Tiny, but fierce [+Otis Prescott]

Dé dag was aangebroken, eindelijk had hij tien euro verdiend. Een hele prestatie en dat was eigenlijk behoorlijk triest maar hij moest er wel van leven immers. Echt, zelfs dit zou hij niet eens op internet willen plaatsen. Puur omdat hij buiten westen was geslagen door een knul was hij uiteindelijk een fruit-en groentezaak begonnen in een puur uit natuur bestaande huis. Letterlijk.. een boomhut. Een held was hij zeker niet of een protagonist om met één ingeving een flinke bak geld binnen te slepen. Sinbad daarentegen wel. Met hangende schouders liep hij met een briefje van tien euro door een park die naar Rustboro liep. Eindelijk kende hij ten minste de weg. Yes, een dag niet een vreemdeling de weg moeten vragen. Alhoewel… Al zijn Pokémon krioelde om hem heen en waren de échte begeleiders. Elkaar bijtende, gillende, zeurende begeleiders. Hij begreep maar niet dat dit volkomen normaal was in een alledaagse Shounen manga om met een chaos aan vrienden rond te dwalen. Tromp beet namelijk de hele tijd in de arm van Drum die weer hem onder spoot, mistte en juist recht in het gezicht van Harm kwam die net een ander aan het versieren was. “S-Stop, T-Tromp, s-stop met h-haar te b-bijten!” sprak hij, proberend zelfverzekerd te klinken met zijn borst naar voren en vuisten gebald. De twee keerden hun koppen naar hem toe, voordat ze verder gingen. Nee, hij kón het echt niet meer aan. Alleen met de brocolliaap was dat hem nog goed afgegaan maar de rest… Ze maakte het hem nu heel moeilijk. De jongen zakte letterlijk vermoeid op de grond op zijn knieën en hield zijn hoofd met zijn handen vast. Dit werd hem teveel. Hij begreep niet dat iemand met vier Pokémon kon overleven, of zelfs maar zes. En het was al helemaal stom geweest zomaar naar de stad te gaan. Mét. Zijn. Pokémon. Één zou goed genoeg zijn geweest en hen terugkeren in hun Pokéball was iets wat hij liever niet deed.

Waarom o waarom had hij het zichzelf moeilijk gemaakt en-? Ho, wás dat een roep om hulp? Nee, alstublieft, nee. Dit was géén goed moment om als een held op te treden. En straks was het een bloedlustig wezen. Direct erd hij misselijk en trilde hij flink. Rustig, kalmeer. Langzaam opkijken en… Een rondrennend meid met een… W-Was d-dat een… H-hoe heette die ook a-alweer…Joltik?  Het was een spin maar zo klein en onschadelijk.. buiten Holo Casters vernielen. Geen eigen ervaring, nóg niet althans. Zo ongelukkig was hij dan weer wel. O-oké, maar hij kon haar helpen. Misschien niet met de drie Pokémon die met elkaar vochten maar wel met… “B-Bass, h-help…” De Deino was nergens te bekennen. “W-Waar b-ben je..?” Wacht, nee, dat kon niet waar zijn. Waar was ze nou weer? Had het zorgen maken eigenlijk nog wel zin op dit moment. Als een nerveus trillend blokje stress, keek hij maar om zich heen. D-Dan was hij op zichzelf afgeste-“AU!” De Deino sprong tegen zijn rug, hem duwend tegen de grond. “D-Daar b-ben j-je… al…” De jonge Pokémon glimlachte vrolijk en keek direct op naar de dame en de Joltik en haar Sunkern. In de tussentijd stierf Ois van de pijn. Die… draak… Daar moest ze écht mee stoppen, ze werd er té oud voor. Hoeveel boten zou hij nu gebroken hebben, of had hij een stevig skelet zoals Sans? Hmm, of als die van Papyrus? Het aantal botten kon hij toch niet meer bijhouden. Vast een boel. Maar goed, pijn negerend – lukte niet – richtte hij zijn concentratie weer op haar. De pijn bonsde na in zijn rug maar hij moest toch iets doen voor.. haar? H-Hoe kreeg hij-AU!- haar vrij? Rot pijnsteken. Vanuit zijn situatie kon hij enkel in de aanval gaan, niet waar? Althans, Bass. Hij knuffelde de grond nu. Met een zwaar geforceerde kromme glimlach die eerder leek op een verlengde ‘S’ van een mond stak hij een vinger op richting de Joltik, “B-Bass, Dragon Rage,” met een stem die niets meer dan als gefluister klonk commandeerde hij en sperde de Deino haar bek open om blauwe vlammen op de Joltik af te vuren. Direct verdwenen de vlammen weer maar bleven enkel op de spin nabranden. Zwakjes klapte hij zijn handen tegen elkaar. “S-Sorry dat h-het even duurde,” Zijn zogeheten kameraden ruziede in de tussentijd door. Jep, hij was echt één grote rommel. En de slechtste spinnenverdelger. Nóg slechter dan Spiderman.

