Passing the Time

Gewapend met haar Holo Caster, opende Jordan de deur naar het enige gebouw op dit verdomde eiland dat haar een gratis connectie met het internet aanbood. Het geroezemoes van een volgepakte pub kwam haar tegemoet. Ze had een korte uitstap naar Dewford willen maken om van haar vrije ochtend te genieten, maar inmiddels werd het tijd om naar haar werk te vertrekken en de boot die haar daar naartoe zou moeten brengen, was vertraagd. Ugh. Zonder echt te letten op bij wie ze terecht kwam, liet Jordan zich in één van de grote, leren fauteuils vallen die rond een lage tafel stonden. Ze trok haar voeten op de zitting van de stoel en dook in het scherm van haar Holo Caster, waarop ze de zoekmachine in haar browser opende en iets intypte. Terwijl het apparaatje de vaartijden van boten van en naar Dewford Town laadde, richtte Jordan haar blik kort op degene bij wie ze neergeploft was, om hem een klein knikje te geven ter begroeting. Als het aan haar lag, bleef het contact hierbij. Ze had op het moment weinig behoefte aan sociaal contact.

Pas nadat ze de persoon toegeknikt had, besefte Jordan zich dat de persoon sliep, net als zijn Pokémon. Oh, oké. Geen kans op sociaal contact, dus. Cool. Ze liet zich achterover vallen in haar eigen met leer beklede zitplaats, waardoor ze nu half liggend in de stoel opgekruld was. Niemand in de pub leek er problemen mee te hebben dat ze met haar niet al te schone schoenen op de zitting van het ding zat, wat maar beter was ook. Jordan was niet bepaald goed met klachten als ze al geïrriteerd was.

Met beide handen om haar Holo Caster gevouwen, las ze de informatie die het apparaatje inmiddels geladen had. Volgens de site zou binnenkort een boot naar Dewford aankomen, maar liet een boot die haar hier weg zou halen nog een tijd op zich wachten. Ugh. Vermoeid haalde Jordan een hand door haar warrige haar. Ze zou hier langer vastzitten dan ze wilde.

Iemand keek haar aan, dat voelde ze. Er stond een frons op haar gezicht toen Jordan naar de persoon naast haar keek, van wie ze verwachtte dat het was, maar zag dat deze nog steeds sliep. Oh. Haar donkere blik gleed verder en ontmoette die van een man. Ze trok een wenkbrauw op. "Wat?" Het kwam er niet bepaald aardig uit, maar het was dan ook niet Jordans bedoeling om vriendelijk te zijn. Ze was hier niet om aangestaard te worden door vreemden. Die man kon vast ook wel naar iets anders kijken. In plaats van antwoord te geven, trok de man zijn neus op en liep verder. Ah-hah. Nog even keek Jordan hem na, voordat ze haar aandacht weer op haar Holo Caster richtte. Vreemd.

Ze stond op het punt om op het apparaatje het berichtencentrum te openen om haar baas te melden dat ze mogelijk later kwam, toen een stem naast haar opklonk. Jordans ogen ontmoetten die van een vrouw met een gezellig gezicht dat een dienblad vol lege glazen geoefend op één hand balanceerde. "Kan ik die meenemen?" Er werd gewezen naar een leeg glas dat voor de slaper – die, zag Jordan nu, zich in zijn slaap omgedraaid had – stond. Waarom werd dit aan haar gevraagd? Het was duidelijk te zien dat de jongen zelf geen antwoord zou gaan geven, maar leek het dan zoveel alsof ze zijn gezelschap was? De vraag interesseerde Jordan niet genoeg om haar lang af te leiden. "Uh, sure," antwoordde ze dan ook, waarop de vrouw zich met een glimlach naar voren boog om het glas te pakken.

Jordan had haar blik al afgewend van de serveerster zodra deze in beweging kwam. Toen deze overdreven haar keel schraapte, echter, keek Jordan weer op van haar Holo Caster om de vrouw opnieuw aan te kunnen kijken. Haar gezicht was een stuk minder gezellig nu er een verontwaardigde frons op stond, merkte ze op. Bovendien keek ze alsof ze haar ervan wilde beschuldigen iets gedaan te hebben. Dat klopte niet. Jordan hief haar wenkbrauwen, daarmee vragend om een verklaring. "Dit zal vergoed moeten worden," sprak de vrouw, met haar vrije hand wijzend naar een kussen met een groene smeer erover en de pokémon met dezelfde kleur staart, die erbij stond. Nu fronste ook Jordan. Hier had ze niets mee te maken, ze verdiende het niet om er dan wel van beschuldigd te worden. "Daarvoor moet u bij hem zijn," reageerde ze op even toon, een knikje in de richting van de slapende persoon naast haar gevend. Ze nam aan dat het wezen bij hem hoorde, in ieder geval.

Ondanks het geroezemoes om hen heen, was het ongeduldige getik van de voet van de serveerster goed te horen. Jordan negeerde het en hield stuurs haar blik op het scherm in haar hand gericht. Toen daar een grote groene verfspat op terechtkwam, echter, begon ze zo langzamerhand genoeg te krijgen van dit alles. Dat de serveerster op dat moment, na geschokt naar adem gehapt te hebben, aan een tirade over "een grote ravage" en "haast heiligschennis" begon, hielp niet. Ze had het ook nog steeds tegen haar, ook al was het meer dan duidelijk dat zij niet degene was die groene verf produceerde en het op meubelstukken smeerde. Ugh. Voor enkele seconden sloot Jordan haar ogen, en daarna kwam ze in beweging.

