Ball & Chain [Closed]

Hij slaakte een diepe zucht en liet zich op de grond vallen, zijn rug leunend tegen de dikke boomstam waar hij eerder al naartoe was gelopen. Alex kreeg meteen een beetje spijt van zijn actie, merkend dat het kleine laagje sneeuw niet koud genoeg was om een vaste substantie te blijven nu er iemand bovenop zat. Zijn broek voelde meteen een stuk natter aan en dat zorgde ervoor dat een grimas op zijn gezicht verscheen. Bah. Dat had hij weer. Al vanaf het begin dat hij in Kalos was, had hij een enorme interesse in de Winding Woods. Het gerucht ging dat dit een veilige haven voor veel pokémon was en dat wilde hij van een afstandje met zijn eigen ogen bekijken, maar tot nu toe raakte hij alleen maar verdwaald in de wirwar van kronkelende wegen tussen de vele bomen door. Om het nog erger te maken, had hij nog geen enkele andere persoon rond zien wandelen.

Dat was misschien zo gek nog niet als je naging dat het weer sterk in temperatuur daalde. Om nog maar te zwijgen over de sneeuw die was gevallen. Alex moest toegeven dat hij niet de perfecte dag had gekozen, maar hij wilde het toch echt nog een keer zien voor hij naar Hoenn vertrok. Ondanks dat het geen definitief vertrek was, wist hij dat het anders nog langer zou duren en dat wilde hij gewoon niet over zich heen laten gaan. Bij nader inzien had hij beter wat meer planning hierin kunnen stoppen, zoals het kopen van een kaart of het regelen van een gids, want zijn Holocaster pakte het gps-signaal niet en er liep niemand rond waar hij op het moment de weg aan kon vragen.

Gelukkig bedacht hij zich dat hij echte speurneuzen bij zich had. Een hele hoop, zelfs. Alex haalde meteen de pokéball van zijn trouwe vriend tevoorschijn en niet veel later stond het grote figuur met de naam Sagittarius voor hem. De zachte plukken vacht op zijn borst waren heel erg welkom en dus drukte Alex zich dicht tegen hem aan toen hij was opgestaan. De warmte verspreidde zich meteen door zijn lijf, waardoor hij zich meteen wat beter voelde. “Hey jongen,” mompelde hij zacht tegen de Arcanine. Die drukte zijn hoofd tegen zijn trainers schouder aan. Alex reageerde hierop door zijn hand door Sagittarius vacht te woelen, waardoor de pokémon een tevreden geluid liet klinken.

Enkele tellen later verbrak de jongeman de omhelzing en keek zijn Arcanine glimlachend aan. “Wil je me helpen?” vroeg hij aan het wezen, welke met een blaf liet weten dat hij dat geen probleem vond. Sagittarius opende zijn bek en begon vrolijk te hijgen, terwijl hij eventjes met zijn poten stond te trippelen. Kennelijk had hij al door dat ze avonturen gingen beleven en als de pokémon iets graag meemaakte, dan waren het wel spannende avonturen. “Ik ben een beetje verdwaald tijdens het zoeken naar pokémon. Kan je ons misschien hieruit krijgen?” Alex had het nu alweer gehad met alle bomen en wilde graag weer terug naar huis. Met de hulp van zijn Arcanine ging dat hoogstwaarschijnlijk geen probleem worden.

Op dat moment hoorde hij geritsel in de struiken achter hen, waardoor hij gealarmeerd omkeek. Sagittarius richtte zijn blik ook op het struikgewas, maar het stopte al snel weer met ritselen, waardoor zowel pokémon als trainer zich weer ontspanden. Wat het ook was geweest – Alex meende dat hij iets paars had gezien – het was nu weer weg. “Zullen we gaan?” vroeg de jongeman aan zijn Arcanine. Die zette zichzelf in beweging en snuffelde over de grond heen, zoekend naar de uitweg van dit bos. Ondertussen liep zijn trainer rustig naast hem en wierp af en toe een tevreden blik naar zijn pokémon. Sagittarius was prima gezelschap, al was hij nu geconcentreerd op zoek en kon dus niet veel voor Alex betekenen. Gelukkig voor de jongeman, echter, ging zijn telefoon enkele tellen later af.

