My Boy My Town

Dat Amal minder interesse had om de beste trainer ooit te worden, betekende niet dat hij geen badges wilde verzamelen. Net als zijn broers en uiteindelijk ook zijn zusje wilde hij zijn eigen stempel op de wereld drukken en om dit te kunnen, moest hij wel zijn kracht en kennis testen. De Ranger wilde niets liever dan kunnen opscheppen, dus wat was nou een betere manier dan te streven naar een krachtig team? Dat werd meestal aangeduid met een hoeveelheid badges en de Rangers verboden het niet om de gym challenge te doen, dus dat was meteen de rede waarom hij zich op het strijdveld van de Santalune Gym bevond.

Tegenover hem stond de welbekende blondine die de Gym beheerde en als Amal eerlijk moest zijn, dan wist hij pertinent zeker dat ze hem enorm ging afleiden met haar uiterlijk. Beter dan dat blondje kon hij het namelijk op het moment niet echt treffen – hij ontkende dus ook niet dat hij enorm tot haar was aangetrokken. Een brede, tevreden grijns sierde zijn lippen toen Viola vroeg of hij er klaar voor was. “Ik ben klaar geboren,” reageerde hij arrogant en zelfverzekerd; een cliché zin die hij vaker in films had gehoord. De gymleader reageerde echter niet met het gerol van haar ogen. In plaats daarvan krulden haar eigen mondhoeken omhoog en zag Amal dat als teken dat hij wel met haar kon proberen te flirten. Hoe oud Viola was wist hij niet, behalve dan dat ze hoogstwaarschijnlijk meerderjarig was. Dat was alles wat hij eigenlijk hoefde te weten.

De scheidsrechter gooide echter roet in zijn eten door zichzelf opnieuw kenbaar te maken. Amal was bijna vergeten dat de man aanwezig was, maar toen hij het startsein gaf en het gevecht kon beginnen, vervloekte de Ranger zichzelf dat hij zijn hoofd er niet bij had. Dit was niet hoe een toptrainer zich hoorde te gedragen. Viola gooide een pokéball het strijdveld op en een Surskit verscheen. Amal kende het beest alleen maar omdat ze die laatst hadden behandeld tijdens één van de lessen. Hij wist zich bij Arceus niet te herinneren wat er allemaal besproken was; alleen dat het een insect en watersoort was. Dat boeide ook niet – hij had toch maar één pokémon en dat was meer dan genoeg om die Surskit uit te schakelen. “Keith, ga ervoor!” riep Amal, waarna hij krachtig de pokéball naar voren gooide. Niet zoals een normale trainer dat beaamde, maar wel zoals Amal de basketballer het graag aanpakte. Met een boog sprong het ding open en verscheen zijn Pawniard op het veld, waarna hij het ronde voorwerp netjes weer opving. Heh, nice.

VS

De Ranger wilde zich als een echte gentleman gedragen en Viola voor laten gaan, maar ze had zijn plan door en nam zijn zelfverzekerde houding meteen over. “Uitdagers eerst,” sprak ze met een glimlach, terwijl ze een kort buiginkje maakte en naar het veld gebaarde. Amal grijnsde. “Oké Keith, je hoort het! Begin maar met een Leer!” De verdediging van de tegenstander omlaag brengen was volgens zijn leraren een slimme zet, dus deed hij maar eens wat met het advies van die mensen. Hij had het nog niet echt eerder gebruikt, dus of het wel zou werken was nog maar de vraag. Zijn plan lukte wel en een tevreden gevoel verspreidde zich meteen door zijn lijf, alsof Amal dacht dat hij al gewonnen had.

“Surskit, Quick Attack!” droeg Viola haar pokémon op. Het beestje bewoog zo snel dat de Ranger haar niet eens kon registreren. Keith werd geraakt en was duidelijk uit zijn doen door het scenario, maar hij had niet veel schade opgelopen. Surskit echter wel, want die knalde tegen het scherpe metaal rond zijn middel op. Oeps. Zo te zien had Viola daar niet aan gedacht. Dat kwam Amal wel goed uit, maar die snelheid zou hem vast de nek omdraaien als hij niet voorzichtig was. “Keith, Scary Face! Laten we iets aan die snelheid doen!” riep de jongen zijn partner toe. Die zette zijn engste gezicht op en wist daarmee de Surskit wat af te schrikken. “Goed zo, en nu Metal Claw!” Amal besloot meteen gebruik te maken van hun tegenstanders angst. Helaas gebruikte Viola hun Quick Attack om aan de aanval te ontsnappen en was de snelheid nog steeds erg hoog. Barst. Dan moesten zij gewoon sneller zijn.

