[Patrol] First time patrolling

Cindy was naar route 12 getrokken om daar haar eerste patrouille te gaan doen. Ze was ergens lichtelijk nerveus, maar ook wel weer benieuwd naar wat ze tegen zou kunnen komen. Buizel leek ook vrij enthousiast, maar tegelijkertijd ook wel geconcentreerd voor iets dat zou kunnen gebeuren. Ze hoopte dat alles goed zou gaan en dat er ze niet zou falen als ze iemand tegen zou komen die haar hulp nodig had. Misschien had ze iemand mee moeten vragen, maar ze had ervoor gekozen om een keer iets in haar eentje te doen, ook al vond ze samenwerken ook zeker geen probleem. Ze werd uit haar gedachten geschud toen ze een neusje tegen haar hand voelde en ze keek omlaag om te zien dat Buizel haar met een vragende blik aankeek. "Er is niks." Stelde ze de pokemon gerust, voor ze samen weer een stukje verder liepen.

Cindy hoorde plots iemand naar haar roepen en ze keek om om te zien wie het was. Ze had misschien niet helemaal verwacht om iemand al zo snel tegen te komen, maar dat nam niet weg dat ze een vriendelijke glimlach opzette toen de jonge man naar haar toe kwam gelopen. “Zou je me kunnen helpen?” Was eigenlijk het eerste wat de man vroeg. Ze wist nog niet wat hij van haar wilde, maar ze zou in ieder geval haar best doen om hem te helpen. ”Natuurlijk, waar kan ik je mee helpen?” Vroeg ze dan ook bijna meteen. Ze was wel benieuwd wat ze als eerste zou moeten gaan doen. Wie weet was het iets vinden of misschien helpen met wat anders, dit werd al snel beantwoord door de jonge man. “Ik ben mijn lucky pearl kwijtgeraakt en ik had gehoopt of je me kon helpen zoeken?” Een lucky pearl vinden? Dat kon nog eens lastig te vinden worden, maar ze was zeker niet van plan om het nu al op te geven. ”Heb je enig idee waar je de lucky pearl hebt kunnen verliezen?” Dit was iets dat ze als eerste wilde weten, want het was waarschijnlijk de beste manier om de tocht die jonge man al had afgelegd terug te lopen en dan te kijken of ze de lucky pearl zouden kunnen vinden. “Ik heb geen idee waar, maar ik kan je laten zien waar ik allemaal langs ben gekomen.” Zei de man en ze knikte daar kort bij. Ze liet haar blik naar haar Buizel glijden en zag dat hij ook al vastberaden was om de lucky pearl te vinden. ”Ik en mijn Buizel zullen je graag helpen met het zoeken van je lucky pearl.” Zei ze. ”Laten we maar beginnen met waar je erachter bent gekomen dat je hem kwijt was.” Dat leek haar het beste idee.
De jonge man had hun naar de plek geleid waar hij erachter was gekomen dat hij zijn item kwijt was. Cindy liet haar blik even over de omgeving gaan en concludeerde dat het toch het beste was om op te splitsen. ”Ik denk dat het het beste is als we opsplitsen.” Begon ze dan ook. ”Ik zal hier zoeken en Buizel kan dan daar zoeken en dan zou jij daar kunnen zoeken.” Legde ze uit. Zodra iedereen een bevestiging had gegeven dat ze het begrepen hadden ging ze naar de plek waar zij zou gaan zoeken. Ze wist dat rondlopen haar niet echt goed zou helpen om de pearl te vinden, dus zorgde ze ervoor dat ze een plek had waar ze zou beginnen en zo zou ze stukje bij beetje haar gedeelte afwerken. Ze hoopte dat ze een glinstering zou opvangen, maar zelfs nadat ze al een afstandje had afgelegd had ze nog niks gezien. Het scheelde dat het gelukkig niet al te warm was vandaag, maar ook als het warm was geweest had ze de jonge man nog geholpen. Echter had ze nog steeds niks gevonden nadat ze haar gedeelte had afgezocht en ook Buizel en de jonge man hadden niks gevonden. ”We moeten nog niet opgeven, laten we het pad terug gaan volgen dat je hebt gelopen.” Zei ze proberende om het niet helemaal hopeloos te laten klinken. De jonge man knikte en begon hun terug te leiden. Buizel nam één kant van het pad, terwijl ze zelf langs de andere kant zocht, de jonge man bleef in het midden, zodat ze alles in de gaten zouden houden.
