Pink

Let's bust that tearful face with our

And get back our lost dream

Zorgvuldig ritste Cooper zijn trainingsjack dicht. Alhoewel het normaal gesproken een onderdeel van zijn ochtendroutine was om te gaan hardlopen, had hij er een tijdje van af moeten zien. Hij had het natuurlijk wel gewild, maar zijn lichaam had aangevoeld alsof hij onder een stapel bakstenen had geslapen. Dat hij het doktersadvies had gekregen om voldoende rust te nemen, had daar natuurlijk niets mee te maken. Hij zou straks nog meer dan genoeg tijd krijgen om te rusten. Cooper kon er absoluut niet tegen dat hij stil had moeten zitten. Stil zitten terwijl hij zogenaamd bezig was met ‘genezen’, was hetzelfde als het verspillen van tijd, en tijd was precies dat waar hij steeds minder van over had. Hij was de eerste dagen na de ruzie met zijn vader boos geweest. Boos en gefrustreerd. Boos op wat? Wel, hij was boos geweest op zichzelf. Boos dat hij niets had kunnen doen. Boos dat zijn vader hem nog steeds behandelde als een klein kind. Boos dat hij niet verstandig genoeg was geweest om zijn mond te houden. Er was nu inmiddels echter weer wat tijd voorbij gegaan, waardoor Cooper nu weer een poging durfde te doen om zich wat te bewegen. Het was nodig ook, want als hij nog veel langer op zijn kont zou blijven zitten, dan zou hij waarschijnlijk uit vorm raken. Alhoewel zijn rug tot nu toe goed leek te helen, was het een ander verhaal voor zijn arm.

Terwijl hij in zijn rug enkel oppervlakkige wonden had gehad van het glas waar hij op terecht was gekomen, was zijn arm er heel wat slechter aan toe. Er was zelfs een stuk glas in zijn arm blijven hangen, en er waren meerdere hechtingen voor nodig geweest om het weer dicht te krijgen. Alhoewel het verband dat er omheen zat er ergens ook wel weer cool uit zag, maakte het zicht van zijn in verband gewikkelde arm hem al even boos als de gedachte aan de ruzie die hij met zijn vader had gehad. Misschien had zijn vader wel gelijk gehad door hem zo te behandelen. Hij had verstandiger moeten zijn, had hem niet moeten uitdagen. Hij had zichzelf niet eens kunnen verdedigen, nee, hij had gered moeten worden. Alhoewel hij zijn Infernape er absoluut dankbaar voor was, voelde het alsof het medicijn al bijna even erg was als de kwaal. De volgende keer zou het anders moeten gaan. De volgende keer dat hij zijn vader zag, wilde hij het zelf kunnen. Het was niet zozeer dat hij zijn vader zo graag wilde slaan, maar hij wilde in ieder geval iets terug kunnen doen. Het enige dat hij tot nu toe had kunnen doen, was het incasseren van klappen en wegrennen, en dat was simpelweg niet voldoende. Gefrustreerd trapte Cooper tegen het matras van zijn hotelbed heen – hij wist inmiddels uit ervaring dat het alleen maar meer pijn zou doen als hij tegen de poot van het bed aan zou trappen.

Zijn conditie verder opbouwen, dat was hij eerst wilde doen. Cooper nam een moment om zijn mouwen op te stropen, waarna hij besloot dat hij zijn ochtend routine maar beter meteen goed kon doen door zijn Pokémon mee te laten rennen, zoals hij voorheen ook had gedaan. Net zoals hij zelf, hadden zij de afgelopen weken ook gedwongen stil moeten staan. Hij liet zijn Infernape en Gabite uit hun Pokéballs, waarna de eerste van de twee slaperig in zijn ogen wreef. Hij nam het zijn Pokémon niet kwalijk – het was tenslotte nog maar half zeven ’s ochtends, en het was al weer een week of twee geleden sinds ze zo vroeg op hadden moeten staan. De Gabite liet echter een opgewekte brul horen, waarop Cooper zachtjes grinnikend gebaarde dat zijn Pokémon wat stiller moest zijn. Niet iedereen was tenslotte al wakker op dit uur van de dag. De Gabite trok een pruillip, waarna ze nieuwsgierig aan Cooper’s gewonde arm snuffelde. Dat was waar ook – Truck wist nog niet van zijn arm, of wel? Sterker nog, hij was er vrij zeker van dat alleen zijn Hoppip en Infernape wisten wat er eigenlijk gebeurd was. Cooper aaide zijn Pokémon over haar hoofd heen.”Het is maar een schrammetje, maak je maar geen zorgen,” beantwoordde Cooper haar bezorgde blik. Zijn Infernape wierp hem een afkeurende blik toe, maar Cooper deed alsof hij deze niet opmerkte.

