[Quest] Pichu Trash!

De zon was net bezig aan zijn laatste mijlen naar de top van de hemel toen Talon met trage wiekslagen het stadje naderde. Sophia klemde zich vast en had zich dicht tegen zijn rug gedrukt. Zijn berijder was goed ingepakt maar desondanks dat voelde ze nog steeds de kou door haar handschoenen trekken. Ze vroeg zich af of ze bevroren vingers had tegen de tijd dat ze op haar bestemming aankwamen. Het was ook een stomme beslissing geweest om per vlucht naar Anistar City te reizen, had ze beseft toen ze nog geen tien minuten onderweg was. De ijselijke kou sneed dwars door de sjaal heen die ze om haar gezicht gewikkeld had. Ze was al lang blij dat ze zo slim was geweest onder haar uniform enkele truien aan te doen en als extraatje ook nog een thermo legging onder haar broek aan te trekken. Als ze dat niet had gedaan dan zou ze pas echt als een ijsblokje aankomen. Ze had ook enige tijd zich afgevraagd of men bevriezen kon achter op een vogel. Toen ze over de berg vlogen die tussen Lumiose en Anistar was de paniek pas echt toegeslagen. Het was vreselijk kil daar boven in de bergen en de kou die ze voelde was zo intens dat ze niet goed meer ademen kon. Alsof haar longen zich langzaam in ijs aan het veranderen waren. Het was dát of ze had weer eens last van wat hyperventilatie. Talon had haar ongemak gevoeld en was bewust al wat lager gaan vliegen. Als ze weer haar lopende neus ophaalde of een ontevreden geluidje maakte kraste hij bezorgt. Ze had hem bewust even laten stoppen toen ze begonnen te dalen en ze even bij moest komen van de beproeving. De graduate ranger had een klein vuurtje gemaakt waar ze dicht naast ging zitten. Bevend had ze haar warmen handen boven de vlammen gehouden. Talon was dicht tegen haar aan komen zitten en had zijn vleugels om haar heen geslagen. Ondanks dat ze zo lang hadden gevlogen was Talon toch warm en al snel transporteerde hij zijn hitte over naar Sophia. Toen ze weer wat opgewarmd was en een broodje had genuttigd stegen ze weer op. Ze kon tenslotte die arme man die zijn pokémon kwijt was niet te lang laten wachten..

Sophia had inmiddels haar gezicht dicht in het verenkleed van Talon geduwd maar keek op toen ze hem een opgewekt geluid hoorde maken. Ze slaakte een zucht van verluchting toen ze in de verte een stadje zag opdoemen. Hemel zij dank, ze waren er bijna! Ongetwijfeld was Talon ook moe van de lange vlucht. Ze zou hem lekker laten uitrusten in haar pokébal als ze geland waren. Één ding was zeker, ze zou die hele reis niet nog een keer op vleugels doorbrengen. Aangemoedigd door de aanblik van Anistar begon Talon wat vaart te maken en stemde hij al vroeg de daling in. Ze keek naar beneden en zag bomen onder haar voorbij schieten. Vanaf haar plek op zijn rug kon ze ook een rivier zien en een weg die vaak bewandeld werd door reizigers en trainers. Al snel doemde de poorten van de stad op en daalde Talon verder tot hij met een zachte landing neer streek op de grond. Sophia werkte zich met moeite naar beneden. Haar benen waren stijf en haar handen deden onwijs veel zeer. Ze wreef ze zachtjes tegen elkaar en blies er in. Talon vouwde zijn vermoeide vleugels op en keek nieuwsgierig neer op Sophia. "Hier vriendje, je hebt je rust verdiend" Zei ze en ze viste zijn pokébal uit zijn zak. Ze stak hem naar Talon uit die met zijn snavel het knopje in het midden indrukte en met een rode lichtflits verdween in de capsule. Tevreden borg Sophia hem op aan haar riem die onder haar jas verstopt zat. Ze keek om zich heen en nam haar omgeving in zich op. Ze was nog nooit in Anistar City geweest en de man in kwestie zou haar ontmoeten in het pokécenter. Ze duwde haar mouwen opzij en wierp een blik op haar horloge. Ze moest opschieten want ze was eigenlijk al tien minuutjes te laat. Met een bezorgde blik begon ze te lopen in een willekeurige richting. De eerstvolgende persoon die ze tegen zou komen zou haar de weg vast wel kunnen vertellen. Ze hield een oude man met een snorretje staande. “Pardon, weet u welke kant het pokécenter op is?” Vroeg ze beleefd. “Zeker, aan het einde van de straat oversteken naar rechts en dan zie je hem vanzelf wel verschijnen” Vertelde hij haar. Sophia bedankte hem en ging op weg. En inderdaad zag ze hem al in de verte. Een oranje gebouw dat afstak tegen de rest. Ze sloeg haar sjaal dichter om zich heen en trok een sprintje. Ze had die arme man al lang genoeg laten wachten.

