A Cookie from own Dough

Eigenlijk lette ze nooit op welke soort thee ze dronk, realiseerde Lynn zich. Als ze in het Pokécenter ontbeet, pakte ze gewoon het eerste zakje dat ze zag. "Eh," begon ze om zichzelf iets meer bedenktijd te geven. Een vaak voorkomende theesmaak zou het makkelijkst zijn. "Groene thee is prima, bedankt."

Dan kon ze nu vertrekken, toch? Lynn zette een stap in de richting van de uitgang, en precies op datzelfde moment klonk er een gil op. Verrast als ze was door het plotse geluid, kromp Lynn instinctief iets ineen voordat ze uit probeerde te vinden waar de schreeuw vandaan was gekomen. Een tweede uitroep volgde en Lynns ogen vergrootten iets. Het ging over Pan. De witharige was ook tot deze conclusie gekomen en begon zich in de richting van het geluid te bewegen. Lynn aarzelde niet lang en voegde zich bij haar, een frons op haar gelaat. "Hij is altijd heel rustig, waarschijnlijk is het niet ernstig," sprak ze tegen de witharige, al zei ze het misschien meer voor zichzelf. Het was de waarheid, maar die schreeuw had wel erg paniekerig geklonken..

De witharige was snel zonder te rennen. Het maakte het voor Lynn alleen maar duidelijker dat ze vlug moesten zijn, zodat de situatie niet uit de hand kon lopen. De zwartharige, die al een kleine achterstand had gehad op haar gezelschap, versnelde haar tempo tot een looppas en kon enkele momenten later met een bezorgde frons de kantine in kijken. Haar ogen vonden die van Pan het eerst; de Gengar hing enkele meters boven de grond, zijn onderlichaam nog in de muur achter hem. Een dreigend gesis was te horen en Pan hief sussend zijn poten. Iets van verwarring was in zijn blik te zien. Lynn zocht ondertussen naar de bron van het geluid en zag daardoor de Delcatty en Muk – een keuze die haar verraste – die een aanvalshouding aangenomen hadden. Lynn begreep niet wat hiertoe geleid had, maar ze wist wel dat ze iets moest doen. Haar hand ging al naar de Pokéball in haar zak, maar ze twijfelde. Een gevecht beginnen leek haar geen goed idee, maar als het niet anders kon..

Zoals Lynn dat half-om-half al verwacht had, probeerde de witharige de cursisten tot rust te manen. Hopend gebruik te kunnen maken van het feit dat de voornamelijk vrouwelijke toeschouwers nu niet op haar letten, zette Lynn enkele stappen in de richting van haar Pokémon. De Gengar keek niet angstig – daar was het wezen van nature te rustig of zelfs laks voor – maar ondanks dat de situatie nog niet al te dreigend was, leek Pan niet goed te weten wat hij ermee aan moest. In stilte gebaarde Lynn hem voorzichtig naar haar toe te komen, zodat ze hem in zijn Pokéball kon doen. Ze was zich ervan bewust dat Pan het niet verdiende, maar het zou de mensen die daar niet van overtuigd waren hopelijk kalmeren.

Of dat daadwerkelijk de uitkomst zou zijn, zou Lynn nooit te weten komen. Zodra Pan enkele centimeters naar beneden zweefde, begon de Delcatty dreigend te sissen. Gespannen hield Lynn voor enkele seconden haar adem in, totdat duidelijk werd dat de katachtige Pokémon niet zou aanvallen. Nog niet, in ieder geval. Het voorval kwam precies op het verkeerde moment, zo bleek, want er werd net gevraagd naar de onschuldigheid van de Gengar. "Uh.." Een slecht begin. Lynn zag enkele dames bezorgd fronsen. Ze liet haar ogen snel naar die van de witharige gaan. Van haar antwoord hing veel af en ze wist maar al te goed dat ze daarom zo eerlijk en geloofwaardig mogelijk over moest komen. Eén keer haalde ze zo onopvallend mogelijk diep adem. Goed, oké. De zwartharige schraapte haar keel en rechtte haar rug iets meer terwijl ze haar best deed te negeren dat ze in de volle aandacht stond. Haar blik was zo kalm en serieus mogelijk toen ze die van de vrouw waarvan de Delcatty leek te zijn kruiste. "Ik ben zijn Trainer, en ik sta ervoor in dat hij niemand iets aan zal doen," verzekerde ze de dame. Ze zweeg in afwachting van de reacties, hopend dat haar stem zo betrouwbaar had geklonken als ze wilde.

