A Cookie from own Dough

Voor zover Lynn de reacties van de groep kon peilen, leek niemand iets gevonden te hebben wat gebruikt kon worden. Het zwartharige meisje fronste. Vreemd, allemaal, al kon ze dat eigenlijk niet met zekerheid zeggen. Immers had ze nog nooit deelgenomen aan een cursus en kon ze de huidige situatie daarom niet echt met iets vergelijken. In ieder geval maakte de reactie van de witharige wel duidelijk dat dit niet hoorde. Toen er namelijk bleek dat er geen kookgerei aanwezig was, besloot de leidster van de workshop om de benodigdheden in de rest van het gebouw te gaan zoeken. Nog steeds met een lichte frons op haar gelaat keek Lynn vanaf haar plekje hoe Sara de ruimte verliet en het geluid van klikkende hakken met haar meenam. Ze was benieuwd wat er vandaag nog meer mis zou gaan of anders zou lopen dan dat ze gedacht had.

Toen Sara de ruimte verlaten had, daalde er voor een moment een zware stilte over de ruimte neer. Vrouwen van verschillende leeftijden keken vragend om zich heen, niet zeker van wat ze nu konden doen naast wachten. Enkelen schoven wat heen en weer op hun stoelen, plukten wat aan hun kleding of haar of organiseerden hun ingrediënten. Plots, alsof iemand een teken had gegeven, begonnen de vrouwen te praten. Lynn zag toe de mensen alsof het afgesproken was hun hoofden naar elkaar draaiden en begonnen te kletsen. Of discussiëren, het zwartharige meisje wist niet goed welke term meer van toepassing was. Hier en daar klonk een mopperend geluid op, maar op zich viel de hoeveelheid kritiek nog best mee. Vanaf haar afgezonderde plekje observeerde Lynn haar mede-cursisten, maar mengde zich niet in het gekakel. Praten met mensen die ouder waren dan zijzelf kon ze wel, dat was wel gebleken tijden haar gesprekken met een hoop oudere Trainers, maar om zich nu vol overgave in een gesprek te storten met wildvreemden die zeker een jaar of tien ouder waren.. Dat was niets voor haar. En daarom draaide Lynn wat op haar stoel, keek nog een keer na of ze werkelijk al haar ingrediënten had en wierp af en toe een steelse blik op de klok terwijl ze zich afvroeg hoe het de witharige verging.

Toen de workshop-leidster terugkwam met een blik in haar ogen die boekdelen sprak, was er een kwartier verstreken. Het kookgerei was niet te vinden, en dat was zeker niet zo gepland geweest. De gesprekken vielen langzaamaan stil, en op één of twee nukkig kijkende mensen na ving Sara iedereens aandacht weer. Lynn luisterde naar wat de witharige zei en keek vervolgens met groeiende verbazing naar hoe het oudere meisje het voor elkaar kreeg om haar deeg te mengen zonder kookgerei. Het was misschien wat rommeliger dan met een mengkom, maar ze kreeg het wel voor elkaar. “Oké, en nu jullie!” Uuuh. Lynn liet haar blik naar het werkblad voor haar gaan, met daarop de ingrediënten. Ze had zo'n idee dat ze dit niet goed zou kunnen. Maar goed, ze moest het maar proberen, anders kon ze net zo goed nu opstappen. Eerst maar eens haar suiker en bloem laten afwegen. Het zwartharige meisje voegde zich achter aan de rij die bij de witharige ontstaan was en wachtte geduldig haar beurt af.

Met haar ogen iets meer gesloten dan normaal in een uitdrukking van verveling, keek Lynn naar het achterhoofd van de vrouw die voor haar stond. Iets anders was er niet echt te zien, namelijk. Met haar handen in de zakken van haar vest gestoken, boog Lynn onopvallend opzij zodat ze kon zien hoeveel dames er voor haar stonden. Ze telde er vijf, de witharige waarvoor iedereen in de rij stond niet meegeteld. De zwartharige ging weer rechtop staan en liet haar gedachten wat afdwalen. Af en toe kon ze enkele schuifelpasjes naar voren doen als iemand geholpen was, maar verder gebeurde er niet bijster veel. De vrouwen die geholpen waren of al iets konden doen met het standaard gewicht dat in een verpakking zat waren aan de slag gegaan en er hing een waas van opstuivend meel in de kamer, vervuld van de stemmen van de dames die kwetterden onder het kneden en eieren breken.