Na nog een stuk afgelegd te hebben begon ze zich wel af te vragen hoe ver ze terug zouden moeten gaan en of de pearl überhaupt op het pad was gevallen, maar net toen ze dit begon te denken maakte Buizel een geluid. Meteen ging ze naar zijn kant toe en keek wat de pokemon gezien had. Daar, net naast het pad, lag de lucky pearl waar ze naar op zoek waren geweest. De jonge man keek er voor een moment naar voordat hij hem opraapte en bekeek. Bijna meteen veranderde het gezicht in één van blijdschap en Cindy kon het niet helpen om zelf te glimlachen. “Hartstikke bedankt!” Bedankte de jonge man haar. “Zonder jou had ik het waarschijnlijk nooit kunnen vinden en jij ook bedankt Buizel.” Cindy keek voor een moment naar haar Buizel en merkte dat hij een trotse uitdrukking had. Hij kon het waarschijnlijk ook niet helpen, omdat hij degene was die de pearl had gevonden. ”Graag gedaan en mocht je nog een keer wat verliezen mag je me altijd aanspreken als je me ziet.” Zei ze en zwaaide nog even naar de jonge man toen deze zijn weg weer vervolgde. Ze was blij dat ze hem had kunnen helpen en dat het ook goed was afgelopen. Het zou echt wat zijn geweest als ze de lucky pearl niet hadden kunnen vinden, maar blijkbaar was Buizel een goede vinder.
Nu dat ze de jonge man hadden geholpen, konden ze weer verder gaan met de patrouille. Er waren vast nog wel meer mensen of pokemon die haar hulp konden gebruiken en ze zou dan ook zeker haar best doen om ze te gaan helpen. Buizel leek ook nog klaar om verder te gaan, dus er was nog geen reden om terug te gaan naar de ranger base. ”Het was goed van je dat je de pearl hebt weten te vinden.” Complimenteerde ze haar Buizel en de pokemon liet even een geluidje van trots horen. ”Laten we gaan kijken of er nog meer dingen zijn die we kunnen doen!” Nadat ze een bevestigend geluid van haar Buizel hoorde versnelde ze haar pas iets. Ze zou het niet erg vinden als iemand weer een item was verloren, maar ze vroeg zich altijd af wat er zou gebeuren als het item dan niet gevonden zou kunnen worden. Dan zou ze diegene teleur moeten stellen en dat was iets dat ze niet graag zou doen. Ze was dan ook vastberaden om bij de volgende keer ook haar uiterste best te doen en niet op te geven tot ze uiteindelijk het item zou hebben gevonden.

Cindy en Buizel waren nog niet ver gekomen toen iets glinsterends hun aandacht trok. Buizel was de eerste die erop afging, maar Cindy volgde snel achter haar pokemon aan. Ze hurkte neer naast het item dat daar op de grond lag en ze herkende het als een amulet coin. Het leek erop dat er nog iemand was die een item had verloren, ook al zou het nu nog weleens lastig kunnen gaan worden om de eigenaar van de amulet coin te vinden. Er stond tenslotte niet op geschreven van wie het was, dus het zou van iedereen hier in de buurt kunnen zijn. Ze zouden natuurlijk rond kunnen gaan lopen tot ze iemand vonden die iets leek te zoeken, maar dat was nog steeds geen garantie dat de amulet coin van die persoon was. Een pokemon die een goed een spoor zou kunnen volgen zou zeker handig zijn. Het was alleen de vraag of ze er hier eentje zou kunnen vinden of dat Buizel het misschien zou kunnen. Ze liet haar blik dan ook even naar de pokemon gaan. ”Denk je dat je het spoor kunt volgen om de eigenaar te vinden?” Vroeg ze de pokemon. Anders moesten ze een andere manier zien te vinden.