De schuifdeuren gleden open en Sophia werd begroet door een heerlijk, warm gevoel. Toen de deuren ook weer dicht gleden achter haar slaakte ze een zucht van verlichting. Warmte! Ze had graag een tijdje binnen gezeten met een kop warme chocolademelk maar de plicht riep! Ze keek het center door op zoek naar de vermeende Meneer ‘Pieters’. Afgezien van een groepje trainers waren er maar twee individuele mannen die alleen aan elk een apart tafeltje zaten. Één dikke man met een kaal hoofd, een biker jas aan die erg ruig oogde, en een man met een hoed en lange jas die eenzaam uit het raam zat te staren. Dat moest hem zijn. Sophia deed haar muts af en liep op hem af. Ze kwam tot stilstand bij zijn tafeltje en schraapte haar keel. De man keek om en wierp haar een nieuwsgierige blik. “Ja?” Vroeg hij. “Meneer Pieters?” Wilde Sophia weten. De man fronste. “Nee, meisje ik denk dat je de verkeerde hebt”. Zei hij vriendelijk. Eventjes keek Sophia de man verbluft aan om vervolgens haar blik naar de ruige biker te laten glijden die verderop aan een tafeltje zat. “S-sorry ik eh- heb me vergist, fijne dag nog‘ Stamelde ze met een hoofd die zo rood was als een biet. Mentaal gaf ze zichzelf een standje en dwong ze haar benen vooruit te lopen. Die biker zag er intimiderend uit.. maar als hij zijn Pichu kwijt was dan zat er niets anders op. Ze moest haar gevoelens opzij zetten en dit professioneel afhandelen. “H-hallo” Piepte ze, nog steeds beschaamd van net en niet erg op haar gemak. De man keek langzaam om, zijn wenkbrauwen waren tot een boze frons gevormd en zijn mondhoeken stonden omlaag. Hij keek haar strak aan met een donkere blik, onder haar muts friemelde ze nerveus met haar handen. “Ik eh- u bent Meneer Pieters?” Vroeg ze met een klein stemmetje. “Ja..” antwoordde hij achterdochtig. “Ik ben hier vanw-w-wege uw Pichu.. hij is kwijt ..?” De blik van de man vertrok, zijn hand gleed naar zijn borstzak in zijn jas.. O Arceus.. Dacht ze in paniek. “Pichu..” Voor ze tijd had trok hij het tevoorschijn. “Kijk! Dit is hem! Mijn lieve Chu is zo maar weggelopen daarstraks!” Zijn stem veranderde, zijn ogen begonnen te wateren en hij liet zien wat hij uit zijn zak had gehaald. Uit zijn borstzak had hij een kleine foto getrokken waar een schattige Pichu in een kerstmutsje op stond. Ze zag dat er natte vlekken op zaten. Hij had.. gehuild? Met half open mond staarde Sophia de man aan die weer een blik op de foto wierp en spontaan tranen in zijn ogen kreeg. “Ik heb gezocht  zo lang als ik kon, hij is heel ondeugend maar normaal loopt hij nooit weg ik ben zo bang dat er iets gebeurt is met hem” De wanhoop in zijn stem bracht Sophia weer bij zinnen. Ze schoof bij hem aan tafel en viste een zakdoek uit haar jaszak die ze hem toestak met een vriendelijke glimlach. Hij pakte hem dankbaar aan en snoot luid zijn neus. “Meneer, ik ben Sophia Benett, een ranger in training, waar precies bent u Pichu verloren?” De man veegde wat tranen weg en keek haar aan. “Ik was een lading rommel op de Anistar Vuilnisbelt aan het storten toen het gebeurde. Pichu was me braaf aan het meehelpen, ik draaide me eventjes om en toen ik weer om keek was hij verdwenen! Ik heb nog staan roepen maar hij kwam niet” De manier waarom hij het zei maakte het dat ze enorm met hem te doen had. “Nou Meneer, laten we om te beginnen maar terug gaan naar waar u hem voor het laatst gezien hebt” Stelde ze voor met een vastberaden glimlach. “Goed” zei hij met een waterig glimlachje “en je kunt mij gewoon Bob noemen hoor”

