Hij staarde even voor zich uit, schraapte toen zijn keel en haalde toen de Pokéball van zijn Audino boven. Al snel verscheen de rooskleurige Pokémon voor hem en deze klapte even blije in haar handen. De Normal Type Pokémon draaide even een rondje rond haar as en haalde toen haar pootjes van elkaar waarna ze haar ogen terug opende en even rondkeek. Ze vond dit wel goed, maar Matthew niet. Hij zuchtte even. Het was een berg, nee ze waren op een berg... Stenen, stof... Ieuwl... Ieuwl... Hij haalde even trillend adem en gebaarde naar Barbara dat ze even hier moest komen. De rooskleurige Pokémon knikte en kwam dichter terwijl hij met zijn blauw ogen haar volgde klikte hij de Pokéball aan de zwarte riem. Die was afgewerkt met goudkleurig metaal. Hij zuchtte even zachtjes en keek rond. "Kijk," zei hij. "Hoe gaan we dit aanpakken met Celestia?" Hij fronste even naar haar. De Pokémon wist inmiddels wie het was en knikte met een fronsje... Maar na enkele tellen haalde ze haar schouders op. Zover voor hulp dan maar.

{& Oskar Helvig}

Hij keek even droogjes naar zijn Pokémon, die droogjes terugkeek naar hem. En zo was een soort van staarwedstrijd begonnen. Hij had een doel, zij was gewoon hem na aan het apen. Jep, zo ging het altijd als hij zijn zin niet kreeg van Barbara. Nuja, dat was niet vaak en in feite had hij zijn zin wel, het was gewoon dat hij niet goed wist hoe en wat eigenlijk. Wat wist zij? Wist ze meer? Kon ze het hem vertellen? Want dat zou erg vriendelijk zijn als het zo was. “Yo! Is alles goed? Kan ik ergens mee helpen?” Wel meteen keek hij op. Oh yes! Hij kwam werkelijk als geroepen. Random voorbijgangers waren beste mensen om te ontmoeten, ze wisten altijd wel wat te doen. "Hey hey!" zei hij met een lach op zijn lippen. "Ja, ik heb echt een groot probleem," zei hij vervolgens waarna hij ietwat overeind kwam en de man met een kleine lachje aankeek. Met zijn, nu blauwkleurige ogen, keek hij de man met een soort van opgeluchte blik aan. Hulp! Oh, yay, wat was hij daar echt heel erg blij mee.