Zodra Buizel een geluidje liet horen in de zin van dat hij het zou proberen boog ze naar beneden en hield ze de amulet coin voor de pokemon. Ze zag hoe Buizel er voor een moment aan rook voor hij de lucht rook. Ze had geen idee of dit zou werken, maar voor nu zag ze dit als de enige optie. Een klein knikje van Buizel trok haar aandacht en voor ze het eigenlijk al door had schoot de pokemon ervandoor. Snel ging ze achter hem aan. Ze moest zelfs rennen om bij hem te komen. ”Doe wat rustiger aan, anders kan ik je niet bijhouden.” Het was duidelijk dat haar Buizel het had gehoord, omdat hij al snel zijn pas vertraagde tot ze gewoon aan het lopen waren. Ze wist dat ze misschien snel moesten zijn wilden ze de eigenaar vinden, maar als ze Buizel niet eens bij zou kunnen houden, dan zou het niet veel zin hebben. Zij was tenslotte degene die de amulet coin bij zich hield. ”Je bent de eigenaar dus op het spoor?” Vroeg ze de Buizel welke haar nogmaals een knikje gaf. Of hij had tenminste een spoor gevonden waar de geur bij hoorde, het was dan nog wel de vraag of het ook echt tot de eigenaar zou leiden.
Ze waren het spoor al voor een tijdje aan het volgen toen Buizel ineens halthield. Ze begreep niet goed waarom Buizel dat deed, gezien ze nog geen eigenaar kon zien, maar het spoor hield hier of op of er was wat anders. ”Wat is er Buizel?” Besloot ze dan ook te vragen. De pokemon hield zich echter stil voor een moment en ze had dan ook geen idee wat er aan de hand was. Zelf liet ze haar blik rondgaan, maar ze zag niets wat de Buizel zo had kunnen laten reageren. Plots leek er echter toch een geluid te komen en voor ze het wist stak er plotseling iets uit het zand. Even keek ze verbaasd naar de pokemon die tevoorschijn was gekomen, namelijk een Trapinch als ze het zich goed had kunnen herinneren. De pokemon leek niet heel erg vijandig te zijn en Buizel leek dat ook niet erg te vinden. Buizel liep zelfs naar de andere pokemon toe en zei plotseling iets. Ze keek toe hoe de twee een gesprek leken te hebben voor een moment en bedacht zich ineens dat Buizel misschien aan de pokemon aan het vragen was of er iemand was die iets aan het zoeken is. De Trapinch gaf in ieder geval antwoord, maar het was nog steeds de vraag of ze dan goed terecht zouden komen. Zodra het gesprek voorbij was ging de Trapinch er weer vandoor en deze keer draaide Buizel zich naar Cindy om. ”Heb je meer informatie gevonden?” De pokemon liet een bevestigend geluidje horen. ”Je kunt me dus naar de eigenaar brengen.” Nog een bevestigend geluidje. Een glimlach verscheen om haar lippen en ze knikte. ”Breng me er dan maar naartoe.” Met deze woorden ging Buizel meteen weer op pad en ze volgde kort achter hem aan.
