Stalkingly good impressions

Hati liep zoals vaker rustig door de stad heen. Zijn houding straalde wat nonchalants uit, ontspannen en enorm zelfverzekerd. Maar tja, dat was nu eenmaal iets wat hem nooit zou verlaten. De zwartharige had jammer genoeg iets heel irritants op het moment; hij verveelde zich. En voor de algemene omgeving was het niet veilig om hem verveeld te krijgen. De jongen voelde al geen emoties en man, wist je wel hoe saai het was om geen emoties te hebben? Het was een contant leeg gevoel wat aan je vrat. Maar hij wist heel goed hoe je dit moest vullen, heel goed. He. Hij had er alleen iemand anders voor nodig, iemand die interessant was en veel emoties had. Dat had hij nodig. Vandaar dat zijn helderrode blik rond begon te dwalen naar een mogelijk doelwit voor zijn entertainment.

For Riddle

De zwartharige was bijna teleurgesteld. Echt niemand was interessant hier. Kom op mensen, wees een beetje spanend zeg. Hij vroeg niet eens om zo veel, gewoon een beetje entertainment in zijn leven was toch al genoeg om de dag mee door te komen? Hij kon er ook niks aan doen dat hij zich verveelde, zich altijd verveelde. Er was nu eenmaal weinig wat hem tevreden kon krijgen. Aandacht hielp, ja, dat was leuk. Hij kreeg dus ook echt depressief weinig aandacht op het moment. Maar op dat moment kreeg hij oogcontact met iemand. Het was van die momenten met oogcontact die je wel random op straat had. Het stelde voor heel mensen niks voor, maar voor Hati was het genoeg. Gewoon de helder blauwe ogen die de zijne vasthielden, al was het maar voor een korte tijd. Niet veel mensen deden dat gebaar, het zat er voor velen niet in hun systeem om iemand recht aan te kijken. Vooral niet als het een lange en gespierde dude als hijzelf was, die duidelijk geen problemen met zijn ego had. Zodra de roodharige dus was gepasseerd kwam er een brede maar oh zo onheilspellende grijns op zijn gelaat terwijl hij zijn handen in zijn zakken stak. Soepel draaide hij op zijn hiel en liep nu achter de ander aan, natuurlijk netjes tussen de andere mensen, net op een afstand waar hij de kleine meid niet kwijt zou raken maar met gemak kon volgen. Ja, en daar was ze dus de fout in gegaan. Want als de zwartharige eenmaal zijn zinnen op iets had gezet, zat je aan hem vast. Ha, zeg dat wel, op naar huis, opzoek naar de reservesleutel~

Kijk nou, zie je, dit was nu toch eens leuk. Zoals hij bij iedereen deed liet hij schaamteloos zijn rode ogen over de meid voor hem glijden. Hij nam simpele dingen in zich op zoals iedereen deed, maar ook subtielere zoals de manier waarop ze liep en kleine bewegingen maakte die iedereen deed met een zware tas bij zich. Hoe haar rode haren vielen en hmmm. Kijk nu eens naar dat. De meid botste tegen een jongen op, of andersom het effect was hetzelfde. Natuurlijk zag hij de uitdrukkingen van de jongen het meeste, aangezien hij naar hem toe stond. Het was een iets langere jongen dan zijn red riding hood, maar kleiner als hijzelf. Van uiterlijk niet bepaald interessant, maar het leek er inderdaad op dat hij een snauw wou geven richting de ander. Niet alleen zijn gezicht maar ook zijn houding was ernaar gaan staan. Hati lette veel op houding en lichaamstaal, het was iets dat hij altijd deed, standaard. Een klein dingetje wat hij had bijgehouden. Maar dus ook de plotselinge omslag waardoor hij zijn originele instinct wegslikte en verder liep. Zie je? Hij had een goede uitgekozen, zeer interessant was die meid. En hij ging haar leventje eens een stukje interessanter maken. Langer maar zeker ging de groep uit elkaar en kwam hij dichterbij, en dat was het moment waarop ook zijn aanwezigheid opgemerkt werd. Even bedacht hij zich wat het leukste zou zijn. Subtiel stalken… of gewoon full on gaan en de ander het duidelijk laten weten? Beiden waren leuk, het laatste was nog leuker. Meer aandacht en reactie hmm? Hoe dan ook keek hij haar dus ook recht in de ogen toen ze zich omdraaide. Zijn altijd charmante grijns stond op zijn gelaat terwijl hij subtiel zijn arm rond diens middel sloeg, persoonlijke ruimte was optioneel in zijn ogen. “Well hello love~ Nice day for a walk, mind if I join you?”

