[Patrol] Silly Boy

Kwaad trapte Amal tegen een steentje dat voor hem op de grond lag, terwijl hij zijn handen in zijn zakken propte en zijn boze frons gepaard liet gaan met een pruillipje toen het steentje van zijn pad af dwaalde en ergens in een struik belandde. Keith gaf geen kik, zoals gewoonlijk, en bleef strak naast de jongen lopen om hem en de omgeving goed in de gaten te kunnen houden. Hij luisterde echter wel naar het gemompel van zijn trainer, zelfs als het niet per se tegen hem bedoeld was. De Pawniard begreep dat de Ranger erg ontdaan was door zijn opdracht, maar daar kon hij helaas niet veel aan veranderen. “Tch,” snoof Amal, terwijl hij zijn hoofd hief en een hoge stem opzette, alsof hij daarmee zijn leidinggevende kon imiteren. “Waarom ga je niet op patrouille?” sprak hij op een overdreven toon. “Dat geeft je ook ervaring, ook al is het geen echte Quest. Wie weet wat je op je pad kan vinden!” Amal zette een geforceerde grijns met ontblootte tanden rond zijn lippen, maar die verdween even snel als dat het gekomen was. “Laat me niet lachen!” riep hij kwaad. “Wat gebeurd er nou op zo’n verdomd verlaten pad als deze? We zakken nog sneller door de modder en verzuipen dan dat we iets interessants vinden!”

Hij keek kwaad naar zijn Pawniard toen die hem uit zijn gemok probeerde te halen door zijn aandacht voor iets te vragen. Wat nu weer?

Zijn boze blik veranderde in verwarring toen hij twee pokémon in gevecht zag. Het zag er niet naar uit alsof het om een prooi en jager conflict ging, want voor zover Amal wist was Bellsprout normaal gesproken niet zo gewelddadig of gewild door een Stunfisk, maar hij kon het mis hebben. De jongen knielde naar de grond en sloop zo dichterbij om een beter beeld van de situatie te krijgen. “Heb jij enig idee?” vroeg hij aan Keith. De Pawniard schudde met zijn hoofd en Amal slaakte een klein zuchtje. Zijn partnerpokémon was de enige die de pokémontaal enigszins kon vertalen voor hem, maar als Keith zelf ook geen flauw idee had, dan had het weinig zin.

Zijn bruine ogen gleden over het gebied en bleven uiteindelijk hangen op een Gastly die verderop aan het rondspoken was. Perfect. Die kon wel helpen. Amal begaf zich langzaam dichter naar de pokémon, erop lettend dat hij de twee vechtende pokémon niet zomaar stoorde omdat hij geen doelwit wilde zijn, en haalde zijn Capture Styler tevoorschijn toen hij vond dat hij wel dichtbij genoeg was. Nu was het moment van de waarheid. Hij had wel eens de Styler van Keith vroeger mogen vasthouden, maar zijn enige ervaring met het gebruik ervan kwam tijdens de lessen op de academie, en dat was voornamelijk op stilstaande objecten geweest en niet op echte pokémon. Amal slikte zijn zenuwen weg en kreeg een vastberaden uitdrukking op zijn gelaat. Hij kon dit. Dat ging hij nu bewijzen.

Met een zachte klik schoot de disc bij zijn styler vandaan, recht op de Gastly af. De pokémon merkte hem nu eindelijk op en keek verbaasd naar de jongen. Hierdoor had Amal het element van verrassing aan zijn zijde en kreeg hij het voor elkaar om een perfect rondje om de Gastly heen te tekenen! Het ging heel scheef. Zo scheef, dat de Gastly niet eens hoefde aan te vallen om de kring te verbreken, want die was er niet eens. Een gefrustreerde zucht ontsnapte bij de getinte jongen. Hoe moeilijk was het nou om een verdomd rondje te tekenen?! Amal klemde zijn kaken op elkaar en concentreerde zich op zijn arm, zodat hij die stabieler kon houden en betere rondjes kon maken met zijn onderarm. Hierdoor verloor hij de Gastly uit het oog, want die bleef natuurlijk niet rondhangen. Verbaasd keek hij om zich heen, om al snel tot de conclusie te komen dat de pokémon zich wel heel erg dichtbij zijn gezicht bevond. Amal slaakte een geschrokken kreet en deinsde achteruit, maar niet voordat een vieze, natte tong over zijn wang gleed.

