Er waren zoveel dingen achter elkaar gebeurt, het was lastig om alles op een rijtje te krijgen. Ten eerste had ze promotie gemaakt. Mossdeep hadden ze verloren, en nu het lastiger werd voor de Rangers was besloten verschillende mensen vervroegd een rang te laten stijgen. En zij was een van de gelukkigen. Kate kon niet klagen over de stijging van haar rang, maar ze was nog zuur over het Mossdeep gedeelte. Hoewel ze niet in haar eentje tegen een hele organisatie kon opnemen, vooral niet eentje die zo goed georganiseerd was als team Rocket, had ze gehoopt dat de Rangers een betere kans hadden. Natuurlijk was ze niet alleen, maar de Rangers konden nu niet veel doen. Op het moment was team Rocket gewoon te sterk. Met haar promotie nu moest ze er maar het beste van maken. Tara en Bella sterker trainen, en haar best doen om de organisatie zo veel mogelijk dwars te zitten. Ze was dan wel meer een natuurmens, maar ze kon de acties van het slechte team niet vergeven. Na alle ravage in Mossdeep. Ze had zelfs gehoord dat een van de Rangers haar arm was verloren, hoe barbaars. Het raakte haar, niet alleen omdat het zo extreem was, maar ook omdat ze niet zo heel lang geleden nog samenwerkten voor een Quest. Tiffany was een slimme, behendige Ranger en nu.. dat had ze niet verdiend. Vooral omdat het blijkbaar was gebeurd toen ze haar pokémon probeerde te beschermen. Je moest bewondering hebben voor zulke moed, er waren niet veel trainers die hetzelfde zouden doen. Maar meer dan er over nadenken en respect hebben kon ze niet doen, meer dan haar ontmoeten had ze ook niet gedaan. Ze moest er het beste van maken.
Op het moment had ze andere dingen om zich bezig mee te houden. Het ei wat ze had gekregen met Pasen.. het was op een van de ongelukkigste momenten uitgekomen. En de Rufflet die haar had aangekeken was er waarschijnlijk meteen vanuit gegaan dat ze zijn moeder was. De baby vogel had zich op haar schoot genesteld en het had zeker een kwartier geduurd voordat er hulp was gekomen. Blijkbaar was het ook nog eens een shiny geweest, dat was haar geluk weer, en het was duidelijk dat de mensen van de Daycare het beest dolgraag terug hadden gehad. Nu waren vogels niet haar ding, absoluut niet. Kate was geen fan van vliegen en ze had al aanvaringen gehad met de pokémon in de lucht. Tara ging nog, en dan nog een geval met vleugels.. maar de Rufflet had haar zo gebroken aangekeken toen ze wilde gaan dat ze niet anders had gekund dat het dier meenemen. Daar had ze nu spijt van. Er was niks mis met de pokémon, alleen volgde hij haar overal en wilde niet langer dan vijf minuten in zijn pokéball zitten. Ze was zelfs weg gestuurd nadat de kleine vogel problemen in de base had veroorzaakt. Daarom zat ze op het moment ook in Kalos in plaats van Hoenn. Kye, zoals ze het probleemgeval had genoemd, was de omgeving aan het ontdekken terwijl hij erop lette dat hij niet te ver van zijn trainer/moeder weg liep. De laatste keer dat ze een pokémon probeerde op te voeden was een jaar geleden. En Tara was een prima pokémon geworden, hopelijk lukte dat nog een keer... al was Kye absoluut geen Tara. Maar de Rufflet voelde zich wel al helemaal thuis in het team. Hij had zijn eigen plek al geclaimd. Tara vond de jonge pokémon amusant en kon het wel met hem vinden, Kate vermoede dat dit vooral was omdat hij kon vliegen zoals de draak. Of dat leerde hij nog, aangezien Kye nog maar een paar weken oud was kon hij alleen nog maar hulpeloos fladderen. Maar de Flygon probeerde het hem te leren. Bella moest niet zoveel van de vogel hebben. De Scolipede vond het jonge dier maar niks en probeerde hem op een zo groot mogelijke afstand te houden. Ze slaagde er best goed in, maar soms waagde de Rufflet een brutale poging om haar uit te dagen. Dat eindigde meestal in Tara of Kate die Bella moesten stoppen om te voorkomen dat ze de babypokémon aanvloog. De Rufflet had een talent de grenzen van de Scolipede op te zoeken. Kye leek zichzelf proberen te bewijzen. Volgens de pokédex was dat omdat Rufflet’s van nature veel sterkere tegenstanders zochten om snel sterker te worden. Net was ze nodig had.. nog een pokémon die andere onnodig aanviel, Bella2.0. Maar als ze het Bella kon afleren zou het bij Kye ook wel lukken, hopelijk.
Volgens een bordje bevonden ze zich op route 12, ook wel bekend als de ‘Fourrage Road’. Wat het betekende? Geen idee, ze sprak geen Kalos. Kate wist alleen dat hier ergens een Skiddo boerderij was, maar ook alleen omdat iemand haar dat tien minuten geleden had verteld. Ze was niet zo bekend met Kalos, Hoenn kende ze als haar broekzak, maar Kalos.. dat was een stuk groter. En niet omringd met water. Kye had het prima naar zijn zin en vond om de vijf minuten iets wat hij vol trots liet zien en vervolgens weer vergat. Tara en Bella liepen ook ergens rond, maar aangezien de Scolipede liever uit de buurt van de Rufflet bleef en de Flygon ook genoeg had nadat het jonge ding aan haar voelsprieten had getrokken zat ze in haar eentje met de vogel opgeschept. Kye zelf was blij met het feit dat hij degene die hij zijn ‘moeder’ voor zichzelf had, maar Kate wenste dat haar pokémon haar niet in de steek hadden gelaten. Ze had geen hekel aan Kye, totaal niet, maar hij was vermoeiend. De Rufflet kwam net aanrennen met een takje in zijn snavel en sprong enthousiast voor zijn trainer op en neer. Kate boog glimlachend naar voren en pakte het ding over. Gewoon een takje, niks speciaals. Dit deden ze al.. het was zeker een half uur geleden dat ze voor het laatst een huis had gezien. “Laten we even rusten,” zuchtte de Ranger terwijl ze haar armen uitstak om Kye op te pakken. De Rufflet sprong blij in de armen van zijn trainer en nestelde zich tevreden tegen de schouder van het meisje. Hoewel hij haar niet verstond waren uitgestoken armen altijd heel welkom. Kate keek snel om zich heen en probeerde een plek te ontdekken waar ze kon zitten. Na even te hebben gelopen ontdekte ze een kleine, open plek tussen de bomen. Een omgevallen boom was perfect om even op bij te komen. Kate liep richting het ding en ging zitten. Kye was in slaap gevallen en ademde rustig in en uit tegen haar nek, als ze niet zo voorzichtig was voor het geval hij wakker werd had ze vast gelachen vanwege het kietelende gevoel. Voorzichtig om niet door de vlijmscherpe nagels te worden geraakt bracht Kate de vogel in een betere positie en streek lichtjes over de zachte veren. Kye bewoog als reactie op de aanraking en maakte slaperig een tevreden geluid. Ze was wel blij met de Rufflet, de vogel was zo onschuldig. Dat was iets wat ze nog nooit had gehad aangezien haar team voorheen had bestaan uit een twee meter hoge draak wat vroeger een monster met reuzen bek was geweest en een agressieve, snel agiteerde en dodelijk giftige Scolipede die dat karakter al vanaf haar eerste, giftige evolutie had gehad. Kye was nieuw, en ze moest er nog aan wennen.
