stoppend om alles te inspecteren.

-Fae

Was het nou de tweede keer dat ze zich hier bevond? Om eerlijk te zijn had ze geen idee. Ze had het geheugen van een vis immers, dus veel van deze plek wist ze niet meer af. Hoe heette het ook alweer? Ugh... Zelfs dat wist ze niet. Grommend pakte ze haar Holocaster uit haar broekzak om de home-button in te drukken. Niks. Het ding gaf geen enkel teken van leven. Wel verdomme nog aan toe... Je ging toch niet zeggen dat de batterij het nu al begeven had?! Waarom zat alles laatst gewoon niet mee?! Zonder te kijken waarheen smeet ze de Holocaster een random richting op. Volle kracht vooruit! En daar vloog het ding... Door de lucht richting een gigantische hond die een poosje verderop liep. Dit was precies wat ze bedoelde. Niks zat mee laatst, helemaal niks.

Het zat allemaal zo goed mee. de jongen was aan het slapen, heel kalmpjes... maar tja, goede dingen konden niet blijven duren... Want een ding vloog tegen zijn kop aan en wel meteen gilde hij het uit in paniek, waardoor de blinde idioot van zijn hond afviel en even moest happen naar adem toen de plof hem wat adem had ontnomen. Hij kuchte en trilde even, terwijl Shinya even vragend opkeek en wel meteen blij begon te blaffen bij het zien van een ander iemand. zijn dikke, pluizige staart werd heen en weer geschud, maar hij bleef toch wel braaf naast zijn half dode trainer staan. Aw... Hij leerde caren om Lyan. Hij rende niet meer weg of gooide hem niet meer in een zee of van een berg af... Aw....

Ze kon deze dag wel vervloeken, zo erg was het. Haar Holo Caster raakte de hond niet, maar een jonen die op de rug van de hond zat. Oh joy... Goed gedaan Fae, goed gedaan. Met grote ogen keek ze naar de reusachtige hond, want zin om daaronder terecht te komen had ze niet. Stel je voor dat dat beest haar zou aanvallen... Wat moest ze dan doen?! Doodstil bleef ze dan ook staan om naar de grote hond te blijven kijken. Dat was een Arcanine van twee meter, twéé fucking meter jongens. Tot haar verbazing viel de hond haar niet aan. In tegenstelling, hij begon juist vrolijk te blaffen. Raar beest dat het was... Toen de hond haar na een poosje nog steeds niet aangevallen had kwam ze tot een besluit. Ze moest die arme jongen helpen, want zelf overeind komen ging dus niet gebeuren. Gehaast snelde ze dan ook naar de blonde knul toe om haar hand uit te reiken. "Gaat het?" vroeg ze zachtjes. Wat een domme vraag. Jezus.

Het was niet al te luid hier, want hij hoorde voetstappen. Hij kreunde enkel even en ging rechtop zitten, zijn benen wat naar zich toetrekkende, terwijl hij een hand tegen zijn hoofd legde. Hij was even niet goed van de klap ok. Wel meteen keek Shinya blij naar de roosharige persoon. De blonde jongen keek echter niet eens op toen de voetstappen steeds dichter kwam en uiteindelijk tot stilstand kwamen. Ugh... "Gaat het?" Klonk er en hij knikte even. "Laat me raden..." mompelde hij zachtjes tussen zijn tanden door. "Je moest zo nodig een steen naar me gooien?" wist hij wat het was... Like Arceus... Ondertussen ging de Arcanine gewoon gaan zitten want ftw.

Vragend had ze haar hand naar de jongen uitgestoken, maar deze aanpakken leek hij niet van plan te zijn. Nou... Dan niet hoor. Ongemakkelijk trok ze haar hand dan ook terug toen ze zag dat de jongen zichzelf tot een zitpositie wist te brengen. Ook goed. Al te blij leek hij niet, maar goed, dat snapte ze wel. Niemand was blij als ze een Holo Caster tegen hun hoofd kregen. Om eerlijk te zijn was het haar geluk dat het tegen de jongen was gekomen en niet tegen de hond, want ze had liever een boze jongen dan Arcanine achter zich aan. "Steen?" herhaalde ze verward toen de jongen iets mompelde over 'het gooien van stenen naar iemand'. Was een Holo Caster zo hard dan... Auw. "Oh nee, het was geen steen," verbeterde ze snel. Niet dat het uitmaakte wat het was, het ging om het feit dat ze iets gegooid had. "Het was een Holo Caster..." vervolgde ze zachter. Awkward.

"Steen?" Ja steen... Wat moest het anders zijn? het was niet zacht genoeg voor een schoen... Dus het was vast een steen. Tenzij men de dag van vandaag vreemdere dingen meenamen in de bergen. Ja, schoenen en stenen waren de enigste dingen die bij hem te binnen schoten als hij aan bergen dacht... So yeah. "Oh nee, het was geen steen," Klonk er echter snel. Uh? "Het was een Holo Caster..." Ah... Hij zuchtte even en trok zijn benen op om zijn ogen kalmpjes te sluiten. "Ik had eindelijk een keer niet... die droom..." mompelde hij zacht tegen zichzelf. Hij schudde echter zijn hoofd wat en gromde zachtjes... Waarbij hij wankel overeind kwam met de hulp van zijn eigen handen. Hierdoor liep hij bijna tegen de ander aan, zonder het te beseffen... Hij wankelde wat meer, legde een hand tegen zijn hoofd en zette een paar stapjes. Yeah, hij was zo'n centimeter van de rand van de berg verwijderd maar yk, alsof hij dat doorhad.

Het was geen steen geweest, gelukkig maar. Het was haar Holo Caster waarmee ze hem bezeerd had en dat was iets wat toch iets minder hard was dan een steen. Tenminste, ze dacht dat het materiaal minder hard aankwam, maar goed. De jongen waartegen ze het stomme ding had gegooid was ongedeerd en daar ging het om. De blonde jongen wist overeind te komen zonder haar hulp, al ging dat niet al te best. Hij wankelde iets om vervolgens tegen haar aan te lopen. Wist zij veel dat hij blind was. "Weetje zeker dat alles goed met je gaat?" vroeg ze nogmaals om de jongen te volgen met haar blik. Niet eens een gedag of zo, nee, enkel stappen richting de rand van de berg. Wacht... WAT?! "Dude, pas op!" riep Fae naar de knul om meteen naar hem toe te schieten.  "Je loopt bijna de berg af!" En bij deze woorden had ze hem stevig vastgepakt. Het ging niet goed met hem en dat was iets waar ze zeker om was.