Verscheidene scheldwoorden vielen uit zijn mond alsof het water was dat hij na het opdrinken weer uitspuugde omdat het vies smaakte. Amal veegde zijn wang met de mouw van zijn vest schoon en fronste kwaad naar de Gastly. “Niet cool, bro!” gromde hij tegen het spook, die alleen maar kon gniffelen om de reactie. Nu was het menens. “Keith, help eens een handje,” droeg Amal zijn partner op. Die kwam eindelijk in beweging en sprong behendig op de Gastly af. Een snelle Feint Attack was genoeg om de pokémon in de war te brengen en dat gaf Amal extra tijd om zijn ding te doen. Hij hief zijn hand nogmaals en schoot de disc opnieuw af, waarna hij gedreven rondjes in de lucht begon te tekenen. Het was nog steeds verre van perfect, maar dit keer sloten ze aan en voor hij het wist lichtte de Gastly heel even op om de capture succesvol te laten eindigen. Amal gooide een vuist in de lucht om het te vieren, maar lang genoot hij er niet van, omdat hij zich herinnerde dat hij de pokémon met een rede had gecaptured. Meteen begaf hij zich terug naar het tweetal pokémon die nog altijd aan het vechten waren.

Het zag er nu nog slechter uit dan voorheen.

“Gastly,” fluisterde Amal tegen het genoemde spook. Die keek hem vragend aan. “Kun je ze in slaap sussen?” Op die manier konden ze even afkoelen voor hij ze weer zou wekken. Zijn plan werd goedgekeurd en niet veel later uitgevoerd, waardoor de Stunfisk en Bellsprout als een blok in slaap vielen. Amal keek tevreden naar zijn werk. Het eerste deel van zijn plan was gelukt. “Bedankt makker,” sprak de jongen tegen de Gastly, wie knikte en weer uit het zicht verdween. Hij was niet meer nodig.

Amal knielde bij de twee slapende pokémon neer en keek Keith bedachtzaam aan. “Hoe lang voor ze zijn gekalmeerd, denk je?” vroeg hij aan zijn Pawniard. Die haalde zijn schouders op. Oké. Cool. Misschien moest hij even kijken of de twee ernstige verwondingen hadden opgelopen. Dat was wat een goede Ranger zou doen. Dat was wat Keith zou doen. Amal keek rustig naar beide pokémon en tilde eentje op wanneer hij dat nodig vond, zodat hij de rest van het lichaam ook kon bekijken. Zo te zien waren het alleen maar schrammen die met de tijd wel zouden genezen. Daar kon hij wel mee werken. Amal glimlachte en wachtte nog enkele minuten, voordat hij besloot dat het wel genoeg was geweest. Hij signaleerde Keith dat hij de Stunfisk moest wekken; dan zou hij de Bellsprout voor zijn rekening nemen. Beide pokémon ontwaakten na elkaar en, zoals eigenlijk al verwacht, begonnen ze meteen weer met kibbelen. Voor het echter opnieuw uit de hand ging lopen, kwam Amal tussen beide.

“Hey,” begon hij. Het werkte niet helemaal, want ze hielden nog niet meteen op met ruzie maken. Amal besloot zijn stem te heven. Zo luid dat zelfs Keith er even van schrok. “Hey!” Dat scheen de aandacht te trekken. Zowel Stunfisk als Bellsprout sprongen haast in de lucht van schrik. “Mooi, ik heb jullie aandacht. Wat is er aan de hand? Waarom vechten jullie?” Het was Bellsprout die een heel verhaal aan zijn neus hing en er heftige gebaren bij maakte. Amal begreep er geen snars van, maar hij snapte wel dat de graspokémon erg beledigd was en dat hij daarom uit zijn doen was. Hij keek naar Keith voor een vertaling. Die liet simpelweg zien dat de Stunfisk de Bellsprout had gebeten door de hap in de pokémon zijn blad te verduidelijken. Oh. Wow.

Amal keek de Stunfisk aan, wat een indicatie voor de pokémon moest zijn om extra uitleg te bieden. Deze was veel rustiger en trager dan de Bellsprout, wat de Ranger de indruk gaf dat het allemaal één groot misverstand was. Stunfisk had per ongeluk gebeten omdat hij het blad had aangezien voor eten en daar had hij spijt van. Amal glimlachte. “Oké, waarom bied je je excuses dan niet aan Bellsprout aan?” sprak hij, terwijl hij beide pokémon aankeek. Bellsprout was het er niet helemaal mee eens, maar Stunfisk deed wel zijn best om oprecht te klinken. Dat vond Amal in ieder geval, omdat hij pokémontaal nou niet echt kon verstaan. “Bellsprout, waarom vergeef je het Stunfisk niet? Het was niet z’n bedoeling om je pijn te doen. Probeer hem eens aan te kijken als hij zijn excuses aanbied,” probeerde de jongen de pokémon aan te sporen. Het koste een paar tellen, maar de grassoort keek dan toch in de ogen van de platte vis. De bezorgde frons was al genoeg om aan te tonen dat het echt Stunfisk z’n bedoeling niet was geweest en dat zorgde er op z’n beurt weer voor dat de Bellsprout de pokémon dan toch vergaf, al ging het niet van harte. Mooi zo.