Een kop verscheen tussen de bladeren en Kate maakte snel een gebaar dat Bella stil moest zijn. De Scolipede liep zachtjes tussen de bladeren vandaan en keek neer op de slapende vogel. Als de kleine kwelgeest sliep ging ze hem niet wakker maken. De grote pokémon ging in het gras liggen en duwde haar kop zachtjes tegen haar trainer. Sinds Kye er was moest ze om de aandacht vechten en daar had ze een hekel aan. Tara was meestal wel oké met gewoon in de buurt zijn en vroeg geen knuffels, maar deze Rufflet wilde constant bij de Ranger blijven. Blijkbaar was Kate een soort moederfiguur geworden en ze vond het niks. Hiervoor had zij haar trainer kunnen claimen, en nu moest ze delen! Waar was de plek waar ze de vogel kon inruilen voor iets beters? Ze vond deze Kye maar niks, dat was duidelijk. Hij was al vervelend geweest als ei en nu maakte hij het als Rufflet ook nog eens moeilijk. De Scolipede liet een diepe zucht horen en strekte zich uit. Kate aaide de pokémon over haar kop en glimlachte, ergens was het wel grappig om de Scolipede jaloers te zien worden. Dat was niet nieuws, maar het was apart dat de gigantische Scolipede zich bedreigd voelde door een nieuwgeboren kuiken. Normaal was het als ze geen tijd voor de pokémon had of Tara weer eens langer uit haar pokéball mocht omdat ze minder zwaar en groot was. De Scolipede kon soms echt grote scenes maken. Nu was Bella gelukkig rustig, het duurde niet lang of de gigantische pokémon lag ook lichtjes te snurken. Het was, voor de verandering, heerlijk kalm. Dat was het tot geritsel opeens was te horen tussen de bosjes en Kate keek op in de verwachting dat Tara’s kop zou verschijnen. Maar nee, een Mareep verscheen. Het schaap keek haar kort aan en liep toen langzaam naar voren om op het kleine veld te grazen. Een tweede verscheen en een derde. Andere volgden al snel en trokken zich niks aan van het meisje en haar twee slapende pokémon. Ze wist dat hier verschillende groepen Mareep woonden, maar ze had niet verwacht dat ze zo dichtbij mensen en hun pokémon zouden komen. Maar misschien waren dat ook alleen deze. Kate bekeek de groep en kwam tot de conclusie dat er zeker negen pokémon waren. Misschien zelfs meer, maar het was ook niet duidelijk of dit de hele groep was. Iets trok aan haar jas en Kate keek omlaag. Een roze Mareep kauwde pesterig op haar jasje terwijl ze met twinkelende ogen naar boven keek. Snel trok de Ranger haar jasje terug en bekeek de schade. Er was niet veel gebeurd, maar er zat nu wel Mareepspuug op haar Ranger jas, yuck. Kate wierp de Mareep een pissige blik toe, meer kon ze niet doen met Kye in haar armen, maar het schaap leek het allemaal alleen maar te genieten. De pokémon huppelde vrolijk rond in plaats van te grazen zoals de rest, al trokken de andere schapen niks van haar aan. Het roze vacht was nog duidelijker tussen de gewone geelachtige pokémon. Brutale shiny. Kye knipperde langzaam met zijn ogen en werd wakker. Great. De Rufflet keek verrast op toen hij de verzameling Mareep zag en sprong voor Kate hem kon vangen richting de grond. De jonge pokémon wandelde trots tussen de veel grotere schapen. Maar de wilde pokémon trokken zich niet zoveel aan van de nieuwsgierige vogel, niet zo moeilijk te begrijpen aangezien Kye nog erg zwak was en zij het typevoordeel bezaten. De shiny Mareep leek echter wel interesse in de babypokémon te hebben en kwam vrolijk dichterbij. Gespannen keek Kate toe, ze wilde niet dat haar nieuwste aanwinst gewond raakte. Toen herinnerde ze zich dat haar Scolipede naast haar lag. Misschien was het ook slim Bella terug te keren. Als de Scolipede zou flippen tussen al deze schapen zou dat niet goed aflopen. De Ranger keerde de grote, slapende pokémon snel terug en richtte zich volledig op de Mareep en Kye. Misschien had ze geluk en liep alles goed.
Waarom zou het? In de korte tijd dat ze met Bella bezig was geweest was Kye erin geslaagd in het roze vacht van de Mareep te klimmen en zat daar nu vast.De de gedempte hulpkreten van de jonge vogel waren duidelijk hoorbaar, maar buiten Kate leek niemand echt geïnteresseerd. De shiny Mareep trok zich er ook niet erg veel van aan en huppelde vrolijk verder met de Rufflet in haar vacht. Kate stond op en begon zich een weg door de andere schapen te banen. Ze kreeg hier en daar een lichte schok, maar ze negeerde de vervelende steken en probeerde haar pokémon te bereiken. Kye trapte met zijn scherpe klauwen in het vacht van de wilde pokémon, maar de velen klitten in de roze wol verhinderden zijn ontsnapping. Toen Kate eindelijk bij de twee pokémon was aangekomen was het al op een punt dat Kye ondersteboven in de wol hing. Hulpeloos keek de vogel zijn trainer aan, die kon niet anders dan grinniken bij het beeld. Het zag er dan ook vreselijk grappig uit. Voorzichtig stak Kate haar handen uit om de Rufflet uit het vacht te krijgen. De Mareep blaatte luid en bokte speels toen het meisje haar best deed de pokémon los te krijgen. Kate wist niet of het schaap dacht dat dit allemaal maar een spel was, maar vervelend was het wel. Hoe ging ze dit doen? Om te beginnen besloot de Ranger de Mareep te vangen met haar Styler, op die manier kon ze het schaap enigszins onder controle houden. Kate viste haar Styler tevoorschijn en vuurde het behendig op de wilde pokémon af. De andere Mareep leken geen aandacht aan het hele gebeuren te schenken en waren allang blij dat de onruststokers wat geïsoleerd waren. De shiny Mareep vond het echter niks en bokte in een poging de tol kwijt te raken. Kye gaf een paar paniekerige kreten en flapperde wild met zijn vleugels voor zover dat kon. De tol kon de Mareep uiteindelijk toch kalmeren, al keek de pokémon nog steeds hondsbrutaal uit haar nieuwsgierige ogen. Kate knielde voor de pokémon neer en bekeek haar Rufflet in de roze wol van de pokémon. Kye leek wat bleek zijn weggetrokken en zag zelfs een beetje groen, niet heel raar als je ondersteboven door elkaar werd geschud. “Blijf even stil zitten,” mompelde de Ranger zowel tegen haar eigen als de wilde pokémon. Ze haalde een zakmes tevoorschijn en begon met het wegsnijden van de samen geklitte wol. Het duurde even, maar toen kon ze Kye uit het vacht peuteren. De Rufflet duwde zich meteen tegen het meisje aan en wierp licht trillend een blik op de Mareep. Nooit meer. Het schaap keek onhandig naar de plek in haar vacht waar net in was gesneden en blaatte nieuwsgierig. Haar wol.. wat was ermee gebeurd? Er was niks aan te veranderen. Het schaap begon rondjes te lopen om een beter beeld te krijgen van haar wol, maar het was niet heel erg succesvol. Kate keek even toe, het zag er ergens wel grappig uit, en draaide zich toen om.. ze kon beter de kans nemen om weg te lopen en de schapen achter zich te laten. Ze waren al teveel van het pad gewandeld, het was tijd de weg terug te vinden.
