A Cookie from own Dough

Haar maag knorde en ze had slecht geslapen. Dat betekende niet dat het zwartharige meisje moe was, of zoiets; bij haar zorgde dat ervoor dat ze minder alert en meer meegaand was. Situaties waren eerder niet zo apart als ze echt waren, gevaarlijke dingen leken minder gevaarlijk en Lynns rare humor werd, in sommige gevallen, raarder. Toen een man in een net pak – Lynn vermoedde dat hij een zakenman was, of misschien een advocaat – haar aansprak en vroeg of ze deel wilde nemen aan een workshop koekjes bakken, liep het zwartharige meisje dan ook niet verder zonder aandacht aan de man te besteden zoals ze normaal zou doen, maar hield ze stil en keek de in pak gestoken persoon met een kleine grijns aan. "Koekjes bakken?" Herhaalde ze, waarna ze stopte met praten en even nadacht. Ze wilde eigenlijk vriendelijk bedanken, maar ze had honger, en voor zover ze kon zien was er geen Pokécenter direct in de buurt waar ze gratis kon eten. Daarbij kostten cursussen of het algemeen minder dan eten in het een of andere restaurant, toch? "Ach, waarom ook niet," lachte ze, haar handen in de zakken van haar vest stekend en even de straat in zich opnemend alvorens ze de man weer aankeek. "Waar moet ik zijn?"

Zonder al te veel geluid te maken, duwde Lynn de deur naar de ruimte die de man aangegeven had open. Ze had een kleine stroom mensen al richting diezelfde deur zien lopen, maar omdat Lynn het niet echt had op grote groepen mensen die ook echt aandacht aan haar besteedden, had ze haar snelheid wat gematigd zodat ze wat later aan zou komen dan de rest. Het kwam dan ook niet als een verbazing dat de meeste plaatsen al bezet waren. De mensen die er al zaten, namen het zwartharige meisje even in zich op, maar gingen al snel weer verder met praten of het lezen van papieren die op tafel lagen. Op haar beurt nam Lynn de personen in de kamer ook in zich op. De bezoekers waren allemaal ouder dan zij, zo bleek: ze zag vooral mensen die moeders of zelfs oma's konden zijn. Niet bepaald leeftijdsgenoten, dus, maar dat hinderde niet. Ze was hier immers voor het eten, of datgene wat uiteindelijk eten zou worden. De jonge Trainer knikte even vriendelijk naar een witharig meisje dat, op haar na, de jongste in de ruimte leek en haar welkom geheten had, en koos vervolgens een net wat meer afgezonderd plekje aan de tafel, waar ze een van de bladen naar zich toeschoof en haar ogen over de regels liet glijden. “Goed! Voor we beginnen, zijn er nog vragen?” Lynn keek op van wat een recept had gebleken te zijn en zag dat de witharige handenwrijvend klaarstond. Zelf had ze niet echt een vraag omdat ze ook nog geen verwachtingen had, maar er was een vrouw aan de andere kant van de tafel die wel haar hand opstak, zij het aarzelend. Aannemend dat dit het begin van de workshop inluidde, legde Lynn het recept naast haar op tafel neer en richtte haar aandacht op de vrouw, toch wel benieuwd naar wat ze te zeggen had.

