Their ignorance is our power

Het was een lange tijd geleden dat ze hier voor het laatst geweest waren. Als Igneel het zich nog goed herinneren kon was de laatste keer toen hij een net geboren Charmander was. En daar stond hij nu... Een Charmeleon die allang geen zwakke Charmander meer te noemen was. Dat hij nog lang niet de sterkste was wist hij zelf ook wel,  maar die tijden gingen nog echt wel komen. Geduld. Dat was wat je nodig had. Alles met Fae vereiste geduld, maar dan ook heel veel geduld. Over zijn trainster gesproken... Waar was deze gebleven? Hij was haar toch niet alweer kwijtgeraakt? Dat kind, ugh... Waarom moest ze zo moeilijk zijn en overal en nergens heenlopen? Bezorgd keek de Charmeleon om zich heen in de hoop een glimp van zijn trainster op te vangen. Niks... Wat hij wel zag was iets anders, iets wat duidelijk geen mens was.

Waar haar trainer was? Euh ja, dat was een verrekt goede vraag. Hij zou het vast niet erg vinden als Abby gewoon even ergens anders heenging, immers was ze toch wel vaker weg van hem. En alsnog, kon ze die idiote groenharige terug vinden, dus van wel dat het goed zat. Haar vleugels werden uitgeslagen, waarna de drakin met een paar stevige vleugelslagen in de lucht was. Dit zag er niet uit als Kalos in welk geval, of dat was de naam van die plek waar ze het meeste waren. Verrassend genoeg voor haar, was er niet veel verder een vulkaan te zien, iets waar Abby dan ook wel meteen heenvloog. Het was zo jammer, want echt niet dat ze nou vaak een vulkaan had kunnen zien, dit was dan ook pas maar de tweede keer. Nu was ze hier gewoon met vrijheid, in andere woorden, het was er dan nu ook geweldig om te zijn. Daar eenmaal op de top te zijn aangekomen, landde ze, om nieuwsgierig over de rand van de vulkaan te kijken, naar was er in zat. Gewoon lava, kokendhete geweldige lava. Ja, zelf was ze wel een vuur Pokémon, maar dat betekende niet dat zij dit niet leuk vond om soms te zien.

Zijn blik bleef hangen op een andere draak. Hoe raar het ook klonk, tot nu toe had hij nog nooit iemand anders van zijn eigen soort gezien. Het was dan ook logisch dat er enthousiasme in hem begon te groeien, want hij was nog maar een Charmeleon terwijl de ander al een Charizard was. De andere draak stond gevaarlijk dicht bij de rand van de vulkaan, maar goed, deze had vleugels en wist zichzelf echt wel te redden hoor. Twijfelend bleef Igneel naar het andere beest kijken, niet wetend of hij erheen moest lopen of niet. Hij moest Fae immers vinden, want dat verrekte kind was nog steeds zoek. Ze was irritant, maar dat betekende niet dat Igneel niet van haar hield. Hij zou zelfs zijn leven geven om Fae te redden. Uiteindelijk besloot Igneel toch maar een gesprekje te voeren met de andere draak, want een soortgenoot kwam je echt niet iedere dag tegen. Fae zou hij zo wel gaan zoeken, geen zorgen. "Hallo?" klonk zijn zware, mannelijke stem om naar de rand van de vulkaan te lopen.

Het viel haar op dat er hier maar eigenlijk niemand was, of niet voor zover ze merkte of zag dan. De hitte van de lave in de vulkaan, warme haar kop flink, natuurlijk. Pas toen er pootstappen te horen waren, keek ze op, naar achteren om daar een vrij grote Charmeleon te zien. Er werd een nogal vragende hallo gesteld. Ze wou de ander bijna willen afstempelen als een wilde Pokémon, maar daar leek de Charmeleon veels te lax voor. "Oh, hoi. Ik had je niet eens gezien." klonk er wat vrolijk van haar, ondanks dat ze nog steeds wat licht op haar hoede was. Het was toch niet zo erg raar als ze dat was, wetende dat sommigen je ergens vanuit het niets gewoon konden aanvallen.. stelletje randdebielen die ze konden zijn. Eigenlijk was de drakin vrij klein voor haar soort, iets dat ze weg zo jammer vond. Maar dat betekende echt niet dat ze nou zwak was ofzo, absoluut niet nee!

Twijfelend had hij de draak begroet, niet wetend wat hem te wachten stond. Of het een wilde Pokémon was? Hij had geen flauw idee. Het was een soortgenoot en daar ging het om. Na zijn vragende begroeting draaide de ander zich om om Igneel aan te kijken. Vrolijk begroette de draak, wat dus een vrouwtje bleek te zijn, Igneel terug. Een brede glimlach verscheen op zijn snoet toen hij de vrolijke toon haar stem hoorde, want zo'n toon deed hem altijd goed. Fae was ook altijd zo lekker vrolijk en was bijna nooit in een depressieve bui te vinden. Van andere met een goed humeur werd je gewoon blij... "Dus je kunt een oversized Charmeleon nog steeds over het hoofd missen?" grinnikte hij geamuseerd om haar aan te kijken. "Jij bent anders ook niet de grootste, dus wees blij dat ik je niet over het hoofd gemist heb schoonheid," grapte hij om haar plagend aan te kijken.