“Feint Attack!” beval de jonge Ranger zijn Pawniard. Deze begaf zich richting de Surskit en deelde een rake klap uit toen hij een opening zag. Het beviel het wezentje zeker niet, want die had het natuurlijk niet direct verwacht. “Nice, Keith!” complimenteerde Amal zijn pokémon en hij voelde zijn zelfvertrouwen alleen maar meer opkomen bij elke rake of succesvolle aanval. “Surskit, doe Ice Beam!” riep de blondine naar haar pokémon, welke zonder te aarzelen meteen een ijskoude straal op de Pawniard afvuurde. Het bracht Amal even van zijn stuk, want dat was een aanval die hij niet had verwacht. IJs? Dat ging toch geen probleem vormen… Of wel? Zo te zien niet. Keith leek nog redelijk in orde te zijn na de klap. “Sla terug met Slash!” De aanval miste, want de Surskit bleef een stuk sneller dan Keith. Amal klemde zijn kaken op elkaar. Hoe moest hij daar nou tegen op kunnen…?

En toen viel het hem te binnen. Een plan vormde zich in zijn hoofd en meteen toen een tweede Ice Beam werd opgedragen, beval de Ranger zijn pokémon om te blijven ontwijken. Surskit volgde Keith’s bewegingen, maar was niet precies genoeg om hem te blijven raken. Dit resulteerde erin dat het strijdveld in een schaatsbaan veranderde en hoewel Keith er moeite mee had om te blijven staan, gaf het hen ook een voorsprong omdat de Surskit het ook te glad vond. Vaarwel snelle bewegingen, hallo gymbadge!

Amal grijnsde zelfingenomen naar Viola, wie verrast was door de wending van dit gevecht. Hier nam de jongen gebruik van door nog een Feint Attack in te zetten. Het koste de Pawniard ook extra moeite, maar hij wist uiteindelijk zijn draai te vinden en knalde met extra veel snelheid op de Surskit af. Nu waren zij de snelsten! Mooi! Een Bubble werd ingezet en hoewel Amal het een slimme zet vond, had hij er al snel een antwoord op. “Scratch ze weg en doe dan Slash!” Keith had hevige moeite met het in balans blijven terwijl hij de bellen wegwerkte, maar hij bleef staande en wist zich zelfs dichter bij de Surskit te begeven. Zijn Slash kwam dan ook hard aan en dat was kennelijk genoeg om de arme pokémon uit te schakelen. Ze gleed over het ijs richting haar trainer en bleef uitgeteld stil liggen. Viola keerde haar met een verontschuldigende glimlach terug en keek toen naar Amal op.

“Knap staaltje denkwerk,” complimenteerde ze hem. “Niet iedereen gebruikt het ijs tegen me.” De jongen haalde nonchalant zijn schouders op en grijnsde breed naar de jongedame. “Ik doe graag mijn best,” reageerde hij arrogant. “Zeker als ik dan indruk kan maken op zo’n mooie dame.” Het miste er nog aan dat zijn tanden straalden bij het ontbloten, anders had hij zo in een commercial gekund. Viola was wel geamuseerd door zijn woorden en gniffelde het gemakkelijk weg. “Charmeur,” plaagde ze. “Dat gaat je alleen niet helpen.” Ze haalde een andere pokéball tevoorschijn en liet meteen haar Vivillon eruit. Amal keek met geheven wenkbrauw naar de vlinder. Wauw. Hoe stereotype kon je het hebben? Hij besloot zijn woorden maar in te slikken. Ondanks dat Viola hem nu indirect had afgewezen, had hij nog steeds een beetje hoop dat zijn geflirt wel degelijk ergens naar zou leiden.