Waar het toilet was. Ook belangrijk, natuurlijk, maar Lynn kon zich wel inbeelden dat dit niet een vraag was die je wilde horen, zeker niet als enige vraag, wanneer je een curcus gaf. Het zwartharige meisje liet haar blik dan ook naar de witharige gaan om diens reactie te peilen. Het oudere meisje liet  niet merken dat de vraag haar teleurstelde, maar toch gokte Lynn dat de oudere persoon zich zo wel tot in zekere hoogte voelde. Om de één of andere reden wekte dat een gevoel van medelijden bij haar op. Terwijl ze haar ogen over haar mede-cursisten liet gaan in de tijd dat mevrouw naar het toilet ging en het oudere meisje mededeelde dat ze een recept konden kiezen, bedacht het zwartharige meisje zich dat het misschien wel kwam omdat zij en de witharige echt de enige jongeren waren in de ruimte. Dat schepte automatisch al een soort band, leek haar. Deze gedachtegang was waarschijnlijk ook de reden waarom Lynn in een opwelling haar hand opstak, nog steeds terwijl de mevrouw van eerder weg was, en vroeg: "Vindt u dat koekjes bakken aangeleerd kan worden, of is het iets waar je gevoel voor moet hebben?" Was dat een vraag die mensen die geïnteresseerd waren in koekjes bakken stelden? Ze had geen idee. Ze had gewoon iets willen vragen, wat dan ook, om de toilet-vraag een beetje te verdoezelen. Terwijl ze geduldig op een antwoord wachtte, wierp Lynn een schuine blik op het recept dat ze door had zitten lezen. 'Lange vingers', stond erboven. Dat was vast wel goed.

Niet al te lang daarna was de groep weer compleet en begon de cursus echt. De workshopgever stelde zich voor als Sara Sweets, wat Lynn lichtjes deed glimlachen; haar achternaam was erg toepasselijk. De opdracht om de ingrediënten die in het recept stonden bij elkaar te zoeken werd vervolgens gegeven. Het zwartharige meisje legde haar recept voor zich neer en liet haar ogen over de eerste drie benodigdheden op het lijstje glijden: eieren, suiker en vanille-extract. De eerste twee had ze al snel te pakken, maar vanille-extract was wat lastiger. Toen ze zich ervan verzekerd had dat de kleine zakjes niet aan haar kant van de tafel te vinden was, stond Lynn op en liep met het recept in haar hand naar de andere kant. Daar aangekomen schoof ze zichzelf tussen twee mensen die vriendelijk voor haar opzij gingen en zocht daar verder. Tijdens het zoeken wist ze bloem en zout te pakken te krijgen – de andere ingrediënten die ze nog nodig had gehad –, maar nog steeds had ze geen vanille-extract weten te bemachtigen. Na een bedankje gegeven te hebben aan de twee vrouwen die voor haar opzij geschoven waren, liep Lynn terug naar haar eigen plek. Twijfelend keek ze even om zich heen, waarna haar blik viel op de kant van de tafel waar Sara zat. Daar had ze nog niet gekeken..

Het echt willen was belangrijker dan aanleg hebben, want als je geen zin had om te bakken, maakte je slordigheidsfoutjes en dat was slecht, was het antwoord. Goed nieuws voor Lynn, want bakken, of koken in het algemeen, had ze nooit echt geprobeerd en daarom wist ze niet of ze er wel talent had. Als ze echte bak-vaardigheden nodig zou hebben gehad, was het voor haar toch misschien beter geweest om naar een restaurant te gaan, maar dat was nu gelukkig niet nodig. De witharige wierp haar een dankbare, zij het kleine, glimlach toe, waarop Lynn even vriendelijk knikte. Geen dank.

