Scumbag boss

Open!

Met trage slagen haalde Neva een vaatdoek door een inmiddels schoon maar nog vochtig whiskyglas, om hem daarna bij de rest van de droge glazen op te bergen en het volgende vochtige glas te pakken. Een groep luidruchtige feestgangers was vertrokken uit de kroeg en dat gaf haar baas de gelegenheid haar voor de zoveelste keer naar achter te sturen om de vaat te doen. "Kind, hoepel op naar achter en ga de glazen afdrogen" Gromde hij altijd als het drukker begon te worden dan voorzien en de kroeg vol begon te raken. Haar baas was een dikke man van middelbare leeftijd die altijd een rot humeur tegen haar had. Hij klaagde altijd dat ze traag van begrip was en dat hij wenste iemand te hebben aangenomen die niet altijd voor zich uit stond te dromen. Boos reageerde Neva dan altijd terug dat niemand hem tegenhield om juist dat te doen om vervolgens hem onderzoekend aan te kijken of hij het deze keer dan ook echt meende. Neva kon prima de drukte aan in de kroeg maar er waren ook dagen, zoals vandaag, dat het gewoon even te veel werd. Gefrustreerd stuurde haar baas haar dan altijd naar achter en sinds de vaatwasser was stuk gegaan gebeurde dat steeds vaker. Ze kon nou niet zeggen dat ze het erg vond. Achter was het minder rumoerig al kon je de dronken en opgelaten stemmen van voor nog steeds gedempt horen. Neva staarde nietsziend voor zich uit terwijl ze nog een glas pakte en die afdroogde. Ze merkte ook niet dat haar baas binnen gekomen was en al verscheidene keren wat tegen haar gezegd had. Toen iemand haar tegen haar arm mepte met een vaatdoek keek ze op. "Goedemorgen Neva, nu je dan eindelijk weer teruggekeerd bent naar deze aarde wil ik je verzoeken, voor de tigste keer, of je even wat dingen voor me halen wilt" Klonk de irritante stem van haar baas. Neva zette het glas met een klap op het aanrecht en pakte het briefje aan. Zo te zien was haar baas vergeten een lading nieuwe glazen op te halen en met de drukte kon hij onmogelijk ze zelf gaan ophalen. "Ja ja, ik ga al" Verzuchtte de donkerharige vrouw en ze pakte haar jas en spullen. Ze glipte via de achterdeur naar buiten en sprong de straat op. Het busje met de inhoud stond een paar straten verderop en als alles gesmeerd liep zou ze binnen een halfuur weer terug kunnen zijn.

Aangekomen bij het warenhuis bleek dat de lading glazen per ongeluk meegenomen was door iemand anders. Enkele gegevens waren omgewisseld geraakt en nu zat Neva opgescheept met een bus vol feestspullen. Er was geen enkele mogelijkheid dat Neva daar mee terug ging komen dus had ze het maar opgegeven. Terwijl ze terug liep naar de kroeg vroeg ze zich af hoe ze het moest gaan uitleggen aan haar baas. Ongetwijfeld zou hij wel een manier vinden om haar de schuld te geven. Zuchtend sloeg ze haar sjaal dichter om zich heen en plofte op een bankje neer. "Waarom ben ik niet allang opgestapt?" Vroeg Neva zichzelf af terwijl ze ter hemel keek. De sterren fonkelde terug en gaven haar geen antwoord. Omdat niemand anders je aanneemt, dúh zei het stemmetje in haar hoofd gevat. Ze sloot haar ogen en zuchtte nogmaals. 

Er klonk het gekraak van zand en Neva opende haar ogen. Ze merkte een beweging op bij haar benen en verbaasd keek ze naar de Rockruff die aan haar voeten zat. Ze had nog nooit een andere Rockruff gezien in Kalos. In al die 3 jaar niet! Ze stak haar hand al naar hem uit maar weerhield zichzelf ervan toen iemand haar kant op kwam. Gereserveerd vouwde ze haar koude handen op haar schoot en keek ze op. Ze ontmoette zijn blik. Wat haar meteen opviel was dat zijn ogen paars waren. Paars, dat had ze nog nooit gezien. .. dat en hij was best lang. Hij torende hoog boven haar uit terwijl ze daar zo zat op het bankje. De manier waarop hij op haar af kwam gaf haar het gevoel dat hij niet vriendelijk was, maar dat kon natuurlijk helemaal fout zijn. Toen hij haar aansprak trok ze één wenkbrauw op. "Wat bedoel je daar nu weer mee?" vroeg ze bits. "En als je mijn huidige situatie 'paradise' noemt heb je het wel heel verkeerd" ging ze door, mild geërgerd. Wat wilde dit figuur nu weer? Haar ogen gingen naar de Rockruff die de man bij zich had en ze fronste. Hoe kwam hij hier aan? Kwam hij ook uit Alola? Haar ogen schoten weer omhoog en ontmoette de zijne koeltjes. "Kan ik je ergens mee helpen?" vroeg ze uiteindelijk.