Amal zuchtte en kwam recht van zijn plek. Zijn broek zat nu wel onder de modder, maar hij had tenminste twee pokémon geholpen.

Tevreden keek Amal toe hoe de twee pokémon hun eigen weg gingen, klaar met de ruzie die hier had plaats gevonden. Ah, wat was hij toch een goed man. Hij mocht trots op zichzelf zijn. Met een zelfingenomen grijns klopte Amal zijn handen af alsof ze vies waren door zijn harde werk en draaide zich toen om zodat hij verder kon met de patrouille. Zo slecht ging het nog niet. Misschien vond hij dit zelfs wel leuk nu er eindelijk wat was gebeurd. De jongen wilde net zijn handen in zijn zakken proppen toen een roep naar hulp zijn aandacht trok. Meteen keek hij op en zocht hij de richting waar het vandaan kwam op. Rechts? Links? Keith was hem al voor met een keuze en rende de juiste kant op. Amal volgde hem al snel, ondanks dat hij een beetje beledigd was dat er geen waarschuwing vooraf kwam. Zijn Pawniard mocht best eens leren communiceren…

Hij vertrouwde er echter op dat Keith wist wat hij deed en dat wierp zijn vruchten af. Ze vonden de eigenaar van de stem al snel – een jonge knul, waarschijnlijk niet ouder dan veertien. Hij hing ondersteboven in de greep van een Carnivine, welke luid kakelend met het arme kind begon te schudden. Nog een roep naar hulp volgde, waarna, nogal komisch, de pet van de jongen in de modder onder hem plofte. Als hij geen Ranger was geweest, dan had Amal wellicht gelachen. Hard. Nu, echter, hield hij het op een gniffel. Een waarschuwende blik van Keith werd zijn kant op geworpen en meteen verscheen er een serieuze uitdrukking op zijn gelaat. Dit was serieus.

“Wat is er gebeurd?” besloot Amal als eerste te vragen aan de jongen. Deels om de knul duidelijk te maken dat hulp was gearriveerd en deels om hem bezig te houden zodat hij niet zou panikeren. Dat plan liep geheel in de soep toen hij een hoog geluid uit de jongen zijn mond hoorde, wat deels in zijn keel bleef hangen en daarom gedempt bleef. De vreemdeling was dus van hem geschrokken. Cool. “Help me!” kreeg hij als enige reactie, waarna de Carnivine besloot dat nog een rondje schudden wel zou helpen in de huidige situatie. Een gil, alsof ze in een pretpark waren en de knul zich in de achtbaan bevond, was te horen en reikte waarschijnlijk tot de stad. Jirachi, wat konden kinderen hard schreeuwen, zeg… Amal rolde met zijn ogen en dacht na over een plan van aanpak. Hij kon Keith op de Carnivine afsturen, maar dat zou de jonge trainer misschien kunnen verwonden. Bovendien was het tegen protocol om zomaar aan te vallen, tenzij je daartoe gedwongen werd. Helaas was dat dit keer niet het geval en Amal kon zou één, twee, drie geen handige pokémon vinden, dus moest hij het wel op een andere manier proberen.

Praten.

“Hey, Carnivine, maatje van me,” begon Amal met ervaren tong. Het klonk alsof hij al jaren bevriend was met Carnivine, terwijl hij het beest eigenlijk vandaag pas tegen het lijf was gelopen. De pokémon keek dan ook niet meteen op bij de begroeting en verkoos het genot dat hij nu voelde bij het pesten van dat jochie boven een gesprek met Amal. Dat beledigde de Ranger wel een beetje. Ouch. Zijn wenkbrauw vertrok even, maar buiten dat deed de jongeman een poging om het niet tot zich te laten doordringen. “Wat zeg je ervan als je die jongen verder met rust laat, hm?” ging hij verder. Dat zorgde ervoor dat hij even werd aangekeken, maar als een ware rebel schudde de Carnivine zijn gevangene nog erger in de weer, zijn blik strak op Amal gericht. De jongen begon weer te gillen. “Wat doe je! Je helpt niet!” kwam er van zijn kant. Even was hij geneigd om gewoon te stoppen, zijn opdracht te laten vallen en weg te lopen, puur en alleen omdat dat joch wel erg verwaand deed voor zijn smaak. Dat was echter ook niet volgens protocol en dat zou Keith waarschijnlijk niet waarderen. “Ik doe mijn best!” beet Amal terug, waarna hij kwaad naar Carnivine keek. “Neem iemand van je eigen lengte, achterbaks stuk onkruid!”

