[Spookhuis]Wrap it Up

_{Het was zijn dag niet: eerst had hij een Halloween feest moeten missen. Al was het wel om een wat trieste reden, letterlijk voor de verandering. De jongen klapte zijn handen tegen elkaar en stond voorover gebogen, vlakbij een bepaald graf. Misschien was ‘triest wel té zacht uitgedrukt. Hij ademde diep in en uit en schudde de gedachten uit zijn hoofd. Hij was hier niet om te zeuren over één of andere feestdag maar om zijn vader enigszins te kunnen bezoeken. Natuurlijk was hij bij hem… fysiek maar zijn geest was verloren. Diep had hij nooit over de kwestie van ‘dood’ nagedacht, hij ging er altijd op los bij alles en iedereen tot… zijn vader hem een les geleerd had. Misschien waren levens meer waardevol dan hij dacht. Na een diepe en allesbetekende zucht, rechtte hij weer zijn rug en liet zijn blik langs de naam glijden die op het grafsteen stond. Heh, wie had er nou gedacht dat hij een jaar geleden middenin een stad Halloween zat te vieren met Flippy. Totaal niet bewust wat er zou gebeuren. Plezier had hij sinds het incident niet écht gehad. Vandaag leek geen uitzondering erop te worden. Na enkele tellen wendde hij pas zijn blik af en raapte de restanten van het plastic op die rond de bos bloemen zat. Nu nog een prullenbak vinden… Maar.. Muk. Het was al donker en echt veel zag hij niet met al dat rot mist. Dit kon je niet menen. Nee, wees niet afgeschrikt, loop rustig het pad terug naar de ingang en er waren sowieso veel engere momenten geweest. Een huivering ging door hem heen toen het otaku incident in hem opkwam bij het woord ‘nachtmerrie’. Báh. Yuk, ja, dat was vele malen enger dan een begraafplaats op de top van een mistige berg in de nacht van Halloween. Gespannen liep hij het pad af en zag tot zijn verbazing een schim opdoemen waar hij het plastic opgooide. Het leek niet helemaal op een prullenbak maar er was weinig anders en wat vuil achterlaten op een verlaten begraafplaats maakte geen verschil. Een stap verder en direct huiverde hij. W-Wat was dat…? Het eerste wat in hem opkwam floepte er al uit, voordat hij het in de gaten had.. “Een otaku?”}

Was het maar een otaku geweest; het was een spierwitte Pokémon met kille gele ogen en een klein dansend vlammetje. Het plastic was direct aangebrand en een tel later was er niets van over. ‘Lit!’ De Pokémon blies haar wangen op, sloeg verwilderd met haar armen en staarde hem woest aan. Het was een Litwick? Phieuw, hij had erger kunnen treffen. Het was maar een zwevend kaarsje. Niets meer en niets minder. Opgelucht haalde hij adem en negeerde zijn verhoogde hartslag. Ze had hem echt weten te laten schrikken. “Het plastic is ten minste weg,” sprak hij enkel, voordat hij zijn rug naar haar toekeerde en doorliep. Een tel langer wilde hij niet op het begraafplaats zijn, zeker met zulke Ghost types in de buurt op een Halloween-avond. Daar had hij even geen behoefte aan. Zelfs het feit dat ze wat licht bood in de duisternis en überhaupt een Fire type was, deerde hem weinig. Behoefte aan een handige en vooral een nieuwe Pokémon had hij niet. Al was dat misschien wel wat hij op dit moment moest doen: zijn team kon niet langer en enkel Knives zou hem niet ver brengen. Vlammen schoten hem echter voorbij. Het waren maar kleine vlammetjes die geeneens kon zorgen voor het verhitten van zand tot glas. Enkel het zwakjes aansteken van het weinige gras naast het voetpad. Moest hij er nou echt op gaan reageren? “Whaa!” De witte schim verdween uit het niets voor zijn gezicht en staarde hem nog bozer aan. Naar zijn hart grijpend kwam hij langzaam bij. Pfft, liet hij zich intimideren door een zwevende kaars? Haar mond vervormde zich tot een tevreden grijns en kleine vlammen begonnen zich erin te vormen. Muk. Hij was onmogelijk snel genoeg om het te ontwijken. Maar goed, ze had duidelijk geen interesse in een verontschuldiging meer, dus nam hij het gevecht maar aan. Veel had hij nu niet meer te verliezen. Razendsnel tikte hij de Pokéball van Knives aan en al spoedig sprong een witte schim vlak voor hem. Zijn klauwen gereed voor zich en een ietwat ongeïnteresseerde blik op de Litwick gericht. De vlammen leken hem weinig te schelen. “Slash de vlammen in stukken!” Zijn enorme klauwen gloeiden fel op, voordat hij de vlammen in stukken reet met een enkele zwaai van zijn armen. De mond van de Litwick vormde zich tot een oprecht verbaasde ‘o’, voordat ze iets naar achteren deinsde. “Je vroeg er zelf om,” Zo simpel als dat, en de Pokémon leek dat nu pas te beseffen. Dit was niet bepaald een snuggere wilde Pokémon, zeker als Ghost type. Misschien was een intelligentie Ghost type zoals Revolver een wonderbaarlijk verschijnsel. ‘Lit?’ De zwevende kaars keerde haar lichaam lichtjes opzij en even leek het erop of ze overweeg om hem niet te bevechten. Daar zou ze een goed punt in hebben. Dit gevecht ging nergens over; enkel een beetje plastic. Uiteindelijk deelde ze niet dezelfde mening want haar ogen gloeiden plotseling op van woede en haar kaars brandde sterker aan.