Terwijl Neva hem kwaad aan keek vouwde ze haar armen over elkaar en hoorde ze hem aan. Misschien was ze iets te fel geweest net. Tact was nou niet echt haar sterkste kant. Ze zuchtte verslagen en liet haar vijandige blik wat varen. Toen hij plaats nam naast haar onderdrukte ze de aandrang om weg te schuiven van hem. In plaats daarvan vielen haar ogen eerst op de Rockruff en keek ze uiteindelijk zijn richting op. "Geeft niet,.. ik ben gewoon bloed chagrijnig door mijn baas" zei ze uiteindelijk. "Hij stuurde me op pad om iets op te halen, alleen ging er iets verkeerd met de levering en nu moet ik met legen handen terug gaan" verzuchtte ze gefrustreerd. Ze hoorde zijn stem al bijna toen ze zich voorstelde hoe ze de kroeg weer in kwam. 'Gegevens zijn omgewisseld? Wat is dat nu weer voor onzin! Je hebt gewoon het verkeerde busje gepakt of niet?' "Mijn baas behandeld me als oud vuil" lichtte ze toch maar even toe zodat de man naast haar een goed idee had waarom ze chagrijnig was door haar baas.

Neva wreef opgewonden met haar handen en keek hem weifelend aan. "Bedreigen? Ben je gek" riep ze uit. Van alle dingen die Neva had kunnen doen was bedreigen nou net niet een van de dingen die bij haar opkwamen. Ja, die losers die de gegevens omgewisseld hadden zouden wel wat beter op mogen letten maar om ze te bedreigen? Ze keek weer opzij naar de man. Iets op de manier waarop hij dat zei gaf Neva het idee dat hij ervaring had met vervelende bazen. "Het is dat ik nergens anders heen kan.. anders was ik állang opgestapt" vertrouwde ze hem knorrig toe. Ze keek op haar horloge en besefte met een schok dat ze bijna te laat zou zijn voor.. tja voor wat eigenlijk? Hij verwachtte dat ze 30 minuutjes weg zou zijn in totaal en ondertussen was ze al 30 minuten weg en zou ze nog helemaal terug moeten lopen. Ze kreunde. "Shit, mijn baas wacht op me.. wat moet ik in hemelsnaam tegen hem zeggen?" haar ogen gleden naar het witte busje die een eindje verderop stond. "Ik ga dus niet terug met de verkeerde spullen.. dat vertik ik" haar blauwe ogen gleden naar haar gesprekspartner en ze keek hem onderzoekend aan. "Wellicht zou jij me kunnen-.. willen helpen?" Verbeterde Neva zichzelf. Het laatste wat ze wilde was terug komen en voor de zoveelste keer uitgescholden worden. Dat wilde ze nog minder dan samen werken met deze shady man. Wie weet kon hij haar wel helpen, als hij dat wilde.

De fletse blauwe ogen van de vrouw gleden onderzoekend over hem heen. Ze besefte dat ze nog geen eens zijn naam gevraagd had. Andersom van zijn kant was dat ook niet gekomen. Ach, het deed er ook niet toe nu. Ze tuitte haar lippen ten aanduiding dat ze niet tevreden was met zijn antwoord. Geprikkeld draaide ze zich om en snoof quasi uit de hoogte "Nee, ik hield je voor iemand die een gevoel voor avontuur had en een vrouw in de penarie wel zou willen helpen, wie weet zou je er wel wat uit kunnen krijgen" Ze kruiste haar armen over elkaar en zei toen, overduidelijk haar toon aandikkend "Tja, ik had het blijkbaar fout" en begon te lopen met iet wat stijve passen. Met ingehouden adem hoopte ze dat hij in ieder geval een soort reactie geven zou. Hij leek wel in de stemming mensen te bedreigen, wat kon het dan kwaad haar te helpen? Toch?

_{Nyx kon niet anders dan met een geamuseerde grijns toe kijken wanneer het meisje nogal verontwaardigd leek te zijn. ‘Well excuse me then,’ zei hij waarbij hij even één hand tegen zijn borst aan drukte. ‘Maar meteen tot conclusies springen.’ Nyx had nog niet gezegd dat hij het niet wilde doen, maar het was niet meteen dat Team Rocket mensen ging helpen. Dat was niet één van de taken die hij zijn eerste dag voorgeschoteld had gekregen. Of het stond in de kleine lettertjes en dan had hij er overheen gelezen. Goed mogelijk, maar daar twijfelde hij sterk aan. ‘Nee is goed, ik zal de taak van de zogenaamde Rangers voor één dan eens overnemen. Laten zien dat het geen speciaal jobje is,’ sprak Nyx. Het kon nog wel leuk zijn. Hij keek er in elk geval naar uit om de baas te ontmoeten, al moest hij steeds oppassen. Nyx eindigde liefst niet met een gebroken bot op de spoed.}

Neva haar mondhoeken krulde meteen om door haar overwinning en ze deed haar best om dat zo goed mogelijk te verbergen toen ze zich omdraaide. Ze ontmoette zijn blik met een opgewonden blik van zichzelf en wenkte hem. "Als we dat busje met feestspullen nemen zijn we er sneller.. maak je geen zorgen-" voegde ze er toch maar aan toe "ik heb er vertrouwen in dat we met enige overtuigende krachten wel op een goede deal kunnen komen met mijn baas.. een deal die vast leidt tot een beloning voor al je harde werk" tja dat laatste wist ze zo net nog niet maar dat gaf niet. Ze had zojuist de aandrang gevoeld om alle voorzichtigheid overboord te gooien. Ze was toch al niet zo iemand die lang nadacht over bepaalde situaties, wat niet altijd voordelig was. "En anders als beloning omdat je een hulpeloze vrouw in nood kunt helpen" Grapte ze met een flauwe grijns.