De manier waarop de andere cursisten hun ingrediënten bij elkaar zochten, verbaasde Lynn nogal. Ze zag hoe de eerst zo zachtaardig lijkende omaatjes en moeders op een niet al te vreedzame manier anderen aan de kant stootten en ruzieden om bepaalde benodigdheden. Koekjes bakken was serious business, zo bleek. Een frons verscheen op Lynns gezicht toen ze zich bedacht dat ze dan nog geluk had gehad dat de twee vrouwen van eerder vriendelijk voor haar opzij waren gegaan. Haar ogen gingen naar de ingrediënten die ze in haar handen hield en op haar plekje had neergezet. Eieren, suiker, bloem en zout. Het leken haar veel voorkomende producten en de berg die op de tafel had gelegen toen ze binnenkwam, had groot genoeg geleken voor iedereen. Zouden er toch nog mensen haar spullen gaan stelen? Lynn keek weer even naar haar mede-cursisten. Haar oog viel op een vrouw die giftig naar een omaatje keek dat triomfantelijk een klein buisje met een soort rode draadjes omhoog hield. Ja, concludeerde ze, misschien moest ze haar spullen toch wat beter wegleggen. Gewoon, voor de zekerheid. Lynn legde haar ingrediënten op de stoel waarop ze gezeten had en schoof die wat meer onder de tafel. Dat moest wel veilig genoeg zijn, immers ging het ook maar om eten en leek het haar wel dat ze dingen als bloem en eieren vast wel weer terug kon vinden, gezien het haar basisingrediënten leken. Nu dat geregeld was, kon ze weer op zoek naar het vanille-extract. Lynn keek nog eens naar haar recept en vervolgens naar waar het witharige meisje zat. Hm. “Wat zoek je?” Wat verbaasd keek Lynn op, om vervolgens haar blik met die van Sara te kruisen, die een glimlach op haar gezicht had. Het zwartharige meisje herstelde zich snel en hief haar recept wat, waarbij ze sprak: "Ik mis nog één ingrediënt; vanille-extract, namelijk, en ik vroeg me af of het misschien daar ergens lag."

Er werd haar gevraagd om een momentje. Lynn knikte kort om aan te geven dat ze het begreep en leunde lichtjes tegen de tafel aan. Haar ogen volgden de zoektocht van de witharige tussen de spullen voor haar. Was dit een moment waarop je een gesprek aanbond? Lynn wist het niet zeker. Normaal gesproken zou ze het waarschijnlijk wel gedaan hebben, maar iets hield haar tegen, namelijk te associatie tussen de koekjes-bakcursus en haar basisschooltijd. Ze was weer aan het leren, al ging het nu niet meer om wat twee plus drie was of hoe je een werkwoord vervoegde in de verleden tijd. In feite was Sara nu haar lerares, hoe raar het ook klonk, en in het weeshuis was Lynn zo opgevoed dat ze dacht dat je niet zomaar babbelde met je lerares. Misschien zou dit gevoel later nog weggaan, misschien ook niet. In ieder geval wist Lynn ook niet of Sara zin had in een praatje, gezien ze waarschijnlijk haar handen vol had aan de cursus. Ze besloot dat ze het maar gewoon even aan zou kijken, een aanpak die haar vaker al goed van pas was gekomen. Tussendoor gaf het witharige meisje te kennen dat ze niets zag liggen, en uiteindelijk bleek de zoektocht vruchteloos te zijn. Er werd geopperd dat iemand het flesje misschien gepakt had met het plan om de gehele inhoud te gebruiken, al zou dat geen goed idee zijn omdat geen enkel recept zoveel van het spul nodig had. Vervolgens werd voorgesteld om wat rond te vragen. Lynn haalde haar gewicht weer van de tafel af en wierp even een blik op haar mede-cursisten. Het leek al iets minder chaotisch te zijn, waarschijnlijk omdat een aantal mensen al hun ingrediënten al bij elkaar gevonden hadden en weer op hun plek waren gaan zitten. "Dat kan ik wel doen," sprak Lynn toen ze haar blik weer op de witharige gericht had. Die verontschuldigde zich voor dat ze niet verder kon helpen, maar Lynn wimpelde het excuus af. "Je hebt een grote groep mensen om leiding aan te geven en nu ik zeker weet dat 't daar niet ligt, kan ik zelf wel verder zoeken, denk ik." Ze glimlachte. "Bedankt voor de moeite, in ieder geval." Het zwartharige meisje stopte het recept in haar vestzak om haar handen vrij te hebben en liep naar een kant van de tafel waar ze niet heel erg secuur gekeken had. Ze moest het kunnen vinden, zeker als degene die de cursus gaf er zeker van leek te zijn dat het vanille-extract er moest zijn.