Het bleek niet al te ver meer te zijn, want Buizel leidde haar nog over een klein paadje voor ze uiteindelijk een meisje zagen die op handen en knieën tussen de struiken zat te zoeken. Het was in ieder geval duidelijk dat het meisje op zoek was naar iets nu was het alleen nog de vraag of zij ook degene was die op zoek was naar de amulet coin. ”Hallo,” Zei ze dan ook voorzichtig om het meisje niet al te veel te laten schrikken, toch leek ze haar niet op te merken, terwijl ze aan het zoeken was. ”Hallo!” Zei ze deze keer wat harder en al snel draaide het meisje zich in haar richting. “H-Hallo?” Zei hij het meisje een beetje onzeker. ”Ik vroeg me af of je misschien iets verloren bent?” Het was misschien best een rare vraag om te stellen, maar het was wel duidelijk geweest dat ze aan het zoeken was. “Ehm, j-ja.” Het was duidelijk dat het meisje niet al te gemakkelijk was met anderen. ”Wat ben je naar aan het zoeken, misschien kan ik helpen?” Cindy zette een vriendelijke glimlach op haar gezicht om het meisje zo veel mogelijk op haar gemak te stellen. “I-Ik ben op zoek naar mijn amulet coin.” Antwoordde het meisje uiteindelijk. ”Amulet coin, dat komt goed uit, want Buizel en ik hebben een eindje terug een amulet coin gevonden, is deze misschien van jou?” Cindy haalde de amulet coin uit haar zak en liet het aan het meisje zien. Bijna meteen ging de blik van het meisje naar de amulet coin en een klein glimlachje verscheen. “Dit is hem inderdaad, bedankt voor het vinden.” De stem was zacht, maar het was duidelijk dat het meisje er blij mee was. ”Graag gedaan,” Zei ze voor ze afscheid namen van het meisje en weer verder gingen. ”Lijkt erop dat we het item bij de goede eigenaar hebben gebracht.” Zei ze met een glimlach tegen haar Buizel. Zou dit zo’n dag gaan worden waar ze alleen items of mensen moest gaan vinden? Niet dat ze het erg zou vinden, want ze hielp anderen graag.

Het was altijd mooi om iemand tevreden te zien nadat ze diegene had kunnen helpen, echter had ze niet helemaal op lopen letten waar ze naartoe waren gegaan en had ze eigenlijk haar Buizel maar gewoon gevolgd. Ze keek dan ook om haar heen tot haar blik op iets viel, een Tauros. Even keek ze de pokemon voor een moment aan in de hoop dat hij zou blijven waar hij was, maar het was duidelijk dat ze niet zoveel geluk had. Tauros kwam al snel hun richting uitgerend en het enige waar ze op dat moment aan kon denken was dat ze moest rennen! ”Buizel, we moeten rennen!” Zei ze dan ook snel voor ze zich omdraaide en weg begon te rennen van de Tauros. Buizel volgde naast haar, waar ze wel blij mee was, als de pokemon het te moeilijk zou krijgen, dan zou ze hem in zijn pokeball doen, maar voor nu leek het erop dat hij het nog kon volhouden.
Het was zeker geen makkelijke taak om voor een Tauros uit te blijven rennen en het leek er ook niet op dat de Tauros snel op zou gaan geven. Nu was het dus de vraag hoe ze de pokemon zou kunnen kalmeren, gezien ze dit niet voor eeuwig vol zou kunnen houden en hetzelfde gold voor Buizel, ook al leek hij er minder last van te hebben dan haar. Cindy waagde het om een blik over haar schouder te werpen en zag dat de Tauros nu toch wel heel snel dichterbij kwam. Ze was ondertussen al flink aan het hijgen en ze wist dat als ze niet snel met iets kwam het nog verkeerd zou kunnen aflopen. Ze kon natuurlijk proberen om de Tauros te kalmeren met haar Capture styler, maar dan zou ze daar eerst de kans toe moeten gaan krijgen. Hier zou ze Buizel bij nodig gaan hebben, want de Capture styler zou niet werken als de pokemon niet binnen de lijnen zou blijven en haar Capture styler zou raken. ”Buizel, ik denk dat we op een andere tactiek over moeten gaan,” Zei ze dan ook waarna ze even snel naar de pokemon keek. Wat ze echter niet verwachtte was dat Buizel haar een duwtje opzij gaf en voor ze het wist raasde de Tauros langs haar heen. Snel keek ze waar Buizel was, gezien hij degene was geweest die haar aan de kant had geduwd en ze zag de pokemon aan de andere kant, echter lag hij daar en leek hij nog niet te bewegen. Snel ging ze naar hem toe om te kijken of hij geraakt was door de Tauros, maar wat ze niet verwachtte was dat hij licht zou gaan geven. Langzaam veranderde Buizel van vorm en voor ze het eigenlijk wist stond er een Floatzel voor haar. Had die actie net ervoor gezorgd dat Buizel evolueerde in een Floatzel?