_{Nyx had nooit de intentie gehad om haar niet te helpen, maar toch had ze even gedacht dat hij het niet wilde doen. Als je wist dat hij uit team rocket kwam dan zou het je niet eens mogen verbazen. In het leven moest je echter alles eens hebben gedaan, ook mensen helpen. Ze vertelde hem dat ze met het busje sneller waren, maar wat belangrijker was, waren haar woorden over een beloning. Nyx stond gelijk snel recht en klapte zijn handen tegen elkaar. ‘Waar wachten we dan nog op?’ vroeg hij met een geamuseerde grijns. ‘Laten we vertrekken, je baas heeft waarschijnlijk niet alle tijd van de wereld.’ Nyx wandelde vervolgens richting het busje om in te stappen langs de passagierskant. Hij kon rijden, maar aangezien hij niet wist naar waar, kon hij het beter overlaten aan de andere. Hij moest eerlijk zijn dat hij er best zin in hard. Wie weet wat voor type haar baas was.}

Neva haar hart klopte opgewonden toen ze plaats nam voor het stuur. Sinds wanneer stap ik met onbekende mannen in een busje? dacht ze terwijl ze even voor de man langs leunde en de sleutel uit het handschoenenvakje haalde. Tja, sinds vandaag.. maar ze moest toegeven dat de mix van zenuwen en gezonde spanning haar nieuwe kracht gaven. Ze kon hier wel aan wennen.. Neva startte de motor en reed het terrein af. Ze nam een afslag rechts en ging op weg. Tot haar opluchting was het niet erg druk op de weg. Ze had namelijk het gevoel dat ze zich te opgewonden was om zich goed te kunnen concentreren op de kleinere dingetjes op de weg. Nieuwsgierig tuurde ze vanuit haar ooghoek naar haar passagier. "Duuus... eh.." begon ze om de stilte een beetje te verbreken. "Mag ik weten met wie ik al twintig minuten heb zitten praten? Of ben jij zo iemand die namen niet belangrijk vind?" ze richtte haar ogen weer op de weg maar wachtte ingespannen op zijn antwoord.

_{Nyx had zichzelf een bezigheid gegeven toen ze waren vertrokken. Het handschoenkastje had hij weer geopend nadat het meisje de sleutels eruit genomen had. Alles wat erin zat nam hij er vervolgens uit om erdoor te bladeren. Papieren van de auto en nog meer papieren. Niet echt iets dat verschrikkelijk interessant was, maar het was beter dan een hele tijd niks te doen te hebben. Voor dat ze waren vertrokken had Nyx zijn pokémon wel laten terugkeren. Hij zag het niet zitten om de twee kleine honden op zijn schoot te hebben zitten.
Pas wanneer het meisje begon met spreken keek hij op naar haar. ‘Namen zijn inderdaad niet belangrijk,’ zei Nyx. Dat was toch het geval als de persoon hem niet interesseerde. ‘Nyx,’ stelde hij zichzelf dan toch voor. Nadien begon hij te sukkelen met de radio van de auto, om een liedje te vinden wat bij de sfeer paste.}

Haar vingers tikte ritmisch op de kunstoflaag van het stuur. Ze verloor een deeltje hoop om zijn naam te weten te komen toen hij beaamde wat zij al gedacht had. Toen hij uiteindelijk dan toch nog wat aan zijn eerdere statement toevoegde keek ze even kort opzij. Ze knikte kort en zei simpelweg "Neva" een tel had ze overwogen om haar naam te liegen maar ze weerhield zich daarvan. Hij hielp haar én had zijn eigen naam gegeven. Maar voornamelijk zou ze door de mand vallen als ze aankwamen bij de kroeg en haar baas Neva bij haar naam noemde. Dat ging vast en zeker gebeuren. Af en toe als hij haar niet beledigde zei hij haar naam. Ze bewoog haar vingers mee op het ritme toen vluchtig het liedje 'chamillionare' op de radio langs flitste. "Het is niet ver, nog een paar keer afslaan en dan zijn we er" verzekerde ze hem met een blik op haar horloge. Plots schoot haar wat te binnen. "Oh.. je had een Rockruff, eh.. kom je ook uit Alola?" vroeg ze oprecht nieuwsgierig. Tja, beetje random wellicht maar dat detail van hun ontmoeting was ze nog niet vergeten.