Op een gegeven moment, Lynn had in totaal drie schuifelstapjes naar voren gezet, kwam er een verbaasd geluid uit de vrouw die voor haar stond. Het volgende moment stond de witharige voor haar en kreeg Lynn geld aangeboden. Ho, wat? Haar blik verhelderde weer en ze richtte haar aandacht op wat de witharige zei. Dat moest ook wel, want ze sprak snel en op fluistertoon, alsof de woorden alleen voor haar bedoeld waren. Dat was ook zo, besefte de zwartharige toen wat er aan haar gevraagd werd ook echt tot haar doordrong. Snel ging Lynns blik even naar de omstanders, die net echt leken te luisteren maar wel door begonnen te krijgen dat er iets gebeurde. Heel even dacht Lynn na, waarbij haar ogen even naar haar eigen plekje en de ingrediënten schoten die ze moest gaan mengen. Ach, waarom ook niet. Ze had niets te verliezen. Zo onopvallend mogelijk nam ze het geld over en stopte het in een van de vele binnenzakken van haar vest, waarna ze knikte. "Ik zal 't regelen," mompelde ze. Op dat moment draaide de vrouw waarachter Lynn in de rij had gestaan zich echter om, denkend dat ze haar ingrediënten misschien nu wel zou kunnen laten afwegen zonder op de persoon voor haar in de rij te moeten wachten. Om zo min mogelijk aandacht te trekken, zoals de fluistertoon waarop de witharige had gesproken haar duidelijk had gemaakt om te doen, liep Lynn naar haar plaats en ging zitten. Misschien kon ze beter een Pokémon sturen, die zou sneller zijn dan zij en Lynn had geen zin om nog een keer aangestaard te worden, dit keer omdat ze plots vertrok in het midden van de workshop.
Even dacht ze er nog over na, maar uiteindelijk haalde het meisje onder de tafel de Pokéball van Pan tevoorschijn en liet hem verschijnen. Voor enkele milliseconden verlichtte een rood licht haar van onderen, waarna de Gengar, half in de grond en in de schaduw van de tafel, ontspannen maar vragend naar haar opkeek. Meteen voelde Lynn de temperatuur in de ruimte wat dalen; ze moest opschieten voordat haar mede-cursisten het ook opmerkten. Zo onopvallend mogelijk haalde Lynn het geld tevoorschijn en stopte dat de Pokémon toe. "Goed," begon Lynn, haar ogen op het recept richtend alsof ze hardop de ingrediënten las. "Kan je kookgerei voor haar—" ze knikte even in de richting van de witharige, "— halen?" De rode ogen van de Gengar gingen een moment naar de jongedame, waarna het wezen luchtig knikte. Een glimlach schoot even over het gelaat van de zwartharige. "Heel erg bedankt, Pan. Vergeet zeker een paar kommen en gardes niet, kijk verder maar wat je kan kopen van het geld dat je overhoudt." Weer knikte de Pokémon, waarna hij na plagend gesalueerd te hebben zich achterover de grond in liet vallen. Even was er een stapeltje geld in de ruimte te vinden dat zich, omgeven door iets paars dat het vast leek te hebben, onopvallend tussen de voeten van de mensen manoeuvreerde en door de kier onder de deur verdween. Lynns ogen zochten die van de witharige, waarna ze kort knikte. Over een tijdje zouden ze kookgerei hebben, en dan, weer een tijdje later, zou haar honger gestild kunnen worden.

