Where are we + Ragya Airon

Ragya kreunde lichtelijk toen ze weer bij bewustzijn kwam. Naja, ze ging er vanuit dat ze niet bij bewustzijn was geweest voordat ze wakker werd, aangezien ze het betwijfelde dat ze zo vast had geslapen dat ze hier terecht was komen. Ze ging er immers al vanuit dat ze niet ergens in een bed of pand lag, aangezien de ondergrond vreemd aanvoelde en de zon hard op haar lichaam scheen. De roodharige probeerde voorzichtig haar ogen te openen maar werd meteen gedwongen ze weer dicht te doen dankzij het felle zonlicht. Urgh, rot ogen. Op de tast probeerde ze zich om te draaiden en greep met haar hand in iets wat blijkbaar zand was. Eenmaal zichzelf omhoog geduwd en op haar knieën opende ze haar ogen weer en keek naar een kuil van zand waar ze net in gelegen had. Over zand gesproken, zoals zand zo goed kon zat het in iedere plooi van haar kleding. Met nog een klagelijk geluid duwde ze zichzelf omhoog en klopte haar kleren af.

“Aldrei?” Sprak ze automatisch, aangezien de Ninetales nooit ver van haar te vinden was. Toen ze geen reactie kreeg drong er pas een kleine paniek tot haar door en begon ze rond te kijken. Achter haar was de zee en voor haar doemde een tropisch bos op, links en rechts was er voornamelijk zand te vinden. Het leek wel zo’n slechtte survival film. Ze ging dus maar ook uit van dit principe dat ze aangespoeld was, iets wat haar alleen maar meer zorgen baarde. Als ze door het water was gekomen zou dit niet goed zijn voor haar partner. Aldrei was doodsbang voor water.. Ze veegde haar haren uit haar gezicht en kwam nu in beweging. Al snel zag ze een hoopje wat verder weg liggen en ontdekte dat dit haar rugzak was. Ook dit klopte ze af en keek of er nog alles in zat. Verassend genoeg bleek de rugzak redelijk waterdicht te zijn geweest en was alles nog fatsoenlijk droog op de randjes bij de rist na. Ze controleerde nu ook haar riem en tot haar opluchting was ze ook geen pokébal verloren. Nu alleen die Ninetales nog vinden en ze was tevreden.

Ze moest een paar minuutjes verder lopen tot ze de gouden pels zag opdoemen. De vos hief zich op dat moment net overeind en keek opgelucht uit haar amberen ogen toen ze Ragya herkende. De roodharige liep op haar pokémon af en verhielp haar van het zand. “Weet jij waar we zijn?” Misschien dat de Ninetales wat meer had meegekregen van heel dit gebeuren. Maar toen het dier hierna haar kop schudde en enkel even star naar het water keek was het duidelijk dat deze ook geen hulp was tot het raadsel. Net toen ze zich afvroeg wat ze nu zou gaan doen zag ze een persoon naar haar toe lopen. Waar zei wat opgelucht was niet alleen te zijn hier vond Aldrei het des te minder leuk. Deze schudde haar vacht nog eens uit en begon waarschuwend te grommen, de vreemde niet vertrouwend. Het was op zich niet te ver gezocht, ze wisten immers niet of de vreemde iets met hun stranding te maken had. Maar Ragya wou het er wel op wagen.

Ragya keek naar het persoon dat aan kwam lopen. Roze haar en rond haar leeftijd was hetgene wat tot nu toe het meeste opviel. De roodharige bleef zelf staan wachten tot ze dichtbij genoeg was gekomen om mee te praten. Aldrei leek echter een goede indruk te maken waardoor ze wat afstand hielt. De Ninetales stopte ook niet zelfs toen de vreemde geen aanleiding gaf om haar kwaad te doen. Nee hoor, de vos deed het om het principe. Ragya leek er zelf geen aandacht aan te besteden, ze was het immers ook gewent. Bij de vraag zuchtte ze wat teleurgesteld. “Ik wou je net hetzelfde vragen” Haar pigmentloos rode blik ging weer rond maar ze vond niemand anders. “Maar nee, ik weet niet waar we zijn en niet hoe ik er gekomen ben, jij wel?” Misschien herinnerde de ander zich meer, maar door de vraag verloor ze ook daar de hoop wel voor.