Een exact geval van operatie geslaagd maar patiënt overleden. Hij had dan misschien de Joltik neer ween te halen met de enige niet-ruziënde Pokémon maar hij lag pijnlijk op de grond met al zijn gewicht op hem. Als dit zou resulteren in een vervroegde verouderingsfase, dan kon hij maar gelijk een wandelstok halen. Of hij zou zelfs een bochel kunnen krijgen en een misvormd oog. Daarmee had hij dan wel een succesvolle carrière in Disney, en kon hij spelen in een film daarvan. De loon die hij dan zou krijgen was tikkeltje hoger dan zijn groente-en fruitzaak op het moment. Minstens tienmaal zo hoog. In dat geval mocht die Deino wel meerdere malen op zijn rug springen. Je moest pijn lijden voor succes! Al kwam het dus niet zover toen het meid naar hem glimlachte en hem bedankte voor zijn hulp. Het was echt niet alsof hij haar leven gered had. Veel kon een Joltik niet buiten misschien elektrocuteren… Oké, de jongen slikte al bij die gedachte. Dat nam hij terug. “G-Graag g-gedaan,” Toen ze vervolgens haar Pokédex naar hem uitstak keek hij haar verward aan. Ze vond het schijnbaar een goed moment om Bass in te scannen? Ach, het was niet alsof de Deino van plan was weg te stappen. Die zat geamuseerd op zijn rug naar het voorwerp te ‘kijken’ en diens bek te openen, klaar om te bijten. Hij voelde zich inmiddels enkel meer rampzalig. Hij had misschien haar geholpen maar zijn Pokémon waren nog als zeurende kinderen bezig met elkaar en hij was geplet als de ‘ouder’ door een té zwaar kind. Als dit datgene was wat Trainers altijd door moesten gaan, had hij al medelijden met degene die zwaardere Pokémon hadden. Zeker als je er zes van had. In dat geval durfde hij geeneens na te denken aan hoe krom hij dan wel zou lopen én hoe erg hun ‘gevechtjes’ zouden zijn. Ugh. Het werd wel tijd overeind te komen, niet waar? “B-Bass, if y-you d-don’t m-m-mind?” De Deino reageerde er in eerste instantie niet op. Pas nadat de meid haar Pokédex bij de andere Pokémon hield kroop die van zijn rug af. Wow, het voelde figuurlijk en letterlijk alsof er een last van zijn schouders af was gegaan.

Direct ademde hij diep in en uit, al was dat meer uit opluchting dan ademtekort. Moeizaam drukte hij zichzelf vervolgens op. Rustig zijn handen voor zich houden en benen intrekken. Het was moeilijker dan verwacht maar met enige moeite stond hij dan overeind, zijn ogen tot spleetjes getrokken. Zijn rug bonsde als een razende na maar wat deed hij eraan? Gewend was hij het en het idee van een bochel was niet gek. Met één hand lichtelijk over zijn rug heen, keek hij met een verontschuldigende blik haar kant op. Hij stond nu dus overeind en de meid was in orde. Dat was al een prestatie. De groep Pokémon kalmeren was echter het probleem wat nog onopgelost was. En… Communiceren. De ander stelde zich namelijk al voor als Imogen en stak beleefd haar hand naar hem uit. Oh nee, muk. Haar aanraken zou weer betekenen dat hij bewusteloos op de grond lag. En om weer zijn conditie uit te moeten leggen? Nerveus wreef hij met zijn andere hand wat in zijn donkere haren. “I-Ik heet O-Otis, a-aangenaam, ben j-je echt v-verder in o-orde? N-Niets g-gebroken of i-iets dergelijks?” Soepel, Otis, ontzettend soepel. Hij kon wel zien dat ze er niet slecht aan toe was maar hij had afleiding nodig. Even iets anders dan het schudden van het hand en het maken van lichaamscontact. Al had hij net zo goed kunnen beginnen over zijn Pokémon. Of.. huh? Wáár waren ze gebleven?! Hoe konden ze plotseling verdwijnen? Wáááát, nee, dit kon niet waar zijn. Spontaan kreeg hij hartkloppingen en keek alert alle kanten op. "O-Oh.. m-muk.. m-muk.. w-waar zijn z-ze g-gebleven?" Zelfs Bass was er niet. Echt waar, hij had één tel niet gekeken en ze waren weg. Kon hij dan echt geen gebochelde worden?