De zachte, melodieuze klanken die zijn gehoor binnendrongen, lieten hem meteen weten wie hem belde. Het was Anaïs. Glimlachend haalde hij zijn Holocaster uit de binnenzak van zijn jas en nam op. “Hallo Anaïs, dat is een verrassing,” begroette Alex haar. Ze giechelde. “Als je al weet dat ik het ben, is het geen verrassing meer,” reageerde ze nonchalant. Het klonk niet alsof ze het vervelend vond, echter. Haar broer grijnsde breed. “Ik kan mijn trésor toch niet zonder haar eigen ringtone laten bellen? Dat is niet speciaal genoeg,” legde hij geamuseerd uit. Anaïs begon te lachen en stemde daar uiteindelijk wel mee in, want het was geen geheim dat ze zich graag als een prinsesje voelde. Belangrijk. Geliefd. Alex kende haar al langer dan vandaag, dus wist hij daar als geen ander vanaf. Zijn zusje knoopte al snel een gesprek over haar dag aan, waardoor de jongeman zijn omgeving minder in de gaten hield en daarom niet door had dat Sagittarius zich verder bij hem vandaan begon te bevinden. Pas toen hij de zachte vacht van de Arcanine zijn kop onder zijn hand voelde, keek Alex op. “Wacht even Anaïs,” sprak hij tegen zijn zusje, waarna zijn aandacht naar zijn pokémon ging. Die stond naast hem en vroeg met smekende oogjes om geaaid te worden.

Alex lachte vermaakt en woelde zachtjes met zijn hand door de Arcanine zijn manen. “Je bent me er een, Sagittarius,” sprak hij tegen het wezen. Daarna hoorde hij de blaf van zijn pokémon, maar… Dat kwam niet vlakbij hem vandaan. Verbaasd keek hij op en zag een tweede Sagittarius een aantal meter bij hem vandaan staan. De Arcanine keek boos naar de Arcanine die naast Alex stond en aan de houding te zien kon er elk moment een gevecht ontstaan. “Euh… Anaïs?” sprak de jongeman onzeker tegen het meisje aan de andere kant van de lijn, zijn grip op zijn Holocaster een stuk strakker. “Ik moet denk ik even ophangen. Ik bel je zo wel terug, oké?” Zijn zusje was uiteraard bezorgd, maar ze weerhield hem er niet van om inderdaad op te hangen. Ze vroeg wel wat er aan de hand was. “Leg ik je later wel uit. Maak je maar geen zorgen.” Met die woorden hing hij op en stopte zijn Holocaster terug op zijn plek, terwijl zijn blik strak op de twee Arcanine bleef staan. Alex deed een aantal passen achteruit.

De Arcanine die hij geaaid had, nam geen dreigende houding aan. Hierdoor wist hij meteen dat dit niet de echte Sagittarius was, want die zou hem alleen maar willen beschermen bij een dreiging. Dat betekende dat de grommende Arcanine, welke enkele meters bij hem vandaan stond, de echte Sagittarius was. Deze merkte echter al snel dat de pokémon die naast zijn trainer stond geen echte dreiging vormde en kwam nieuwsgierig recht, waarna hij op het wezen afliep en die begon te besnuffelen. De Arcanine imiteerde de handeling, terwijl Alex zich alleen maar bedenkelijk begon te krabben. Wat was hier aan de hand? Arcanine kwam hier toch niet voor, of wel? Dit was nou niet bepaald de juiste leef plek voor eentje… Was hij dan achtergelaten door zijn trainer? Misschien was hij zijn trainer wel kwijt. Dat zou wel verklaren waarom hij Alex’ aandacht had opgezocht.

“Heb je een trainer?” vroeg Alex nieuwsgierig aan de vreemde pokémon. Die keek op zodra Alex begon te spreken en schudde met zijn hoofd. Vervolgens sprong hij enthousiast op en neer en draaide hij zijn lijf half om, zodat hij met zijn neus naar de verte wees. Probeerde hij de jongeman iets duidelijk te maken? “Wil je dat we daarheen gaan?” vervolgde Alex verbaasd. Er werd geknikt en enthousiast geblaft, waardoor Sagittarius en hij al snel waren overgehaald. Als zijn eigen Arcanine geen dreiging voelde, dan was er vast niets aan de hand, toch? Bovendien leek de pokémon allesbehalve vijandig. Tezamen volgden ze de vreemde Arcanine het pad af, waarbij Alex ervoor koos om zijn zusje nog even niet terug te bellen. Eerst wilde hij weten waar dit pad toe leidde en daarna zag hij wel verder.

