Let it snow... [&RAGYA AIRON]

Een Salamence hebben had toch zo wel zijn voordeel. Zo kon hij zonder al te veel gedoe tussen de regio’s vliegen zonder afhankelijk te zijn van een stomme boot die op vervelende uren vertrok en ook nog eens vertraging kon hebben. De enige vertraging die je op de rug had van een Salamence kon hebben was als er een zwerm Pokémon aan kwamen vliegen die niet opzij wilden gaan. Salamence had daar echter goede oplossingen voor en die waren niet altijd even harmonieus, maar naar Soul’s idee hoefde dat ook niet. Ja, hij was een Ranger, maar ook hij raakte wel eens geïrriteerd. Maar goed, het zat er binnenkort voor hem in dat hij een rang kon gaan stijgen, dus dan had hij zijn ‘harmonieuze’ deel ook weer gedaan. Hij had nu echter geen idee wat hij kon gaan doen, want hij had geen opdracht gekregen vanochtend van de receptioniste. Er waren dan ook veel andere Rangers die aan het werk gezet konden worden, maar het leek er steeds op dat hij de gemakkelijkste en domste Quests kreeg. De enige die nog enigszins interessant was was die keer toen hij een paar groepen moest evacueren tijdens die zware storm. Hij herinnerde zich dat nog goed. Dat ene meisje dat hem aan Fever had laten denken. Hij schudde zijn hoofd. Niet weer. Hij kon het zich niet permitteren om weer aan haar te denken. De laatste periode dacht hij namelijk veel te veel aan haar. Hij werd er zelf een beetje gek van, maar aan de andere kant vond hij het ook fijn om aan haar te denken. Wat hij minder fijn vond was dat er dan soms tranen bij kwamen kijken. Gelukkig zag niemand ze, maar toch waren ze er. De jongen schudde zijn hoofd terwijl hij Salamence liet landen. Hij sprong het laatste metertje naar beneden, maar dat had hij beter niet kunnen doen. Omdat het glad was gleed hij uit. En niet zomaar even uitglijden, maar écht uitglijden. Hij schoof een eind door waardoor hij van een heuveltje gleed en op zijn schouder landde. ‘Wel verd….’

Tijd om zijn vloek af te maken had de jongen niet. Natuurlijk had hij weer het ongelukkige voorval dat de sneeuw ophield waar hij nog een eind doorschoof waardoor zijn schouder, die toch al niet goed beschermend was door een dunne trui die hij aan had over zijn shirt, over het asfalt schoof. Soul hoorde gewoon het stof scheuren en voelde de pijn al door zijn schouder gaan. Natuurlijk had hij er niet aan gedacht dat hij vandaag in een impulsieve bui zou beslissen om naar Snowbelle City te gaan en had zich dan ook niet naar het weer gekleed. Maar goed, dat deed de jongen nooit, dus daar was hij geen uitzondering in. Dankzij dit ongeval zou hij eerder denken dat hij zich wel naar het weer zou gaan kleden, maar hij wist ook wel dat hij dat niet ging volhouden. Een geïrriteerde blik werd naar opzij geworden toen iemand ook nog eens zo dom was om over hem te struiken. Hij voelde haar voeten tegen zijn zij botsen en vervolgens lag ook zij languit in de sneeuw. De jongen keek nijdig op en kreunde inwendig toen hij de roodharige herkende. Hij kende haar naam niet en wilde die ook niet kennen, maar hij herkende haar wel van Lumiose City waar ze onaardig hadden gedaan tegen elkaar. En hij herkende ook dat stomme beest dat naast haar liep. Dat ze dat lelijke ding nog altijd had, zeg. Soul stak zijn middelvinger naar het beest op en richtte zijn blik vervolgens op de roodharige. ‘Graag,’ sprak hij. ‘Want voor jou voeten wilt niemand vallen.’ Hij probeerde van haar weg te bewegen, maar haar onderlichaam lag over zijn rug en dus kon hij zich niet bewegen. ‘Maar ik moet eerlijk zeggen dat dat rood wel goed staat bij de sneeuw,’ sprak hij poeslief. ‘En ga nu van me af. Ik heb belangrijkere dingen te doen dan dit,’ snauwde hij er achteraan.