Dit was altijd leuk, het moment dat je tevoorschijn kwam en mensen hun eerste reactie gaven. Het was geweldig. En nu dus ook deze, je zag de vragen op haar gezicht af spelen en nog voor ze deze de wereld in had kunnen brengen had hij zijn arm al rond haar middel heen. Oops kon gebeuren. Hem maakte het helemaal niks uit, dit was voor de zwartharige immers enkel leuk. Met een geamuseerde kop bleef hij dus luisteren naar haar woorden, haar evengoed recht en nonchalant aankijkende. Hierna werden haar handen wat tegen zijn borst geplaatst om zich van hem af te duwen, iets wat natuurlijk niet werkte bij de ex-militair. Deze zette gewoon wat meer kracht haar op haar plaats te houden. Met een grijnsje gaf hij hierna zijn reactie. "Well you sure know a lot about me don't you?" hij grinnikte, wat het enkel meer duidelik maakte wat hij van dit alles vond. Met een knipoog begon hij dus ook weer te lopen, de ander met zich meenemend, hij kon van haar lichaam vast wel af lezen welke richting ze op moesten gaan, daarbij was lopen altijd makkelijker dan stilstaan. "But yeah love, it doesn't really matter what you think of it" deelde hij even onbezorgd mee, gewoon doorlopend zonder er uberhoud problemen in te zien. "But doll, what's your name then, if you're not a fan of nicknames?"

De zwartharige had hier dus echt plezier in. Hij was meer uit naar emoties dan echt iets fysieks. Want tja, een nadeel was dus van dit alles dat hij zelf geen goede dingen kon voelen. Hij was nooit blij, nooit tevreden, nooit gelukkig. Maar aan de andere kant was hij ook nooit beschaamd, nooit gepijnd of verdrietig. Het was leeg. Een hol gevoel dat aan je knaagde. Hij werd er soms gek van als hij te lang alleen was, het verteerde je levend dat was een ding wat zeker was. Gelukkig had hij een manier gevonden het te ontwijken, oftewel gebruik te maken van andere mensen hun emoties. Een beetje delen kon niet kwaad. Natuurlijk was het nooit hetzelfde als ze echt voelde. Hij had dus ook een sterke mening over verschillende gevoelens van andere. Maar hoe dan ook, mensen zoals de roodharige hier waren het beste. Mensen met veel emoties en die ze ook wouden gebruiken. Daar had hij wat aan. Brutaal als hij was ging hij dus even met zijn hand door haar haren heen, ze op zo’n manier leggen wat hij wat beter vond. Tja, wat haarstyle advies geven kon nooit kwaad. Dit was velen malen beter. Deze losse hand trok hij dus ook terug, in de tussentijd de hand over haar wang laten glijden. Meer aanraking was altijd beter. Veel beter. Maar ze gingen in ieder geval naar haar huis toe, het was een kwestie van aanvoelen en luisteren wanneer ze van houding veranderde. Iedereen deed het, het was natuurlijk. Hij deed het zelf ook nog en hij was zich ervan bewust. Hoe dan ook de meid begon nu te snauwen naar hem, wat zijn grijns enkel groter maakte. Geweldig gewoon. “Nah, don’t feel like letting go~” bij die woorden bracht hij haar enkel dichterbij. Bij de vraag haalde hij zijn schouders op. “Because either you tell it or you don’t and I find out myself, very simple” En toen kreeg hij een klap tegen zijn wang. Voor een seconde was hij stil voordat hij ineens moest lachen, een geamuseerde lach. Hij had niet echt een afkeer voor pijn, hij voelde het wel maar kon de link niet leggen met dat het slecht was. “Oh that was absolutely adorable, but love, if you hit someone don’t hit to high up. You could have better hit my throat or chin” grinnikte hij netjes erna, natuurlijk feedback geven. “Oh and there you go again love of mine, being so dominant, you have no idea how much you have to do with me”

Blijkbaar had de ander geen advies nodig. Nauw zeg, probeerde hij eens aardig te doen. Ook niet netjes zeg. Wat ook niet netjes was was haar blik, deze leek medusa nog te kunnen verslaan in een staarwedstrijd. Maar de jongen voelde zich niet bepaald bang of geïntimideerd, iets wat duidelijk te zien was in zijn helder rode blik. Het was niet onder de indruk, gewoon hetzelfde nonchalante met een hintje amusante erin. Hij genoot hiervan, je kon het gewoon merken aan hem. Die boze en haatdragende blik, haar slechte humeur en tegen gestribbel. Hij grijnsde wederom zijn spierwitte tanden bloot en keek weer naar beneden, waar het kleine hoopje onweer tegen hem aan stond te “I’m just a friendly person who loves to give it” kwam er droogjes uit, hierna zijn hoofd dichter bij die van de ander brengende zodat er nauwelijks afstand tussen hun in was. En tja, het was al dichtbij zonder dat hij ineens naar haar toe leunde. Jammer genoeg werd dat niet zo gewaardeerd. Er werd weer wat over niet aanraken bla bla saaie optionele dingen. En op dat moment werd er ineens een hand rond zijn mooie nekje geplaatst en kwam er druk op. Maar zoals hiervoor leek hij pijn niet eens te deren. Want pijn was een gevoel, het was interessant voor hem. Vandaar dat hij ook bleef grijnzen, en haar gewoon door liet gaan met zijn strot inknijpen. “Nice to meet you Riddle. And sure love, give me a good first impression of you” hij gaf een knipoog en tilde haar lichtelijk van de grond af met zijn arm, net genoeg voor het volgende, wat een korte kus was. Het was niks speciaals, niks wat je niet in de ogen van je oma zou doen. Maar het feit dat het ongewild was en hij nog altijd een hand rond zijn keel had maakte het allemaal maar leuker. “Because love, I’m going to let you feel a lot as well”