VS

Dat het ijs zich nu tegen hem had gekeerd, werd hem langzaam duidelijk toen hij langer naar de Vivillon staarde. Dat beest vloog. Keith niet. Hij moest nu dus zijn eigen balans zien te blijven behouden, terwijl zijn tegenstander geen enkel probleem met evenwicht had. Shit. Daar moest hij iets op gaan verzinnen… Sowieso moest zijn Pawniard springen bij het uitvoeren van een aanval, want tot nu toe had hij alleen maar fysieke aanvallen in zijn arsenaal. Misschien had Amal moeten investeren in TMs. Dan had hij dit probleem niet gehad. “Begin weer met een Leer!” Hij betwijfelde of de Vivillon net zo snel was als de Surskit, dus behield hij het bij zijn vorige tactiek. Hier had Keith geen beweging voor nodig en hoefde ook niet in de buurt van de vlinder te komen om het te laten werken.

Helaas had Viola ook al door dat het ijs sterk in zijn nadeel werkte. Ze vertelde haar pokémon om een Gust in te zetten. De sterke windvlaag was niet alleen genoeg om de Pawniard uit balans te brengen en weg te laten suizen, maar ook Amal had moeite met op zijn plek te blijven staan. Shit. “Keith!” riep de jonge Ranger, terwijl zijn partner met een klap op het ijs terechtkwam. Het brak en splinterde in kleine stukjes, wat Amal eigenlijk een goed idee gaf. “Ben je in orde?” Keith beantwoordde die vraag door overeind te komen en zich vast te zetten in het ijs. Scherpe lichaamsdelen hadden zo zijn voordelen en dit was er één van. Een grijnsje verspreidde zich over Amal’s lippen. Nu was het menens.

“Feint Attack!” Doordat de Pawniard zijn evenwicht kon bewaren door hun nieuwe plan van aanpak, kon hij zich ook gemakkelijker afzetten. Hij sprong omhoog en sloeg in op de Vivillon waar hij een opening zag. De vlinder kermde van de pijn en zakte wat omlaag, maar voor ze het ijs raakte sloeg ze wild met haar vleugels en wist ze zich weer omhoog te werken. Ondertussen landde Keith op zijn beide poten, gleed bijna uit, maar zette zich opnieuw vast in het ijs. Vastberaden keek hij de Vivillon aan, wie het gezag kreeg om een Psybeam af te vuren. Dat was foute boel. Niet alleen zou de straal een heftige impact hebben, maar het zou de Pawniard ook uit balans brengen en laten vallen. Gelukkig was Amal hier al op voorbereid. Hij had zelfs gehoopt dat dit zou gebeuren. “Keith, hak in op het ijs! Gebruik het als schild!” Met een Metal Claw viel de pokémon het gladde ijs aan en door de kracht achter de klap brak het in semigrote stukken. De impact zorgde er ook voor dat het omhoog werd gegooid en tot hun geluk was het goed genoeg om de Psybeam tot een halt te brengen.

“Goed zo Keith!” riep Amal tevreden naar zijn pokémon. “Doe nu een Slash om terug te slaan!” De Vivillon was erg uit haar doen door de verrassing van het ijs en was daarom niet op tijd met het ontwijken van de aanval. Een rake klap werd uitgedeeld en opnieuw kermde het wezen van de pijn. Amal’s grijns werd er alleen maar breder door. Dit konden ze! “Vivillon, verlam hem met een Stun Spore!” riep Viola toen over het veld heen. De Ranger zijn grijns verdween meteen. Wat? Nee, dat kon ze niet maken! Dat was valsspelen! “Keith, laat dat poeder je niet raken!” reageerde Amal lichtelijk in paniek. Als ze verlamd waren, dan was dit gevecht misschien wel verloren. Dat kon hij niet laten gebeuren. Dat zou hij niet laten gebeuren. De jongen balde zijn handen tot vuisten en klemde zijn kaken op elkaar, maar een tegenaanval om het te ontwijken had hij niet. Keith kreeg het poeder alsnog over hem heen en had overduidelijk last van de bijwerking.