Nogmaals, als ze een gevecht wilde, dan kon ze het krijgen. “Laat die kaars maar zien dat ze een foute beslissing gemaakt heeft, Knives gebruik je Hone Claws en dan je X-Scissor!” De klauwen van de wezel glommen in het zwakke kaarslicht en met uiterste concentratie sprong hij recht op de Litwick af met zijn gloeiende klauwen in de aanslag. Onzeker staarde de Litwick naar de paar klauwen die haar kant op kwamen en kneep angstig haar ogen dicht. De klauwen sneden in haar kaarsachtige lichaam en ze vloog enkele meters naar achteren. Wat was nou de reden dat ze nog steeds twijfelde of ze wel of niet wilde vechten? Zij had hun immers aangevallen, niet? Hij had ook wat meer pit verwacht, maar het was duidelijk niet een erg sterke Pokémon. Zwakker dan Knives in ieder geval. “Fury Cutter!” Een constante gloed omhulde de klauwen van de wezel die recht naar voren sprong en met een luide grom zijn klauwen weer tegen het kaarsvet aansloeg. ‘Lit!’ gilde ze luid, waarna ze haar mond opensperde en uit alle angst een kolkende vlammenzee op de wezel afvuurde. Amper in staat deze van dichtbij te ontwijken, remde hij enkel zichzelf af en doorboorde de grond met zijn klauwen. Koppig maar geconcentreerd bleef hij stokstijf stil staan, terwijl de vlammen om hem heen dansten. Een grijns sierde daarentegen Ciro’s gezicht. Natuurlijk dacht dat zwevende kaars dat ze nu veilig was nu ze de Zangoose vastgezet had. Ze had wel wat beter moeten weten dan dat. Trots en opgelucht zweefde de Litwick dan ook rond de Fire Spin. “X-Scissor de Fire Spin in stukken!” Het duurde even, voordat de wezel er gehoor aan gaf. Enkele tellen bleef hij stilstaan, spitste zijn oren en pas alsof hij wachtte op een specifiek signaal, trok hij zijn poten omhoog. Nog net niet verloor hij zijn balans in de Fire Spin, terwijl hij krachtig uithaalde naar de grond. Stukken rots kwam langzaam vrij en knalde tegen zijn lichaam aan maar vormden langzamerhand ook net de uitgang. “Zigzag via de rotsen naar de Litwick en verpulver elke rots met je klauwen!” Amper rechtte de schim zijn rug, voordat hij razendsnel op één van de rond slingerende rotsen sprong en deze brak met zijn klauwen, voordat hij op de volgende sprong. De vlammen brandde echter stukken vacht af en hoe bitter de Pokémon ook was om een teken van zwakte te onderdrukken, viel het Ciro wel op. Meer in vergelijking met zijn vroegere gevechten. Toen werd het pas opvallend tegen het eind en eigenlijk enkel omdat zijn Pokémon zo op hun gemak voelde dat ze zwakte wel toonden. Uiteindelijk. Zijn vader en Knives hadden hem nu wel meer geleerd en hij hield hem nauwkeurig in de gaten terwijl de rotsen onder zijn klauwen braken. Het was al een zinloos gevecht maar Knives mocht niet onnodig zwaar gewond raken. Met een krachtige sprong brak de Zangoose uit de tornado, omringd door keien van verschillende formaten die als regen op de nietsvermoedende Litwick neerviel. Even piepte ze toen de keien haar wonden van voorheen verergerde. Pijnlijk kneep ze ook haar ogen tot spleetjes maar voordat de wezel haar had kunnen bereiken vermande ze zich. Ze vuurde een giftige Smog af die recht in het gezicht van haar tegenstander terecht kwam.