'Sinaasappelextract' stond er, met daaronder in krullerige letters: 'finest quality'. Toch wel licht teleurgesteld zette Lynn het flesje weer terug tussen de andere ingrediënten. Het mocht dan van de beste kwaliteit zijn – of in ieder geval suggereren dat het van de beste kwaliteit was – maar het was niet wat het meisje zocht en daarom voor haar onbruikbaar. Ze zette haar handen in haar zij en liet haar blik met een fronsje over de tafel en de mensen die eraan zaten glijden. Ze zou zweren dat ze nu wel zo'n beetje alles nagekeken had, maar het feit dat ze nog steeds geen vanille-extract in handen had, sprak haar tegen. Ze zuchtte even onhoorbaar en liet haar armen weer langs haar lichaam vallen. Ze moest maar gewoon verder zoeken, anders zou ze dat laatste ingrediënt sowieso nooit gaan vinden. Handig manoeuvreerde ze tussen een aantal mede-cursisten door, onderweg blikken werpend op de etenswaren die zij verzameld hadden om te zien of ze ergens wat vanille-extract kon lenen. Even hield ze stil om een klein, van bruinig glas gemaakt flesje op te pakken, maar zodra ze het woord 'pistache' las, zette ze het neer op zijn oude plek en liep weer verder. Tijdens haar ronde om te tafel kwam ze nog vele andere extracten tegen, waaronder citroen-, kokos- en muntextract, maar het vanille-extract bleef spoorloos. Even overwoog Lynn om een tweede keer de witharige die de workshop leidde aan te spreken om te zeggen dat ze het ingrediënt echt nergens kon vinden, maar daar zag ze vanaf. Ten eerste omdat het haar om de één of andere reden wat beschamend leek, alsof ze nog steeds een kindje van vijf was dat niets zelf kon oplossen, en ten tweede omdat haar blik juist op dat moment op een flesje viel dat haar eerder nog niet opgevallen was. Het glazen ding stond daar maar, omringd door andere ingrediënten die haar aandacht helemaal niet meer trokken, op een doos eieren, alsof iemand het daar neergezet had zodat iedereen het goed kon zien. Vanille-extract. Lynn wist het zeker. Als dat het niet was, dan kon ze het net zo goed opgeven, want naar haar gevoel had ze ieder ingrediënt dat zich in de hoop bevond en ook maar iets op vanille-extract leek al gezien. Ze versnelde haar pas, bukte onder de armen van een stel vrouwen door en zigzagde verder, haar ogen niet van het flesje afhalend. Naarmate ze dichterbij kwam, meende ze de letter 'V' op het omhulsel te kunnen onderscheiden. Haar zoektocht zou ten einde zijn, eindelijk, en ze zou één stap dichter bij het stillen van haar honger zijn. Ze stond nu ter hoogte van het flesje en plaatse haar ene hand op de tafel om meer steun te hebben, waarna ze zich uitstrekte en met haar andere hand naar het flesje reikte. Van de andere kant van de tafel zag ze als in slow motion een andere hand naar voren komen, ook om hetzelfde ingrediënt te pakken. Oh nee. Nu ze eindelijk dacht het laatste ingrediënt gevonden te hebben, zou ze het niet voor haar neus weggepakt zien worden door iemand anders. Lynn ging op wat op haar tenen staan om haar eigen hand een extra stukje naar voren te kunnen laten schieten en toen was het moment eindelijk daar. Haar vingers sloten zich om het flesje. Even had Lynn zin om het vanille-extract, wat het inderdaad had gebleken te zijn, in die lucht te steken en iets te roepen in de trant van 'YESSS', maar iets, misschien haar verstand, zei haar dat ze daar de rest van de workshop alleen maar rare blikken aan over zou houden. Bovendien sijpelde alle gevoelens van triomf weg toen een stem haar op strenge toon vroeg of ze niet gezien had dat iemand anders hetzelfde flesje al aan het pakken was. Lynn verstijfde, wat inhield dat ze nog half over de tafel hangend en met het vanille-extract in haar hand stopte met bewegen. Dat was waar ook; nog iemand anders was op hetzelfde ingrediënt uit geweest, en die persoon klonk niet al te blij. Langzaam verschoof ze haar blik van het doosje eieren waar het vanille-extract op gestaan had naar waar de stem vandaan was gekomen, het begin van een verontschuldiging kwam al uit haar mond.. En toen stopte ze. De witharige stond daar. Even kon Lynn alleen maar verbaasd zijn en wist ze niet wat te zeggen. "Dat is, eh," begon ze, maar dat waren niet de woorden die ze wilde zeggen en daarom viel ze weer stil. Maar ze moest wel iets zeggen, toch? Het leek erop dat de witharige niet doorhad dat zij, dat zwartharige meisje dat al de hele tijd op zoek was naar vanille-extract, degene was die het flesje voor haar weggekaapt had. Lynn opende haar mond weer. "Ik heb het gevonden," waren de woorden die er op een wat schaapachtige toon uitrolden.
Beste. Antwoord. Ooit.