De seconden tikten door. Lynn keek naar de twee vrouwen, die duidelijk tegen haar verhaal in wilden gaan, maar dat niet konden zonder onredelijk te klinken. Uiteindelijk gaf een van de twee, aangemoedigd door Sara's ongeduldige toon, schoorvoetend toe.  De dame haalde een Pokéball tevoorschijn en liet haar Muk terugkeren. Lynn ademde opgelucht uit. Er volgden nog dreigende woorden over dat de vrouw een klacht in zou dienen als Pan alsnog iets deed, maar Lynn wist dat het zover nu niet meer zou komen. Niet met Pan als aanstichter, in ieder geval.

Omdat de Delcatty de Gengar nog steeds nauwlettend in de gaten hield en zich nog iets minder afstand tussen Pan en haarzelf moest bevinden om hem terug te kunnen keren, zette Lynn zich in beweging in plaats van de Gengar nog eens te vragen dit te doen. De bekende rode straal overbrugde de afstand die daarna nog resteerde en keerde Pan terug naar zijn Pokéball. Lynn stopte de capsule vlug in haar vestzak en voegde zich weer bij de witharige. Ze was nog net op tijd om te zien dat de Delcatty's Pokéball ook uit een handtas opgerakeld werd. Zachtjes, zodat haar mede-cursisten het niet gemakkelijk konden horen, richtte Lynn zich tot Sara. "Misschien is het beter als ik mijn koekjes ophaal en ga," sprak ze, haar blik op de witharige richtend. "Ik denk niet dat ik nu nog in vrede van mijn thee kan genieten." Daarnaast moest ze vandaag waarschijnlijk nog iets anders doen dan een bakcursus volgen; ze had een trainingsschema waaraan ze zich zo goed mogelijk probeerde te houden.

De witharige begreep het. Lynn glimlachte, iets van opluchting in haar blik te zien. Uitleggen waarom ze weg wilde gaan, zou alleen maar ongemakkelijk geweest zijn. "Dat kan ik wel," antwoordde ze, haar handen in haar zakken stekend en haar blik al bij de deur die haar naar haar koekjes zou leiden. Een opmerking van de witharige hield deed haar nog iets langer blijven waar ze was. Verrast richtte Lynn haar blik weer op haar gezelschap. "Het was niet jouw schuld," sprak ze met een glimlachje. Bovendien waren haar al ergere dingen overkomen dan gevechten over vanillesuiker en een staarwedstrijd onder spanning tussen Pokémon. Dit had ze wel aangekund.

Even keek Lynn om zich heen, de eetzaal met de van thee nippende dames een laatste keer in zich opnemend. "Dan.. Ga ik maar. Bedankt voor de hulp, Sara." En met die woorden vertrok ze. De ruimte waarin zij en haar mede-cursisten koekjes hadden gebakken, deed vreemd leeg aan. Na de deur van de kamer gesloten te hebben, greep Lynn een plastic zakje dat ze op de tafel zag liggen en liep naar de oven. Erop lettend dat ze zichzelf niet brandde, schepte ze haar lange vingers over in het ding. Oké, tijd om te gaan.

Haar pas was rustig terwijl ze naar de dichtstbijzijnde route liep, van plan om wat te trainen. Lynn was, desondanks dat deze route het minst ver weg zou zijn, al even onderweg, en ze begon honger te krijgen. Plots werd ze zich weer bewust van het zakje dat ze bij zich droeg. Ze wist nog niet eens of haar baksels geslaagd waren.. Ze haalde het voorwerp tevoorschijn en haalde er één van haar koekjes uit. Lynn nam een hap. Hm. "Niet slecht.."