Cooper had de klink van zijn kamerdeur al vast, toe hij zich herinnerde dat hij bijna iets vergeten was. ”Jetpack, kom je?” vroeg Cooper, kijkend naar de Hoppip die nog op zijn bed lag. De Hoppip geeuwde, duidelijk niet van plan om uit haarzelf van het bed af te komen. De afgelopen dagen had ze niet echt enthousiasme laten zien als hij iets voor stelde. Ah… Nee, dat was misschien nog wel wat hem het kwaadst had gemaakt tijdens de aanvaring met zijn vader. Zijn vader had Jetpack pijn gedaan. Jetpack had een poging gedaan om hem te beschermen, maar was daardoor zelf bijna letterlijk vertrapt. Het ergste was waarschijnlijk nog wel dat hij er niets aan had kunnen doen. Hij was, in elke vorm van het woord, een zwakkeling.  ”Truck?” vroeg Cooper, die met zijn hoofd naar zijn Hoppip wenkte. De Gabite knikte, en trippelde naar de Hoppip toe. Het dragen van de Hoppip was een gewoonte geworden voor de Gabite. Ze had het ooit moeten doen toen ze nog een Gible was, en was het sindsdien blijven doen. De Gabite boog voorover voor de Hoppip, waarna de Hoppip op de rug van de Gabite klom, en zich net boven de rugvin van de Pokémon nestelde. Als Jetpack niet zo klein was geweest, dan was het vast niet zo’n prettige zit plek geweest.

De Azure Bay. Het had hem een goede plek geleken om hard te lopen. Na afloop zou het natuurlijk een hel zijn om al het zand weer uit zijn schoenen te krijgen, maar dat was niet iets waar hij zich op dit moment zorgen om wilde maken. De prachtige zonsopgang, dat was waar hij het op het moment voor deed. ”Zijn jullie er klaar voor?” vroeg Cooper terwijl hij zijn Holocaster tevoorschijn haalde. Zonder zijn speciale playlist was zijn ochtend routine niet compleet. Alhoewel hij normaal altijd oortjes gebruikte, bedacht hij dat het op het moment nog vroeg genoeg was om die niet nodig te hebben. Aangezien hij niet verwachtte dat er ook maar iemand op het strand was op dit uur, schatte hij de kans dat iemand zich aan zijn muziek zou storen behoorlijk klein. ”Hier gaan we!” riep hij uit, waarna hij op de play knop drukte. Hij wachtte een paar seconden tot de intro van het lied voorbij was, voordat hij het begin van zijn jog inluidde door een aantal van de lyrics luid mee te blèren. ”IT’S TRICKY TO ROCK A RHYME, TO ROCK A RHYME THAT’S RIGHT ON TIME. IT’S TRICKY… IT’S TRICKY! Tricky! TRICKY! Tricky!”

Stap, stap, stap, stap. Zijn voeten dreunden neer op de grond op de maat van de muziek. Zijn arm voelde zwaar aan terwijl hij deze door de lucht heen zwaaide, maar de beweging zorgde er voor dat hij zich beter voelde dan hij in dagen had gedaan. Het was fijn om te weten dat er op het moment in ieder geval iets was dat hij kon doen zonder zich als een zwabber te voelen. “I AIN’T NO HOLLABACK GUUUURL,” schreeuwde Cooper luid. Dat bleek echter een vergissing te zijn. Niet omdat hij buiten adem begon te raken van zijn pogingen om met zijn muziek mee te zingen, maar omdat hij het voor elkaar had gekregen om iemand wakker te maken. Cooper was blijkbaar niet de enige die van plan was geweest om op een vroeg tijdstip op het strand te gaan rennen. Een man die minstens twee hoofden groter was dan Cooper, scheen de lyrics om de een of andere reden als een persoonlijke belediging op te vatten. “Zet die jankmuziek af!” brulde de man. Het was duidelijk dat niet iedereen voorbestemd was om niet een hollaback girl te zijn. Cooper fronste. Alhoewel hij best wel zijn oortjes in had willen doen als de man het vriendelijk gevraagd had, had hij er op deze manier absoluut geen zin in. Cooper vertraagde zijn pas. “Nee,” antwoordde hij simpelweg. De man kwam dreigend op Cooper af, maar nadat zijn Infernape zijn tanden waarschuwend ontblootte, scheen hij van gedachten te zijn veranderd.