Anistar Vuilnisbelt was in feite een groot, omheind stuk grond dat aan de rand van de stad lag, naast het afvalverwerkingscentrum. Er lag vooral overige rommel zoals oude planken, kapotte vriezers, autobanden en nog veel meer. In een aparte sectie waren grote containers opgestapeld waar men echt afval in kon gooien dat kon gaan rotten. vertelde Bob haar. Helemaal rechts achter was men al bezig met het naar binnen werken van het afval om het te sorteren en/of te vernietigen. Een goede eerste stap was om te beginnen met het stoppen van de verwerking, voor arme Pichu daar in terecht kwam. Daar wilde Sophia niet eens aan denken! Ze holde gauw hun kant op. Een vrouw met dreadlocks beklom net de grote bouwmachine die bestemd was voor grote hopen afval. “Pardon, Mevrouw, mag ik iets vragen?” Vroeg Sophia hoopvol. “Zeg het maar” Zei ze verveeld. “Er is een pokémon vermist op de vuilnisbelt en we zijn bang dat hij wel eens per ongeluk mee genomen kan worden door jullie machines, zouden jullie het erg vinden uw werkzaamheden te staken tot hij weer gevonden is?” Vroeg ze zo vriendelijk mogelijk, met een extra glimlach er achteraan voor de zekerheid. De vrouw haalde haar schouders op en schudde haar hoofd. “Sorry meid, we hebben maar zo veel uur om om een bepaald aantal kilo’s afval te verwerken, anders krijgen we niet uit betaald” De vrouw wilde de deur dicht slaan maar Sophia hield haar tegen. “Wacht! Maar.. die pokémon ..”‘ “Helaas, geen werk geen geld” En ze sloeg de deur dicht. Haastig sprong Sophia uit de weg toen de machine begon te rijden. Boos keek ze haar na. Wat een onmens! Dit maakte de zaak een stuk moeilijker. Ze keek om zich heen maar had de indruk dat de rest van het personeel er hetzelfde over dacht, gezien de blikken die ze haar toe wierpen. Boos beende de roodharige weer naar buiten waar Bob haar stond op te wachten. “En?” Vroeg hij gretig. “Nee.. ik heb gevraagd of ze wilde stoppen maar..” Een van de machines braakte een enorme stinkende rookwolk uit toen die langs kwam rijden die beide aan het hoesten maakte. “Bob, wat zegt u er van als u hier op de uitkijk blijft staan voor het geval Pichu hier langs komt, dan ga ik de vuilnisbelt afzoeken in mijn eentje” Besloot ze met een vastberaden blik. “Weet je het zeker, deze plek is erg groot en je zult vies worden”  Zei Bob, maar Sophia wilde het niet horen. “Maakt niet uit! Ik ben hier om mijn werk te doen en uw Pichu weer veilig thuis te brengen. Een beetje vuil heeft nog nooit iemand kwaad gedaan”. En met die woorden liet ze hem achter bij het centrum en marcheerde ze vastberaden terug naar de ingang van de vuilnisbelt.