Een luid, schriel geluid overstemde de preek van de serveerster een moment en deed haar verstommen. Jordan had haar stoel ruw een kwartslag gedraaid en stond nu op. Ze was een stuk groter dan de vrouw, merkte ze nu deze verontwaardigd naar haar opkeek. Het kwam haar goed uit. "Ik maak hem wakker en dan pas kan u komen klagen," sprak Jordan langzaam. "Die pokémon kan hier weinig aan doen, en ik al helemaal niet." Het gezicht tegenover – en iets onder – dat van haar werd langzaam roder. Mentaal bereidde Jordan zich voor op een vervolg van de tirade, maar die zou niet komen; op het moment dat de serveerster haar mond weer wilde openen, werd ze op haar schouder getikt door een klant. Het was de man van eerder, en hij wilde nu al een kwartier een bestelling plaatsen. Met een laatste, boze blik en de eveneens boze belofte dat ze terug zou komen, liet de vrouw haar dan eindelijk met rust. Voor nu. Jordan zuchtte en haalde vermoeid een hand over haar gezicht. Een groene veeg bleef op haar handpalm achter. Ah. Het was haar nog niet opgevallen dat er ook verfspatten op haar gezicht waren gekomen. Ze overwoog om naar de Wc's te gaan om het nu uitgesmeerde groen weg te wassen, maar Jordan besloot dat het de moeite niet waard was. Met een plof nam ze weer plaats in haar fauteuil. Bovendien, bedacht ze zich – een zweem van een glimlach rond haar lippen – had ze nu warpaint voor de aankomende woordenstrijd, want ze had zo het vermoeden dat ze daar niet buiten gelaten zou worden.

Oh hey, hij werd wakker. In stilte had Jordan naar de tranen van het verfwezen – ze had haar best gedaan om vriendelijk en geruststellend te kijken, maar die emoties waren niet haar sterkste punten – en de interactie met diens eigenaar gekeken. Het van het hoofd vallen van de met bloemen overdekte hoed had meer effect op de jongen dan alle heisa van het afgelopen kwartier, zo bleek. Ergens was Jordan onder de indruk, ergens geïrriteerd.

De jongeman zag eruit alsof hij zo weer in slaap zou kunnen vallen. Omdat Jordan dit alles het liefste zo snel mogelijk achter de rug had en ze nu wist hoe ze hem wakkerder kon maken, reikte ze naar de hoed die nu niet langer op de grond lag. Voor het gezicht van de jongen wapperde ze het ding op en neer, totdat hij haar wakker genoeg leek om aanspreekbaar te zijn. Het accessoire bevond zich weer op de tafel toen Jordan sprak: "Goeiemorgen."

De ergens eigenaardige uitspraak van de jongeman bracht weinig reactie bij Jordan teweeg. Ze trok hoogstens haar wenkbrauwen enkele millimeters omhoog. "Je hebt niet door de hele dag geslapen, als je dat bedoelt," antwoordde ze. Een beweging trok haar aandacht. Meteen werden Jordans gelaatstrekken harder. Hier kwam het. "Maar dat was wel beter voor je geweest," voegde ze – zachter dan eerst – aan haar eerdere woorden toe voordat ze haar ogen op de nieuwkomer richtte. De serveerster was terug.

Meteen liet de vrouw weten hoe ze in de situatie stond; haar opmerking was al net niet vriendelijk genoeg om te maskeren dat ze niet blij was met de gang van zaken en haar blik bevestigde dit alleen maar. Wel waren de woorden tot haar gezelschap gericht, wat Jordan de hoop gaf dat ze er zich toch niet mee zou hoeven bemoeien. Een snelle blik op de jongen liet deze hoop echter vrijwel meteen oplossen. Hij zag er verloren en erg verward uit. Ze zou nu op kunnen staan en weg kunnen lopen, bedacht Jordan zich, dan zou ze van alle problemen af zijn. Ze had geen enkele verplichting tegenover de jongen om hem te helpen. En toch kon ze het niet over haar hart verkrijgen. Ugh. "Dan kunnen we dit nu op een beschaafde manier oplossen, toch?" Iets in haar toon was scherp, zij het niet scherp genoeg om erg op te vallen. Ze was hier klaar mee, maar er ook klaar voor. Dit soort situaties had ze al eerder doorstaan.

Om de dingen nog 'ugh'-waardiger te maken, kwam er op dat moment een pokémon binnengewaaid. Uitgerekend boven haar hoofd en dat van de jongen bleef het wezen plots hangen waar het was, alsof hij al lange tijd naar hen op zoek was geweest en nu eindelijk zijn bestemming had bereikt. De pokémon hield een maretak vast en keek afwachtend op hen neer. Oh nee. Nee, dit ging niet gebeuren. Hier had ze geen tijd voor, maar bovenal op het moment geen zin in.