“Fijn, jij je zin. Ik dwing je wel om die schijtmuziek af te zetten. Jij tegen mij, bro. Een Pokémon gevecht, beval hij. Cooper keek de man een paar tellen verbaasd aan, voordat hij een beslissing nam. Of hij zijn muziek uiteindelijk af zou moeten zetten of niet – een betere kans om te trainen zou hij waarschijnlijk niet snel krijgen. Een Pokémon gevecht was bovendien ook een veel betere optie dan dat hij opnieuw een stoot in zijn gezicht zou krijgen. ”Prima! Ik ben wel in voor een gevecht!” besloot hij. De man knikte goedkeurend, en haalde een Pokéball uit tevoorschijn uit zijn broek. Nee, niet uit zijn broekzak, maar uit zijn broek zelf. Cooper dacht er liever niet al te veel over na. Cooper keek naar zijn Infernape. Hij zou Rocket hoogstwaarschijnlijk in de volgende gym gebruiken, dus het was niet meer dan vanzelfsprekend dat hij zijn Infernape ook tijdens het gevecht wilde gebruiken. Elk beetje training was meer dan welkom. De Infernape knikte bevestigend en grijnsde naar zijn trainer, maar een zachte plof was plots was plots hoorbaar aan de andere kant van Cooper. In eerste instantie dacht Cooper dat zijn Gabite graag zou willen vechten, maar dat was niet het geval.

Het was Jetpack. Jetpack wilde vechten. Cooper trok een gezicht. Hij liet zijn Hoppip liever niet vechten, tenzij het absoluut nodig was. Als er iets was waarvan hij niet wilde dat het gebeurde, dan was het wel dat zijn Hoppip gewond raakte. Niet als hij het kon voorkomen, in ieder geval. ”Jetpack, ik weet niet hoor…” zei Cooper twijfelend. De Hoppip keek haar trainer pissig aan, waarop Cooper zijn hand twijfelend door zijn haar heen haalde. Ah… shit. Het leek er op dat zijn Hoppip niet van plan was om op te geven. ”… Ik heb geen keuze, of wel?” vroeg hij. Zijn Hoppip glimlachte en knikte naar haar trainer, blij dat hij haar begreep. Hun tegenstander had inmiddels zijn eigen Pokémon tevoorschijn gehaald: een Spinda. Cooper haalde diep adem. Hoo boy, daar gingen ze dan. ”Spinda, laat hem zien wat er gebeurt met ettertjes die niet doen wat ze gezegd wordt! Gebruik je Dizzy Punch!” riep de man. Cooper slikte. Okay, dat was dus de eerste aanval. De Spinda waggelde snel, bijna zigzaggend op de Hoppip af, wild zwaaiend met zijn armen. Als Cooper niet beter wist, dan zou hij bijna gedacht hebben dat de Spinda dronken was. Pokémon hoorde je geen alcohol te geven. Nee, de kans dat hij nog eens extra scheef liep dankzij de oneffenheden in het zand, leek hem veel aannemelijker.

“Jetpack, Cotton Spore!” beval Cooper. Een tintelend gevoel van opwinding schoot door hem heen. Was hij nerveus? Nee… Het voelde anders dan dat. Ondanks dat er minstens een half jaar voorbij was gegaan sinds hij zijn Hoppip in een gevecht had gebruikt, was het gevoel absoluut nog niet veranderd. Het was een vertrouwde tinteling. Een tinteling die hij had gevoeld toen hij voor het eerst zijn Hoppip gebruikte in een gevecht – een tinteling die hij nu weer voelde. Nog nauwelijks een halve seconde nadat Cooper zijn Pokémon had verteld wat ze moest doen, had ze haar aanval al afgevuurd. Grote stuifmeelballen vlogen door de lucht, en hechtten zich aan de vacht van de Spinda, wiens bewegingen hierdoor nog verder werden geremd dan het zand zelf al deed. De Cotton Spore was helaas niets meer dan een aanval die was bedoeld om het gevecht makkelijker te maken na de Dizzy Punch – de aanval zelf kon ze er niet door ontwijken. De vuist van de Spinda boorde recht in het gezicht van de Hoppip, die door de impact verschillende meters achteruit werd geslingerd. ”Jetpack, gebruik je Bounce!” riep Cooper. De Hoppip kwam neer in het zand, maar in plaats van daar te blijven liggen, veerde ze terug naar haar tegenstander, alsof ze een gigantische stuiterbal was. Zand was misschien niet iets waarop je normaal kon stuiteren, maar dankzij Bounce was elk oppervlak stuiterbaar. Geremd door de vele stuifmeelballen die nog steeds aan zijn vacht kleefden, was de Spinda niet in staat om de Hoppip te ontwijken. Hard beukte de Hoppip de Spinda omver, alsof ze een of andere mini sloopkogel was. Een mini sloopkogel die nog maar net aan het opwarmen was.