Vanaf daar was de taak erg repetitief, maar Sophia was vastberaden. Ze wist dat de tijd drong. Als Pichu terecht kwam bij die machines dan was het einde zoek! Dus beklom ze de grote hopen vuil, roepend naar het verloren beestje. Zo nu en dan stuitte haar hand of knie op iets zachts en slijmerigs, of iets wat heel vreemd rook. Bewust besloot Sophia om het te negeren en vooral niet te denken aan wát die substantie wel niet kon zijn. Ze wilde net weer terug gaan naar een uitkijkpunt toen ze iets geels zag uitsteken vanuit een open vuilniszak. Een geel, klein staartje in de vorm van een bliksemschicht! “Pichu!” Riep ze uit terwijl ze struikelend zich een weg baande naar de verloren pokémon. Ze pakte het beestje vast en trok het voorzichtig uit de vuilsnizak. Hij zat onder de vlekken! Arm ding. “Daar ben je jij kleine-” Ze had hem omgekeerd en was verrast om te zien dat het helemaal geen echte Pichu was maar een heel goed nagemaakte knuffel. Verbluft keek ze naar het speeltje. Het piepte als je er in kneep. Met een frons keek ze om zich heen en ja hoor, ze zag meerdere knuffels. Her en der verscholen onder hopen vuil en van alles en nog wat. Pichu knuffels? Was dit een grapje? Grapje of niet, de tijd drong nog steeds. Ze moest opschieten. Dus besloot ze om een hoge heuvel afval te beklimmen in de hoop een overzicht te krijgen van de situatie en om Pichu te kunnen vinden. Klauterend over allerlei viezigheid en troep wist ze boven te komen. Ze duwde zichzelf overeind en keek om zich heen. Haar mond viel open. Niet omdat ze zo’n groot gebied moest afzoeken, maar omdat er overal Pichu knuffels verspreid lagen, her en der, overal en nergens. Dit zou een lange middag worden, besefte ze. Had ze Talon maar gehad, die kon vliegen en het hele gebied overzien. Ze durfde te wedden dat hij Pichu zo gevonden had. Sophia wierp een blik in de richting van de graafmachines. Die waren nog druk bezig. Ze zag Bob ook staan die naar haar zwaaide. Aarzelend zwaaide ze terug. Op dat moment voelde ze een golf van vastberadenheid door haar heen schieten. Al moest ze elke millimeter van deze vuilnisbelt omkeren, al moest ze tot haar nek in het vuil gaan ze moest en zou Pichu vinden. Voor Bob! Ze sprong en landde met haar kont in het afval. Als een soort glijbaan van troep en viezigheid gleed ze naar beneden. Ze landde in een bedorven, half opgegeten pizza die een erg lelijke vlek achter liet op haar achterste. Sophia trok een gezicht en wendde zich af.