Ze had Kye terug in zijn pokéball gestopt. Na het vastzitten in de wol was de Rufflet niet zo lekker geweest en had ze een excuus om even vrij te zijn van de jonge pokémon. Nu moest ze alleen Tara nog vinden en dan kon ze een plek vinden om te overnachten. Het werd al langzaamaan donker en ze voelde er niet veel voor de nacht buiten door te brengen. De route lag dan wel tussen twee steden, maar ze had geen idee welke. Misschien moest ze eens een kaart bekijken , al was dat op het moment onmogelijk door gebrek aan internet. Kate keek om zich heen en probeerde op goed geluk ergens de opvallende kleuren van haar shiny Flygon te ontdekken. Ze zag niks, natuurlijk. Hoewel een twee meter hoge draak met opvallende kleuren vast op zou vallen was het gebied een stuk groter dan de struiken waar ze nu naar keek. Hoe ging ze Tara vinden? Eerst het pad opkomen, dan een grote draak zoeken. De weg was niet zo moeilijk te vinden, maar toch duurde het even voor Kate uit de begroeiing stapte en het pad op liep. Ze had geen Tara gezien of gehoord, maar ze had er al het vertrouwen in dat de Flygon weer bij haar terecht zou komen. Het was alleen de vraag hoelang dat duurde, als ze de draak niet voor de nacht viel vond zou ze de stad misschien niet kunnen bereiken. En een nachtje in de natuur kon heerlijk zijn, alleen niet als je onvoorbereid was. Kate klikte de blauwe pokéball van haar Scolipede van haar riem en liet Bella eruit. De pokémon keek licht verward om zich heen, hiervoor had ze toch heerlijk buiten geslapen?, en boog zich toen voorover om haar trainer aan te kijken. “Ik heb een lift nodig,” mompelde de Ranger terwijl ze de snuit van haar pokémon aaide. Bella krijste zachtjes en draaide zich toen zo dat haar trainer op haar rug kon klimmen. De vervelende vogel was nergens te bekennen, fantastisch. Zodra Kate op de rug van de Scolipede zat begon de pokémon met rennen, Bella had duidelijk zin het kleine ritje zonder haar teamgenoten.
Het duurde niet lang of een gebouw verscheen in de verte. Kate kon alleen bedenken dat dit de Skiddo Ranch zou zijn, dat was de enige plek waarvan ze had gehoord. En blijkbaar waren ze ook bij water aangekomen. De lucht rook mild zout en het was duidelijk dat er een rivier langs liep door het geluid van een stroming. Waarschijnlijk kwam het uit aan zee, ze herinnerde zich dat ze de rivier wel eens vanuit de lucht had gezien. Beleefd liep Kate richting de deur en klopte aan. Bella wachtte wat verderop, wat teleurgesteld dat de trip nu al was afgelopen. Ze was dan ook op topsnelheid gegaan. De deur ging onder een zacht gekraak open en een jonge vrouw, misschien midden twintig, keek voorzichtig om de hoek. Vriendelijk glimlachend stak Kate haar hand op als begroeting. “Ik eh, ik ben mijn Flygon kwijt geraakt en ik heb een plek nodig om even te rusten,” legde ze uit. Ze wist niet hoe ze het beter kon brengen. “Kan ik hier even blijven?” hoopvol keek Kate de Breeder aan, hopelijk was deze dame aardig. De vrouw leek haar snel te inspecteren en keek kort naar de Scolipede die verveeld naar de slapende Skiddo’s keek. “Ben je een Ranger?” vroeg ze met een kort gebaar naar het kenmerkende oranje jasje. “Oh, ja,” reageerde Kate snel, ze had Bella even in de gaten gehouden, en tikte tegen haar Styler. “Kate Griffin, Grand Ranger uit Fortree, Hoenn.” Had ze zich ook meteen voorgesteld. De vrouw deed de deur helemaal open en knikte. “We hebben een kamer voor gasten,” mompelde ze terwijl ze naar binnen liep. “Welkom op Baa de Mer Ranch. Ik ben Kylee, een van de eigenaars.” Kate knikte en zette een stap binnen. Het was duidelijk een bekende, rijkere Ranch was, het interieur leek redelijk duur te zijn. “Kan ik je wel vragen om je Scolipede binnenhalen, ik ben bang dat ze wat stuk maakt,” kwam er opeens uit een kamer. Kate draaide zich om naar Bella en seinde de pokémon. Bella leek wat teleurgesteld dat ze alweer in haar ball moest, maar ze was de hele dag al buiten geweest, dus ze kon ook niet echt klagen. Zodra de Scolipede weer opgesloten zat trok Kate de deur achter zich dicht en liep verder naar binnen. “Mooi huis,” merkte de Ranger op terwijl ze onderweg de kleine versiersels bekeek. Het was duidelijk met veel zorg ingericht. “Bedankt,” reageerde Kylee glimlachend terwijl ze een deur open hield. “Het is een familie-erfgoed.” Daar had ze ook wel eens van gehoord, de Ranch was blijkbaar een oud, bekende Daycare. Het stond er al jaren, misschien wel eeuwen. “Dus, hoe ben je je Flygon kwijt geraakt?” nieuwsgierig keek de Breeder haar gast aan. Kate glimlachte een beetje verlegen en haalde haar schouders op. “Ik ben hier voor.. een soort vakantie en ik liet mijn pokémon vrij rondlopen, maar mijn Scolipede en Flygon wilden even tijd voor zichzelf en..” ze hoefde haar verhaal niet af te maken, het was wel duidelijk dat ze Tara was kwijt geraakt. “Is dat niet gevaarlijk?” Kylee keek de Ranger vragend aan. “Ik bedoel, met alles wat de laatste tijd is gebeurt.” Het waren inderdaad niet de veiligste tijden, vooral na Mossdeep was de angst voor team Rocket weer gestegen en het was duidelijk dat het nog heel wat tijd ging kosten voor ze de organisatie konden oprollen. “Ik vertrouw haar,” glimlachte Kate terwijl ze plaats nam op een bank. Er was niemand die ze meer vertrouwde dan Tara, de Flygon was haar ware partner.
