Let it snow... [&RAGYA AIRON]

Zowel Houndoom als Soul keken lichtelijk triomfantelijk over hun schouder toen ze zagen dat de roodharige geraakt werd door de vuurbal. Soul had zichzelf nog maar een paar keer verbrand en wist dus ongeveer hoe zeer het moest doen, maar hij moest eerlijk toegeven dat hij nog nooit een vuurbal tegen zich had gekregen*. De wond zag er niet al te goed uit, maar noch Houndoom, noch Soul bekommerden zich daar echt om. Nee, Soul was eerder kwaad omdat de roodharige met hem aan het vechten was en dit voelde bovendien ook aan als een uitlaatklep. Houndoom had het puur gedaan omdat hij de Ninetales eens goed had willen kloten. Hij had een vreselijke hekel aan het dier en aan haar trainer nog meer. Hij haatte het rode gordijn van haar dat op haar schouders hing en haatte het feit dat ze zijn trainer zeer deed. Dat had gestraft moeten worden en zo te zien was dat ook vrij goed gelukt. Nu zou hij echter moeten voorkomen dat Ninetales wraak zou gaan nemen op zijn trainer, maar voor nu leek de haat voornamelijk naar hem gericht. Een vreselijk geluid dat zowel als een piep en als een grom klonk ontsnapte zijn bek toen Ninetales naar hem beet en snel vloog zijn poot al naar haar gezicht toe om die vreselijke kaken weg te krijgen. Hij kon begrijpen dat Salamence redelijk uitgeschakeld was omdat de vos van een hoger niveau was, maar hopelijk zouden Salamence’s aanvallen genoeg hebben gedaan om haar zodanig moe te maken zodat hij er hopelijk sneller een einde aan kon gaan maken. Want een einde ging hij er zeker aan maken. Vervolgens deed hij eerst Smog om een poging te doen om haar te vergiftigen en vervolgens Foul Play om haar nog wat meer uit te putten. Soul wist de uitval naar zijn mannelijke gedeelte te blokkeren, maar daar moesten zijn knokkels wel voor boeten en hij siste toen hij zweerde iets te voelen breken. De uithaal naar zijn kraag werd ook niet ontweken, maar Soul wist al precies wat hij wilde doen. Zijn handen gingen genadeloos naar de brandwond toe die Houndoom had gemaakt en snel plaatste hij zijn vingers, met nagels en al, zo diep mogelijk in de brandwonde. Of hij hoopte dat toch dat hij dat deed. Met een uitval naar haar knie wilde hij ervoor zorgen dat ze naar de grond zou zakken en dat zijn nagels daardoor nog dieper in zijn vlees gingen. Als dit allen lukte had ze een probleem.

Het viel Soul op dat de roodharige steeds slordiger werd qua vechten. Hij had het juist andersom. Als hij kwaad was, echt kwaad, dan werd hij opeens een meester in vechten. Als hij het niet meende was hij veel te beheerst en niet eens sadistisch. Dat hij sadistisch was kon hij afleiden uit het feit dat hij zijn nagels zomaar in een wond durfde te drukken die gemaakt was door een Pokémon. Maar het boeide hem niet en het boeide hem ook niet dat ze een meisje was. Hij had alle dames al van te voren gewaarschuwd dat als ze een probleem met hem zochten dat hij niet terugdeinsde en dat hij alles uit de kast zou halen om hun neer te maaien. Soul was niet het soort jongen dat vond dat meisjes bespaard moesten blijven omdat ze nu toevallig van een ander geslacht waren. Nee, ze moesten even hard gestraft worden omdat ze het verdienden. De roodharige had hem uitgedaagd en was dit zelf begonnen, dus nu moest ze niet klagen ook niet. Voordat Soul echter zijn nagels nog dieper in haar al kwetsbare wond kon drukken hoorde hij opeens het geluid van een Pokémon die tevoorschijn kwam en kon hij nog net voorkomen dat hij op de roodharige viel door wat naar achteren te springen. Houndoom was ook weggetrokken en ging gelijk voor zijn trainer staan. Zijn poten gingen uit een en hij boog zijn kop laag naar de grond terwijl hij grommend naar de man keek die naar zijn trainer liep. De hand in zijn nek deed vrij veel zeer en Soul klemde zijn tanden op elkaar. ‘Soul Storm, tot u dienst!’ riep hij zogenaamd vrolijk, maar de dreiging was duidelijk te zien. En om nog een persoon die hem irriteerde te verbranden deed hem niet bepaald zeer. ‘Houndoom, Flamethrower!’ riep hij naar zijn Pokémon. Deze ademde vuur in en richtte deze op de man. Soul gebruikte de verbazing van de man om hem een stoot met zijn elleboog te geven die gericht was op zijn maag en rolde uit de weg. Moeizaam, nu ook wel zijn schrammen en wonden merkend, kwam hij overeind. ‘Denk je nu echt dat ik het soort kerel ben dat me laat doen als ik word lastiggevallen omdat ze een meisje is? Jullie zijn echt achterlijk,’ snauwde hij. ‘En jij,’ zei hij tegen de roodharige. ‘De volgende keer dat je me lastigvalt zorg ik dat dat ‘prachtige’ rode haar van je in vlammen opgaat.’ Hij rolde met zijn ogen toen hij ‘prachtig’ zei en was zelfs zo lief om er aanhalingstekentjes bij te gebaren met zijn vingers. Hij sloeg zijn armen over elkaar en keek hoe Houndoom achteruit week en naast hem ging staan, zijn ogen kwaad richtend op de man.

