You're a man now, boy [open]

Let's bust that tearful face with our

And get back our lost dream

Ondanks dat hij er als zeventien jarige nu toch inmiddels behoorlijk wat ervaring mee zou moeten hebben, bleef het toch altijd weer een hele opgave. Boodschappen doen. Een opgave die zelfs een behoorlijk stuk moeilijker was geworden sinds hij niet meer klakkeloos alles kon kopen dat hij wilde. Alhoewel er inmiddels een maand of drie was verstreken sinds hij zijn koopgewoonten aan had moeten passen, vond hij het nog niet bepaald veel makkelijker om boodschappen te doen. Nee, Cooper moest nu daadwerkelijk kijken naar het product dat hij kocht vóór hij het in zijn winkelmandje flikkerde. Hij moest dingen met elkaar vergelijken, in de hoop dat hij zo een paar centen extra zou besparen. Centen die hem de tijd die hij besteedde aan het boodschappen doen waarschijnlijk nooit terug zouden kunnen geven. Cooper geeuwde uitgebreid. Ah, wel, er was misschien wel één voordeel aan het feit dat hij nu zo lang deed over het doen van zijn boodschappen. Als hij nu gratis koffie haalde, dan had hij in ieder geval ruim de tijd om die op te drinken voordat hij weer de winkel uit moest. Sterker nog – net als de koffie, want hij wist niet hoe hij de sterkte op het apparaat wat lager moest zetten – hij kreeg het vaak zelfs voor elkaar om een tweede kop koffie te kunnen nemen. Vandaag was echter niet een van die dagen, want meer dan een paar dingen had hij eigenlijk niet nodig gehad. Het enige dat hij nog moest zien te vinden was een tros bananen,  een pot pindakaas en een pak suiker, en aangezien de bananenhype inmiddels weer grotendeels was overgewaaid, was hij er vrij zeker van dat dit probleemloos zou moeten verlopen. Dat was in ieder geval wat hij gehoopt had. Eenmaal aangekomen bij het schap waar de pindakaas stond, kreeg hij het gevoel dat Iemand een paar negatieve gevoelens koesterde tegen mensen onder de een meter zeventig. Hoe moest hij ooit een pot pindakaas kunnen pakken als ze op zo’n hoge schap stonden? Waarom waren er überhaupt schappen in een supermarkt die zo hoog waren? Was dat wel legaal? ”Hoe verwachten ze ooit dat iemand een pot pindakaas koopt als ze zo hoog staan?” mopperde Cooper. Wat verwachtten die mensen dat hij deed? Dat hij spontaan een paar centimeter er bij groeide? Dat hij de schappen beklom met behulp van de oermens die diep in hem schuilde? Dat hij een Pokéball er naar toe gooide? Een Pokémon zelf misschien? Cooper fronste. Dat waren eigenlijk niet eens zulke hele slechte ideeën. Hij plantte zijn handen op een van de lagere schappen. Zou het zijn gewicht kunnen houden…?

Let's bust that tearful face with our

And get back our lost dream

Nog voordat Cooper daadwerkelijk de kans kreeg om uit te vinden of het schap zijn gewicht wel zou kunnen houden, werd zijn poging al ruw verstoord door iemand die blijkbaar vond dat ze het recht hadden om zelf even snel een pot pindakaas te claimen. Nee, niet alleen dat, maar ze hadden ook nog eens het lef om hem aan te spreken alsof hij een of ander klein kind was. Cooper had zijn mond al geopend om het eerste het beste scheldwoord dat in hem op kwam te schreeuwen tegen de persoon die zijn pindakaas had geclaimd, maar toen hij zich eenmaal had omgedraaid en zag wie het was, kwam er enkel lucht uit zijn mond. Het was haar. De koningin van de terreur, de meester van het verzinnen van slimme beledigingen voor hem, de president van de ‘wat the froakie is een frenemie nou weer’ club. Het was Cecille. Cooper hield zijn hand bedenkelijk voor zijn mond, waarna hij tweemaal met zijn wijsvinger op zijn lip tikte. Okay. Alright. Dit was absoluut niet een van de dingen waar hij rekening mee had gehouden toen hij had bedacht om ‘fftjes’ boodschappen te gaan doen. Hoorde Cecille niet ergens ver weg in Hoenn te zitten? Dat was in ieder geval wat ze de laatste keer dat hij haar had gesproken had beweerd. Dat was echter wel al weer een tijdje geleden. Ah... Wel, het was niet alsof hij iets had gehoord toen ze naar Hoenn toe was vertrokken, dus het was eigenlijk ook niet meer dan logisch dat hij ook niets had gehoord over haar terugkomst. Hij stond waarschijnlijk simpelweg niet hoog genoeg op de frenemy lijst om bericht te krijgen over in welke regio ze zich op het moment bevond. Of misschien juist wel, wie kon het zeggen. ”Zeg eens eerlijk, heb ik je in een vorig leven misschien op een lego blokje of iets dergelijks laten trappen? Is dat waarom je mij als je slachtoffer uit hebt gekozen?” vroeg Cooper.