Oei. Dat had hij niet moeten zeggen. De jongen werd losgelaten en kwam met een plof op de grond terecht, maar nu sprong de Carnivine op Amal af. Hij was zo verbouwereerd door de plotselinge sprong, dat hij niet op tijd opzij stapte om de pokémon te ontwijken. Hij viel dus samen met de enorme plant op de grond en begon daar met het wezen te worstelen alsof zijn leven ervan af hing. Misschien was dat wel zo, want die enorme kaken zagen er niet naar uit dat ze je alleen maar zouden kietelen bij aanraking. “K-Keith!” riep Amal in blinde paniek naar zijn pokémon. Die kwam weer in beweging zodra zijn naam werd geroepen. Echt, soms was die Pawniard veel te gehoorzaam… Als Amal niks zei, dan deed hij ook niks, leek het wel. “Help me!” Hij kreeg het voor elkaar om onder Carnivine uit te kunnen kruipen en krabbelde meteen overeind. Zijn partner voerde toen een krachtige Metal Claw uit en schrok zijn tegenstander er mee af. De plant was overduidelijk geen vechter.

Toch liet hij de mensen niet met rust. Blijkbaar dacht hij dat, als hij Amal niet aanviel maar de jonge knul, dat hij dan niet in de problemen zou komen. Dat dacht hij verkeerd, want dit keer was de Ranger voorbereid. “Keith, hou hem tegen! Spring tussen de twee in en doe Scary Face!” De Pawniard gehoorzaamde en wist zich nog net op tijd tussen Carnivine en de jongen te gooien. Vervolgens zette hij een eng gezicht op dat de snelheid van zijn tegenstander sterk moest laten afnemen. “Metal Claw, nog eens!” Met zijn klauwen gereed, sprong Keith op de graspokémon af en gaf nog een waarschuwing om niet te dicht in de buurt te komen. Het was genoeg om af te schrikken, want de Carnivine was overduidelijk niet gediend van een gevecht. Hij draaide zich om en ging er meteen vandoor. Amal slaakte een opgeluchte zucht. Mooi, dat was ook weer opgelost.

“Hey knul,” begon hij toen, terwijl hij naar de jongen draaide en toekeek hoe die zijn pet uit de modder viste. Een vieze uitdrukking stond op zijn gezicht, want die pet kon hij nu niet meer opzetten. “Ben je in orde?”

Er kwam geen gesproken reactie, maar een knik was meer dan genoeg informatie voor Amal om te weten dat de jongen inderdaad in orde was. Ietwat afwachtend keek hij toe hoe de knul een poging deed om zijn pet schoon te vegen met zijn hand en moest hij moeite doen om zijn lach in te houden toen er een viezer gezicht werd getrokken dan net. Wat had dat joch verwacht? Dat de modder spontaan zou verdwijnen als hij erover heen zou vegen? Amal was er vrij zeker van dat handen niet de absorberende kracht van die vochtige doekjes kon hebben. Die wat je altijd op televisie zag. Hij herinnerde zich de naam nooit, maar wel het irritante deuntje dat bij die reclame gepaard ging. Bah. Zijn gezicht vertrok nu ook tot een grimas, waardoor de jongen hem beduusd aankeek. Amal hief een wenkbrauw om zonder woorden te vragen wat ‘ie van hem moest en kreeg meteen spijt van dit vertoon. De pet werd namelijk naar hem uitgestoken.

Onzeker gingen zijn bruine ogen eerst over het voorwerp. Daarna keek hij terug naar de jongen. “Wat?” vroeg hij, op een toon die sprak dat hij een verklaring eiste, zelfs al wist hij ongeveer al wat er komen ging en zat hij daar eigenlijk niet op te wachten. “Maak ‘m schoon,” was wat er uit de jongen zijn mond kwam rollen. Het klonk niet echt als een vraag. Meer als een bevel. Amal deed een stap naar achteren en zette zijn meest arrogante blik op zijn gelaat. “Pardon?” reageerde hij verontwaardigd, terwijl zijn mondhoeken naar beneden werden getrokken. Niet door zwaartekracht, maar eerder van walging. “Je draagt een groen uniform,” begon de jongen. “En je hielp me. Je bent een Ranger. Die helpen mensen, toch?” Wel, de knul had wel gelijk. Mensen helpen was inderdaad een onderdeel waar de organisatie voor stond. Hierom was hij gedwongen om te knikken, want hij kon niet bepaald liegen over het beleid van zoiets bekends als de Rangers. “Ja,” voegde hij eraan toe. “Dat betekent niet dat je me je pet kan laten schoonmaken. Staat er soms Ali op m’n hoofd?”