Zijn Gabite liet een opgewonden geluid horen, dat duidelijk bedoeld was om haar teamgenoot aan te moedigen. Ze probeerde zelfs te applaudisseren voor haar teamgenoot, maar dankzij de vorm van haar armen ging dat behoorlijk moeilijk. Er zat niets anders op voor de Gabite dan om de Hoppip met woorden aan te moeten moedigen. Cooper gaf het eigenlijk liever niet toe, maar het voelde goed om Jetpack weer te kunnen gebruiken in een gevecht. Hoe kwetsbaar de Hoppip ook leek te zijn door haar kleine afmeting, ze bleek heel wat meer in haar mars te hebben dan iemand ooit zou kunnen vermoeden. Het was niet alsof Cooper haar onderschat had – hij wist heus wel wat zijn eigen Pokémon in haar mars had. Nee, het zat net iets anders. Het was meer dat hij haar had ondergewaardeerd dan dat hij haar had onderschat. Het gevoel om niets te kunnen doen… hij kende het. Was dat misschien ook hoe hij zijn Hoppip de afgelopen tijd had laten voelen? “Jetpack, gebruik je Bullet Seed!” riep Cooper naar zijn Pokémon. De Hoppip haalde diep adem, waardoor ze nog groter en ronder leek te worden dan ze normaal al was. Ze ademde weer uit, en schoot daarbij een salvo van pitjes op de Spinda af. Waar ze de pitjes vandaan haalde wist Cooper niet, maar zolang ze hun werk deden, hoefde hij dat eerlijk gezegd ook niet te weten. De Spinda probeerde de pitjes weg te slaan voor ze hem konden raken, en alhoewel het hem dat bij één van de zaden lukte, werd hij volop geraakt door de andere vier.

Cooper grijnsde tevreden, maar dat had hij bij nader inzien beter niet kunnen doen, want het leek er alleen maar voor te zorgen dat zijn tegenstander zich aan hem irriteerde. Ah, het zou eens een keer niet gebeuren dat iemand zich aan hem irriteerde, dat zou nog eens een wonder zijn. “Spinda, laat hem maar eens zien waar hij aan begonnen is! Gebruik je Double Edge!” riep de man. Cooper trok een gezicht. De man was er duidelijk op gebrand om Cooper te verslaan, wat de prijs er van ook mocht zijn. Een fel, geel licht verspreidde zich over de Spinda, die vervolgens op Cooper’s Hoppip af stoof. Cooper trok een moeilijk gezicht terwijl hij probeerde te besluiten wat ze het beste zouden kunnen doen. Ontwijken zou opnieuw moeilijk gaan, dus er zat waarschijnlijk niet veel anders op dan op het beste te hopen en zijn Hoppip opnieuw Bounce te laten gebruiken. Hij zou Jetpack natuurlijk Endure kunnen laten gebruiken, maar… Wel, dan deed ze in feite niets meer dan het incasseren van een pak slaag. ”Jetpack, gebruik je Bounce en stuiter de lucht in!” riep Cooper nog net voordat de Spinda zijn Pokémon wist te tackelen. Vertrouwen, dat was waar het hier om ging. Vertrouwen, dat was misschien ook precies dat wat zijn Hoppip zo graag had willen hebben, realiseerde hij zich plots. Als Jetpack hem niet had vertrouwd… hij zou zich verschrikkelijk hebben gevoeld. Andersom was het precies hetzelfde, of niet? Zij had hem blindelings vertrouwd, terwijl hij haar niet eens genoeg had vertrouwd om haar in de laatste gym in durven te zetten.