Let's bust that tearful face with our

And get back our lost dream

Cooper trok zijn wenkbrauwen op. ”Slachtoffer, ja. Dat hoorde je goed,” sprak Cooper, om vervolgens hooghartig te snuiven. ”Als jij het niet bent die de potten zo hoog heeft gezet, wie had het dan moeten zijn? Het personeel dat hier werkt? De vrouw waar ik ooit chocomel op heb gegooid? Mijn vader?” vroeg Cooper, die probeerde om zich te herinneren wie hij allemaal nog meer ooit, per ongeluk of niet, had weten te beledigen. Okay, hij had het personeel van de supermarkt waar hij zich op het moment in bevond nog niet weten te beledigen, maar dat kon altijd nog veranderen. Cooper fronste bij het horen van het verzoek. ”Hey, mijn naam is Cooper Brimstone, niet Braafstone,” reageerde hij. ”Maar als je hem alsnog voor mij zou willen pakken, dan zal ik met finger guns naar je wijzen? Of juist niet, als je dat liever wil,” voegde hij er aan toe, de tweede zin eerder fluisterend dan dat hij hem hardop uitsprak, aangezien hij het liefst elke kans om zijn pistool vingers te gebruiken aan greep.  

Let's bust that tearful face with our

And get back our lost dream

”Hoe moet ik nou weer weten hoe jij dat moet weten?” kaatste Cooper de bal terug, hopend dat Cecille de zin niet voort zou zetten door er ‘Hoe moet ik nou weer weten hoe jij moet weten hoe ik dat moet weten’ van te maken, aangezien hij dan terug zou moeten slaan met een ‘Hoe moet ik weten hoe jij moet weten hoe ik moet weten hoe jij dat moet weten’, aangezien dat het gewoon heel erg verwarrend zou maken. ”Ik weet alleen dat ik de winkel in kwam, en dat die potten gewoon hier heel hoog op het schap staan, en dat jij er wel bij kan,” verklaarde hij zijn manier van denken, hoe onlogisch die ook mocht klinken. Zijn fingerguns wees ze af, wat Cooper persoonlijk behoorlijk onbeleefd vond, aangezien hij zijn fingerguns meestal bewaarde voor speciale situaties. ... Okay, misschien ook niet, maar hij vond het zelf in ieder geval wel speciaal als hij met iemand wees met fingerguns. Het zorgde altijd voor net dat beetje extra. Sterker nog, ze wenste hem succes met het zelf pakken van de pot. Cooper plaatste beledigd zijn hand op zijn borstkas. ”Fine, maar als het schap omvalt, dan ga ik zo hard huilen, dat iedereen denkt dat het jouw schuld is,” dreigde Cooper, die zijn handen weer op een van de schappen waar hij wel bij kon had gelegd. ”En geloof me, ik kan echt super hard huilen. Het is bijna een kunst, weet je.”

Let's bust that tearful face with our

And get back our lost dream

Cooper fronste bij het horen van de ‘hoe moet ik weten’ die de blondine hem terug wierp. Nee. Dit was niet hoe hij ten onder ging. Als hij zou sterven, dan zou het zijn als een echte man, en echte mannen zoals hij waren in staat om nog veel langere zinnen te produceren. “Weet ik veel, hoe moet ik weten hoe jij moet weten hoe ik moet weten hoe jij dat moet weten?” antwoordde Cooper, die begon te vermoeden dat hij zo veel domme dingen uithaalde omdat de rest van zijn denkvermogen besteedt werd aan ‘hoe moet ik weten’ zinnen. Cooper had ergens het gevoel dat hij zich beledigd moest voelen vanwege de vraag die Cecille hem vervolgens stelde, maar hij kon niet precies zijn vinger leggen op waarom hij zich precies beledigd voelde, waardoor hij maar besloot dat het beter was om te antwoorden op dezelfde manier als wanneer hij niet beledigd was geweest. ”Ik ben achttien,” zei hij, om hierbij zijn zelfgenoegzame glimlach nauwelijks te kunnen verbergen. Ja, dat klopte. Hij was volwassen. In leeftijd, in ieder geval. Dat was eigenlijk ook het enige gebied waarop hij zichzelf überhaupt volwassen wilde noemen. Voor de rest van die grote verantwoordelijkheid was hij nog absoluut niet klaar. ”Oftewel; ik heb meer dan genoeg tijd gehad om te oefenen met huilen.”