Nou, hier kwamen ze ook niet verder mee. Blijkbaar wist de ander ook niks meer van hoe ze hier kwamen en zachtjes knikte ze. Zelf had ze niet veel spannends gedaan, maar dat was ook niet meteen een rede waarom ze hier vast wou komen zitten. Vandaar dat ze zichzelf even uitrekte en om zich heen keek. “Nou, door hier te blijven komen we ook nergens, laten we kijken of er nog meer mensen zijn hier” Ze ging er vanzelf vanuit dat de ander ook meeging, die wou toch ook weg van hier? Nu pas viel het haar op dat ze dan wel een naam nodig had. Vandaar dat ze kort knikte met de woorden; “De naam is Ragya trouwens” Echt ruimte voor vriendelijk handjes schudden was er niet met Aldrei tussen hen in. Deze kaapte het grommen nu wel af en keek de vreemde gewoon dodelijk aan, tot haar aandacht naar de twee pokémon gleed.

Nou, het was in ieder geval een mooi raadsel om uit te gaan werken. Al deerde het haar meer hoe ze er ook weer af zouden komen in plaats van hoe ze er kwamen. Maar goed, het een zou wel naar het leiden. De ander stelde zich voor Als Leah en ze knikte er even bij, om te laten weten dat ze het behoord had. Hierna begon de ander over Aldrei, waardoor ze in de lach schoot. “Lief is niet een goede omschrijving van Aldrei.” Grinnikte ze na, terwijl de Ninetales gefrustreerd blafte. Hierna duwde deze haar oren in haar nek en liep humeurig verder. “Maar we betekenen zeker veel voor elkaar, we doen alles samen” Het was waar, als de Ninetales zag zou ze zelf in de buurt zijn en dit werkte andersom ook zo. Soms splitste ze wel eens op maar nooit dwaalden ze ver van elkaar af. “Ben je een trainer trouwens? Je pokémon zien er goed uit” Ze waren gezond en getrained, er werden dus dingen mee gedaan.

Dit was dus echt zo’n vriendelijk en vreedzaam typje. Allemaal leuk en aardig, zulke vriendelijke gesprekken met goede bedoelingen. Maar hier was de roodharige dus niet voor gemaakt. Ze communiseerde normaal alleen met sarcasme, bedreigingen en uitdagend gedrag. Het was gewoon hoe ze met haar menselijke soortgenoten omging. Maar ze zag des betreffende Leah aan als een persoon die je niet uit het veld zou kunnen slaan zelf al deed je je best. Ze besloot de moeite dus te besparen en redelijk fatsoenlijk mee te gaan in het gesprek. Ragya kon er het nu wel het beste van maken. “Ja, ik doe op het moment de Kalos League” legde ze simpel uit. Het ging best goed al zei ze het zelf, beter dan ze had verwacht. Dit vooral omdat ze was begonnen omdat ze zich verveelde en Aldrei sterker wou hebben.

De jonge trainster liep op rustige pas verder en vroeg zich lichtelijk af waarom ze nog niemand tegen waren gekomen. Ze zouden hier toch niet vast zitten of wel soms? Hopelijk niet. Hoe dan ook hadden ze het nu over de league, wat een standaard gespreksonderwerp was bij trainers. Bij de reactie knikte ze even. “Ik denk het wel, moet dan wel een nieuw team opbouwen, maar het is een goede manier me bezig te houden” Ze stond niet graag stil, en dan was ze in ieder geval bezig met trainen van pokémon in de tussentijd.

Ragya had er even over getwijfeld toen ze het voor de eerste keer had overwogen, de Hoenn gyms waren immers ook een flinke hoeveelheid en ze zou dan een nieuw team moeten opbouwen. Toch had ze het idee dat het beter zou zijn dat te doen dan stil te zitten, ze kon haar huidige team immers nog steeds gebruiken als het nodig was buiten de gyms. En een paar extra hoge levels achter de hand hebben was nooit een slecht idee. De ander reageerde dat ze nu de tweede gym ging doen, en ze knikte eventjes bedenkelijk. “Welk type heeft die vooral?” Ze kende de Hoenn gyms immers nog niet zo goed. Echt vreemd dat de ander nu nog maar daar was vond ze het niet. Ze was zelf vroeg begonnen met reizen en had een erg groot probleem met verveling.