Het laatste kwam er heel beledigd uit en was eigenlijk bedoeld als retorische vraag. Blijkbaar ontging dat concept de jongen compleet, want hij schudde alsnog met zijn hoofd om die vraag te beantwoorden. Amal onderdrukte de neiging om te zuchten. Dit kind was naïef en verwaand en verdomme, als hij niks deed, dan kon hij nog aangeklaagd worden ook. Niet in de rechtbank, maar de Rangerbase was niet moeilijk te vinden. Het was niet alsof hij een uiterlijk had dat hem weg liet vallen tussen de rest van de Rangers. Amal had geen andere keus. Tegen zijn zin in stapte hij op de jongen af, wie een zelfingenomen grijnsje op zijn gezicht kreeg toen hij door had dat Amal hem wel van plan was om te helpen. Met een kwade frons op zijn voorhoofd griste hij de pet uit de knul zijn handen en keek bedachtzaam naar het accessoire. Hoe ging hij dat in Arceusnaam oplossen?

En toen begon het te dagen. Dit was een moeras. Modder was er in overvloed en dat trok bepaalde pokémon aan. Pokémon die schoon water konden uitspugen. Wel, niet per se schoon, maar het zou de modder kunnen wegspoelen. Amal glimlachte breed toen een idee in zijn hoofd vormde. Hij duwde de pet zonder pardon terug in de jongen zijn handen. “Wacht hier,” sprak hij, waarna hij om zich heen keek en naar een waterpokémon zocht. Tot zijn geluk merkte hij eentje in zijn ooghoeken op. Het was een Poliwag. “Aha!” Amal wees naar de pokémon om aan te geven dat hij daar heen ging en stapte toen rustig op het wezentje af. Net zoals de vorige keer werd hij op het laatste moment opgemerkt en was hij vrij in de eerste slag te slaan. De jongeman liet er geen gras over groeien en schoot meteen de disc op de Poliwag af. De scheve cirkels werden dit keer meteen in één keer aan elkaar vast getekend, maar het beestje was toch slimmer dan dat en viel de lijn, na even verward te zijn, met zijn staart aan. De cirkel werd verbroken en Amal gromde gefrustreerd.

Keith was zo te zien niet met hem mee gekomen. Natuurlijk niet, want hij had ‘wacht hier’ gezegd. Zijn Pawniard had dat waarschijnlijk opgevat als een teken voor hemzelf en niet voor de jongen. Een zucht werd dit keer wel geslaakt en Amal waagde nog een poging. En faalde. Nog maar eens dan. Nope. Een gefrustreerd kreetje dreigde uit zijn keel te ontsnappen, maar hij betrapte zichzelf er net op tijd op, waardoor het in zijn keel bleef hangen en er een vreemd geluid uit zijn mond kwam. Het zorgde ervoor dat de Poliwag begon te lachen. Amal wist niet of hij zich beledigd moest voelen of dat hij hier gebruik van kon maken door vlugger cirkels om de pokémon heen te tekenen. Het leek erop dat het lachmomentje genoeg was om de Poliwag aan zijn zijde te krijgen, want hij viel de lijn niet meer aan en dat zorgde ervoor dat Amal hem eindelijk, zonder problemen, kon vangen met zijn Capture Styler. Victorie!

Triomfantelijk keerde hij terug met de Poliwag, er niet bij stilstaand dat de jongen en Keith alles hadden meegekregen. Hij negeerde de domme grijns van de jonge vreemdeling en wendde zich tot de blauwe waterpokémon. “Zie je die jongen?” sprak hij tegen het beestje. Er werd geknikt. “Hij heeft iets in zijn handen vast dat heel erg vies is geworden. Zou je willen helpen met het schoonmaken? Dan ben je zijn held,” sprak Amal. De Poliwag zag de vieze modder inderdaad op de pet zitten, welke strak in de jongen zijn grip werd vastgehouden. De Ranger moest moeite doen om niet al in lachen uit te barsten, want hij hoopte dat er iets zou gebeuren waardoor dit alles meteen weer werd goedgemaakt. En toen gebeurde het. De Poliwag vuurde meteen een krachtige waterstraal af. Er kwam geen waarschuwing vooraf en Amal had de knul niet verteld om de pet wat naar voren te houden, dus het jochie werd zelf ook geraakt. Zijn shirt was kletsnat toen de straal zachter werd en uiteindelijk verdween, waardoor zijn niet geamuseerde blik zichtbaar werd.

Amal grijnsde breed. “Kijk eens aan! Je pet is helemaal schoon!” bracht hij vrolijk en tevreden uit. Klus geklaard, als je het hem vroeg.