Na wat te hebben gepraat te hebben besloot Kate naar buiten te gaan, want hoe kon ze Tara vinden als ze in een gesloten huis zat? Kylee liep met haar mee en samen zaten ze in het open veld tussen de Skiddo’s. Haar man en familie was ook ergens, maar die leken meer geïnteresseerd in het avondeten dan hun gast. Ze kregen wel vaker gasten blijkbaar, maar de laatste tijd waren ze voorzichtiger met wie ze binnen lieten. Slimme keuze. Het was heerlijk weer en zelfs als ze een nachtje buiten moest doorbrengen zou ze het niet erg vinden. Het was warm genoeg om buiten te blijven liggen. “Die Scolipede, was die shiny?” werd er opeens aan haar gevraagd. Kate draaide zich richting de Breeder en knikte. “Mijn Flygon ook.” Voor het geval ze Tara moest herkennen. Kylee zuchtte en mompelde iets wat als ‘geluksPidgey’ klonk. “Ik heb in mijn hele leven als Breeder maar twee shiny’s gezien,” kwam er niet lang achteraan. “Eentje is een Skiddo die we met veel geluk konden vangen, en de ander is een Mareep die hier ergens rond dwaalt.” Kate, die ondertussen was gaan liggen, keek licht verrast op. “Is die bekend hier?” vroeg ze nieuwsgierig. De Mareep leek inderdaad een ondeugende pokémon te zijn, waarschijnlijk nog een jong, vrolijk ding. “Best wel, heb je haar gezien?” werd er als vraag teruggekaatst. Kate knikte, voor zover dat liggend kon. “Er zijn al heel wat trainers geweest die haar hebben geprobeerd te vangen, maar ze is best moeilijk te vinden en ik heb gehoord dat ze een best goede vechter is,” legde de Breeder uit. “Ik geloof dat ze vooral in de diepere gedeelte van de bossen woont, een persoonlijk verbogen plekje of zo iets.” Kate keek naar de sterren, nog steeds geen Tara, en fronste. “Woont ze niet in een groep?” vroeg ze licht verward. Er was duidelijk een groep schapen geweest, tenzij dit een andere shiny Mareep was. Aangezien er heel wat Mareep op deze route woonden zou dat niet erg verrassend zijn. “Soms sluit ze zich aan bij groepen, of dat heb ik gehoord,” mompelde Kylee als antwoord. De Breeder was voor een moment stil en begon toen aan een uitleg. “De Mareep komen origineel van de Ranch, maar toen een brand uit brak lang geleden en alles afbranden werd besloten het bij Skiddo’s te houden. Eerst waren er ook Mareep, Miltank en Tauros. Het was blijkbaar veroorzaakt door een vonk of zo iets, toevallig door een Mareep. En sinds die tijd leven de Mareep en de andere hier in het wild, sommige groepen zijn verwilderd, maar sommige zijn nog steeds aan mensen gewend.” Dat hadden ze gemerkt, de Mareep waren totaal niet bang geweest voor haar of haar pokémon. Of dat beter was? Ach, als een van de pokémon zou worden gevangen door een trainer die een schaap aan zijn team wilde voegen was die in elk geval al aan mensen gewend. Een schaduw verscheen opeens aan de late avondlucht, samen met een vuurwolk die de gedaante van kleur voorzag. Kate krabbelde snel overeind en stak haar handen omhoog om de aandacht te trekken. “Tara!” schreeuwde ze terwijl ze met haar armen zwaaide. De Flygon was de enige die ze kende die zo vuur kon spugen. De draak krijste luid en vloog richting haar trainer. Het monster botste bijna tegen het meisje aan en duwde nadat ze stevig op de grond stond haar kop liefkozend tegen haar trainer aan. Haar manier om affectie te tonen. “Is dat je Flygon?” werd droog vanaf de grond gevraagd. Kate grijnsde en gaf Tara een aai over haar kop. “Yup.”
Ze had de nacht kunnen doorbrengen bij Kylee en haar familie en nu waren ze weer op pad. De Breeder familie was heel aardig geweest en nog verrassend groot ook. Ouders, broers, zussen, neven en nichten waren ook deel van de familie, al waren ze niet altijd aanwezig. Veel leken trainers te zijn die regelmatig op pad gingen, maar toch werd goed voor de Ranch gezorgd. Kylee en haar man waren op het moment de hoofdeigenaren van het bedrijf. Maar dat was allemaal niet zo belangrijk, ze was geen inwoner van Kalos en Skiddo’s waren niet bepaald haar interesse. Kye hupte vrolijk voor haar uit en bepaalde de weg. Eigenlijk wilde ze graag terug naar Hoenn, ze was hier al een ruime week en na het avontuur van gisteren was ze wel toe aan haar vertrouwde eiland. Net als haar Flygon. Tara liep achteraan en bleef dicht in de buurt van haar trainer. Het was duidelijk dat de draak zich niet meer van de Ranger wilde laten scheiden. Kate bleef staan nadat ze een trap was opgelopen en keek naar de zee, ze waren dicht in de buurt van een stad aan de bootjes en opstijgende rook te zien. Ze wilde verder lopen, maar Kye slaakte plotseling een verrast kreetje en rende weg. Had zij weer. Snel liep Kate achter de onhandige vogel aan, gevolgd door haar grote draak. De jonge Rufflet sprong wild flapperend de heuvel af en kwam tot stilstand bij een kleine, open plek. Een roze Mareep blaatte luid en stuurde een krachtige elektrische schok op een Sneasel af. De Ice/Darktype werd geraakt, maar probeerde toch het schaap aan te vallen met zijn sterke klauwen. Een jongen rende achter de twee aan en schreeuwde commando’s naar zijn pokémon. Vast een trainer die een poging deed de shiny Mareep te vangen. Geïnteresseerd keek Kate toe, hoewel de Mareep langzamer was dan haar tegenstander had ze hem kunnen verlammen met haar elektrische vacht waardoor ze het voordeel had. Het zag ernaar uit dat ze dit gevecht ging winnen aangezien haar tegenstander steeds langzamer werd. De Sneasel was gewoon te vermoeid om dit gevecht uit te spelen. Zijn trainer leek echter vastbesloten de roze pokémon te vangen en bleef zijn Sneasel aanmoedigen. Die, op zijn beurt, leek weer vastbesloten het gevecht voor zijn trainer te winnen en bleef aanvallen met zijn vlijmscherpe klauwen. Het leek de Mareep echter niet veel te doen, de nagels van de pokémon bleven vaker in de lange, samen geklitte wol haken dan dat ze schade deden. Het gaf het roze schaap de kans haar tegenstander makkelijk aan te vallen waardoor het er redelijk hopeloos uitzag. Ze had er wel langer naar willen kijken, maar Kye, die het voorval van gisteren leek te zijn vergeten, slaakte een vrolijke kreet en rende richting de Mareep toe. Van plan te spelen met zijn roze maatje. Jammer genoeg rende hij hierbij de baan van de Sneasel in en zodra die zag dat zijn doelwit werd geblokkeerd door een andere pokémon veranderde hij zijn aanvalspunt. “Tara,” Kate keek snel naar de Flygon, de klauwen van de Sneasel waren van richting veranderd. Ze gingen richting babyvogel. De trainer had het niet door of kon het niks schelen want hij gaf geen commando tot stoppen of ontwijken. Waarschijnlijk zag hij de Ranger en haar pokémon niet eens. Tara schoot naar voren op bijna hetzelfde moment als de Mareep. Het roze schaap wierp zich op de kleine Kye als bescherming terwijl de gigantische draak voor de beiden landde en een krachtige Fire Blast op de Sneasel af vuurde. Het was een geluk dat de Sneasel paralized was, anders had hij de Rufflet vast geraakt. De vuurbal raakte de zwarte pokémon vol van voren en de impact van de aanval deed hem hard achterover slaan. Bewegingloos bleef de kleine pokémon liggen en een moment vreesde Kate dat de aanval hem teveel was geworden. Toen bewoog een klauw van de pokémon en kwam er een zacht gekreun van hem af. Hij leefde nog, dat was.. iets. Kate rende op haar pokémon af terwijl de Sneaseltrainer hetzelfde bij zijn pokémon deed. Kye kwam trillend onder de Mareep vandaan en sprong meteen in zijn trainers armen toen die dichtbij genoeg was. Tara keek op de beiden neer en humde geruststellend. De Mareep keek troostend omhoog en blaatte zachtjes. “Bedankt,” mompelde Kate tegen het schaap. Hoewel ze nog steeds betwijfelde of het dier haar kon verstaan moest dat worden gezegd. De roze pokémon had een poging gedaan het kuiken te beschermen en dat was bewonderenswaardig. Misschien omdat ze zich hem herinnerde of misschien omdat ze gewoon een goede pokémon was, Kye was niet gewond geraakt en dat was het enige wat telde.