Dat was een domme zet geweest. Een Zangoose kon amper vergiftigd worden. “Pursuit!” De Pokémon schudde zijn kop, zakte door zijn knieën en haalde flink uit met zijn klauw. Weer recht in haar lichaam maar ditmaal smeet hij haar recht tegen de grond aan. Deze keer zou ze niet mogen ontsnappen. Angstig gilde ze weer en sloeg ze met haar stompe armen. ‘Lit!’ Was dat nou een.. traan? Waarom vocht ze überhaupt? Hij begreep het niet. Ook zijn Normal type betwijfelde of hij door zou moeten vechten. Alert bleef hij echter over de Litwick heen staan zonder enig ander geluid te produceren. Wacht, werd hij nou soft om de Litwick te gaan sparen? Wat dacht hij wel? De kaars Pokémon verroerde geen vin meer maar toen haar tegenstander geen krimp gaf vuurde ze een amper goed gerichte Flame Burst af. Deze schoot grotendeels voorbij de Zangoose maar enkele vlammen verschroeide zijn schouderblad en staart. Grmpf. Gewoon doorvechten, zolang de miezerige Pokémon dat ook deed. Echt, de Pokémon bracht hem teveel in tweestrijd, ze bleef maar doorvechten maar ze was ook heel angstig. Maar ook… gelukkig? Begon hij waanideeën te krijgen of leek ze vrij tevreden met niet zozeer het gevecht maar zijn aanwezigheid. Als mens. “Knives, gebruik je Swords Dance en gebruik de Flame Burst tot je voordeel met een nog pijnlijkere Pursuit!” Daar scheen de Pokémon het helemaal niet mee eens te zijn. De witte wezel schudde zijn kop terwijl hij in zijn ooghoeken naar zijn Trainer keek met een strakke blik. Zo bruut zou hij niet zijn. Daarentegen volgde er weer een vlammenzee tegen hem. Ditmaal was het een nog krachtigere Flame Burst die zijn gezicht vol had geraakt. De vacht werd gedeeltelijk weggeschroeid en verrast stapte hij naar achteren. Zijn poten hield hij beschermend voor zijn gezicht, voordat de Pokémon vol bloedlust dreigend de Litwick aan staarde. Dat was de druppel geweest voor de wezel en gelijk lanceerde hij zich op de nog luide gillende kaars. Na zijn spieren aangespannen te hebben hield hij zijn klauwen in de resterende vlammen en sloeg die genadeloos in haar lijf.

