Where are we + Ragya Airon

De ander moest ook even nadenken, wat te begrijpen was. Je ging niet heel de dag over andere gyms lezen. Vaak keek ze zelf pas welk type het was als ze erbij aangekomen was. Wat ook een logische manier van denken moest zijn. Al waren er ook uitzonderingen, ze leefde immers ook van touristenfoldertjes. Die dingen hadden veel informatie niet normaal, dus vaak had ze er onbewust wel over gelezen. Je moest ook iets doen als je op je vogel zat. De ander reageerde nu dat het Fight was, waardoor ze knikte. “Hmm, voor mijn team persoonlijk een moeilijk type, heb jij er wel wat voor?” Kijk nou, ze werd al beter in heel dat gesprek gebeuren. Je zou haar al bijna sociaal kunnen noemen, als je haar altijd botte toon weg kon denken. Plots leek de ander iets gezien te hebben, waardoor ze diens blik volgde. Dat was inderdaad een huis, of in ieder geval een gebouw. “Whoeh, bewoonde wereld” Uitte ze, al klonk het minder opgewekt als de ander. Eerst zien dat er hulp was en dan geloven.

Ragya luisterde naar het antwoord van de ander. Zelf had ze redelijk wat moeite met Fighting, net zoals met rock enzo. Daarvoor had ze gewoon niks in haar team zitten. Het was dus een beetje standaard geworden dat ze zulke types afschreef als moeilijk, terwijl het evengoed kon dat de ander er een powerteam voor had. En die woorden nam ze terug. “Als je er zomaar doorheen kon gaan zonder moeite was er ook niks aan” Sprak ze met een lichte humor in haar stem.
Ondertussen hadden ze ook een huis gevonden. Al vond ze het woord gevonden nogal vreemd voor bij een huis. Het was niet dat het gebouw echt verstopt was geweest onder een struik en dat ze echt moesten zoeken. Eerder kwamen ze het nu recht in het zicht tegen.. Ze kwamen dus een huis tegen. De meid naast haar klopte op de deur en ondertussen nam Aldrei de moeite een andere weg naar binnen te vinden. Normaal waren ze ook meer de types voor huisbreuk, als ze die optie kregen. De roodharige was heel goed in andermans ruimtes inclaimen. Ongeduldig keek ze ook naar de deur, die nog niet open was gegaan door een eigenaar. Vandaar dat ze nogmaals naar voren leunde en eens klopte. Opschieten met die handel.

Bij de woorden van de ander keek Ragya even schattend opzij. Maar toen ze enigszins het idee kreeg dat de ander het niet als een retorische vraag bedoelde moest ze lichtelijk grijzen. Kijk, en hiermee was haar interesse gewekt. “Deuren zijn gemaakt om mensen buiten te houden, we hebben meer geluk met een raam” Sprak ze geamuseerd, waarna ze opzij liep in de richting die Aldrei had genomen. Ineens kon je merken dat ze er ervaring mee had, want ze leek geen problemen te hebben met in te breken op klaar lichte dag. Nu was ze dus ook bezig een raam te checken op gebruiksvriedelijkheid.

De roodharige had de taak van inbreker maar op zich genomen. Want wie zou het anders doen? Al hoewel, voor een meid met roze haar en een uitstraling van goedzak leek er toch nog wat interessants in te zitten. Deze had immers voorgesteld in te breken. Dat was zeker een twist geweest. Misschien moest ze geen mensen onderschatten, maar tja, het gebeurde vanzelf. Toen deze ineens een opmerking maakte en in de lach kwam keek ze op van de hopelijke ingang “Ik hoef niet te kijken, natuurlijk zit het goed, ik gebruik shampoo van O’Pyroar” Met deze woorden maakte ze een fabulous hairflip, waardoor haar uiting van een reclame toch wel over moest komen. Eenmaal haar taak volbracht ging ze weer verder met openbreken, iets wat uiteindelijk ook lukte. Jammer genoeg had ze wel een gedeelte van de vergrendeling gemold, in ieder geval was het niet haar raam. Ze gooide het ding dus ook open en maakte een sarcastische buiging. “Gaat u voor” Ondertussen sprong de Ninetales al naar binnen, waarom wist ze ook niet, waardoor ze maar wat mopperde in zichzelf.