“Hé,” de trainer was bijgekomen van het feit dat zijn Sneasel bijna levend was verbrand en kwam boos op de groep afgelopen. “Dat is mijn Mareep.” Kate keek van de jongen, hij was misschien net veertien en zag er nog onervaren uit, naar de roze pokémon. Het schaap verstopte zich achter haar been en elektriciteit knetterde door haar wol heen. Niet slim om die nu aan te raken. “Echt?” vroeg ze terwijl ze haar blik weer op de trainer richtte. “Ze ziet er redelijk wild uit.” De jongen bleef boos staan en sloeg zijn handen over elkaar heen. “Dat is alleen omdat ik haar nog moet trainen,” mompelde hij met een rode blos over zijn wangen. Kate keek weer naar de Mareep, maar die blaatte alleen luid. Alsof ze het tegendeel probeerde te bewijzen. “En is dat hoe je pokémon traint?” vroeg de Ranger met een gebaar naar een snijwond van de pokémon. De jongen leek nog wat roder te worden en keek naar de grond. “Je hoeft me niet te vertellen hoe ik pokémon moet trainen,” was het gemompelde antwoord. Hij moest ook wel weten dat ze niet geloofde dat hij de Mareep al had gevangen. “Doe ik ook niet,” reageerde Kate op een schouderophaal, ergens had ze gewoon zin de trainer terecht te wijzen. “Maar ik denk niet dat dit je pokémon is. Laat me het anders testen.” Ze viste een pokéball tevoorschijn en bewoog die richting Mareep. Als het een gevangen pokémon was dan zou de pokéball haar niet kunnen opsluiten, maar als ze wild was zou ze een rode gloed worden en erin verdwijnen. De Mareep blaatte onzeker, maar bewoog zich niet van de pokéball weg. “Nee!” de jongen was verbleekt en stak zijn handen uit alsof dat het zou kunnen verhinderen. Toen viel zijn blik op de Flygon, alsof hij Tara voor het eerst zag, en de woede was in een keer weer terug. “Waar bemoei jij je ook mee, je hebt die Flygon toch al,” boos keek hij naar de twee meter hoge, shiny draak. “Ik wilde alleen die Mareep vangen en dat monster nekt Frost bijna.” De Mareep was de eerste die reageerde door boos te blaatten, alsof zij erg vond dat de Sneasel er bijna was geweest. “Omdat die Sneasel van jou mijn Rufflet bijna ‘nekte’,” reageerde Kate terwijl ze Kye duidelijk in haar armen toonde. “Als jij hem had tegengehouden was er niks gebeurd.” Kye zou zo’n klap niet overleven. Hij had geen vechtervaring en zijn donspak ving nauwelijks klappen op. Een pokémon zoals Tara zou een Slash makkelijk kunnen weerstaan, maar de Rufflet.. die was er geweest. De trainer blies boos zijn wangen op, hij kon niet ontkennen dat hij de vogel niet had gezien. “Dan waarom vang jij haar niet voor me,” probeerde hij boos tegen te werpen. “Als jij en je stomme Torchic niet waren verschenen had ik haar kunnen vangen. En het ziet er niet uit alsof het zo moeilijk zou zijn.” Kate keek een moment naar Tara en schudde toen haar hoofd. “Ik ga geen pokémon vangen omdat ik je slechte vangpoging heb verpest,” zei de Ranger koel na een korte stilte. “Vooral niet als de pokémon zo reageert.” De Mareep keek de trainer pissig aan en blaatte luid. De trainer werd weer rood, maar besloot wijselijk niks te zeggen. Hij begon boos weg te lopen en keek niet meer om. Daar waren ze ook weer van af.
Kate knielde bij de Mareep neer en zette Kye weer op de grond. Ze wilde de wonden van de pokémon even onderzoeken en daar kon ze de Rufflet niet bij gebruiken. Het roze schaap keek de Ranger onderzoekend aan, alsof ze nu pas bang werd dat ze misschien gevangen kon worden. Maar Kate was te druk bezig om de wonden te onderzoeken om het door te hebben. Als Ranger had ze heel wat geleerd over het verzorgen van wonden en ze had geluk dat dit simpele snijwonden waren. Het waren er niet heel veel en ze waren niet heel diep of heel lang, maar ze waren wel gemeen en het was beter ze te behandelen. En het zou makkelijk zijn ze te behandelen, als de wol niet in de weg zat. De samen geklitte, krullende haren maakte het bijna onmogelijk ook maar in de buurt van de wonden te komen. Kate haalde haar Styler weer tevoorschijn en keek de Mareep aan. Hopelijk werd dit niet moeilijk, ze wilde dit snel oplossen. De Mareep liet zich verrassend makkelijk vangen, misschien omdat ze dat al een keer had gehad of misschien omdat ze te moe was tegen te stribbelen. Nu hadden ze alleen nog een plan nodig om de Mareep te vervoeren. Kye werd terug gekeerd en Kate klom op de rug van haar draak. Hopelijk werkte dit. Tara pakte de Mareep voorzichtig vast en steeg op. Het schaap blaatte luid, maar nadat ze over de schrik was leek ze het wel leuk te vinden. De reis door de lucht ging een stuk sneller dan de route volgen. Na wat niet langer dan vijf minuten kon zijn geweest streek de Flygon neer in de buurt van de Skiddo Ranch. Kylee had later in de avond verteld over alles wat ooit werd gedaan op de Ranch en Mareep scheren was daar een van. Waarschijnlijk hadden ze nog de juiste middelen, en anders moesten ze een trip richting pokécenter maken.