Het was een stuk makkelijker om naar de schade te kijken van zijn schouder zonder die stomme trien op zich. Het eerste wat Soul dan ook deed nadat hij zijn middelvinger had opgestoken naar de vlooienbal was om zijn schouder te checken. ‘Bedankt, maar dat rood van je schaafwonden combineert ook zeer leuk met je haar,’ zei hij sarcastisch zonder op de Ninetales te letten. Zijn vingers drukten het stof naar beneden. Jammer genoeg voor hem plakte het stof al in het opwellende bloed waardoor het nog eens extra pijn deed om het naar beneden te trekken. Een schaafwond was het al zeker, maar Soul was eerder benieuwd of het misschien lichtelijk gekneusd was. Want als dat het geval was moest hij weer langs een dokter en daar had hij niet zo heel veel behoefte aan. Waarom had hij dan ook het idee gekregen om hier naar toe te gaan? En waar was zijn Salamence trouwens? Tijd om antwoorden op die vragen te krijgen had hij niet want plotseling schoot er een scherpe pijn door zijn been heen. Hij slaakte een verontwaardigde kreet en keek verafschuwd naar de Pokémon die in zijn been aan het bijten was. Haar tanden begroeven zich zonder al te veel gedoe door de stof van zijn broek heen en Soul voelde de pijn in zijn been. Hij tilde zijn been op en gaf een goed gemikte schop naar het beest, maar dat was al niet langer nodig. Hulp was namelijk al onderweg. Met een luide brul stond Salamence naast hem, stampte met zijn poten op de grond zodat het sneeuw even opwaaide en zwierde met zijn staart richting de Ninetales. ‘Zen Headbutt!’ riep Soul kreunend van de pijn. Paars licht gloeide van Salamence terwijl hij nog een poging deed om de vos van zijn trainers benen te krijgen. Ondertussen draaide Soul zich half om en probeerde weg te kruipen van zijn belager. ‘Typisch jij om zo’n vies beest te hebben dat bovendien nog eens ongemanierd is,’ snauwde hij naar de roodharige. ‘Maar ja, wat had ik ook moeten verwachten met zo’n lelijke trainer erbij?’ Liegen mocht in dit geval best wel, want ze was niet lelijk. Helemaal niet zelfs. Niet dat hij dat ooit ging toegeven of zo.

Oké, hoe veel problemen kon je krijgen door één keer uit te schuiven in de sneeuw, door te glijden met je schouder over het asfalt en vervolgens tegen de verkeerde persoon aan te botsen? Want hij was echt wel tegen de verkeerde persoon aangebotst. Niet alleen was ze vervelend als de pest, ook had ze een Pokémon die geen manieren had. Soul was misschien niet de meest vriendelijke persoon, maar hij zou Houndoom enkel iemand laten aanvallen als deze toestemming had gekregen van hem. Hij zou het geen enkel moment eerder willen hebben want anders zwaaide er wat voor de Pokémon. Gelukkig was Houndoom goed opgevoed en wist hij wat wel kon en wat niet. Het was dan ook dankzij Fever dat de hond-Pokémon zo tam was geraakt voordat Soul hem overnam. Houndoom had geen enkele keer bot tegen hem gedaan omdat Fever dood was, want hij wist hoe erg Soul er mee in zat en wilde zijn trainer zo goed mogelijk helpen. Soul wist ook dat hij een Key Stone had en Houndoom kon mega-evolven. Zo zou Houndoom de roodharige eens goed kunnen bijten. ‘Protect!’ riep hij toen hij zag dat de Ninetales aan wilde vallen met een Fire Blast. Hij wist gewoon dat de Ninetales van een hoger niveau moest zijn dan zijn eigen Pokémon en dit werd nog eens duidelijk gemaakt toen Salamence duidelijk moeite moest doen om zijn evenwicht te bewaren toen het vuur tegen zijn schild botste. Soul richtte zijn aandacht op de roodharige toen deze tegen hem begon te praten. Hij was twijfelachtig of hij Salamence gewoon uit zijn eigen zou laten vechten, maar de Pokémon leek vrij zeker te zijn van zijn zaak en bovendien wilde hij die roodharige ook wel graag een dreun verkopen. Hij gaf dus een knikje naar Salamence ten teken dat de rest van het gevecht eigen invulling zou zijn. Salamence wilde door met dit gevecht en Soul was niet diegene die dat ging tegenhouden. De blonde jongen keek de kant van de roodharige op toen hij haar opmerkingen hoorde. ‘En door wie komt dat?’ vroeg hij honend terwijl hij zich overeind duwde en daarbij een kreun probeerde te onderdrukken. Salamence was inmiddels de lucht in gevlogen en probeerde een goed gemikte Fly uit om Ninetales uit de lucht te plukken. Zijn staart zwierde in de lucht toen hij haar daarmee probeerde te raken en Soul richtte zijn aandacht weer op de roodharige. ‘Jij en je Pokémon combineren echt zo goed bij elkaar,’ begon hij honend. ‘Allebei even vriendelijk en dom.’ Hij haalde nonchalant een pakje sigaretten uit zijn zak en wilde er eentje uit halen. ‘Als ik jou was zou ik die vlooienbal van je uit het gevecht roepen en opdonderen. Het is niet mijn beste week en dat laat ik je dadelijk merken ook,’ zei hij bot.