Oh wow ze had nog succes gehad ook in haar opmerking. De ander lachte even en was daarna ookn og uit haar woorden gehaald. Nou, was dat toch eens een goede bonus. Al was de roodharige minder moeilijk dan dat ze eigenlijk leek. Madame klom in ieder geval naar binnen en zijzelf volgde als snel, al nam ze eerst de ruimte in zich op voor ze zich er totaal in liet neerkomen. Het huis leek nog netjes bewoont te worden, maar daar had ze geen problemen mee. “Mooi huissie hoor” Sprak ze op een humoristische toon, waarna ze simelweg richting de keuken ging lopen om daar de boel eens te onderzoeken. Misschien had de bewoner wel koffie, en ze zou echt alles doen voor een goed kopje nu. Wie weet hoe lang ze aan het afkikken was sinds ze wakker was geworden op het strand.

Ragya was op onderzoek uitgegaan naar de keuken. De ruimte was net zoals de andere, netjes met meubels ingericht en redelijk schoon te noemen. De keuken was op het eerste zicht niet al te groot, maar voor iemand die niks gewend was, was het groot genoeg. Er in was ook een lage keukentafel te vinden gemaakt van een dof hout, met passende stoeltjes. Het keukenstuk zelf was echter van een cremé geel gemaakt, met de klassieke tegeltjes die je wel in een landelijke keuken kon verwachten. Eenmaal de ruimte gescand te hebben liep ze door naar de koelkast en opende deze, om een lege en depressief donkere inhoud te ontdekken. Vanaf de andere ruimte hoorde ze de conclusie van haar nieuwe reispartner, en ze reageerde snel terug terwijl ze de keuken teleurgesteld weer verliet. “Er is ook geen stroom of eten, misschien iemand die verhuist is of dit pand te huur heeft staan?” Zou het wel verklaren, maar het maakte de situatie niet perse beter.

Ragya luisterde naar het voorstel van de ander terwijl ze plaats nam op de bank die er stond “Proberen kan nooit kwaad, als het te lang duurt kunnen we altijd nog verder kijken” En hoewel ze graag relaxed wou blijven zitten kreeg ze het niet voor elkaar haar rust te vinden. Ze was nu eenmaal graag met dingen bezig, vooral in een plek die ze niet kende. Na ongeveer vijf minuten gezeten te hebben duwde ze zich dus weer van de zachte bank af en keek om zich heen. “Nou, ik ga maar eens boven kijken, met een beetje geluk kan ik op het dak komen en de omgeving zien” Verklaarde ze maar, terwijl ze naar de trap liep die ze onderweg naar de keuken tegen was gekomen.

De roodharige had al snel een route naar boven gevonden, aka een trap. Wow, verassend zeg. Blijkbaar hoefde niet alles moeilijk te zijn in de wereld, wat naar haar ervaringen wel eens leuk was. Wat minder leuk was, het feit dat ze hier afkickverschijnselen had wat haar koffie en vuur betrof. Maar echt een kans om hier een brandje te stichten had ze nog niet gevonden. Misschien als ze weg gingen met Aldrei, dat zou wel leuk zijn. Hoe dan ook, eenmaal boven ging ze de slaapkamers af maar vond hetzelfde als beneden. Er waren wel bedden maar niet opgemaakt en de laadjes waren leeg. Binnensmonds mopperend opende ze uiteindelijk een van de ramen op de overloop en klom zonder al te veel moeite het dak op. Gelukkig liep het niet te stijl en kon ze makkelijk op de punt gaan zitten. Om hier om zich heen te kijken. Wat voor skills je wel niet kreeg met rondzwerven.