“Pichu!” Riep Sophia terwijl ze een kapotte doos om keerde en er een Pichu knuffel uit haalde. Ze duwde de doos opzij en groef wat rond met haar handen. Een Sneasel tuurde nieuwsgierig om een grote heuvel heen, opgeschrokken door al het tumult. Het was verassend hoeveel vreemde en soms wonderbaarlijke dingen je wel niet vond in het afval. Dat was de zilveren omlijning tenminste. Ze stonk een uur in de wind, haar uniform was besmeurt en ze had het koud. En nog geen spoor van Pichu. Ze keek om toen een beweging haar aandacht trok. Een staart verdween onder het wrak van een oude auto. Gauw wurmde Sophia zich uit de troep waar ze tot haar knieën in stond en waadde ze zich een weg er heen. “Pichu?” Ze tuurde onder het wrak door en zag inderdaad iets wegschieten. Dat moest hem zijn! “Pichu, wacht!‘ Riep ze en ze sprong van achter het voertuig vandaan. Pichu stopte, keek om en slaakte een blijde kreet, waar naar hij snel weg sprong, lachend. Sophia wilde hem achterna rennen maar haar voet bleef haken achter iets, en ze viel voorover. De klap werd opgevangen door wat zakken en gescheurd karton en toen ze op keek zag ze dat Pichu was verdwenen. Sophia trok een gezicht en duwde zich omhoog. Aha.. hij dacht dus dat dit een spelletje was. Ze keek om toen ze de machines in de verte hoorde brullen. Als ze maar lang genoeg speelde met hem dan zou hij moe raken. Dan zou hij zich wel laten vangen. Ze stond op en sprong het pad op. Gelukkig waren er wel een soort van paden tussen de bergen rotzooi. Al maakte dat ook niet veel uit want Sophia was gedwongen geweest juist van die paden af te dwalen. Ze durfde niet te ruiken aan zichzelf en hoopte dat ze snel een douche zou kunnen regelen in het pokécenter.
Sophia veegde een vies drapje van haar benen af en marcheerde in de richting waar Pichu verdwenen was. Ze zag hem snel wegschieten toen ze een hoek om kwam. Hij moest haar de hele tijd al in de gaten hebben gehouden. Als hij dit spelletje wilde spelen dan zou ze dat doen. “Pichu, waar zit jeee?” Riep ze terwijl ze heel nonchalant in de tegenovergestelde richting liep waar hij heen was gegaan. Na enkele passen bleef ze staan en keek ze heel overdreven om zich heen. “Hier misschien..?” Ze hoorde achter zich wat rommelen. Behoedzaam deed ze nog een pas naar voren en bukte ze, alsof ze onder een omgekeerde doos wilde kijken. En toen draaide ze zich vliegensvlug om en dook naar voren. “Nu heb ik-” Ze bleef staan. Het enigste wat ze had was een Pichu knuffel die haar met lieve, nietsziende kraaloogjes aan staarde. ”Potverdorie’ Mompelde ze en ze keek om zich heen. Hij was nergens meer te bekennen. En helaas ontbrak het de omgeving niet aan een overvloed van schattige, gele knuffeltjes. Was dat even fijn.. Sophia beet op haar lip. Ze hoopte dat hij weg zou blijven van de machines. Misschien zou de aanwezigheid van Bob haar ook afschrikken omdat het spelletje afgelopen zou zijn als Bob Pichu vond. Ze zou het spelletje nog iets langer mee moeten spelen, of hem te slim af zijn. Met tegenzin kwamen haar benen in beweging en keek ze om zich heen. Ze koos een willekeurige richting en begon te lopen, terwijl ze haar ogen goed open hield. Als ik een kleine, ondeugende pokémon was waar zou ik mij dan verstoppen?. Dacht Sophia. Ze stopte op een splitsing. Tja.. eigenlijk kon hij overal zitten. Er waren genoeg kleine gaatjes en verstopplekjes waar hij in paste. Had ik nou maar een radar om pokémon op te sporen! Dacht ze gedecideerd toen haar blik viel op een Pichu knuffel die van een hoopje afval af was gevallen. Maar wacht.. die heb ik ook!. Sophia pakte vanuit haar jaszak de pokébal