Misschien had hij een klein rekenfoutje gemaakt. Het doel van de Rangers was niet alleen het helpen van mensen en pokémon, maar ook het achterlaten van deze mensen en pokémon met een glimlach. Dat de jongen ontzettend nat was, dat was te zien. Net als zijn hele kwade frons. Amal liep nog steeds een grote kans dat de knul over hem zou klagen bij de Rangerbase en dat wilde hij natuurlijk niet hebben. Een deel van hem had misschien verwacht dat de jongen zou lachen om de hele situatie. Of nee, dat had hij eigenlijk gehoopt, want zelf zou hij eerlijk gezegd ook niet kunnen lachen erom. Amal zijn domme grijns viel van zijn gezicht zodra hij zich dat besefte en een schuldgevoel kwam vanuit zijn tenen naar boven kruipen. Barst. Wat kon hij nu nog doen om het goed te maken?

De Poliwag waggelde inmiddels rustig bij hen weg, denkend dat hij klaar was en dat het klusje goed was afgehandeld. Niets was minder waar, want de jonge knul liet de kwade frons niet van zijn gezicht verdwijnen. Nog verbrak hij het oogcontact met Amal. Die werd toch wel een beetje ongemakkelijk en verplaatste zijn gewicht op één voet, terwijl hij een hand door zijn korte, bruine haren haalde. Keith keek hem afkeurend aan. “Hey, euh, knul,” begon hij voorzichtig. Een boze snuif was hoorbaar – waarschijnlijk een reactie om aan te tonen dat hij luisterde, maar dat het niet van harte ging. Dat begreep Amal ergens wel. “Sorry, dat was… Dat was gemeen van me. Ik had je moeten waarschuwen.” De jongen trok zijn neus op en legde zijn armen over elkaar heen. “Ja, inderdaad,” kwam de reactie. Amal klemde zijn kaken op elkaar om niet nog een boze opmerking te maken. Dit hielp hem niet echt…

“Kan ik het goed maken met je?” vroeg hij. Het klonk minder oprecht omdat hij weer op zijn tenen was getrapt, maar hij meende het wel. Het goed maken was de enige goede optie. Het was wat een Ranger zou doen. Een echte, professionele Ranger. Een Ranger zoals Keith. Amal zag hem nog altijd als grote voorbeeld, zelfs na al die jaren… Het bracht hem op een ideetje, want in de tussentijd had de jongen nog niet echt gereageerd op zijn vraag. Hij keek nog steeds erg kwaad uit zijn ogen. “Hey, wat vind je van de Rangers, eigenlijk?” besloot Amal opnieuw te vragen. “Buiten mij. Gewoon in het algemeen.” Die vraag kwam overduidelijk onverwacht, dat was te zien aan de verraste blik in de jongen zijn ogen. Hij moest enkele tellen nadenken over zijn antwoord, maar dit keer wachtte de bruinharige Ranger geduldig tot er weer gesproken werd. “Ze zijn wel cool. Ik vond het heel cool dat je me hielp met de Carnivine…” mompelde de jonge vreemdeling uiteindelijk. Dat streelde niet alleen Amal zijn ego, maar het bracht ook een glimlach op zijn gelaat omdat het herinneringen in hem naar boven haalde.

Hij stapte dichterbij. “Weet je, toen ik elf was kwam ik ook in de problemen terecht. Ik werd gered door een Ranger, net als jij,” legde Amal rustig uit. Hij voelde zich erg nostalgisch en dat was vast op zijn gezicht te zien. “Dankzij die Ranger wilde ik er ook eentje worden. Rangers leken me altijd heel vriendelijk en moedig.” Zijn blik ging even naar de grond. “Geen pestkoppen. Ik had je niet moeten plagen, het spijt me. Ik had me meer moeten gedragen zoals de Ranger die mij had gered. Misschien inspireerde het jou dan ook om later hetzelfde te doen,” eindigde Amal zijn kleine speech. Hij keek op met een klein grijnsje en zag, tot zijn genoegen, dat een plagerige twinkeling in de jongen zijn ogen was verschenen. “Bedoel je een Water Gun op iemand anders richten, of?” vroeg de knul. Amal grinnikte zacht. “Nou, ik zou het je niet kwalijk nemen met dit perfecte voorbeeld,” reageerde hij arrogant. De twee grinnikten samen, maar de Ranger schudde uiteindelijk met zijn hoofd.