Soul kon een triomfantelijke glimlach niet onderdrukken. Oké, het feit dat zijn Houndoom praktisch gezien omver werd gebeukt door die rot-Ninetales van de roodharige was niet zo heel fijn, maar dat de vlam van koers was veranderd en daarbij nog altijd de man had geraakt was natuurlijk wel prachtig om te zien. Hoewel je het al wel zou raden van hoe hij zijn Quests behandelde, was Soul niet bepaald iemand die heilig was en al helemaal niet over zich heen liet lopen. De meesten hadden nogal de neiging om hem te onderschatten omdat hij zo jong was. Hij was zeventien, maar zou binnenkort achttien worden. Maar dan nog zouden ze hem onderschatten omdat hij net iets kleiner was de gemiddelde jongen. Dat nam echter niet weg dat hij spieren had en was ook de reden geweest waarom hij de man daarnet zo makkelijk van zich af had weten te krijgen. Soul gromde geërgerd toen hij zag dat de man zowel zijn Ninetales had ingezet – zag hij nu werkelijk twéé van die rotbeesten op het veld staan? Het kon ook echt niet erger, hè! – en daarbovenop ook nog eens de Tyranitar zich ging moeien. Ho eens even. Als hij het zo ging spelen kon Soul er ook wel wat van. Hij wenkte Salamence, maar voordat de Pokémon naar hem kon komen voelde Soul alle lucht voor even uit zijn longen gaan. Met een misselijkmakende klap – waarbij hij zeker iets hoorde kraken en hij vermoedde dat het zijn schouder was – kwam hij op de grond terecht. Zonder echter medelijden te hebben met de Pokémon gaf hij een trap richting haar maagstreek, sloeg met zijn vuisten richting haar poten en rolde daarna weg. Zijn schouder voelde hij al niet meer en Soul vermoedde dat het gebroken was. Hij wenkte Salamence en klom haastig op de Pokémon. De Pokémon was vermoeid en gewond van zijn vorige gevecht, maar deed wel nog moeite om Soul op te pikken. Soul keek naar beneden en zag dat Houndoom met de grootste moeite alle Dark Pulse’s probeerden te ontwijken die op hem afgevuurd werden. Soul trok de Poké Ball van de Pokémon en keerde hem terug vanuit de lucht. ‘Naar het ziekenhuis,’ zei hij zachtjes tegen Salamence. ‘We zijn klaar hier. Hoewel…’ Hij keek naar de twee op de grond. ‘Flamethrower… op hun,’ fluisterde hij in het oor van Salamence. Salemence knikte vermoeid en laadde een Flamethrower. Door zijn vermoeidheid was deze niet half zo sterk als normaal, maar het zou schade moeten doen als het zou raken. Moeite doende om niet uit de lucht te vallen begon Salamence met zwakke slagen zijn trainer naar het meest dichtstbijzijnde ziekenhuis te brengen.