Verblind door kokende woede hield hij het niet bij één uithaal, maar er volgde een tweede die de wonden van de Litwick des te meer verergerde. De Litwick piepte zachtjes en sloeg haar armen angstig voor zich. Haast leek het alsof de Pokémon wanhopig haar blik op een graf gevestigd had. Eentje dichtbij de plek waar ze haar waren tegengekomen. Het hield de Zangoose echter niet tegen om ongehoorzaam een Fury Cutter op haar uit te voeren. De reden dat ze angstiger begon te trillen en de lichtblauwe op haar kop kleiner werd. Tsk, hij werd écht te soft. Wacht eens even, haar blik, het feit dat ze niet wilde vechten, deze omgeving en.. Natuurlijk. Dat gerucht dat die kaarsjes levens energie ontnamen van mensen. En hier lagen vele gestorven mensen dus wat als dat nou betekende dat… “Knives, stop!” Voor de verandering reageerde hij niet op hem, niet eens een weigerend gebaar. Helemaal niets. De Pokémon had enkel zijn aandacht voor de kaars die zijn gezicht had aangebrand. Vermoeid slaakte hij een zucht en balde gefrustreerd zijn vuist om het feit dat hij misschien echt te soft was geworden. Was dat allemaal gebeurd door het overlijden van zijn vader? Langer stond hij er niet bij stil en hij wierp zich op de wezel. Direct gromde Kniver verwilderd zijn kant op en duwde hem weg. Tsk. “Knives! Stop, ze wilt je geen kwaad doen!” Het boeide de wezel echt geen meter en hij stak zijn klauw de lucht in voor een zoveelste X-Scissor uithaal. Op dit soort momenten wenste hij betere Pokémon bij zich te hebben. Ciro wierp zichzelf voor de Litwick en greep gehaast de gloeiende arm van Knives vast. Direct voelde hij flinke pijn in zijn armen maar ook trilden zijn armen heftig erbij. D-Dit was té krachtig.. dit kon hij niet lang tegenhouden. “S-Stop, Knives, nu!” kreunde hij moeizaam, voordat zijn amper getrainde armen het begaven en hij recht naar achteren werd geslingerd. Pijnlijk kwam hij op zijn stuitje terecht en hees zich jammerend maar snel overeind. Dit was juist het tegenovergestelde wat zijn vader wilde. De Zangoose zou juist hem daarbij moeten helpen maar het kon toch niet enkel de vlammenzee zijn die zijn woede aangestoken had? Nee, het was iets anders. Natuurlijk!

De blik in zijn ogen stonden wazig: het was een Confuse Ray. Wat een stomme Litwick om dat bij zo’n Pokémon uit te proberen. Weer ging de wezel voor de aanval maar Ciro bracht zichzelf weer in beweging, ditmaal met een simpele ingeving. Zo snel als hij kon sprong hij over de weel heen en stond daarmee recht voor het graf van zijn vader. Athans, in die richting. De actie had gelukkig Knives aandacht getrokken en verwilderd gromde hij dreigend naar hem. Bij het zien van het graf verderop ontspande zijn lichaam echter. Een wat zachtere blik keerde terug en de gloed verdween uit zijn klauw. Tevreden grijnsde Ciro bij het zicht en keek toen naar de Litwick in kwestie. “Gecondoleerd voor je Trainer of vriend, “ Een tel verbazing sloeg razendsnel om tot verdriet en de tranen rolden over het lichaam van de Litwick. Het was duidelijk wat er gebeurd was. Al zijn levensenergie was ontnomen door de Litwick. Puur omdat die niet wist om te gaan met haar krachten. Bang om zelf wat jaren te verliezen door in de buurt van haar te zijn had hij dan weer niet. Zwijgend liep hij weg, greep een bloem van zijn vaders graf en legde die neer bij datgene van de Litwick’s geliefde neer. “Het spijt ons van die acties eerder en ik weet dat je ons nu als twee ‘kwade’ figuren ziet, maar wat…” Zich excuseren tegenover een Pokémon. Dit moest de tweede keer zijn en nog steeds wist hij niet goed wat hij kon zeggen om het goed te maken voor de Pokémon. Hij zakte maar door zijn knieën en keek de gekwetste en pruillipje opzettende Litwick aan. “Goed persoon ben ik eenmaal niet en Knives is zelfs de eerste die vraagtekens plaatst bij mijn acties, maar ik denk dat we beide… elk met het verlies van een dierbaar iemand één ding gemeen hebben. We willen verder met het leven en ik denk dat dit een kans voor je is… maar ook voor mij,” Wat deed hij nou toch? Vergelijkbare gedachten spookten door hem heen (pun), maar hij ging volledig in het moment. En stak een zwartgekleurde Pokéball uit naar de Litwick. “Ik geef hierbij de keus aan jou en-Knives, excuseer je ook,” De wezel hief verrast zijn wenkbrauw maar knikte ietwat beschaamd en hing zijn kop. ‘Zangoose… Zan.. Zangoose Zangoose!’ sprak de Pokémon en liet zijn oren ietwat hangen. De focus lag spoedig echter op de Pokéball die zwakjs glom door het licht van de vlam van de Litwick.


Gebruikte aanvallen:
X-Scissor 3x
Fury Cutter 2x
Hone Claws
Pursuit 3x
+ Rotsen