“Ranger worden. Mensen en pokémon helpen,” sprak hij semi-serieus. Hij keek zijn metgezel aan en zag dat die een rilling over zijn rug heen liet lopen. Het was vast koud met dat natte shirt… Nu voelde hij zich extreem schuldig. Maar hij had al een plan b in zijn achterhoofd gevormd en voerde die nu uit. Amal trok het groene jack van zijn uniform uit en legde die om de schouders van de jongen heen. Die keek hem vragend aan. “Zodat je het niet koud hebt en je moeder niet straks bij me kan komen klagen dat je ziek bent geworden,” begon Amal met een speelse grijns. Hij keek rustig toe hoe de jonge knul zijn jack wat dichter tegen zich aantrok en bekeek. “Mag ik hem houden?” vroeg hij uiteindelijk verbaasd. Amal knikte. Of hij in de problemen zou komen? Eigenlijk had hij geen flauw idee. Misschien kon hij wel een leugentje eraan hangen en zeggen dat hij zijn jack was verloren of dat het was verbrand door een vuurpokémon. Waarschijnlijk kon hij zich er wel onderuit praten en bovendien werden die hesjes in overvloed gemaakt. “… Heeft die Ranger dat vroeger voor jou ook gedaan?” vroeg de jongen aan hem. Amal fronste bedachtzaam en schudde uiteindelijk zijn hoofd. “Keith was niet zo galant als ik ben,” grijnsde de Ranger naar de ander. Die rolde overdreven met zijn ogen, maar had wel een geamuseerde glimlach rond zijn lippen staan. Dat betekende dat het positief was, dus was Amal dit keer niet beledigd.

Zijn Pawniard keek even op bij het horen van zijn naam, maar toen hij merkte dat de aandacht niet naar hem ging, ontspande hij meteen weer en luisterde wat afwezig naar het gesprek dat plaatsvond. Amal besloot een ander onderwerp aan te knopen. “Luister, knul,” begon hij. “Het wordt al een beetje laat en als je nog een lekker snoepje wil halen, dan zou ik dat maar snel gaan doen,” sprak hij. De jongen keek hem vragend aan. Amal schonk hem een vriendelijke glimlach. “Er zit nog wat kleingeld in de borstzak van dat jack. Ik wilde er eigenlijk zelf een snack van gaan halen, maar ah… Het lijkt erop dat ik het stomme ding ben kwijtgeraakt en niet kan vinden. Wat jammer. Ach ja.” Hij haalde nonchalant zijn schouders op.

Dat beetje kleingeld kon hij wel missen.

Amal keek rustig toe hoe de jongen zich uit de voeten maakte. Het deed hem wel goed om die grijns te zien, zeker na wat zich hier allemaal had plaatsgevonden. Hij had de juiste keuze gemaakt om de knul op te willen vrolijken, zelfs al mocht hij hem in het begin misschien niet zo. Zijn ego hoopte er stiekem ook een beetje op dat zijn praatje had gewerkt en dat hij hetzelfde effect op het jochie had als Keith vroeger op hem. Niet per se dat verliefde gebeuren, maar gewoon de inspiratie om ook een Ranger te worden. Dat joch kon het nog ver gaan schoppen als hij goed zijn best deed. Tevreden propte Amal zijn handen in zijn broekzakken en zuchtte even. Goed, nu moest hij nog een smoesje over zijn jack verzinnen, want de academie ging er alles behalve blij mee zijn dat hij de zijne zogenaamd was verloren.

Zijn oog viel op een klein zakje dat op de grond lag. Nieuwsgierig als hij was, raapte Amal het van de vloer. Keith keek hem vragend aan; de Pawniard was blijkbaar ook benieuwd naar wat er in zat. De Ranger haalde voorzichtig het touwtje van het zakje los en een vreselijk mooie parelketting kwam tevoorschijn. Amal stond met zijn mond vol tanden. Waar kwam dit vandaan? Hij vond al snel het briefje dat erbij zat en kon het met moeite lezen. Toen viel het kwartje. Dit handschrift kon niet anders dan van een jonge knul zijn – en na alles wat er hier gebeurd was, zou het Amal niet verbazen als de jongen dit hier was verloren. Shit. Hij moest er snel achter aan! Dit was veel te duur om zelf te houden en te wachten tot het werd opgehaald bij de Ranger Base, iets dat waarschijnlijk niet eens het geval zou zijn.

Uit het tekstje kon hij ontcijferen dat het om een cadeau voor een oudere vrouw ging – hoogstwaarschijnlijk een verjaardagscadeautje voor een moeder. Amal zou zich alleen maar slechter voelen als hij het vandaag niet zou kunnen afleveren, dus stopte hij het zorgvuldig terug en propte hij het in zijn broekzak, om er zeker van te zijn dat hij het zelf niet zou verliezen. “Keith,” sprak hij tegen zijn Pawniard. Die keek op. “We moeten die knul terugvinden. En snel.” De pokémon knikte en zette zich meteen af, waardoor hij zijn trainer verbaasd achter liet. Enkele tellen gingen voorbij voordat Amal zich besefte dat hij erachter aan moest, maar gelukkig wist hij zijn partner wel in te halen en bij te houden. Hij had geen flauw idee welke richting de jongen was opgegaan, maar hij had zo een vermoeden dat zijn Pawniard wel kon helpen. “Kun je hem ruiken?” vroeg Amal wat zelfverzekerd, alsof hij nu al honderd procent zeker wist dat dit het geval was en ze de jongen zo hadden gevonden.