Nu was het wachten. Hoewel ze er vertrouwen in had dat Pan terug zou komen met de spullen die ze nodig hadden, wist Lynn niet zo zeker wanneer dat zou zijn. Vooral omdat ze niet wist waar in Coumarine de winkels zaten om kookgerei te halen en ze daarom niet kon inschatten hoe lang de Gengar over het reizen zou doen, maar ergens ook omdat de Pokémon alles vaak in zijn eigen tempo deed. Sloom was hij niet, het was meer dat Pan rustig aan deed als hij ergens niet de nood van inzag. Toch had Lynn goede hoop. Ze kende de Gengar nu al lang genoeg om zijn personaliteit en lichaamstaal te begrijpen, en had uit de afscheidsgroet van de Pokémon op kunnen maken dat hij zijn taak – tot op zekere hoogte, in ieder geval – serieus nam.
Om de tijd te doden, besloot Lynn het recept een keer helemaal door te lezen. Toen ze daarmee klaar was en een blik op de klok wierp, bleken er maar een paar minuten voorbij te zijn gegaan. Zoekend keek de zwartharige om zich heen, op de uitkijk naar iets anders om te doen. Ze wilde wel iets om handen hebben, anders viel het nogal op dat zij – naast de mede-cursisten die hun ingrediënten al af hadden laten wegen – de enige was die niet in de rij voor de witharige stond, en dat terwijl ze duidelijk geen precieze hoeveelheden bij haar op tafel had staan. Uiteindelijk was het enige wat ze vond om te doen haar benodigdheden opnieuw rangschikken, maar ook dat duurde niet al te lang. Nog een blik op de klok dan maar? Haast meteen gingen haar ogen naar het uurwerk, dat aangaf dat er maar een magere negen minuten voorbij waren gegaan. Toen ze iemands blik voelde prikken, zocht Lynn de persoon die naar haar keek en vond die al snel. Het was de witharige, en ze zag er niet al te kalm uit. Nog heel even, probeerde Lynn met haar blik terug te sturen. Ze hoopte maar dat ze gelijk had.

Een klop op de deur deed haar wegkijken van de secondewijzer, waar haar blik onwillekeurig weer naar teruggegaan was. Was dat.. ? Snel stond de zwartharige op, glipte voorzichtig tussen de mensen door en liep door naar de deur. Met haar hand op de deurklink schoot de gedachte dat ze, als ze de deur opendeed, misschien niet zou vinden wat ze verwachtte en mensen haar raar zouden aankijken door haar hoofd, maar die verdrong ze. Ze zwaaide de deur open. Haar blik gleed naar beneden, naar de grond. Daar, netjes bij elkaar, stonden een stuk of vier plastic tassen. Lynn boog zich iets naar voren om de inhoud te kunnen zien en ving een glimp op van iets wat een gardes leken te zijn. Opgelucht dat ze de deur niet open had gedaan voor ongenode gasten, maar juist voor datgene wat ze nodig hadden, draaide de zwartharige zich om. "We hebben een bezorging," sprak ze met een lichte glimlach, haar stem ietsjes harder om boven het geroezemoes in de ruimte uit te komen.

Vanuit een schaduw in de gang keek een paar rode ogen naar hoe een zwartharig meisje over haar armen wreef en speurend om zich heen keek. Pan, degene waarbij de rode ogen hoorden, grinnikte even. Het leek erop dat zijn Trainer hem niet kon vinden, wat hem ergens wel plezierde. Niet dat hij niet wilde dat ze hem zag, het was meer dat het scenario hem deed denken aan het moment dat hij geëvolueerd was en hij daarom geen zin had om iets te veranderen. Toentertijd had hij zich ook in het donker verstopt, maar had Lynn hem meteen gevonden. Dat dit nu niet gebeurde, bewees dat hij toch nog wat opgestoken had van al die trainingen, niet?
Nog een tijdje bleef de Gengar zijn Trainer in stilte observeren, er nog steeds niets voor voelend om te bewegen of aan te geven waar hij was. Hierdoor zag hij hoe het meisje zich voor een tweede keer omdraaide om vervolgens haast meteen weer de gang in te kijken. "Bedankt, Pan," werd er haastig gefluisterd voordat er een witharige dame in de deuropening verscheen en keurend naar de tassen keek. Een tevreden grijns verspreidde zich over het gezicht van de Ghost-type toen Lynn een dankbare blik toegeworpen kreeg. Missie geslaagd. Ook al wist hij dat niemand het waarschijnlijk zou zien, toch zwaaide Pan even voordat hij zich verder de vloer in liet zakken en vrolijk neuriënd op weg naar de ingang van het gebouw ging om daar post te vatten. Lynn en hij zouden elkaar daar wel weer treffen.