Veel tijd om er bij stil te staan had ze echter niet, want de Tauros had zich omgedraaid en kwam weer hun kant uitgestormd. Ze wist niet helemaal waarom, maar ze voelde zich nu wat zekerder dan een paar minuten geleden. Ze wist echter wel dat ze nog steeds moesten proberen om de Tauros te kalmeren zonder hem pijn te doen. Ze nam dan ook diep adem en pakte haar Capture styler erbij, ze zou haar best doen om de Tauros te kalmeren. Ze wachtte nog even tot de Tauros dichterbij was voor ze haar blik op Floatzel wierp voor een moment. ”Floatzel, gebruik Growl!” Ze wist dat ze daarmee de pokemon mogelijk minder vijandig zou maken en hopelijk zou de Tauros zijn pas genoeg vertragen zodat ze hem kon kalmeren met de Capture styler. Floatzel gebruikte Growl al vrij snel en ze wachtte af of het effect zou gaan hebben op de Tauros. Als dit namelijk geen effect had, dan zou ze moeten gaan kijken of er nog een andere manier was. Gelukkig leek het te werken, want de Tauros vertraagde, maar nog niet volledig. Dit maakte echter niet uit, want dit zou haar genoeg tijd geven om de Tauros te kalmeren. Ze wees met de Capture styler in de richting van de tauros en liet zo de tol rondjes draaien om de Tauros. Eerst waren ze nog wat langzaam, maar al snel versnelde ze het wat tot uiteindelijk de Tauros volledig tot stilstand kwam en de capture voltooid was.
Cindy merkte dat Floatzel nog wel wat sceptisch was terwijl ze dichter naar de Tauros toeliep, maar de pokemon vertoonde geen vijandigheid meer. Ze stak haar hand uit zodra ze dichtbij genoeg was en aaide de Tauros even kort over zijn kop heen. ”Zullen we je weer terugbrengen?” Vroeg ze aan de Tauros welke een geluid liet horen van dat hij het er mee eens was. Een kleine glimlach verscheen op haar lippen en ze knikte kort. ”Oke, laten we je dan maar terugbrengen.” Ze wist nog waar ze vandaan waren gekomen en dus leidde ze de weg terwijl de Tauros achter haar aan volgde. Floatzel bleef nog wel beschermend bij haar lopen, maar het leek erop dat hij in ieder geval niet van plan was om de Tauros aan te gaan vallen. Ze was al blij dat het was gelukt om de Tauros te kalmeren en nu bracht ze hem nog terug naar waar hij vandaan was gekomen. In ieder geval zou ze de volgende keer moeten oppassen waar ze zou lopen, gezien het duidelijk kwam doordat ze op zijn territorium terecht waren gekomen. Al snel waren ze bij de plek aangekomen en ze glimlachte nog even een keer naar de Tauros. ”Volgende keer hoop ik dat je me niet probeert aan te vallen.” Dat was tenslotte de waarheid, ook al was het misschien ook wel haar schuld. ”Ook al zal ik ervoor zorgen dat ik niet meer op je territorium kom.” Met dat liet ze de Tauros vrij om te doen wat hij zelf wilde en draaide ze zich weer om naar haar Floatzel. Ze moest er nog steeds aan wennen dat de pokemon was geëvolueerd. ”Heb je zin om nog verder te gaan of ronden we het hier af?” Zelf zou ze nog wel door kunnen, maar ze wilde weten of Floatzel ook nog zou kunnen. Al snel liet de pokemon echter weten dat hij ook door wilde gaan, waarna ze wegliepen van de Tauros om verder te gaan met de patrouille.