Keith schudde zijn hoofd. Natuurlijk deed hij dat, want hij had geen neus.

De Ranger stopte abrupt met rennen. “Wat?” vroeg hij verontwaardigd, zijn stem een octaaf hoger dan zijn bedoeling was. Keith stopte nu ook en keek achterom. “Dus je hebt geen flauw idee waar we heen gaan, of wel?” De Pawniard haalde zijn schouders na enkele tellen nadenken op. Arceusverdomme. Amal liet zijn blik rondgaan, zoekend naar iets dat hem misschien kon helpen of een antwoord kon bieden. Zijn bruine ogen gleden uiteindelijk omhoog en bleven op een paar overvliegende Fletchling hangen. Perfect. “Keith!” waarschuwde hij zijn partner, waarna hij naar boven wees. “Zo eentje heb ik nodig.” De Pawniard liet er geen gras over groeien en klom razendsnel een boom in. Vervolgens besprong hij één van de Fletchling zodra hij in de buurt was en viel de vogelpokémon, samen met Keith, kwetterend naar de grond. Diens groepsgenoten vlogen ongestoord verder, alsof het hen niet boeide dat één van hun groep was gepakt.

Amal was hier eerst verbaasd over, maar herinnerde zich uiteindelijk dat pokémon ten alle tijden prooi konden vallen aan iets en dat trainers net zo goed de orde konden verstoren van een formatie. Ze hadden zich hier gewoon aan aangepast en daarom deden ze alsof er niks aan de hand was, terwijl het in feite misschien wel hun harten brak. Amal probeerde hier niet aan te denken toen de plof hoorbaar was en hij meteen zijn Capture Styler tevoorschijn haalde. Een klik volgde, waarop de disc van zijn Styler naar voren schoot en kringetjes maakte rond de Fletchling. Zijn cirkels waren nog steeds bagger, maar omdat de Fletchling nog gedesoriënteerd was van de val, was ze gemakkelijk te vangen. Amal knielde uiteindelijk bij haar neer. “Hey, sorry daarvoor,” verontschuldigde hij zich meteen met een kleine glimlach. “Maar ik heb je hulp nodig. Zou je iets voor me willen doen?”

De vogelpokémon keek vragend op en de Ranger zag dat als teken om verder te gaan. “Ik zoek een jochie,” begon hij zijn uitleg, terwijl hij zijn hand omhoog hief. “Ongeveer zo groot. Draagt een pet en een groen jack. Hij is iets verloren en ik wil het graag aan hem teruggeven.” Dat was kennelijk genoeg informatie voor haar, want ze steeg meteen op en zocht op een hoger niveau rond. Amal en Keith hielden haar nauwlettend in de gaten en volgden haar, al bleven ze wel op een afstandje voor het geval ze de verkeerde kant op gingen. Hun conditie werd flink op de proef gesteld en Amal had bijna spijt dat hij ooit was gestopt met basketbal, maar na iets dat een eeuw leek te zijn geweest, hoorde hij de Fletchling positief naar hem kwetteren. De jongeman verhoogde meteen zijn snelheid en zag tot zijn genoegen de bekende groene kleur van zijn jack.

Het was de jongen van eerder. Hij keek panisch naar de grond en leek naar iets te zoeken. Amal hoefde niet te raden waarnaar. Dat wist hij al.

“Yooo!” riep hij, terwijl hij zijn hand opstak naar de knul om zijn aandacht nog meer te trekken. Hij wachtte echter met praten toen hij naast de jongen tot stilstand kwam en even uit moest hijgen. Man. Zoveel had hij al lang niet meer gerend… Het voelde alsof hij elk moment zijn longen kon ophoesten. “Ben… Je… Iets kwijt…?” vroeg Amal aan hem, terwijl hij zijn hoofd hief, omdat hij voorovergebogen stond en wel oogcontact wilde maken. Een knik kwam, maar dat ging gepaard met waterige oogjes. De Ranger grijnsde en toverde meteen het zakje uit zijn broekzak. “Hoeft niet meer… Hier, let er goed op, oké?” Hij overhandigde het aan de knul en kon een glimlach niet laten bij het zien van die opgeluchte grijns.