De Gengar was nergens te bekennen. Met een lichte frons tuurde Lynn voor de zoveelste keer naar alle schaduwen die ze zag, maar ze kon geen enkele rode glimp ontdekken. Toch was ze ervan overtuigd dat Pan zich ergens in de gang moest bevinden, dat voelde ze gewoon. Niet alleen aan dat het koud was, ze had ook het gevoel dat ze.. Bestudeerd werd. Lichtjes schudde het zwartharige meisje met haar hoofd. Aan de ene kant begrepen zij en Pan elkaar prima, maar aan de andere kant was de Gengar op sommige vlakken nog steeds niet te doorgronden voor haar. Een glimlachje verscheen op Lynns gezicht toen ze zich bedacht dat dat misschien juist was wat haar zo trok in het wezen, want op een bepaalde manier maakte dat hem net zoals zij; open, maar niet zonder dingen die ze liever voor zichzelf hield.
Het geluid van naderende voetstappen haalde haar uit haar gedachten. Snel wierp Lynn een blik over haar schouder en zag dat de leidster van de cursus op haar af kwam. De zwartharige begreep dat ze nu geen tijd meer had om Pan te zoeken, want als Sara eraan kwam, waren er vast ook andere cursisten die een kijkje wilden nemen. Een snel gefluisterd bedankje moest maar volstaan, want de witharige stond al bijna naast haar om de inhoud van de tassen te keuren. De dankbare blik, die gepaard ging met een bepaalde terugkerende warmte, beantwoordde Lynn met een vriendelijk glimlachje. Toen haar subtiel duidelijk werd gemaakt dat ze iets toe moest voegen aan wat er gezegd werd, knikte ze even en sprak: "Ze zullen het wel te druk hebben gehad om de tijd goed op te schrijven; ze zijn nu ook zonder een woord te zeggen vertrokken." Zo, dan was er ook weer een verklaring voor het ontbreken van bezorgers en hun papieren die getekend moesten worden.
Om ervoor de zorgen dat haar mede-cursisten zouden doen wat er gevraagd werd, gaf Lynn ze maar een zetje in de rug door één van de tassen te pakken en met het ding de ruimte in te stappen. Onder het horen van het geschuif van de stoelen van mensen die haar voorbeeld volgden, zette ze de goedgevulde tas op een gedeelte van de tafel dat nog niet met een laagje bloem overdekt was. Al snel stonden alle vier de plastic dingen op het houten tafelblad en had Sara iedereen doen stoppen met werken of kletsen. Oké, als het goed was, was alles wat ze nodig hadden nu present. Wat nu? Afwachtend richtte ook Lynn haar blik op de witharige, die haar vroeg of ze wilde helpen met uitdelen. "Natuurlijk," antwoordde het meisje rustig, een stapje naar de tassen zettend. Verder niet echt wetend wat ze moest doen, wachtte ze maar tot de cursusleidster zou beginnen, zodat ze haar als voorbeeld kon nemen.

Verder nog iets toevoegen deed Lynn niet, behalve dat ze nog even een kort knikje gaf op de woorden van de witharige. Uit ervaring wist ze dat een leugen moeilijker in leven te houden was als je er alsmaar meer aan toevoegde of ver van de waarheid afweek. Wat ze nu neergezet hadden moest naar haar inschattingen genoeg zijn om de aan verklaring die de dames verwachtten te voldoen.