De hele situatie uitleggen had niet zo lang geduurd en het Breederspaar was meteen aan de slag gegaan om het schaap van haar wol te ontdoen. Nu stond de wilde pokémon naakt tussen de Skiddo’s die weinig aandacht aan de vreemde pokémon besteden en vooral sliepen. Nu de shiny Mareep haar wol was verloren kon ze bijna doorgaan voor een normale Mareep. Alleen de roze wol was echt opvallend geweest, de rest van het lichaam was bijna hetzelfde als een normaal schaap. Kate had alle benodigdheden bij elkaar gezocht en liep op de wilde pokémon af. De Mareep kwam voorzichtig op de Ranger af en keek die argwanend aan. Niet heel raar nu ze haar vacht was verloren, het was de schuld van het meisje. Min of meer. Soort van. Het laatste halfuur had de Mareep ook rondgelopen en verbaasd naar haar wolloze rug gekeken. Haar pogingen de Skiddo’s om hulp te vragen hadden ook niet veel opgeleverd. Kate stak haar hand voorzichtig uit en streek over de rug van de pokémon. Het voelde nu heel raar, compleet anders als de viezige, roze wol. Die had ze trouwens aan de Ranch gegeven. Hoewel het niet in top staat was zou het wel wat opleveren aangezien het van een shiny Mareep kwam. De wonden die de Sneasel had toegebracht waren nu makkelijk te vinden en de Ranger begon met het behandelen. Het schaap liet de Breeders sowieso niet meer in haar buurt nadat die haar van haar wol hadden ontdaan, ze zag het paar nu als een gevaar voor haar vacht. Of wat er van over was in elk geval. De Mareep blaatte luid toen de Potion op haar wonden werd gesprayd. Het prikte, zoals alcohol bij mensen. Misschien zat er wel alcohol in, maar daar was ze niet zeker van. Kate viste wat verband tevoorschijn en wikkelde het voorzichtig rondom de wonden. Morgen zouden de wonden genoeg zijn geheeld om het verband te verwijderen, maar voor nu zou de Mareep er een nachtje mee moeten slapen. Pokémon heelden belachelijk snel. Van gevechten dan. Ziektes konden pokémon nog steeds goed ziek maken, maar daar kon ze beter niet aan denken. Vannacht zou ze hier nog een keer doorbrengen, gewoon om zeker te weten dat de Mareep weer goed werd uitgezet. Daarna zouden ze zich weer op de weg naar Hoenn maken. Terug naar haar mooie boomhuis.
De volgende ochtend was Kate vroeg op. Kye had haar ruw gewekt met zijn scherpe nagels, waarschijnlijk wraak dat ze hem gisteren niet meer buiten had gelaten, en had daarna de onschuld zelve gespeeld. De Ranger was daarna maar opgestaan en had zich klaar gemaakt om de Mareep vrij te laten en zelf op weg te gaan. Of dat was ze van plan geweest. Een schreeuw klonk van buiten en met ongekamde haren rende Kate naar buiten, ze was pas halverwege geweest met haar voorbereidingen. De deur van het hek was open geramd en een van de jongere neefjes van Kylee kreeg een uitbrander. “Wat is er gebeurd?” vroeg Kate verward terwijl ze haar haren wat netter probeerde te krijgen. Kylee draaide zich geïrriteerd naar de Ranger toe en hield een stuk verband omhoog. Een stuk verband van de Mareep. “Deze domme Pidove-,” ze sloeg tegen het achterhoofd van haar neefje, “- besloot dat het een goed idee was die Mareep te proberen te vangen en daardoor heeft hij niet alleen de hele stal opgeschrikt, maar is ze ook nog ontsnapt.” Kate keek even naar de jongen, hij was een stuk jonger dan degene die ze de dag ervoor was tegengekomen, die keek boos naar de grond, en richtte haar blik toen op het inmiddels gesloten hek. “Laat haar maar,” mompelde ze. “Ze red zich wel.” De Mareep had al genoeg doorstaan, als ze nu vrij was ging ze er niet achteraan. “Als jij het zegt,” kwam er van achteren, misschien een beetje teleurgesteld dat ze niet achter het roze schaap zouden gaan. Kate knikte en liep terug naar het huis om haar spullen te verzamelen. Hopelijk had Kye er geen bende van gemaakt, want het was tijd terug naar Hoenn te gaan en ze had geen zin een kapotte kamer te herstellen. Niet lang daarna nam de Ranger voor de tweede keer afscheid van de Breederfamilie en liep ze op weg. Ze zou nu een stuk lopen, want op de boot wilde ze geen pokémon buiten hun pokéballen. En Kye ging dat niet accepteren als hij nu geen tijd buiten had. Vooral na gisteren, toen had hij ook een drastisch verkorte tijd buiten. Gelukkig was de havenstad hier in de buurt en zou het een korte reis zijn. Kye zou genoeg tijd buiten krijgen. Nu waggelde de vrolijke vogel op zijn grote, onhandige poten en deed af en toe een poging tot vliegen. Niet heel succesvol aangezien hij niet verder dan misschien vijf centimeter van de grond kwam voor hij terug viel. Met het dons wat hij nu had zou hij het niet halen. Maar hij begon al langzaam echte veren te krijgen, hij wisselde zijn babydons in voor vliegwaardige veren. Ze vroeg zich af hoe dat zou gaan. Misschien beter omdat hij dan kon vliegen en het reizen een stuk sneller zou gaan. Hij zou dan mee kunnen vliegen als zij op Tara reed en er zou minder drama komen met het hele dragen. Maar aan de andere kant zou het vervelend zijn als hij verder weg vloog. Nadat ze Tara die paar uur was kwijt geraakt wilde ze absoluut niet dat dat met de jonge vogel gebeurde. Hopelijk zou hij gewoon in de buurt blijven, ook als hij kon vliegen.