Deze post viel verrassend lang uit. Sorry ;w;

Dat was.. Nou, het was een aparte situatie, dat kon je in ieder geval wel zeggen. Wat onbeholpen liet Lynn haar blik naar haar afgesleten sneakers gaan, om hem daarna toch weer op iets wat meer op ooghoogte lag te richten. Haar hand ging omhoog om aan haar achterhoofd te krabben, maar omdat ze het idee had dat alle ogen in de ruimte op haar en Sara gericht waren, wist ze niet meer goed hoe ze zich moest gedragen en liet daarom twijfelend haar hand weer naast haar zij vallen. Arceus, ze hield er niet van om aangekeken te worden. Niet door zoveel mensen, ten minste. Eén of twee personen kon ze nog wel aan, misschien ook wel drie of vier, maar dit maakte haar benauwd. Niet dat het echt aan haar gezichtsuitdrukking te zien was; over de jaren had ze die wel onder controle weten te krijgen, maar haar lichaamstaal, hoe goed ze het ook probeerde te verbergen, sprak op dit moment boekdelen. “Goed gedaan,” werd er gezegd. Even keek Lynn de witharige aan, maar dat zorgde er alleen maar voor dat er een lichte blos van schaamte op haar wangen verscheen en ze zich gedwongen voelde weer weg te kijken. Jeez, Lynn, verman je. Het gaat hier maar om het bakken van koekjes, dammit. Het zwartharige meisje haalde even diep adem en rechtte haar schouders. Haar gedrag maakte deze situatie alleen maar ongemakkelijker, en dat was juist wat ze niet wilde. Ze wist een glimlach op haar gezicht te toveren en dwong haar stem een bijpassende toon aan te nemen toen ze zei: "Dankje, mijn zoektocht is ten einde nu." Ze hief het flesje in haar hand wat en keek er een moment naar voordat ze haar ogen weer naar de witharige liet gaan. "Niet het hele flesje, dus? Ik zal het onthouden." Ze liet het glazen ding in kwestie weer wat zakken, ademde zo onopvallend mogelijk diep uit en liep zo rustig als ze zich voor kon doen terug naar haar plek.
Daar aangekomen zette ze de spullen die ze uit veiligheid op haar stoel had geplaatst weer op de tafel en voegde het vanille-extract aan de verzameling toe. Het recept haalde ze uit haar zak en legde het naast alle benodigdheden neer, waarna ze haar kin op haar handen liet steunen en haar blik dwong op de gever van de workshop te richtten en niet steeds naar de andere cursisten te schieten. Er werd gevraagd of iedereen alles had, en vanuit haar ooghoeken zag Lynn dat enkele deelnemers knikten of 'ja' mompelden. De volgende opdracht luidde om te kijken welke ingrediënten als eerste met elkaar gemengd moesten worden en Lynn besloot zich volledig op haar taak te richten, alleen al om niet aan de situatie van daarnet te hoeven denken. Ze wierp een blik op het papier en schoof de eieren, de suiker en het vanille-extract wat meer naar zich toe. "Goed, eerst de eieren splitsen.." Mompelde ze in zichzelf. Daar had je een kom voor nodig, toch? Misschien zelfs twee. Zoekend keek Lynn in het rond, op de uitkijk naar het juiste kookgerei.