De wandeling was niet erg lang. Ze arriveerden al snel bij een open plek, maar Alex kon pas zien waar ze bij uitkwamen toen hij aan de rand stond. Ergens had hij verwacht dat dit de uitgang zou zijn. Dat was het echter niet. Het was een groot, open veld waar een hele hoop pokémon stonden te ravotten en lagen te rusten. De jongeman keek geïntrigeerd naar het spektakel. Was dit de plek waar hij over gehoord had? Alex keek vragend naar de Arcanine die hem hierheen had gebracht, welke precies op dat moment begon op te lichten en langzaam kleiner werd. Hij vormde zich uiteindelijk tot een Ditto, zijn paarse kleur terugkerend toen het witte licht wegtrok. Was dit… De pokémon die hem in de struiken had bespioneerd? “Ben je me gevolgd?” vroeg Alex een beetje verbouwereerd. Het wezen keek hem nietszeggend aan en snelde toen naar zijn pokémonvrienden toe, welke hij aanspoorde om de nieuwkomers te begroeten. De rest van de pokémon richtten nieuwsgierig hun blik op Alex en Sagittarius, waarna een groot deel van hen vrolijk naar de twee begonnen te roepen.

De jongeman voelde zich een beetje een buitenbeentje en ongemakkelijk, waardoor hij zijn arm zenuwachtig omhoog hield om een begroeting terug te geven. Sagittarius, aan de andere kant, sprong enthousiast naar voren en rende naar de andere pokémon toe. Een Zoroark tackelde hem meteen naar de grond en de twee begonnen vrolijk met elkaar te stoeien. Alex glimlachte bij het zien van de uitwisseling en besloot de rest van zijn team ook te laten genieten van de buitenlucht en het gezelschap. Ze vonden al snel een speel- of gesprekspartner en begonnen aan hun middagje ontspanning, terwijl hun trainer zich iets verder het veld op begaf en op een omgevallen boomstam ging zitten. Daarna haalde hij zijn Holocaster tevoorschijn en belde het nummer van zijn zusje op.

“Hey,” glimlachte Alex tevreden zodra hij de klik van het opnemen hoorde. “Ben je oké?” kwam meteen de vraag van Anaïs. Het deed hem goed om haar zo bezorgd te horen zijn. “Niks aan de hand. We kwamen een lieve pokémon tegen die ons de weg wilde wijzen,” vertelde haar broer kalm, terwijl zijn blik even over de spelende pokémon heen gleed. “Echt waar?” vroeg Anaïs enthousiast. “Welke is het?” Zijn glimlach veranderde in een kleine grijns toen ze die vraag stelde. Die had hij namelijk wel van haar verwacht, aangezien ze vrij geïnteresseerd was in de verschillende wezentjes. Het was heel jammer dat ze nooit op reis zou mogen om ze zelf te mogen bekijken. “Een Ditto. Hij deed zich eerst voor als Sagittarius, dus ik had opeens twee Arcanine. Vandaar dat ik ophing,” legde Alex kort uit.

Zijn zusje luisterde geïnteresseerd en vroeg op een gegeven moment of hij de omgeving voor haar wilde beschrijven. Hij deed wat ze van hem verwachtte en legde zelfs uit welke pokémon met wie aan het spelen was. Wat ze deden liet hij af en toe achterwege, maar ook dat beschreef hij af en toe. Terwijl hij dit deed, kwam Aries zijn kant op gelopen en sprong naast hem op de boomstam. Alex fronste lichtelijk bij het zien van de Vulpix, want ze was meestal ook een avonturier en hield van spelen, dus om haar nu hier te hebben vond hij een beetje vreemd. Desondanks aaide hij haar lieflijk over haar hoofdje en vertelde rustig met Anaïs verder. Toen het tijd was om op te hangen, wenste hij haar een leuke dag toe en vertelde haar dat ze hem altijd mocht bellen. Daarna hingen ze op en keek Alex met een zucht naar Aries.