Door haar begroeting, was er een brede glimlach op het gezicht van de enorme Charmeleon gekomen. Misschien dat ze ergens wat jaloers was, gezien zij echt super klein was. Jammer genoeg waren zijn eerste woorden minder, iets waarop ze licht haar ogen rolde, pfftt. Tuurlijk Pokémon, wrijf het er maar in. "Nee, ik lette gewoon niet op je." kwam ze met een kleine comeback terug. En toen kwamen die woorden, dat ze klein was. Haar blije uitdrukking was meteen was nors geworden, hey, ze was niet zó klein! "Erg charmant van je kid, maar ik ben niet zó klein." werd er koppig volgehouden door haar, ook nog om die gedachten van eerder niet gelijk te geven. Maar nu had ze het eigenlijk wel door dat de Charmeleon geen wilde Pokémon was. Nee absoluut niet, daarvoor was deze te rustig. En al mocht het ergens wel fijn zijn, liet het haar afvragen waar diens trainer zou zijn..? Niet dat het wat uitmaakte maar alsnog.

Zijn zonet uitgesproken woorden vielen niet echt in de smaak bij de ander, want deze begon met haar ogen te rollen. Rustig, rustig, het was maar een grapje! Zijn glimlach werd bij haar woorden iets schaapachtiger, want hij wist even niet hoe hij hierop antwoorden moest. Wat hij wel wist was dat de manier waarop de draak zichzelf verdedigde zó schattig was, niet normaal gewoon. "Ik geloof je," beantwoordde hij de kleine comeback van de draak om vervolgens weer breed te glimlachen. En toen kwam iets wat hij beter niet had kunnen zeggen... Het feit dat ze klein was. Het vrolijke humeur veranderde meteen naar iets nors waardoor Igneel iets wat verbaasd en deels onschuldig met zijn ogen knipperde. Shit. De draak vertelde dat ze niet zó klein was waarop Igneel met moeite een grinnik kon onderdrukken. "Als aller eerst meis, ik ben geen kid. Ik denk dat ik zelfs nog ouder ben dan jij, dus. Als tweede ben je inderdaad niet zó klein, maar gewoon normaal," probeerde hij haar gerust te stellen. "En ten derde, waar is je trainer?" Ook Igneel had aan de manieren van de Charizard gezien dat deze niet wild was, want ook hij was niet blind.

Blijkbaar werd ze geloofd, wat dan ook te horen was na de woorden van de donkerrode Pokémon. Er werd even door haar gesnoven, en zelfs als de ander hasr niet geloofde maakte het niet uit. Echter bij wat er daarna klonk, was er maar een woord in haar gedachten te vinden 'sure'. "Kid, ik weet niet hor goed je het doorhebt, maar ik aben to h wel zeker ouder." echt, de ander kon niet ouder zijn dan een jaar, waarschijnlijk zelfs jonger. Zo zou hen kunnen uitdagen om te laten zien hoe sterkt hij was, maar vask waren het die jonge en slappe Charizard en Charmander die het show-off werk deden. Volgens zijn woorden was ze niet klein, maar gewon normaal. "Ja, dat dus." ondanks de toon, was het ze merken wat ze hiernee blij mee was, dat complimentje. en ja, was het dan ook echt zo overduidelijk dat ze niet wild was? Nou, ze moest zrggen dat Abby inderdaad een stuk rustiger en aaridger was dan de wilde Pokémon hier. "Geen idee. Ergens hier. Die van jou dan?"

Hij had er weer een puinhoop van gemaakt hoor. Één woord had ervoor gezorgd dat de hele houding van de vrouwelijke Charizard veranderd was. Het woord klein. Blijkbaar vond ze het niet leuk om zo genoemd te worden, maar klein betekende niet gelijk dat je zwak was hoor. Klein kon ook schattig zijn, dus naar zijn mening had de draak geen reden om pissig te worden. "Dat jij een Charizard en waarschijnlijk nog sterker bent dan ik betekend niet gelijk dat ik jonger ben," vulde Igneel haar woorden aan met een knipoog om een enkele keer met zijn staart te zwiepen.
Om eerlijk te zijn, de manier waarop haar toon veranderd was deed hem goed. Het kleine complimentje had haar humeur weer omgeslagen en daar was hij blij mee. Hij had immers toch geen zin in ruzie, dus. Toen de vraag werd terug gekaatst waar zijn trainer gebleven was haalde hij simpel zijn schouders op. Tja... Hij wist het echt niet. "Geen idee," antwoordde hij dan ook eerlijk. "Ze loopt altijd overal en nergens heen, maar geen zorgen, ik vind der wel weer hoor," glimlachte hij. Fae was niet de makkelijkste nee, maar onmogelijk was ze ook niet.

Nee, de ander wou het nog steeds niet toegeven dat hij simpelweg jongen was dan haar. Een wat ongeamuseerde en nogal done grom kwam van de kleine drakin, was hij klaar? "Oh? En hoe kang geleden ben jij dan wel niet uit je ei gekropen?" ze zou denken dat het maar een paar maanden geleden was, of zo gedroeg de ander zich er vreselijk naar. Niet dat zij hier nu bepaald meer volwassen bezig was, maar goed. Het kon veel erger. Nu werden dan ook de kleine charm pogingen van de ander compleet genegeerd, leer maar eens Attract man, misschien dat je dan iemand kan krijgen. Blijkbaar had de andere dan ook echt geen idee waar diens trainer was, want ze liep echt overal heen. Er kwam een wat geamuseerd geluid van de Charizard. "Ja, ik ken dat wel. Hij zal vast wel niet zo ver hier zijn.. Denk ik." zoveel moeite zou het niet zijn om haar trainer weer te vinden. Immers hadden hun nog Agrona die in de zoektocht kon helpen, dus meer voordelen voor haar he.