{Rayga} Go beach ball!

Hoe ze hier was gekomen wist ze eigenlijk niet, zelf was ze niet zo’n zwem type en Aldrei al helemaal niet. Maar het frisse windje was zeker aangenaam en zo liep Ragya met haar twee pokémon over het strand. Haar trouwe Ninetales liep iets voor hun uit, haar oren in haar nek en steeds wantrouwig naar het water kijkend. Sinds ze een keer door het ijs gezakt waren was de gouden vos niet meer in de buurt van water te vinden. Ze zou daarbij nog zeeziek worden van een glas water. Naast haar liep Fenrir, duidelijk geamuseerd door Aldrei’s angst en liep er zo dus ook vrij tevreden bij. Maar haar kleine team was weer uitgebreid door een nieuw lid. Al had ze geen idee wat het was. Een ei, zacht glanzend door ze zon met een blauw ei die zwart en gele plekken bevat. Ze had geen idee wat erin zat maar het boeide haar ook niet. Stiekem hielt ze wel van het gevoel dat ooit een pokémon uit het ei zou komen. Ze had het ding zelfs al een naam gegeven; Ijós. Wat licht betekende. Het ei was immers licht van kleur en het paste bij elk geslacht. Normaal liet ze het ding in haar zwarte rugzak, maar ze had het gevoel dat het een hard gekookt ei zou worden als ze het erin liet nu de zon er zo op scheen. Dus dan maar vasthouden. Plots zat ze iets spetteren in het water en meteen trok Aldrei bleek weg. Met een diepe grom gooide ze haar haren de lucht in en stapte opzij. ‘Aldrei, het is maar een Spheal’ merkte de roodharige koeltjes op, terwijl ze dichterbij het hellebeest kwamen.

Het ding in het water leek ervan te genieten, al leek dit in haar team niet aan bod te komen. Aldrei haatte water, Fenrir leek er ook niet dol op en ze durfde te wedden dat eieren niet zwommen. Voor haar zag ze ineens een meid van ongeveer haar leeftijd zitten. Blauw haar, als ze opstond waarschijnlijk groter dan haar zoals de rest van de bevolking en helder blauwe ogen. Met ook nog een blauwe pokémon bleef ze dus helemaal in haar kleuren pallet. En mevrouw stond op, waarna ze Aldrei complimenteerde. Dit veraste Ragya, aangezien haar gouden vos zoals altijd gromde en de vreemde met een dodelijke blik aankeek. Zelfs de trainster moest toegeven dat haar pokémon geen lieverdje was. Maar omdat de toon oprecht had geklonken knikte ze. ‘Dankjewel, haar naam is Aldrei’ stelde ze de Ninetales maar meteen voor, bij de naam van de pokémon versterkte haar accent. Deze zwiepte met twee van haar staarten en keek nog steeds wantrouwig naar de pokémon in het water, schattend alsof ze probeerde te berekenen dat ze het ding vanaf haar huidige positie kon raken. ‘Al moet ik toegeven dat de jouwe net iets vrolijker is’ sprak ze op geamuseerde toon, waarbij ze plagend naar Aldrei keek. Deze kon het natuurlijk niet laten op haar te reageren door haar snuit ijdel de lucht in te steken. Fenrir bromde wat en ging zitten op het zand, de hint krijgend dat ze niet snel zouden vertrekken.

