I Feel like a Millionaire [+Sara Sweets]

Vanilla hoefde geen moeite te doen om door te hebben dat er iets met Sara was. De witharige deed verdacht lang over het ophangen van de brandslang. Als ze niet lekker in haar vel zit, dan was het ineens heel belangrijk dat dingen netjes opgeruimd werden. Ze zou pas stoppen als het ding perfect terug in de houder hing. Het maakte het ook niet beter dat Cecille net iets langer over het terugkomen deed dan Sara had verwacht. Toen de blondine haar gezicht liet zien draaide Sara zich meteen om. De brandslang was niet meer belangrijk. Vanilla begreep ineens wat er mis was. Zij had een soortgelijk gevoel gehad toen Sara nog niet terug was.

Sara deed haar best om te glimlachen, maar echt overtuigend kwam het niet over. Eigenlijk wilde ze een knuffel, maar Cecille zat nog met de schoonmaker. "Wat wil je met hem doen?" Besloot Sara te vragen. Dit hele tripje was Cecille's idee geweest. Ze verwachtte geen uitgebreid plan, maar een soort richtlijn voor een vervolgstap zou toch wel fijn zijn.

Ze hadden inderdaad geen bewijs... het ticket hadden ze terug weten te krijgen en dat hij een andere dimensie in gevallen was zou vast niet makkelijk geloofd worden. Ze konden niet veel meer doen dan hem beneden bij de balie afgeven. Hij zo immers waarschijnlijk zijn werkkleding in moeten leveren. "Dan kunnen we hem het beste bij het hotelpersoneel achterlaten," stelde Sara voor. "Maar eerst handel ik dit af. Vanilla?" Ze de een paar stappen naar voren en wachtte tot haar Gardevoir naast haar pwam staan. De Pokémon had eigenlijk geen idee hoe ze dit ongedaan moest maken, maar het minste wat ze kon doen was proberen. Ze hief haar handen en kreeg een blauwige gloed om zich heen. Al haat concentratie ging naar de scheut in de lucht. Ze had even nodig om het juiste gevoel te vinden, maar toen ze dat had sloot de scheur vrij gemakkelijk. Sara hield een opgeluchte zucht in. Ze wilde Vanilla niet het idee geven dat ze geen vertrouwen in haar had gehad.

Vervolgens wilde de witharige zich weer naar Cecille omdraaien en zeggen dat ze konden gaan, maar nog niet eens halverwege haar draai bleef haat blik op een klein zwart apparaatje aan het plafond hangen. Een camera. "Cecille?" Trok ze de aandacht van haar vriendin, haar blik strak op de camera houdend. Het kon toch niet waar zijn? Hadden ze dan toch bewijs?

Vanilla lichtte op bij het horen van het compliment. Ze had begrip voor de weinige complimenten van Sara, die was nou eenmaal niet in een positieve omgeving opgegroeid. Misschien dat het haar daarom juist extra goed deed om iets positiefs te horen terwijl haar eigen trainer afgeleid was. Toen ze Cecille's naam noemde keek ook Vanilla op. Ze had geen idee waar ze naar keek, maar omdat Cecille het ook niet leek te snappen kwam er al snel een uitleg.

"een camera. Er hangen camera's in de gangen." Sara liet nu eindelijk haar blik los van het apparaat en keek in plaats daar van naar Cecille. "Het is ons bewijs, Cecille. De dief staat op de beelden." Tenminste, het zou te zien zijn dat hij de kamer in en uit liep. En dat Cecille in haar badjas achter hem aan ging. En dat Vanilla het zwarte gat maakte wat de arme man ops l ok te. Hm. Sara fronste bedenkelijk.