De Spinda ramde de Hoppip hard, en alhoewel deze opnieuw weg werd gestoten, kwam de Spinda zelf er ook niet heelhuids vanaf. Na de impact waggelde hij versuft achteruit, de Double Edge had duidelijk zijn sporen achter gelaten op de Pokémon. De Hoppip kwam neer in het zand, maar stuiterde wonderbaarlijk genoeg weer terug de lucht in. De wetten van hoe zand werkte, golden niet als je een Hoppip was die Bounce gebruikte. Jetpack was haar eigen, persoonlijk springkussen, en daar kon geen enkel korreltje zand ook maar iets aan veranderen. ”Jetpack, gebruik je Dazzling Gleam om het af te maken!” riep Cooper. Nog bijna voordat Cooper zijn zin volledig af had gemaakt, kwam er een fel, oogverblindend wit licht van het lichaam van de Hoppip af. De Spinda slaakte een luide kreet terwijl hij werd opgeslokt door het licht. Het licht verdween langzaam weer, en op de grond lag de Spinda. De Dazzling Gleam was hem duidelijk teveel geworden. Cooper, die zijn muziek ondertussen niet op pauze had gezet, stak zijn vinger in de lucht terwijl hij wachtte totdat de gitaar solo voorbij was. “Ooohh, what a funky lady,” zong hij mee met de muziek, om hierbij met pistool vingers naar zijn Hoppip te wijzen. De Hoppip grijnsde breed, en maakte een klein sprongetje in de lucht.

De man liet zijn Spinda terug keren en leek nog iets te willen zeggen, maar één blik op Cooper’s zelfvoldane grijns was meer dan genoeg om er voor te zorgen dat het hem maar beter leek om gewoon weg te lopen, nu hij nog iets van zijn trots over had. ”Het spijt me, Jetpack,” zei Cooper. Het lied dat zojuist nog op vol volume uit zijn Holocaster had geblèrd stierf nu langzaam weg, zodat het over kon gaan op het volgende lied van zijn playlist. Cooper fronste kort toen hij zich realiseerde dat Highway to Hell het volgende lied was, en dat het absoluut niet een geschikt lied was om als achtergrond muziek te horen terwijl je je excuses aanbood. Ongemakkelijk haalde Cooper zijn hand door zijn haren heen. Wel, shit. ”De volgende keer dat ik weer van plan ben om iets stoms te doen… Gebruik gewoon je Sleep Powder of wat dan ook, okay? Heck, laat Rocket me maar in mijn maag stompen,” zei Cooper. Hij wierp een zijdelingse blik naar zijn Infernape, die goedkeurend grijnsde en zijn duim op stak naar zijn trainer. Hij vond het absoluut niet erg om Cooper in zijn maag te stompen. ”Ik weet niet wat ik ga doen als ik mijn vader weer zie, maar… Ik zal het niet meer alleen doen, okay? We doen het samen.” Nooit had hij gedacht dat hij ooit nog eens iets zou zeggen dat zo verstandig was. Cooper strekte zijn armen uit naar zijn Hoppip, die er in sprong alsof het een reflex was. Ah, misschien was het lied toch perfect voor zijn verontschuldiging.

Let's bust that tearful face with our

And get back our lost dream

Alles was okay. Het was maar goed dat Jetpack zo licht was geweest. Als ze heel wat zwaarder was geweest dan dat ze nu was, dan zou hij dat vast en zeker wel hebben gevoeld aan zijn gewonde arm. Zijn Hoppip was gelukkig lucht als een veertje, waardoor hij er zich in ieder geval geen zorgen over hoefde te maken dat er iets met zijn arm zou gebeuren als hij zijn Hoppip optilde. Cooper keek zijn Pokémon een paar seconden met een tevreden glimlach aan, voordat zijn nog steeds luid blèrende muziek hem er aan herinnerde wat het was waar hij in de eerste instantie mee bezig was geweest. Hij was bezig geweest met zijn ochtend ronde, dat was waar ook. Hij zou het bijna vergeten zijn. ”Truck, zou je Jetpack weer over willen nemen?” vroeg hij aan zijn Gabite. De Gabite knikte, en Cooper wachtte geduldig tot de Hoppip zich weer achter op de rug van de Gabite had genesteld. Onderbreking of niet, hij wilde zijn ochtend rondje graag afmaken. Cooper zag er tegenop om weer direct op de maat van de muziek mee te moeten rennen, maar aangezien het hem ook niet echt aanstond om een paar nummers terug te gaan, zat er niets anders op dan om een poging te doen om zijn vorige tempo meteen weer op te pakken.