Het been waar hij op probeerde te staan wilde niet echt mee werken en Soul slaakte een gefrustreerde zucht. De pijn drong zich als een messteek door zijn been en even wist de jongen niet of hij lang zijn evenwicht zou kunnen houden. Ook al had de Ninetales niet lang de kans gehad om haar tanden in zijn vlees te blijven boren, toch had hij ontzettend veel pijn en wist hij zeker dat de schade er toch wel was. Ninetales was nu niet bepaald een Pokémon waar je echt graag door gebeten wilde worden en dat besefte Soul zich nu des te meer. De blonde jongen was echter niet van plan om zich te laten kijken en keek de roodharige daarom uitdagend aan terwijl hij langzaam een sigaret tevoorschijn haalde. Het feit dat zijn schouder ook flinke schade had geleden onder de val en misschien wel gekneusd was hielp hem ook niet echt. En dan had je natuurlijk ook nog het feit dat hij het zo had uitgelokt dat zowel Salamence als hij verzeild zouden geraken in een gevecht, want hij had niet bepaald het idee dat de roodharige zich zou terugtrekken van hem. Het maakte eigenlijk ook helemaal niet uit. Hij wilde zijn frustraties best kwijt. Sinds heel het gedoe met Fever had hij echt veel te veel frustraties en hij wist dat hij deze graag kwijt wilde raken. Zijn ogen bleven kort hangen op het meisje en hij liet de sigaret die hij in zijn mond wilde steken voor wat het was. Hij wist dat hij niet in het voordeel was nu en hij moest zijn kansen zeker niet hoger gaan inschatten dan ze waren. En dus stak hij het pakje weg en concentreerde zich op de woorden van de roodharige terwijl Salemence zijn best deed om de aanval van Ninetales te ontwijken. De Extrasensory had al meer schade aangedaan dan hij wilde. Hij besloot om een Dragon Breath gevolgd door een Dragon Claw te gebruiken. De Dragon Breath gebruikte hij uiteraard om haar te verlammen. ‘Denk je echt dat ik bang voor je ben?’ vroeg Soul honend en ook hij deed een stap dichterbij. Het zou romantisch geweest kunnen zijn als ze niet kwaad op elkaar waren en als ze geen vechtende Pokémon op de achtergrond hadden. ‘Ik ben niet bepaald bang om meisjes pijn te doen. Je moet dan ook zeker geen hulp gaan halen bij je vriendje als je die zou hebben, want dat soort gedrag maakt geen indruk op mij. Dit is een keuze die je zelf maakt,’ zei hij kalm tegen haar, maar de dreiging was duidelijk te zien in zijn ogen.

Een geërgerde blik verscheen in de ogen van de Pokémon toen de Salamence de goed gemikte aanval van de Ninetales probeerde te ontwijken. De Confuse Ray raakte hem niet, maar de Hex wel en dat was iets wat hem enorm irriteerde. Omdat de Pokémon van een veel hoger niveau was deed de aanval veel meer schade aan hem dan hij wilde laten merken. Toch kromp de Pokémon even kort in elkaar toen hij de Hex ontving. Zijn blik gleed naar onderen, naar zijn trainer. Hij wilde het niet toegeven, maar een paar commando’s of Houndoom aan zijn zijde zouden hem best wel kunnen helpen. Hij wist van Houndoom dat deze zich ook vast door moest ergeren aan deze Pokémon, dat kon niet anders. Maar aan de andere kant zou hij als een watje overkomen als hij de hulp van Houndoom zou inschakelen omdat het dan overkwam alsof hij niet voor zichzelf kon opkomen. En met die gedachte steeg Salamence weer op en richtte zijn aandacht volledig op de Ninetales. Hij had gemerkt dat het een snelle tegenstander was en dat ze een paar aanvallen van hem bijzonder goed aankon. Hij moest een andere strategie bedenken en dat zonder de hulp van zijn trainer, want anders zou het binnenkort gedaan met hem zijn. Hij had dan nog geluk dat zijn Ability de fysieke aanvallen wat afzwakte, maar dat was dan ook het enige geluk dat hij nu aan zijn zijde had staan. Salamence vuurde een Flamethrower af op één bepaalde plaats en ging al de andere kant op met een Zen Headbutt om haar op te vangen als ze zou uitwijken. Soul volgde vanuit zijn ooghoeken het gevecht, maar richtte zijn aandacht op Ragya omdat deze weer begon te spreken. Hij voelde zich steeds meer en meer geïrriteerd door deze meid en ook steeds meer en meer de drang om haar in elkaar te slaan. Hij trok zijn wenkbrauw op toen ze uitgesproken leek te zijn. ‘Wat denk je nu zelf?’ vroeg hij. Natuurlijk ging hij die regel niet opvolgen. Hij was geen gentleman. Jammer genoeg voor haar. En zonder ook maar één keer te waarschuwen vloog zijn vuist al vliegensvlug op haar gezicht af terwijl de andere op haar maag gericht was.