van Gaia tevoorschijn. De wind was niet erg sterk vandaag wat betekende dat ze niet weggeblazen kon worden. Haar Cutiefly was nog maar een baby en piepklein. Ze paste in Sophia haar handpalm! Sophia drukte op de knop en haar Cutiefly kwam tevoorschijn. Gaia was de belichaming van het woordje ‘aandoenlijk’. Een klein, bolletje fluf met piepkleine pootjes en doorzichtige vleugeltjes. Ze moest nog veel groeien. “Gaia” Zei Sophia. Gaia zoemde naar Sophia toe en wreef zich liefdevol tegen haar wang aan. Voorzichtig streek Sophia met één vinger over het lijfje van haar Cutiefly voor ze haar in haar handen voorzichtig oppakte. “Gaia, ik heb je hulp nodig‘ Zei Sophia. Gaia keek haar nieuwsgierig aan, met kleine glimmende oogjes. “Ik ben opzoek naar een pokémon die hier ergens verstoppertje aan het spelen is, jij moet mij helpen hem te zoeken”. Gaia begon te trillen van opwinding en maakte zachte, gonzende geluidjes. Ze fladderde omhoog en en begon vol enthousiasme in cirkeltjes te vliegen. Dat nam Sophia als een ja! “Probeer hem te vinden met je aura”. Gaia gonsde enthousiast en vloog meteen naar rechts. Sophia kon haar gemakkelijk bijhouden omdat ze nog zo klein was. Hoewel haar vermogen om levende wezens en bloemen te ontdekken nog lang niet zo goed was als die van een volwassen Cutiefly had Sophia hoop dat het Gaia wel lukken zou. Op zijn minst was het proces nu een stuk eenvoudiger dan in het wilde weg zoeken naar een kleine pokémon. Gaia vloog een pad naar links in en begon steeds enthousiaster te zoemen. Vol opwinding vloog ze plotseling naar beneden en bleef ze hangen rond een kleine roos, die zich op een of andere manier had weten te ontwikkelen op een plek als dit. Gaia zoemde enthousiast en ging op de bloemblaadjes zitten, tevreden met haar vondst. Met kleine pret oogjes keek ze omhoog naar Sophia en begon nog enthousiaster te trillen. Ze kon het niet over haar hart verkrijgen haar een standje te geven. “Gaia, wat .. goed” Zei Sophia met een onbehaaglijke toon. “Maar dat is niet wat ik zoek‘ Gaia stopte met trillen. “Maar.. het is heel goed dat je een bloem hebt gevonden! Echt waar!” Zei ze vlug toen ze Gaia haar oogjes zag wateren. “Kom, laten we nog eens iets zoeken!” Begon ze enthousiast Dan moest ze dit ook maar in een spelletje veranderen.. Gaia werd weer enthousiast en vloog omhoog. Ze gaf wreef tegen Sophia haar wang aan en ging weer er vandoor. Sophia jogde haar achterna. “Kun je deze keer een pokémon voor mij vinden, Gaia?” Riep Sophia haar toe. Gaia maakte een bevestigend geluid en nam een scherpe bocht naar links. Toen naar rechts, weer naar rechts en toen naar links. Ze begonnen weer bij de ingang te raken. Sophia begon zich net af te vragen of Gaia de vuilnisbelt af zou vliegen toen ze plots stopte en in de lucht bleef hangen. Ze keek om zich heen en fladderde toen naar links. Boven een omgevallen bureau bleef ze zweven, heftig zoemend en enthousiast heen en weer fladderend. Het bureau was zo te zien bijna door midden gebroken, de verf brokkelde af en hij lag gedeeltelijk bedolven onder van alles en nog wat. Het ding zag er uit alsof hij zijn beste tijd al lang geleden had gehad. Hij moest hier al lang liggen. “Hier?‘ Vroeg Sophia met een frons. Gaia vloog bevestigend op en neer. Ja dus.. er onder misschien? Sophia tilde wat dozen op maar vond niets. Één van de lades die er nog in stak bewoog plotseling. Ze fronste en stak haar hand er naar uit. Gaia werd mogelijk nog enthousiaster en sjeesde nu rondjes om Sophia haar hoofd heen. Sophia opende de lade en vond een Pichu knuffel, met daarachter een zeer geschokte en zeer levende Pichu.