Toen de ander haar accent na probeerde te doen bij de naam van Aldrei kon ze het niet laten te grijnzen. Het was niet echt simpel te doen moest ze toegeven. Haar klanken waren hard en werd dieper op het eind. De nadruk bij Aldrei lag dus ook bij de Al- en de r rolde lichtjes door. Bij de normale woorden was het accent ook te horen, maar minder goed, haar toon was dus enkel wat scherper dan normaal en eindigde wat dieper. Toen de vreemde haar woorden vervolgde kon Ragya het iets minder goed volgen. Veel mensen merkte haar accent op, het was ook redelijk aanwezig. En heel vaak verwees dit ook naar de vraag over waar ze vandaan kwam. Maar ze kon zich de laatste keer niet meer herinneren dat het mooi was genoemd. Bijzonder, raar, vreemd, tropisch. Die termen kwamen er meer bij in de buurt. Maar goed, ze gaf simpel antwoord, haar verbazing niet hoorbaar latend in haar stem. ‘Het Noorden, buiten de bekende regio’s’ legde ze uit. De naam van haar thuisdorp zou niemand wat zeggen dus hielt ze het altijd bij het noorden, een korter antwoord dan iets uit te gaan leggen wat niemand kende. Blijkbaar heette de Spheal Samson, en hierna volgde al snel de naam van diens trainster. ‘Aangenaam, de naam is Ragya’ Ze nam de hand stevig aan terwijl ze lette op haar woordkeuze. Normaal zei ze Skemmtilega, hierdoor klonk Aangenaam haar ook vreemd in de mond. Het waren die kleine woordjes die Ragya het meeste moeite kostte. ‘En verder is dit Fenrir en.. ei..’ Ze knikte naar de Houndour naast haar die zich stilletjes hielt en voegde wat awkward het ei toe. Ze kon het ding moeilijk voor gaan stellen maar daar kwam ze pas achter toen ze er al mee was begonnen. Aldrei gromde nogmaals en ging nu ook zitten, afkeurend naar het zand onder haar poten kijkend en haar staarten hoog houdend zodat ze niet vies werden. Het beest was normaal niet zo uiterlijk bewust maar zin om een zandbak mee te sleuren had ze ook niet. En die staarten namen verdomd veel rotzooi mee als ze kans kregen.

Bij de opmerking van de ander veegde Ragya haar rode haren naar achter. Daarmee sloeg je de spijker wel op zijn kop. Een heel veel grotere omschrijving van het gebied zou tijdsverspilling zijn. Het kwam maar op een ding neer; leeg en koud. Lange reistijden, slecht vervoer. Yup, het Noorden. ‘Daarmee som je het wel op’ sprak ze dus ook met een humoristische toon in haar stem verborgen. Toen ze eenmaal voorbij de normale begroetingen kwamen waren kwam de Spheal ineens het strand op gehobbeld. Aangezien Ragya haar handen vol had aan Ei kon ze Aldrei niet weerhouden van haar volgende acties. Want ja, de Ninetales trok bleek weg, grauwde naar het vrolijke monster en liet haar ambere ogen oplichten. Blijkbaar leek ze nog enige vorm van opvoeding te herinneren want ze maakte enkel een dreigend gebaar van vuur onder haar poten, zich klaar makend weg te komen. Zuchtend legde ze het ei in haar andere arm en gaf de gouden vos een tik tussen diens oren. ‘Klaar’ sprak ze met strenge stem. Aldrei droop af en ging naast haar zitten, oren in de nek en zichtbaar niet al te blij met de verschijning van Samson. Het dier was immers een water type en die waren voor Aldrei een hel.

Jammer genoeg was Ragya niet de slimste in algemene kennis. Ze kon dan wel kaart kijken maar echt weten waar haar thuisland lag was een ander punt. Je kon het altijd het beste omschrijven met de grote vlak wit was altijd boven een kaart stond. De roodharige had veel van deze puntjes, ze had immers maar heel weinig school gehad. Zo kon ze ook enkel in haar thuistaal schrijven, en hoewel ze graag las ging het nog altijd moeilijk. Toch herkende ze de naam Sinnoh wel, naar haar weten was ze daar ook enkele dagen geweest tijdens het aanmeren van de boot, maar echt voet had ze er nooit op gezet. ‘Ja, maar tussen mijn land en Sinnoh zit nog een hoeveelheid water. Je kan er ook alleen met boot of vliegtuig komen zover ik weet’ Ze sprak denkend, alsof ze het voor zich probeerde te zien. Maar ze was jong geweest toen ze was vertrokken en haar interesse in topografie was minder dan het bij een reiziger zou moeten. Toen Aldrei haar aanval had gestaakt en nu enkel zeer kil naar de andere pokémon keek had ze een vraag gekregen. Ze lachte halfhartig. ‘Aldrei is bang voor water en waterpokémon. Maar ze wilt niet dat andere zien dat ze bang is en lost het dus op met vuur’ Een keer door het ijs gezakt en de pokémon had een waterfobie gekregen. Daarbij was haar redenering niet helemaal logisch, maar ze had alleen vuur tot haar beschikking en ze moest ook íets.