Oké, het obstakel dat 'te veel aandacht' heette was weer overwonnen, schoot het opgelucht door Lynns hoofd toen ze weer naar haar plaats teruggekeerd was. Nu moest ze het nog voor elkaar weten te krijgen om fatsoenlijke koekjes te produceren. Maar hoe? Ietwat hulpeloos keek Lynn naar de regel op het recept die haar opdroeg om de eieren te splitsen. Nog nooit had ze eieren gesplitst, laat staan iets gedaan dat lastiger was dan een roerei bakken. Toch zou het haar niet tegenhouden; ze was hier aan begonnen en zou dan ook haar best doen om het tot een zo goed mogelijk einde te brengen. Het zwartharige meisje liet haar handen naar de eierdoos gaan die ze gepakt had en haalde er de vier eieren uit die ze volgens het recept nodig had. Ondanks haar beperkte kook- en bakkennis leek het Lynn logisch om er op dit moment een kom bij te pakken, maar nadat ze haar blik even over de tafel had laten gaan, verscheen er een lichte frons op haar gezicht en liet ze de eieren voorzichtig op het houten tafelblad rusten.
Voor het eerst viel het Lynn pas echt op dat er geen kookgerei te vinden was tussen alle ingrediënten en op datzelfde moment stak een van haar medecursisten haar vinger op, waarna er gevraagd werd naar mengkommen. Onwillekeurig ging Lynns blik naar de witharige die de cursus leidde, vanuit principe een antwoord van haar verwachtend. Lichtelijk verbaasd merkte ze op hoe er een frons op het gezicht van het oudere meisje verscheen. Hm. Ergens had Lynn verwacht dat er door Sara gewoon op een bepaalde kast gewezen zou worden, waarna iedereen weer verder kon gaan met waar ze mee bezig waren geweest, maar zo makkelijk bleek het niet te liggen. "Momentje," klonk er. Hoorde Lynn daar nu een hint van stress? De frons op het gezicht van het zwartharige meisje werd enkele millimeters dieper, waardoor er lichte denkrimpels tussen haar wenkbrauwen verschenen. De hand die de eieren op de tafel had laten rusten verplaatste zich naar onder de kin van het meisje terwijl ze toekeek hoe de witharige de keukenkastjes die zich achter haar bevonden aan een onderzoek onderwierp. De vrouw die de vraag had gesteld had inmiddels haar hand weer laten zakken en samengevlochten met haar andere op het tafelblad gelegd. Ze fluisterde iets tegen de persoon die naast haar zat en keek daarna weer naar de leidster van de cursus, net als Lynn. Het meisje zag dat Sara zich weer omgedraaid had en vroeg om in de kasten onder het werkblad te kijken. Aan de opdracht gehoorzamend schoof Lynn haar stoel al zittend wat naar achteren zodat ze zich kon bukken. Met enkele protesterende piepjes van de scharnieren zwaaide het deurtje open en kreeg ze zicht op.. Niets. Nou ja, zo goed als niets; een rol keukenrol en een roestig oud doosje. In ieder geval niets wat ze nodig zouden hebben, kon Lynn constateren, en daarom deed ze het kastje weer dicht en kwam overeind. Enkele andere workshoppers vanaf nu officieel een woord waren ook al klaar met hun inspectie en schudden met hun hoofd om aan te geven dat zij ook niets gevonden hadden. Of Lynn moest al die jaren het verkeerde idee gehad hebben van bakken, of er klopte hier iets niet.