{Patrol} Slowly finding my way back

And who decides from where up high

I couldn't say "I need more time"

Route 103. Een prima plek om haar eerste patrouille te lopen. Crowe had zich ervoor opgegeven en had een aantal uur geleden te horen gekregen waar ze heen gestuurd zou worden. Het was dichtbij de Ranger Base en dus had ze zich niet hoeven haasten. Luna liep naast haar terwijl ze het begin van de route bereikte. Een bospad dat haar uiteindelijk bij een rivier zou brengen. Ze begon de omgeving al te leren kennen. De jonge vrouw keek even opzij naar haar pokémon. Ze had niet geaarzeld om zich weer vol op het werk als Ranger te storten. Ondanks dat het herinneringen met zich meebracht.

Crowe schudde haar hoofd iets, waarna Luna haar neus tegen haar schouder duwde. Als er iets was merkte de pony het meestal meteen op. "Dacht aan vroeger, dat is alles," zei ze om haar gerust te stellen. Aan de mensen die haar familie waren geweest. Aan degene die hen in de rug gestoken hadden waardoor dat ongeluk was gebeurt. Ja, als ze weer de rangen opgeklommen was had ze nog een appeltje te schillen met Team Rocket. Voor nu moest ze het doen met de kleinere missies. Op zich niet zoveel mis mee, het gaf haar de tijd om zich voor te bereiden op wat er nog komen zou. De flashbacks. Crowe hield stil en keek om zich heen nu ze zich op de route bevonden. Vanaf nu was het de bedoeling dat ze beide oplette zodat ze zowel mensen als pokémon kon helpen en verdacht gedrag kon melden.

And who decides from where up high

I couldn't say "I need more time"

Een beweging in haar ooghoeken trok haar aandacht. Crowe draaide zich naar waar ze dacht iets te gezien te hebben en haar blik viel al snel op een Wingull die op de grond zat. Zijn vleugel hing slapjes langs zijn lichaam en moest dus wel gebroken zijn. Crowe deed voorzichtig een stap naar de pokémon toe, maar deze deinsde meteen achteruit. De jonge vrouw hield daarom stil en zakte door haar hurken. Uit haar tas haalde ze een aantal berries, waarna ze deze voor zich uit hield om te zien of dit de pokémon zou aanmoedigen naar haar toe te komen. De Wingull verroerde zich niet. "Ga maar, Luna," zei ze tegen haar Ponyta die naast haar stond te trippelen op haar hoeven. Het paard kwam voorzichtig naar de Wingull toe en deze leek minder gealarmeerd te zijn nu een andere pokémon hem benaderde dan bij een mens. Luna kreeg het voor elkaar om haar neusje tegen de Wingull aan te duwen. Crowe rolde voorzichtig een van haar besjes de kant van de twee pokémon op. Nu het niet langer in haar hand zat en de vogel een ander bij zich had voelde hij zich zeker genoeg om het eten aan te nemen. Hierdoor probeerde ze nogmaals de pokémon naar haar toe te lokken, terwijl Luna hem ondertussen zacht aanmoedigde. Er kwam uiteindelijk beweging in en moeizaam wankelde de Wingull op haar af, om vervolgens de bes voorzichtig uit haar hand te pakken. Nu was er nog het probleem van hem oppakken. Wanneer hij in paniek zou raken zou hij zijn vleugel erger kunnen verwonden. Om er zeker van te zijn dat dit niet zou gebeuren pakte ze haar styler erbij en schoot de disk af om een cirkel om de Wingull te creëren. Deze bleef netjes zitten vanwege zijn verwonding en dus was hij gemakkelijk te temmen. "Kom maar hier in," zei ze terwijl ze een pokéball tevoorschijn haalde die ze had meegekregen om mogelijk gewonde pokémon mee terug te nemen om ze te kunnen behandelen op de Ranger basis. Nu hij haar assist was liet hij zich zonder al te veel problemen in de pokéball vangen. Ze plaatste hem in haar tas. Aan het eind van haar patrouille zou ze hem afleveren bij de base zodat zijn vleugel kon helen en ze hem weer uit konden zetten in het wild. "Goed gedaan Luna," prees ze haar Ponyta. Zonder haar was hij misschien in paniek geraakt tijdens haar poging hem aan haar kant te krijgen met haar styler. Dan had ze hem waarschijnlijk enkel meer pijn gedaan.