Had hij zojuist nou nog een vriend weten te maken? Sinds hij ontvlucht was aan het huis van zijn peetouders had hij meer mensen leren kennen dan daarvoor. Misschien was ‘kennen’ een groot woord, mensen die hem niet pestte was een betere. Dan kende hij er al… één, twee, drie, vier en misschien zelfs vijf mensen. En het was zes met Imogen erbij. Zat hij echt niet in een manga, waarin een underdog die ook een otaku was ineens populair raakte? Het was in ieder geval al beter dan die met de otaku die juist géén vrienden had en bewust stompzinnige dingen deed. Daar verschilde hij wel in maar niet altijd wegens verstand, meestal uit angst. De gedachten duwden hij maar weg. Hij was geen protagonist materiaal, daar was hij té uniek en onhandig voor. Iedereen van zijn soort verschool zich onder zijn bed in plaats van een dame te redden. Die gelukkig prima in orde was. Met de bonzende pij in zijn rug was hij dat vele malen minder. Ironisch, de redder was er erger aan toe. Maar hij kon haar beter snel geruststellen ondanks de krampachtige vreemde glimlach op zijn gezicht van de pijn. “J-Ja, i-ik v-voel nog e-en beetje p-pijn dus i-ik leef n-nog,” Meest betrouwbare controle: had je pijn, dan leefde je nog. Bedankt lichaam voor deze uiterst fijne controle. Al klonk hij zeker niet heel geloofwaardig.

Dat een tel later al zijn Pokémon waren verdwenen had hij nooit kunnen verwachten. Alsof ze ter plekke opgelost waren, waren ze spoorloos verdwenen. Geen stukje vacht resterend of een ander spoor. Muk, o Muk, hadden ze hun gevecht ergens anders voortgezet of had een Pokémon hen vastgegrepen? Wacht, misschien was het erger en zaten ze nu in de maag van een Pokémon die nu voor hún kwam! Nee, kalm blijven, hij moest enigszins rustig blijven. Zo voedzaam waren zijn Pokémon namelijk niet. Maar het feit dat ze nog vrij weerloos zijn tegen grote Pokémon maakte het er niet beter op. Kalmeer. De een was wat groente, de ander een schildpad en de derde een ei. Samen misschien een goede combinatie maar zouden niet vullen. Ugh, op dit soort momenten haatte hij dat hij ze amper kon terugkeren. Met hangende schouders keek hij alert alle kanten weer op. Enkel bos om hun heen, dus hoe moest hij ze in hemelsnaam vinden?! Veel kalmer dan hem stelde Imogen voor om gewoon hun namen te roepen. Leuk advies, maar… ze reageerde zelden op hun namen. Enkel op bepaalde momenten. En het was maar de vraag of ze hem nog uit een maag zouden kunnen horen… O-Oké, Otis, gewoon proberen en positief blijven. Ze leven vast nog! “B-Bass, Tromp, D-Drum, H-Harm, kom h-hier!” riep hij, al was het niets meer dan normaal stemniveau. Ugh, kijk, dít was ook een probleem. Gillen kon hij als de beste maar schreeuwen… niet echt. Het enige waarmee hij zijn ‘stem’ kon verheven was.. Natuurlijk! Trillend boog hij door zijn knieën en haalde zijn tas erbij en haalde een trompet tevoorschijn. Dit kon werken. Veel meer had hij niet geoefend sinds de vorige keer maar daarom zou het vast herkenbaar zijn. De jongen kwam weer overeind, negeerde zijn verhoogde hartslag en blies zo luid als hij kon met zijn vingers op de trompet. Een schor en dof geluid kwam eruit maar luider dan de vorige keer. Wow, luider dan ooit! Verrast haalde hij de trompet van zijn mond en zag zijn Pokémon op hem afrennen.
Vrolijker dan ooit tevoren maar vlak voordat hij erop had kunnen reageren verdwenen ze en verscheen er een Zoroark ter plekke. Een soort vos met felrood haar en een valse lach die op zijn achterpoten stond. Oké, dit was een rasechte duivelse kitsune die hem ging opvreten. Wat moesten ze doen met die Pokémon? Had hij misschien zijn Pokémon opgevreten? Maar… de Pokémon was er te slank voor en was dat van net een illusie? Het duizelde hem enkel. En hij bleef sprakeloos staan met de trompet in zijn handen. De Pokémon snelde vervolgens naar voren, zijn tanden en klauwen blinkend in de zonnestralen en zijn pupillen op hem gericht. Muk! Hij wilde niet eindigen als kitsune voedsel! Snel, hij moest iets doen. Super snel, hup, IETS! In wanhoop blies hij weer in de trompet wat de Zoroark deed verstenen en zijn blik… verzachten? E-Ehm, n-nu werd hij p-pas bang. Moet hij v-verder spelen? H-Het had zijn leven gered? Toch? De Pokémon gromde recht in zijn gezicht en zijn blik werd killer. Bijna plassend in zijn broek speelde Otis verder, zijn hyperventilatie onderdringend en de Zoroark bleef kalm stilstaan, luisterend naar de klanken. Dit moest een vreemde combinatie zijn van yokai en muziek nimé. Dat moest wel. En nee, dit was niet oké.