Amal zou echter Amal niet zijn als hij het hier en nu opgaf. Keith kon nog verder vechten, dus dat was wat ze zouden gaan doen. “Laat je niet kisten!” riep de Ranger zijn partner toe. “Zelfs met een verlamming gaan we ze inmaken!” Wat zou een volgende, goede zet kunnen zijn? Het probleem was dat Keith niet veel aanvallen tot zijn beschikking had, dus ze moesten proberen te roeien met de riemen die ze hadden. “Metal Claw!” Zijn Pawniard had moeite met bewegen. Amal kon zien dat Keith zijn best deed, maar het was voor nu niet goed genoeg. Viola besloot daar gebruik van te maken door zelf aan te vallen en tot zijn ongenoegen was de klap nog raak ook. De Pawniard liet zich echter niet tegenhouden en greep zijn kans toen de vlinder zich dicht in de buurt begaf. Zijn metalen klauw wist haar flink te raken, waardoor Amal alsnog een euforisch gevoel van binnen kreeg. Ze konden dit echt!

“Gust!” droeg Viola op. De jongen was snel met een tegenreactie. “Ontwijk het met een Feint Attack!” Hij bad tot alle Goden die hij kon bedenken dat zijn plan zou werken en tot zijn genoegen deed het dat ook. De windvlaag was sterk, maar Keith wist zich er doorheen te banen om zelf aan te vallen en dat met zijn verlamming. Amal kreeg meer en meer respect voor de Pawniard. Was dit hoe trainers hun band schepten met pokémon? Het moest er in ieder geval mee te maken hebben. “Vivillon, Psybeam!” Viola raakte duidelijk een beetje gefrustreerd. Amal niet. Ondanks de tegenslagen genoot hij wel van het gevecht en was hij blij dat hij hierheen was gekomen. “Metal Claw je er doorheen!” Het zou waarschijnlijk schade toe richten, maar dan wel minder dan het origineel zou moeten doen. Keith was snel en precies, waardoor hij net op tijd zijn arm in beweging kreeg en de aanval uit kon voeren. Zijn klauw hakte inderdaad door de Psybeam heen en hoewel het duidelijk een beetje pijn deed, was het gevaar ermee geweken. De Pawniard kreeg het zelfs voor elkaar om zijn tegenstander ermee te raken.  

Beide pokémon zagen er op dat moment toch redelijk uitgeput uit. Dat betekende dat het gevecht tegen een einde liep en als Amal wilde winnen, dan moest hij snel iets verzinnen om het mee af te sluiten. Hij zag echter tot zijn ongenoegen dat Keith weer verlamd was en moest noodgedwongen wachten tot hij zijn mobiliteit terugkreeg. Dit gaf Viola meer dan genoeg tijd om met een nieuwe strategie te komen. “Blaas alle losgekomen ijsstukken met een Gust naar Keith!” De Ranger keek verbaasd op en zag tot zijn horror dat zijn Pawniard een hoop stukken ijs had achtergelaten. Die lagen nu los op het veld, waardoor een trucje als dit makkelijk in hun nadeel kon werken. Muk! Amal keek in paniek naar zijn pokémon, welke zijn best deed om weer in beweging te komen, maar dan had hij wel een bevel van zijn trainer nodig. Deze had echter geen idee wat hij moest doen. Hoe kon hij dit tegen gaan?

En toen herinnerde Amal zich dat Keith vlijmscherpe messen over zijn hele lijf had zitten. Hij was een wapen. Een wapen dat nu mooi van pas kwam. “Metal Claw het ijs kapot!” beval de Ranger hem. Hij deed zijn uiterste best om zijn energie bij elkaar te sprokkelen en te bewegen, waardoor hij inderdaad de opgedragen Metal Claw kon uitvoeren. Helaas kon hij niet alle ijsstukken kapot slaan en werd hij wel degelijk geraakt, maar de schade bleef wederom beperkt voor hem. Als Amal dus wilde winnen, dan moest hij nu zijn kans grijpen. Keith ging het niet lang meer volhouden. “Feint Attack, nu!” riep de jongen over het veld heen. De Pawniard kwam in beweging en verscheen in een flits langs Vivillons zijde, wie verrast was door de plotselinge verschijning en hierdoor niet kon ontwijken. Ze werd naar de grond toe geslagen en kwam met een doffe klap op het ijs terecht. Keith landde een meter of twee bij haar vandaan en gleed uit, waardoor hij pijnlijk op zijn achterwerk belandde. Amal had daar echter geen oog voor. Zijn blik stond strak op de Vivillon gericht.