Een gewicht gooide zich opeens tegen Kate aan, het meisje viel naar voren en kon zich opvangen doordat Tara zich snel voor haar opstelde. Geschrokken keek de Ranger om en ontdekte een geschoren Mareep die haar ondeugend aan keek. Niet boos of pissig, maar eerder hooghartig. Alsof ze wilde zeggen; ‘dit is allemaal jou schuld, maar het is oké. Ik vergeef je, het was leuk.’ Kye hupte vrolijk op zijn vriend af en wilde al een spel beginnen, maar werd opgepakt door zijn trainer. “Wat is er?” Kate keek de Mareep vragend aan, ze had geen tijd om spelletjes te spelen. Hoewel de boot regelmatig ging wilde ze die niet missen. Het schaap blaatte luid en bokte met haar achterpoten. Niet echt iets waar ze veel wijzer uit werd. “Ik moet gaan,” de Ranger kwam overeind en draaide zich richting Tara. De Flygon leek te glimlachen en maakte zich klaar verder te lopen. Kye trappelde ondertussen in haar armen in een poging los te komen. Helaas voor hem kende zijn trainer zijn trucs en lukte het hem niet te ontsnappen. De Mareep keek ze even na en trippelde toen achter ze aan. Na kort een inschatting te hebben gemaakt zette het schaap zich weer af en tackelde het meisje met een goed gemikte sprong vol tegen haar rug aan. Kate, die de aanval totaal niet verwachte, viel naar voren en liet Kye los. Deze keer was Tara er niet om haar op te vangen en kwam ze languit op de grond tot stilstand. “Hé!” boos keek de Ranger om naar de Mareep die luid blatend bokte. De vrolijk twinkelende ogen keken Kate aan en het schaap stormde weer op haar af. Deze keer reageerde Tara wel door tussen het meisje en de wilde pokémon te gaan staan. De Flygon krijste boos tegen de Mareep en keek die dreigend aan. Het typenadeel was gigantisch voor het elektrische schaap, maar dat hield haar niet tegen de draak uitdagend aan te kijken en met haar hoef over de grond te schrapen. Kate krabbelde overeind en plukte Kye snel weer van de grond voor hij richting Mareep rende. De wilde pokémon blaatte en tackelde Tara, en hoewel het meer een speelse tackel was, was het duidelijk dat de shiny een uitdaging. De Flygon keek even om naar haar trainer om toestemming te vragen. Ze ging de Mareep niet zonder redenen aanvallen, vooral niet aangezien die net was hersteld van haar gevecht met de Sneasel. Kate keek de Mareep inschattend aan en knikte toen. Dit gevecht was onmogelijk te winnen voor het schaap, maar als ze een poging wilde wagen. Tara zou wel rustig aan kunnen doen.. al vermoedde ze dat de Mareep het niet zou pikken als de draak zich in zou houden. De Flygon liep naar achteren om ruimte te maken en keek haar tegenstander inschattend aan. Aangezien ze duidelijk in het voordeel was zou ze de wilde pokémon de eerste zet geven. Kye snakte naar adem en keek met grote ogen toe. Hij had de Flygon in zijn korte leven nog nooit in actie gezien, dit was de eerste keer dat hij een serieus gevecht mocht zien.
V.S
De Mareep blaatte luid, een Growl om de aanvalskracht van haar tegenstander naar onder te halen. Al zou het beter werken als het de Special Attack was. Na de Growl stormde het schaap op haar tegenstander af en deed een poging die te raken met een Take Down. Tara deed geen moeite de aanval te ontwijken. Het deed weinig en zou de Mareep ook wat schaden. Het schaap rende alweer terug, maar niet voor de Flygon terug sloeg met een krachtige Sand Tomb. Het zand schoot uit het gras omhoog en omringde het wolloze schaap. De Mareep blaatte luid van binnen de zand tornado, maar het was bijna onmogelijk uit de aanval te ontsnappen. Elektriciteit knetterde van binnen het zand en de zwakke schok wist het zand iets uit elkaar te krijgen voor het naar de grond werd geleid. De Mareep stormde nadat ze was ontsnapt nog een keer op de Flygon af en tackelde die zo hard ze kon. Maar net als bij de Take Down deed het weinig schade en het gaf Tara de kans aan te vallen. Een paarse straal raakte de Mareep in haar zij en voor een moment struikelde de pokémon over haar poten. Het schaap wist zich in het laatste moment nog op te vangen, maar de Earthquake die de Flygon kort erna veroorzaakte liet haar helemaal door haar poten zakken. Snel probeerde de wilde pokémon overeind te komen, haar tegenstander maakte zich al op haar weg. In de paniek probeerde de Mareep de draak te raken met een elektrische schok, maar zoals verwacht deed het geen schade. De elektriciteit verliet Tara via haar poten en de draak haalde uit met een Dragon Claw. Haar tegenstander wist de aanval echter te ontwijken en liet een gloeiend bolletje los wat zijn weg richting Flygon zocht. De Confuse Ray was onmogelijk te ontwijken en Tara schudde wild haar kop. Met troebele ogen keek de draak om zich heen terwijl ze haar tegenstander zocht, verward door het sinistere licht. Het schaap nam de kans licht op te roepen en schoot het richting Tara. De Flygon krijste toen ze werd geraakt door de scherpe lichtstralen en blies een vuurwolk compleet de verkeerde kant op. Het vuur verging in de lucht en de Mareep kwam aanstormen met een Take Down. Tara struikelde bijna over haar poten en besloot een Boomburst te gebruiken. Die raakte altijd aangezien het op geluid was gebaseerd. Kate klemde haar handen over haar oren om het geluid buiten te sluiten waardoor ze Kye per ongeluk los liet. De sterke aanval werd de jonge vogel te veel en de Rufflet viel flauw. Geschrokken boog Kate zich naar voren en viste snel de rode pokéball van de pokémon tevoorschijn. Misschien moest ze eens een herkenbare ball voor Kye kopen, dan kon ze die niet verwarren met de pokémon van anderen. Met de vogel opgesloten richtte ze haar aandacht weer op het gevecht, dat was nu belangrijker dan de zorgen om de uitgeschakelde Rufflet.
Tara had zich weer hersteld van de confusion en stampte op de grond. Een gouden lijn vormde zich van onder haar poot en vond zijn weg naar de Mareep. Het schaap probeerde weg te rennen, maar zonder een paralizede tegenstander was ze niet erg snel. De Earth Power sloot de wilde pokémon op in een kring en al snel explodeerde de grond binnen de gouden gloed. De Mareep blaatte paniekerig en sprong met een grote sprong uit de kring. Tara deed een poging haar tegenstander te raken met een Fire Blast, maar het schaap wist met een zigzag beweging de vuurbal te ontwijken. Terwijl ze dat deed vuurde het schaap een tweede Power Gem af en wist haar tegenstander een moment te verblinden. Tara krijste en zette een stap naar achteren terwijl ze het licht uit haar ogen probeerde te knipperen. De Mareep rende vastberaden een Growl blatend op de draak af en deed een poging de Flygon te raken met een Take Down. Tara was echter niet van plan dat te laten gebeuren en stampte op de grond. Een tweede Earthquake bracht de Mareep uit balans en het schaap besloot haar aanval af te breken. Net op tijd om een Flamethrower te ontwijken. De wilde pokémon kwam op een afstand tot stilstand en gebruikte een Charge. Niet omdat ze van plan was een elektrische aanval te gebruiken, maar om haar Special Defence een stage omhoog te werken. Tara nam van de tijd gebruik en liet een tweede gouden lijn verschijnen. De Earth Power raakte de Mareep, maar de pokémon brak vastbesloten door de aarde heen en wist de verraste Flygon te raken met een Take Down. Hijgend kwam het schaap tot stilstand en keek haar tegenstander met twinkelende ogen aan. Hoewel ze doodmoe was van de vele Groundtype aanvallen, was ze vastbesloten door te gaan. Ze had nog geen gevecht verloren in haar korte, onschuldige leven en ook al was dit hopeloos.. ze was geen opgever. Met een Power Gem wist de shiny Mareep Tara te raken terwijl die haar vleugels strekte om het luchtruim te kiezen. De Flygon schopte in haar vlucht zand omhoog waardoor de fijne korrels in de ogen van het schaap belanden. De geschoren pokémon blaatte luid en schudde met haar kop om het vervelende zand uit haar ogen te krijgen. Tara dook richting haar tegenstander toe en braakte een dikke laag paars gif over de Mareep uit. De wilde pokémon begon een wilde, bokkende poging het plakkerige spul van haar af te krijgen. Na een snelle rol door het zand was het meeste ook verdwenen, maar dat veranderde niets aan het feit dat ze nu vergiftigd was. De Mareep blaatte en keek de draak met een wat gepijnigde blik aan. Het was niet moeilijk te zien dat de pokémon aan het einde van haar krachten was, maar ze was niet van plan op te geven voor ze uitgeschakeld tegen de grond sloeg.