De Vulpix veranderde spontaan van vorm en de Ditto van eerder zat nu naast hem. De jongeman knipperde verbaasd met zijn ogen, maar schudde niet veel later lachend met zijn hoofd. “Dat had ik kunnen weten,” sprak hij tegen het wezen. Zijn eigen Vulpix sprintte voorbij en werd achtervolgd door een andere pokémon. Alex glimlachte bij het zicht hierop. “Bedankt dat je ons hier hebt heengebracht. Mijn pokémon schijnen zich heel erg te vermaken.” Dat was niet echt waarom hij hierheen wilde komen, maar hij vond dit een veel betere keuze dan een rapportage erover te maken. Deze plek moest geheim blijven. “Ik heb hier echt uren naar lopen zoeken…” De jongeman leunde naar achteren en keek nieuwsgierig naar de Ditto, welke aandachtig naar hem had zitten luisteren. Had hij zelfs dat effect op wilde pokémon? Daar was hij in ieder geval wel blij mee. Het was een stuk prettiger dan dat hij werd aangevallen.

De Ditto veranderde zichzelf spontaan in een Zoroark en nam Alex in zijn armen. “Wow!” bracht de jongeman verbaasd uit, terwijl hij in zijn zij geknuffeld werd. Lag het aan hem of vond de Ditto hem wel heel aardig? Een lach verliet zijn mond toen de vacht van de pokémon in zijn nek kriebelde, waardoor hij werd losgelaten en naar de rest van de pokémon werd gebaard. “Wil je meespelen?” vroeg Alex aan hem. De Zoroark knikte en wees vervolgens naar Alex. “Moet ik meespelen?” Wederom werd er geknikt. Zijn blik gleed naar zijn eigen team. Het was niet alsof hij nooit met ze speelde, dus hij wist dat hem niks zou overkomen, maar toch voelde het een beetje vreemd om met zoveel pokémon tegelijk te spelen. Het idee stond hem echter wel aan, dus stond hij van de boomstam op en rende samen met de Zoroark op de rest af, waar hij hartelijk werd verwelkomd door naar de grond te worden getackeld door zijn eigen Arcanine. Alex was hier niet boos om. Hij begon zelfs te lachen en dat hield niet op toen ze verder gingen stoeien.

Het was een flinke tijd later toen hij zich vermoeid op zijn rug rolde en op adem probeerde te komen. De pokémon waren ook redelijk uitgeput en zochten allemaal hun rustplek op, terwijl Alex’ team zich naar hun trainer bevond en daar in de buurt kwam liggen. Ook de Zoroark, welke zich terug transformeerde in een Ditto, zocht zijn eigen plekje bij de jongeman op. De middag was vermoeiend geweest, maar Alex zou het zo overnieuw willen doen. Zonder iets te veranderen. In tegenstelling tot andere dagen van het najaar, voelde hij zich nu gelukkig. Dit zou hij voor geen goud willen inruilen.

Nu hij op adem was gekomen, merkte hij toch wel dat het flink was afgekoeld in de laatste maanden. De kou drong al snel door zijn kleding heen, waardoor hij langzaam maar zeker begon te denken dat het beter was om de bewoonde wereld weer op te zoeken. Met een diepe zucht duwde hij zichzelf overeind en riep hij zijn pokémon bij zich. De Ditto keek hem vragend aan. “Het is tijd voor ons om naar huis te gaan,” legde Alex met spijt in zijn blik uit. Hij wilde de Ditto niet achterlaten, maar gelukkig had die genoeg vriendjes hier. “Nogmaals bedankt dat je ons hierheen hebt gebracht. We hebben het erg naar onze zin gehad,” glimlachte hij naar de pokémon. Toen hij zich echter omdraaide om weg te lopen, werd hij voor de voeten gelopen door de Ditto. Deze keek hem met smekende oogjes aan. Alex beet op zijn onderlip.

“We kunnen niet langer blijven,” sprak hij de Ditto toe. “Als het donker wordt vinden we sowieso de weg niet meer terug…” Het begon al aardig laat te worden en Alex wilde heel graag lekker warm en knus binnen zitten nu. Ondanks zijn wensen liet de Ditto hem nog niet gaan en het kostte de pokémon enkele pogingen voor de blonde jongeman begreep waarom dit was. Vragend hurkte hij voor de Ditto neer en haalde een pokéball tevoorschijn. Het was een witte, eentje die hij voor een speciale gelegenheid had bewaard. “Zou je met ons mee willen? Is dat wat je me probeert te zeggen?” Helaas voor de pokémon bleef zijn blik niet veelzeggend, waardoor Alex er het gokje maar op waagde. Voorzichtig stak hij de Potential Ball naar voren en drukte hij de knop ervan tegen de zijkant van de Ditto, nerveus toekijkend hoe het wezen werd opgezogen en de bal vervolgens driftig heen en weer wiebelde.