Cindy zorgde er nu voor dat ze er zeker van was dat ze niet weer op het territorium van een andere pokemon terecht zouden komen. Dat was dan ook de reden dat ze samen met haar nieuwe Floatzel over een pad bleef lopen voor nu. Sowieso was het handig om over een pad te blijven lopen als je er voor wilde zorgen dat je niet verdwaald zou raken. Ook al was ze er vrij zeker van dat ze niet heel makkelijk verdwaald zou raken. Alles leek voor nu normaal te zijn, maar een eindje verderop op het pad zag ze toch wat raars. Een touw leek over het pad gespannen, de vraag was nu alleen waarvoor het zo over het pad was gespannen. Het was tenslotte iets waar mensen en pokemon overheen zouden kunnen struikelen en dat wilde ze niet hebben. Ze volgde dan ook met haar ogen waar het touw heen leek te gaan, maar kon één van de uiteinden niet zien, omdat deze in de struiken verdween. ”Zullen we uitzoeken waar dit touw naartoe gaat?” Een knik en een bevestigend geluidje kwamen van de Floatzel voor ze zich in de richting van de struik draaide. Ze had geen idee wat ze daar zou gaan vinden, maar ze zou het in ieder geval uit gaan zoeken.
Ze stapte door de struik heen, gevolgd door Floatzel en ze bleef het touw volgen. Ze had geen idee wat ze aan de andere kant tegen zou komen, maar dat nam niet weg dat er wat aan gedaan moest worden, omdat op deze manier mensen en pokemon zouden kunnen struikelen. Ze wist niet goed of ze verwacht had dat het touw kort of lang was, maar toen het verdween in de volgende struik begon ze zich toch wel af te vragen hoe lang het touw was. Echter toen ze deze keer naar de andere kant van de struik ging zag ze twee kleine jongens op de grond liggen, die samen het touw gespannen hielden. Even keek ze naar de twee, terwijl er een frons op haar gezicht verscheen. Het was duidelijk dat ze haar nog niet hadden opgemerkt, maar dat betekende niet dat ze de twee zou laten doen wat ze wilden. Op deze manier konden er mensen of pokemon gewond raken en dat wilde ze niet hebben.
”Wat zijn jullie aan het doen?” Vroeg ze dan ook meteen vrij streng. Beide jongens leken te schrikken toen ze haar stem hoorden en ze keken meteen van haar naar haar Floatzel en weer terug naar haar. “We doen niks!” Zei eentje haastig, waarbij Cindy een wenkbrauw optrok. Verwachtte hij nou echt dat ze dat zou gaan geloven? ”Waarvoor is dat touw dan?” Ze wees naar het touw dat de andere jongen nog steeds in zijn handen had. Die jongen leek tenminste al schuldig te kijken, maar de andere was nog steeds van plan om haar geen antwoord te geven. ”Beseffen jullie dat je hiermee mensen en pokemon pijn kunt doen?” Zei ze zo subtiel mogelijk. Ze zagen het misschien als een leuke streek, maar dat was het zeker niet, als iemand zou struikelen over het touw zou het verkeerd kunnen aflopen. De jongen met het touw in zijn handen gaf een klein knikje, maar de andere keek haar uitdagend aan. “Ze zullen hooguit struikelen, daar kan niks mee gebeuren.” Zei de andere jongen met een geïrriteerde toon. Het was duidelijk dat hij niet snel zou opgeven. ”Dus als iemand hetzelfde bij jou zou doen, dan zou je er blij mee zijn?” Hier zag ze de jongen kort twijfelen. ”Dit soort streken zijn niet de bedoeling, jullie willen toch niemand pijn doen?” Cindy zei het deze keer wat zachter, in de hoop dat ook de andere jongen om te praten was. Voor de jongen echter een kans had om wat te zeggen leek er iets aan het touw te trekken en liet de andere jongen het touw gaan. Er was toch niet iemand over het touw gestruikeld? ”Meekomen, we gaan kijken wat er is gebeurd.” Zei ze met een strenge stem voor ze weer terug naar het pad liep, samen met de twee jongens en Floatzel.