Dat hij door het zand rende, maakte het hoge tempo er ook niet veel beter op. Hij had echter nog nauwelijks een paar minuten gerend, toen een luide kreet de eerste paar noten van I Believe In a Thing Called Love verstoorde. Alhoewel hij bij de eerste kreet nog had gedacht dat het bij de muziek hoorde, zorgde een tweede kreet van pijn er voor dat hij zich af vroeg of er niet daadwerkelijk iemand was die om hulp had geschreeuwd. Cooper tuurde in het rond in een poging om te zien waar de kreet vandaan was gekomen, maar wist zo één twee drie niet te vinden wie om hulp had kunnen roepen. Een tweede kreet om hulp klonk, maar deze keer al stukken dichterbij. Cooper vertraagde zijn pas weer, en deed deze keer daadwerkelijk zijn best om te zien wie het had kunnen zijn die om hulp had geroepen. Zijn ogen bleven hangen op een harige, blonde bol, die ergens nog het meest weg had van een gigantische Joltik.

Een seconde lang twijfelde hij, voordat hij besloot dat het maar het beste zou zijn om een kijkje te nemen. Zelfs als er iets fout zou gaan, dan had hij in ieder geval al de juiste muziek op om hard weg te kunnen rennen. Terwijl hij op de blonde bol haar af liep had hij zijn Hoppip weer van zijn Gabite terug aangepakt – Cooper voelde zich altijd veiliger als hij zijn Hoppip binnen handbereik had. ”Uhh… Hallo?” bracht hij uit met een hese stem. Cooper schraapte zijn keel. Eenmaal dichtbij, was hij er vrij zeker van dat het toch echt geen Joltik was. Pas toen hij de andere kant van de blonde bal haar zag, was hij er zeker van dat het een mens moest zijn. Nou ja, in ieder geval het hoofd van een mens. ”Dude…” bracht Cooper twijfelend uit. ”Waar is de rest van je lichaam naar toe? Je bent toch geen afgehakt hoofd, of wel?” vroeg Cooper, die al vaagjes vermoedde dat dit niet het geval kon zijn door het gebrek aan bloed. Je kon het maar nooit zeker weten.

Let's bust that tearful face with our

And get back our lost dream

Een direct antwoord kreeg hij niet, maar na de verklaring die hij kreeg, vond Cooper het veilig om er van uit te kunnen gaan dat er in ieder geval nog een lichaam vast zat aan het hoofd van de jongen. Cooper fronste. Het was niet zozeer dat hij niet wilde helpen, maar het was eerder dat hij zijn ochtend jog nu al een tweede keer moest onderbreken. Misschien was er zelfs wel een reden waarom hij in het zand vast zat. Misschien had hij het zelfs wel verdiend. Cooper vonder dat hij hem ook niet zomaar in het zand achter kon laten, dus eigenlijk zat er niet veel anders op dan om hem te helpen. ”Hoe… hoe heb je het überhaupt voor elkaar gekregen om zo vast te komen te zitten?” vroeg Cooper. Hij haalde zijn Holocaster uit zijn broekzak, en zette de muziek af. Cooper wilde net hurken om te beginnen met graven, toen hij zich realiseerde dat het waarschijnlijk niet zo verstandig zou zijn als hij zelf zijn armen zou gebruiken – de kans dat er zand onder het verband zou komen leek hem behoorlijk groot. Nee, hij wilde geen zand in zijn wond krijgen. Cooper was helaas ook niet de soort persoon die een schep mee bracht als hij op het strand ging rennen, dus tenzij hij er een zou gaan halen, was dat ook geen optie. Hij moest dus een andere manier verzinnen om hem te helpen. ”Zou het okay zijn als ik Truck je uit laat graven met haar Dig?” vroeg Cooper, die hierbij met zijn hoofd naar zijn Gabite wenkte. Haar klauwen waren behoorlijk scherp, maar dat zou hopelijk geen probleem zijn. De Gabite keek gretig op bij het horen van haar naam, waarna ze nieuwsgierig naar het hoofd dat uit het zand stak keek. Ze waggelde naar het hoofd toe, waarna ze snuffelde aan het haar van de jongen, alsof ze probeerde uit te vogelen of het misschien eetbaar was.