Een gevoel van tevredenheid overnam Salamence toen hij merkte dat de Pokémon in zijn val getrapt was. Snelheid en een hoger niveau wilde schijnbaar niet altijd iets zeggen. De Pokémon leek niet bepaald te weten hoe je een goed opgezette val kon ontwijken en dat kon hij wel eens goed gebruiken in zijn voordeel. Bovendien had hij vleugels en zij niet. Hij moest echter wel onthouden dat één aanval van haar ongeveer drie aanvallen van hem betekende. Ze was van een hoger niveau en haar aanvallen hadden daarom soms ook een betere kracht. Zo ook nu probeerde ze hem op een goede manier te raken met zijn eigen aanval. Salamence deed zijn uiterste best om de Payback te ontwijken, maar toch raakte de aanval één van zijn vleugels. Hij gromde geërgerd terwijl hij naar beneden ging. Zijn vleugel was pijnlijk geraakt en dat wilde zeggen dat hij even niet meer kon opstijgen voor nu, maar dat wilde zeker niet zeggen dat hij zich liet uitschakelen. In zijn bek kwamen al vlammen op. Hij wist dat de Pokémon snel was en zijn gehavende vleugel zorgde ervoor dat hij niet al te fatsoenlijk meer kon richten, noch kon nadenken. En alsof hij dat kon uitstralen naar een bepaald iets begon de Poké Ball aan Soul’s riem plotseling te schudden. Salamence vuurde met al zijn kracht zijn Flamethrower af en richtte deze op de Ninetales, hopend dat hij zou raken. Soul was ondertussen druk bezig met Ragya’s vuisten te ontwijken. De vuist waarmee het meeste kracht werd gezet kon hij nog verhinderen door zijn eigen vuist op te tillen en deze tegen haar pols te slaan zodat haar vuist naar boven ging. Haar knokkels raakten zijn wang, maar daar bleef het ook bij. De vuist die gericht was naar zijn borst was een ander verhaal en kort kromp Soul ineen, maar hij besloot om de afleiding die hij had door haar vuist naar zijn kaak af te weren te gebruiken en haalde uit door zijn knokkels recht naar voren te richten, richtend op haar gezicht. Door zijn bewegingen viel zijn bewegende Poké Ball van zijn riem en belandde op de grond. Het rolde een eindje verderop en bleef daar tot stilstand, maar op een zeker moment begon het weer te schudden. Soul had er niks van in de gaten en gebruikte zijn been om uit te halen naar haar schenen.

Ondanks dat hij in zijn vleugel geraakt was vond Salamence het een voordeel dat de Ninetales moeite met zijn aanvallen leek te hebben, maar de Flamethrower die hij moest bestrijden met zijn eigen Flamethrower was lastig. Hij was een dragon type en geen fire type. Dat zorgde er al voor dat zijn vuuraanvallen minder sterk waren. Een ander feit was dat hij een flink wat aantal niveaus lager was dan deze Ninetales en dat ze misschien wel een bepaalde ability had die ervoor zorgde dat haar fire attacks harder aankwamen. Hij zag zijn straal minder krachtig worden en sprong opzij nog voordat hij volledig geraakt kon worden door haar Flamethrower, maar hij brulde van pijn toen de vlam zijn staart toch nog raakte. En alsof dat de laatste druppel was geweest ging de Poké Ball van Soul open. De Houndoom die tevoorschijn kwam had maar een paar seconden nodig om in zich op te nemen wat er gebeurde en nadat hij een gemikte vlam naar de roodharige had gericht die met zijn trainer aan het vechten was rende hij al naar voren, maakte genoeg snelheid en deed een poging om tegen de Ninetales te springen terwijl hij zijn kaken al naar haar nek liet gaan. Deze keer zou hij haar laten boeten voor al de miserie die ze hadden moeten doorstaan de laatste keer dat hij haar had ontmoet in Lumiose City. ‘Oh excuse me,’ zei Soul op een droge manier toen hij het vlammetje naar Ragya had zien gaan, maar de plotselinge verschijning van zijn Houndoom had hem weldegelijk van zijn stuk gebracht waardoor hij niet meer goed oplette en Ragya’s volgende klap niet meer kon incasseren. Ongenadig hard kwam haar vuist vlakbij zijn oog terecht en Soul siste even tussen zijn tanden door. Dit kon hij niet ongestraft voorbij laten gaan. En dus deed hij een razendsnelle poging om haar hand vast te pakken, ging met zijn hand naar de hare en deed een ruwe poging om haar vingers naar achteren te trekken in de hoop er één van te kunnen breken.