Ze hoopte dat er niemand gestruikeld was en dat het touw alleen aangeraakt was. Het duurde niet lang voor ze door de laatste struik heen ging en daar een vrouw zag staan. Allerlei boodschappen waren verspreid over het pad, waarschijnlijk had ze die laten vallen terwijl ze bijna struikelde. ”Laat me helpen met het oprapen.” Zei ze dan ook snel en draaide zich naar de jongens. ”Jullie helpen ook.” Er was geen kans voor de jongens om te weigeren, gezien zij dit veroorzaakt hadden. Met zoveel handen duurde het niet lang voor alles opgeraapt was, maar ze zou het hier niet bij laten. ”Jullie moeten je excuses aanbieden.” Zei ze terwijl ze van de jongens naar de vrouw keek. “Het spijt ons, wij waren degene die het touw hadden gespannen.” Zeiden ze beide vrij snel. De vrouw leek verbaasd voor een moment maar liet toen en kleine glimlach zien. “Excuses geaccepteerd.” Zei de vrouw. “Doe dit alleen niet nog een keer, want ik had deze keer geluk dat het alleen mijn boodschappen waren die op de grond lagen.” Zei ze en beide jongens knikten voordat ze zich naar Cindy draaiden. “We zullen het niet meer doen en het touw ook weghalen.” Zei de jongen die er eerst zo op tegen was en niet leek te luisteren naar wat ze hem vertelde. ”Goed, ik wil dit niet nog een keer zien, want zie ik het nogmaals zal ik niet zo aardig zijn.” Zei ze en Floatzel liet ook even van zich horen. De jongens keken even bang voor een moment voor ze wegrenden, maar ze namen eerst nog het touw mee.
Cindy keek hen na voor ze zich naar de vrouw richtte. ”Als ik ze eerder had gestopt waren uw boodschappen niet gevallen.” Verontschuldigde ze haarzelf. “Oh, maak je daar maar geen zorgen om, ik ben allang blij dat die jongens nu een idee hebben van wat er kan gebeuren als ze zoiets doen.” De vrouw was meer begripvol dan ze had verwacht. Haar boodschappen waren tenslotte gevallen en ze had daar ook boos over kunnen zijn. “Ik ga dan maar weer verder, succes als je nog meer kwajongens moet stoppen.” Zei de vrouw met een kleine glimlach, waarna er ook eentje op Cindy’s lippen verscheen, het zou nog wat zijn als dit elke keer zou gebeuren. Ze hoopte alleen wel dat deze jongens niet nog een keer streken uit zouden gaan halen, maar misschien hoorde het gewoon bij de leeftijd.

Cindy liet haar blik naar Floatzel glijden voor een moment. ”Ben je nog niet moe?” Maar zodra ze de woorden al had gezegd schudde de pokemon zijn kop, het was duidelijk dat hij nog een stukje verder kon en zelf wilde ze ook nog wel. Er stond tenslotte niet echt een tijd voor hoelang een patrouille zou duren, maar ze was wel van plan om terug te gaan voor het schemeren, ze wilde tenslotte niet al te laat terugkomen. Het was echter nog niet aan het schemeren, dus zouden ze nog een tijdje door kunnen gaan.