Let's bust that tearful face with our

And get back our lost dream

De jongen had geen idee hoe hij in het zand vast was komen te zitten. Geen probleem. Het was natuurlijk wel een beetje vreemd, maar dat soort dingen gebeurden nou een maal af en toe. Cooper kreeg vrijwel meteen toestemming om zijn Pokémon Dig te laten gebruiken, en met elke keer dat de jongen ‘auw’ uit bracht, begreep Cooper meer en meer hoe graag hij wel niet bevrijd wilde worden uit zijn zand gevangenis. ”Truck, zou je hem uit willen graven met je Dig?” vroeg Cooper aan zijn Pokémon. De Pokémon keek op van haar haar-snuffel sessie. Teleurstelling was van haar gezicht af te lezen. Waarschijnlijk vond ze de shampoo die de jongen had gebruikt lekker ruiken, en vond ze het jammer dat ze nu iets anders zou moeten doen. ”Doe wel voorzichtig met je klauwen, okay? Zijn kleren – en ik denk ook de rest van zijn lichaam – moeten er zonder scheuren van af komen,” voegde Cooper er aan toe voordat zijn Pokémon begon met graven. De Gabite knikte alsof ze het begreep, en dat was meer dan genoeg voor Cooper. Zelf zette hij een paar stappen terug, zodat hij hopelijk niet bedolven zou worden onder het zand dat zijn Gabite op zou graven. De Gabite zette haar klauwen in het zand, en deed haar best om het te verwijderen. Cooper had gedacht dat het moeilijker voor zijn Pokémon zou zijn om het zand te verwijderen omdat het zo zacht was, en alhoewel het aanvankelijk ook leek alsof zijn Pokémon inderdaad wat moeite had met het wegwerken van het zand, zag het er naar uit dat het zand langzaam maar zeker verwijderd werd. Ze strooide het zand misschien per ongeluk alle kanten op, maar daar kon ze met zulke armen maar weinig aan doen. Dat was gewoon haar enthousiasme.

Let's bust that tearful face with our

And get back our lost dream

Cooper wist niet precies wat hij verwacht had toen hij er mee had ingestemd om de jongen uit het zand te bevrijden, maar hij had in ieder geval… wel, hij had in ieder geval wat meer kleding verwacht. Cooper vond het zelf fijn om in een korte broek rond te lopen, maar in zijn onderbroek? Nee, dat hoefde voor hem nou ook weer niet, en vooral niet nu het nog behoorlijk koud was buiten. Cooper was gelukkig niet de enige die zich af vroeg waarom hij enkel boxers droeg. Zijn kleding was echter niet het enige dat ontbrak; zijn Pokémon waren blijkbaar ook zoek. Cooper glimlachte bij het horen van het bedankje. ”Ah… wel, ik kon je moeilijk gewoon voorbij lopen, right?” antwoordde hij. Aardig, huh? Dat was iets dat hij niet vaak genoemd werd. Niet omdat hij  niet aardig was – of in ieder geval kon zijn – maar omdat het woord ‘vervelend’ simpelweg veel eerder bij iemand op kwam. Het voelde verfrissend om eens een ander woord te horen, al ging het maar om de daad die hij verricht had, en niet om hem zelf. ”Je kleding en Pokémon… Hmm… Wel, er zijn denk ik drie verklaringen. Optie een is dat het een dief was en dat je nu alles kwijt bent, dat is de slechtste optie. Optie twee is dat je ze per ongeluk ergens kwijt bent geraakt, want dat soort dingen gebeuren nou eenmaal af en toe. En de laatste optie… wel, het kan altijd nog zo zijn dat iemand een behoorlijk creatieve speurtocht voor je op heeft gezet,” zei Cooper schouderophalend. “Tenzij je denkt dat er nog een vierde optie is?”