De leidster van de cursus richtte zich op één van de tassen en begon de voorwerpen die zich daarin bevonden bij de cursisten neer te leggen of, afhankelijk van welke soort kookgerei het was, over de tafel te verspreiden. Lynn boog zich over de tas die het dichtste bij haar stond nu ze wist wat er van haar verwacht werd, en liet haar blik vallen op de gardes die ze eerder al gezien had. Met zoveel mogelijk gardes in haar ene hand liep ze een rondje om de tafel, haar vrije hand gebruikend om de ijzeren dingen in de buurt van de mengkommen te leggen. Ze maakte nog een rondje zodat iedereen een garde tot zijn beschikking had. Het volgende wat ze in de tas aantrof, was een bruinig, ietwat doorschijnend papier. Met een lichte frons die haar donkere wenkbrauwen meer bij elkaar bracht, haalde Lynn de rol tevoorschijn. Voor een moment had de zwartharige geen idee wat ze met het voorwerp aan moest, totdat haar blik bij toeval op de oven viel. Ze had bakpapier in haar handen, begreep ze. Met alle rollen die ze in de tas had kunnen vinden in haar handen, stapte Lynn op het aanrecht af, waar ze het bruine papier op deponeerde. Op de bodem van de tas vond ze enkele metalen doosjes die, na nader onderzoek, vormpjes bleken te bevatten. Een kleine grijns verscheen op Lynns gelaat toen ze erachter kwam dat in ieder geval in het doosje dat zij gepakt had alleen maar Gastly-vormpjes zaten; een knipoog van Pan. De dingen zette Lynn maar in het midden van de tafel neer, waar eerst alle ingrediënten gestaan hadden. De nu lege plastic zak vond tijdelijk een plaats op de grond, waarna Lynn zich op de volgende tas richtte terwijl Sara een nieuwe instructie gaf. De spuitzakken die ze oprakelde legde de zwartharige stilletjes bij de vormpjes, omdat het haar niet leek dat beide voorwerpen binnenkort al gebruikt moesten worden. Inclusief de tas waaraan ze nu bezig was, hadden ze nog twee tassen te gaan, zag Lynn. Daarna zou alles weer normaal kunnen lopen, hoopte ze. Met haar slaperigheid wist ze namelijk niet of ze veel meer gekkigheid kon hebben.

Door wat ze aan instructies opving tijdens het over de tafel verspreiden van verschillende gereedschappen en andere benodigdheden, kon Lynn concluderen dat ze blij was nog niet begonnen te zijn aan het kneden van haar ingrediënten. Ze wist zeker dat het gestuntel met het overhevelen van het ei bij haar faliekant mis zou gaan, en anders het verplaatsen van de bloem wel. Dat het ook betekende dat ze nogal achterliep, deerde haar niet echt. Misschien was dat zelfs wel beter, bedacht Lynn zich, omdat ze nu eerst kon kijken hoe je alles op de makkelijkste manier kon doen terwijl ze rondliep.

Dat was dan ook wat ze deed: onder het verspreiden van het laatste kookgerei zag het zwartharige meisje met een zo neutraal mogelijke gezichtsuitdrukking aan hoe haar medecursisten hun eieren en bloem succesvol op de grond of in de schaal lieten belanden. Met het begin van een idee hoe ze dit moest gaan doen, keerde Lynn terug bij de verzameling lege plastic tassen, die ze in elkaar stopte en wat meer onder de tafel schoof alvorens naar haar eigen plekje terug te keren. De mouwen van haar zwarte vest stroopte ze op, waarna ze haar eieren en een mengkom naar zich toe schoof. Goed, en dan nu het bakken..

Terwijl haar ogen voor de zoveelste keer over de eerste regel van het recept gingen, duwde Lynn zonder er echt bij na te denken een weerbarstige pluk haar terug achter haar oor. Voor het gemak had ze al aan het begin van de cursus haar haren in een niet al te nette staart gedaan, maar toch waren er een paar lokken die het daar niet eens mee leken te zijn en terug in haar blikveld gleden. Het ei dat ze uit het kartonnen doosje gehaald had, kwam met een net te zachte tik tegen de rand van de schaal aan om hem goed te laten breken. Lynn fronste en probeerde het nog een keer, het ei deze keer iets te hard tegen de schaal aan tikkend waardoor de inhoud ervan eruit dreigde te druipen. Snel draaide het meisje het ei om zodat de scheur aan de bovenkant zat. Gelukkig bleef het eigeel en -wit in de schaal zitten, anders had ze nu al een probleem gehad. Na nog een tijdje met haar wenkbrauwen naar beneden getrokken naar het recept getuurd te hebben, begon Lynn vertwijfeld aan het splitsen van het ei. Door een paar keer het eigeel heen en weer te scheppen tussen de twee eierschaalstukken, wist ze er uiteindelijk voor te zorgen dat het meeste eiwit in de eierschalen gebleven was, terwijl het eigeel zich op de bodem van de mengkom bevond. Het eiwit, inclusief provisorische houder, werd terug in het eierdoosje geplaatst, waarna Lynn aan de slag ging met de overige drie eieren, die wat sneller volgden.
Op het moment dat Lynn op het punt stond om het eigeel met een handvol andere ingrediënten te mixen, klonk er een stem naast haar op. Het zwartharige meisje, dat haar garde al in de mengkom had gestoken om te beginnen met kloppen, stopte haar bewegingen en keek ietwat vragend op. Haar blik viel op de witharige, die met haar handen op haar rug en haar ogen op Lynns bezigheden gericht naast het jongere meisje stond. "Tot nu toe wel," glimlachte ze, waarna ze peinzend een snelle blik op de klok wierp. "Hoeveel tijd hebben we nog?" Even richtte de zwartharige zich weer op het bakken; ze bewoog haar pols in losse bewegingen, zoals ze het de koks die ze gekend had altijd had zien doen, om alle ingrediënten in de kom te laten mixen. Omdat ze niet echt in haar eigen kookkunsten vertrouwde en het idee had dat ze, als ze nu haar blik van de kom af zou halen, alles in de soep zou laten lopen, vroeg Lynn vervolgens zonder haar blik van haar werk af te wenden: "Hoe gaat het bij jou?" Daarmee doelde ze echter niet zozeer op de koekjes van de witharige – Lynn was ervan overtuigd dat iemand die een cursus koekjes bakken gaf daar geen problemen mee zou hebben –, maar meer op hoe de cursus tot nu toe verliep en of de witharige het nog volhield. De zwartharige kon zich best helder voorstellen hoe het moest zijn als alles misging terwijl er veel van je verwacht werd, en het leek haar bepaald geen pretje. Of de opmerking goed zou vallen of niet was maar de vraag, maar Lynn had gevoel gehad dat het toch maar beter was om ernaar te vragen.