De zon was al wel aan het zakken in de lucht, maar dat leidde haar niet af van wat er voor haar gebeurde. Een sailor kwam hun tegemoet lopen, maar het was duidelijk dat hij aardig wat zware spullen aan het dragen was en er ook moeite mee leek te hebben. Het zou een stuk gemakkelijker zijn als ze de spullen zouden verdelen en het dan zouden dragen. ”Zouden wij je misschien kunnen helpen met het dragen van de spullen?” Vroeg ze zodra ze bij de sailor aangekomen waren. De man leek haar even voor een moment te bekijken, waarschijnlijk zich afvragend of ze veel hulp zou zijn, maar nadat hij de Floatzel had bekeken knikte hij kort. “Het is wel wat zwaar, dus als je me wilt helpen graag.” Zei hij. Cindy knikte zelf ook even en bekeek de spullen die de man aan het dragen was. ”Is het goed als Floatzel dit draagt en ik dat?” Zei ze terwijl ze naar de verschillende spullen wees, ze wilde tenslotte wel toestemming hebben voor ze de spullen zou gaan pakken. “Pak ze maar, wees er wel voorzichtig mee.” Waarschuwde de man nog en Cindy knikte kort voor ze de spullen voor Floatzel pakte en deze aan hem gaf, waarna ze zelf de spullen pakte die ze wilde dragen.
Nu dat ze de lading hadden verdeeld keek ze voor een moment naar de sailor die nu in ieder geval minder moeite leek te hebben met het dragen van de huidige spullen. Zelf voelde ze wel iets gewicht in haar armen, maar het was niet zo zwaar dat ze er last van zou krijgen. ”Moeten deze naar een schip gebracht worden?” Besloot ze te vragen, gezien dat het meest logisch leek met de spullen. “Dat klopt, het is nog een klein eindje lopen, maar het schip ligt vrij vooraan in de haven.” Dat zou in ieder geval schelen, maar ze had het ook niet erg gevonden als ze een lang stuk had moeten lopen. Ze was wel al de hele dag aan het rondlopen, maar het was ook een keer goed om er een hele dag op uit te zijn om mensen en pokemon te helpen. De sailor liep voorop, terwijl ze zelf iets achter de man liep. “Je bent een ranger?” Vroeg de man haar kort nadat ze waren vertrokken. ”Dat klopt en Floatzel is mijn partner-pokemon.” Antwoordde ze, waarna ze kort glimlachte in de richting van Floatzel. Ze vertelde maar niet dat hij net vandaag geëvolueerd was en dat ze eigenlijk nog moest uitzoeken wat Floatzel nu allemaal extra zou kunnen doen ten opzichte van toen hij een Buizel was.
Net zoals de man had gezegd was het niet een al te lang stuk lopen naar het schip en het schip lag ook nog eens vooraan in de haven. Ze keek echter haar ogen uit, omdat het al een tijd was geweest sinds ze laatst op een schip was geweest. ”Je mag die spullen daar neerleggen.” Hoorde ze de sailor zeggen en ze knikte ter bevestiging voor zij en Floatzel de spullen neerlegden. Ze strekte haar lichaam even kort uit en zag dat de zon nu al aardig laag gezakt was in de lucht, ze zouden dus beter hierna terug kunnen gaan naar de ranger base. “Bedankt voor het helpen, jullie kunnen nu gaan.”[/b] Zei de sailor, nadat hij terug was gekomen. ”We helpen graag.” Zei ze met een glimlach voor ze samen met Floatzel de boot verliet. Het zou nog een kleine tocht terug zijn naar de ranger base, maar ze was tevreden met wat ze vandaag allemaal heeft kunnen doen. Ze kon wel zeggen dat haar eerste patrouille een succes was. Het gaf een goed gevoel om andere mensen te helpen en ze tevreden en met een glimlach achter te laten.