Een Power Gem raakte Tara terwijl die naar onder schoot om de Mareep te raken met een Giga Drain. De Mareep had blijkbaar besloten alleen nog de Rocktype aanval te gebruiken aangezien haar andere aanvallen niks deden en het lastig was de draak vanaf de grond te tackelen. Bovendien koste een Take Down steeds wat van haar krachten en deed het weinig schade bij de Flygon. Niet echt meer dan Power Gem in elk geval. Tara klapperde met haar vleugels en vuurde een Sonic Boom op het schaap af. Onmogelijk om de aanval te ontwijken werd de Mareep geraakt, en al deed het niet veel schade, het was genoeg om de vermoeide pokémon door haar poten te laten zakken. Al was het niet voor lang, de shiny pokémon kwam snel weer overeind, maar het was genoeg om duidelijk te maken dat het teveel aan het worden was. Tara landde en keek onzeker naar haar trainer, het was duidelijk dat zij dit gevecht had gewonnen, maar haar tegenstander stond nog steeds hijgend op haar poten. Klaar om de strijd door te zetten. Kate wisselde onzeker een blik met haar pokémon en liep richting de Mareep, om te kijken of de pokémon oké was. Knetterende elektriciteit hield haar op een afstand. Het schaap wilde duidelijk geen medelijden of iemand die haar krachten wat kon herstellen. Wat ze wilde was een gevecht. Een wat ze ging uitvechten ook. Met een Power Gem die de onvoorbereide Flygon volop raakte. Tara siste en hief haar kop richting haar tegenstander. Met een staartzwiep maakte ze duidelijk dat haar trainer weg moest en liep weer wat naar voren. Dit gevecht zou snel worden uitgevochten. De draak stampte weer op de grond en weer verscheen een gouden gloed die de Mareep begon te volgen. Het schaap bokte een keer, maar het was lang niet snel genoeg om de super effectieve aanval te ontwijken. De aarde ontplofte weer, dat zou rare plekken achterlaten, en de wilde pokémon rende uit het opvliegende stof. Licht kwam van de Mareep af en de Power Gem raakte Tara tegen de borst. De Flygon siste, maar het was duidelijk dat ze nog niet erg veel van haar krachten was verloren. Kate keek inschattend naar de roze pokémon en vroeg zich af hoelang de Mareep hier nog mee door kon gaan. Het schaap deed weer een pogingen tot Tackle, maar een verder aardbeving deed de pokémon haar evenwicht verliezen. Je moest het uithoudingsvermogen van het schaap wel bewonderen, ze hield zich verrassend sterk. Met een Take Down probeerde de Mareep haar tegenstander te raken, maar Tara vloog gewoon wat omhoog en vuurde een Sonic Boom er achteraan. De wilde pokémon blaatte luid toen de aanval haar in de rug raakte en draaide zich licht gefrustreerd om. Licht werd weer op de Flygon af geschoten, maar miste, net als de Take Down. De snelheid van het uitvoeren van de aanvallen was drastisch omlaag gegaan en gaf Tara alle tijd te ontwijken. De draak landde sierlijk op de grond en stampte om een laatste Earth Power te gebruiken. De Mareep leek te weten dat dit het einde was, want de pokémon deed geen poging meer de gouden lijn voor te blijven. Het licht sloot de uitgeputte pokémon op en bracht de grond tot ontploffing. Dit was het einde..
Uitgeschakeld sloeg de Mareep tegen de grond, ze had het hopeloze gevecht nooit kunnen winnen. Al had ze zich een stuk langer uitgehouden dan verwacht. Tara draaide zich richting haar trainer en brulde zachtjes. Ze waren klaar hier, ze konden gaan. Zwak blaatte de pokémon als protest en deed een poging op te staan. Het schaap zakte echter bijna meteen weer door haar poten, de poison vroeg nog steeds van haar krachten, en keek Kate hulpeloos aan. De Ranger liep richting de pokémon en knielde voor die neer. “Gaat het?” vroeg ze zachtjes aan de shiny terwijl ze voorzichtig over de kop van het dier streek. De Mareep blaatte zachtjes en gaf een lichte schok. Kate keek het schaap met een frons aan en keek kort naar haar draak. Tara was naast haar komen staan en humde zachtjes terwijl ze haar trainer een duw gaf met haar neus. “Duidelijk,” zuchtte het meisje met gesloten ogen. Meestal begreep ze haar partner wel, maar dit was een raadsel voor haar. Rustig gng ze weer overeind staan en rommelde in haar tas. Een blauwe en roze bes kwam tevoorschijn en Kate legde het voor de Mareep neer. Het zou een beetje kracht van de pokémon herstellen en de ander zou het gif uit haar systeem werken. Maar de Mareep was het er blijkbaar niet mee eens, want het schaap stond trillend op en stote met haar kop tegen het been van het meisje aan. Kate draaide zich om naar de pokémon, vermoeid dat ze de Mareep niet kon verstaan. De wilde pokémon keek haar met even levendige ogen aan als eerst en blaatte luid. Vastbesloten leek het. Kate rommelde weer in haar tas, misschien.. inschattend keek de Ranger het schaap aan. Misschien. Zachtjes duwde ze de oranje bal tegen de shiny Mareep aan en keek toe hoe die veranderde in een rode gloed en vervolgens werd opgesloten in het ronde ding. De ball in haar hand begon te piepen. Één.. twee.. drie.. en?
Mareep
6x Power Gem
3x Take Down
1x Tackle
2x Growl
1x Confuse Ray
1x Charge
Tara4x Earth Power
3x Earthquake
2x Sonic Boom
1x Sand Tomb
1x Boomburst
1x Dragon Breath
1x Giga Drain
1x Sand Attack
1x Toxic