Gelukkig mixten alle ingrediënten zoals ze dat hoorden te doen en ging het niet schuimen of schiften of iets anders dat volgens Lynn zou betekenen dat het fout ging. Het mengsel had echter nog niet de kleur die in het recept beschreven werd, en daarom bleef de zwartharige doorkloppen terwijl ze naar het antwoord op haar eerste vraag luisterde. Een fronsje verscheen op haar gezicht toen duidelijk werd dat de cursus al bijna afgelopen hoorde te zijn terwijl ze nog niet eens een fatsoenlijk beslag in elkaar gedraaid had. Echter kon het volgens de witharige ook zo zijn dat ze langer de tijd hadden, mits de ruimte niet voor andere mensen geboekt was. "Dat hoop ik dan ook, anders zou het wel een verspilling van de ingrediënten zijn." De tijd waarin Lynn had moeten overleven met maar weinig voedsel tot haar beschikking, had haar nogal zuinig gemaakt. Het weggooien van goed, niet-rottend eten was daardoor iets geworden waar Lynn slecht tegen kon.

Na een tijdje begon het erop te lijken dat ze klaar was met de eerste stap die in het lange-vingerrecept beschreven stond. Nog vijf stappen te gaan. Lynn hm-de even begrijpend toen de leidster van de cursus zei haar koekjes waarschijnlijk niet af te krijgen, maar wendde haar blik nog steeds niet van haar bezigheden af. Dat deed ze echter wel even toen er meer gezegd werd dan Lynn in zich op kon nemen als ze tegelijkertijd met iets anders bezig was. Haar blik had iets ernstigs toen ze zich op haar stoel omdraaide zodat ze degene waarmee ze in een gesprek verwikkeld was wat beter aan kon kijken. Ze wilde eigenlijk iets zeggen, maar knikte in plaats daarvan alleen even toen ze merkte dat er nog meer woorden kwamen. Dat de witharige op sommige momenten wat in paniek had geleken kon Lynn niet ontkennen, maar dat de hele cursus in een ramp begon uit te draaien, was om de één of andere reden nog niet echt tot de zwartharige doorgedrongen. Het complimentje waardeerde ze, wat ze met een glimlachje duidelijk probeerde te maken, maar ze wilde nog wel even terugkomen op de eerdere woorden van de witharige. "In ieder geval heb je het gedaan. Het gaat dan misschien niet helemaal goed, maar je hebt nog niet opgegeven." Omdat ze het idee kreeg dat ze te lang niets deed, draaide Lynn zich weer naar haar werkblad en trok een tweede kom naar zich toe, waarin ze het eiwit deed en dat begon te kloppen, nog even een bemoedigende blik over haar schouder werpend. "Dat is al heel wat waard."