Let's bust that tearful face with our

And get back our lost dream

Cooper trok een gezicht bij het zien van het gele spul dat de jongen uit zijn haar tevoorschijn had gehaald. Hij mocht in ieder geval hopen dat het honing was. ”Je hebt het zeker niet zelf in je haar gedaan, right? Net zoals dat je van die mensen hebt die bier in hun haar doen?" vroeg Cooper zich hardop af. Misschien was het wel een soort haargel. Hij had eerlijk gezegd geen flauw idee wat de nieuwste haarproducten trend was. Zijn haar zat van nature al fantastisch, daar had hij geen honing of bier voor nodig. Cooper’s ogen volgden de wijzende vinger van de jongen, waardoor hij zelf nu ook de voetsporen in het zand zag. Alhoewel hij het niet bepaald erg vond om achter de voetsporen aan te gaan, betekende instemmen met de vraag dat hij definitief zou moeten stoppen met hardlopen. Ah… wel, hij had zijn muziek toch al stop gezet, en halverwege zijn playlist weer verder moeten gaan voelde ook niet goed. ”Sure, ik heb altijd al een detective-bodyguard willen zijn!” zei Cooper met een glimlach. Hij haalde de Pokéballs van zijn Gabite en Infernape tevoorschijn, en liet deze terug keren. Voor nu zou hij ze toch niet meer nodig hebben. Zijn Hoppip pakte hij op en zette hij op zijn schouder neer. ”Heb je het eigenlijk niet koud zo?” merkte Cooper op. Het was in ieder geval nog niet bepaald warm buiten, en zeker niet hier aan het strand. ”Uhh… Wil je eventueel mijn jack anders lenen? Ik bedoel, als hij je past,” bood Cooper aan, die met zijn een meter negenenzestig niet de aller grootste was. Zelf had hij gelukkig nog een shirt er onder aan, dus hij zou het waarschijnlijk nog wel overleven om zonder jack rond te lopen.

Let's bust that tearful face with our

And get back our lost dream

Na bevestiging te hebben gekregen op zijn vraag, trok Cooper zijn jack uit. Brrr. Cooper rilde. Ahh, holy shit wat was het koud. Als hij zelf in zijn ondergoed rond had moeten lopen, dan had hij dat waarschijnlijk niet overleefd. Vandaag was absoluut een van de dagen waarop hij dankbaar was dat hij had besloten om een lange broek te dragen. Hij reikte zijn jack aan, zodat de jongen hem aan zou kunnen trekken voordat hij vanwege de kou weer van gedachte veranderde. ”Detective Dupuit, huh? Mijn naam is Cooper, maar noem mij dan maar detective Brimstone,” stelde Cooper zichzelf voor, vanbinnen glunderend om zijn nieuwe titel. Hij stelde zichzelf vrijwel nooit voor met zijn achternaam, maar nu het woord detective er voor was geplakt, klonk het toch wel behoorlijk cool. Zijn geglunder verdween echter toen hij het gezicht van zijn mededetective zag – had zijn Gabite hem misschien toch geraakt met haar klauwen? Als dat zo was, dan was hij er vrij zeker van dat het een ongelukje was geweest, maar je wist maar nooit. ”Heb je… ergens pijn ofzo? Heeft mijn Gabite je gesneden tijdens het opgraven? Gestoken misschien zelfs?” vroeg Cooper twijfelend.

Let's bust that tearful face with our

And get back our lost dream

”Als ik een goede naam heb, dan is het vanzelfsprekend dat ik ook een goede detective ben, right?” merkte Cooper op. Opgelucht haalde hij adem toen bleek dat de pijn afkomstig was van zijn hoofdpijn. Phew, gelukkig. Het was niet zijn Pokémon waardoor de blondharige jongen pijn had. ”Hoofdpijn, hm? Gewoon een normale soort, of een ‘iemand heeft me op mijn hoofd geslagen’ soort?” vroeg Cooper, die helaas zelf niet zou kunnen zeggen dat hij de tweede soort hoofdpijn nog nooit had ervaren. Het was in ieder geval prettige soort hoofdpijn, maar dat was eigenlijk geen enkele soort hoofdpijn. Anderzijds had hij het gelukkig ook nog nooit voor elkaar gekregen om met een behoorlijk gebrek aan kleding in het zand begraven te worden. ”Ik zou je een paracetamol aan willen bieden, maar ik had niet echt verwacht om zoiets mee te moeten hebben als ik een rondje zou gaan rennen,” zei Cooper. Nee, als hij van tevoren had geweten dat hij Jean-Pierre tegen zou komen, dan had hij in ieder geval wat kleding mee genomen. Hij was helaas niet helderziend, dus voor nu zat er niets anders op dan kou lijden – zelfs al had hij het zelf in waarschijnlijk stukken warmer dan de blondharige jongen het waarschijnlijk had.