{ Exploring

De roodharige liep rustig door Hoenn heen. Geen idee waar ze was eigenlijk. Ze was gewoon op Huginn gestapt en richting de eilanden gevlogen. Kalos begon een beetje saai te worden en ze dacht eraan een tijdje in deze regio te verblijven zodra ze de kans zou krijgen. Maar voor nu deed ze het maar met kleine weekendjes weg. Ze was deze keer in een random stadje uitgestapt en had geen moeite gedaan iets van een naam of herkeningspunt op te zoeken. Ze had simpelweg de raaf teruggestuurd, Aldrei op de grond geholpen en hierna Derniére eruit gehaald. Ze wou wat bekender worden met de jonge Cyndaquil, aangezien deze nu wel op de tijd kwam voor een echt karakter. Uiteindelijk had ze het beestje maar op haar schouder gezet en volgde haar Ninetales wat door de straatjes heen. Met een beetje geluk vonden ze een plek om te drinken, en anders hadden ze in ieder geval de winkelstraat wel gezien.

{ Eerste post Yuuki~

Ragya liet haar ogen maar te koop gaan aan de omgeving. Genoeg te zien als je een nieuwe stad rondliep. Daarbij was dit wel weer eens goed om haar nieuwsgierigheid te stillen. De pokémon op haar schouder leek die interesse niet te delen, want die was simpelweg in slaap gevallen. Wow, spannend diertje had ze toch ook. Gelukkig had ze de vos nog, die zoals altijd de weg wees en de omgeving met een humeurige blik in zich op nam. Ragya lette dus vooral op haar partner.
En deze hoorde ineens haar naam. Nu kon je je voorstellen dat dit niet al te vaak voorkwam. Nee, normaal probeerde mensen de gehele aanwezigheid van haar te nergeren in de hoop dat ze zo het minste irritaties of schade kregen. Haar eerste reactie was zich omdraaide richting de bron van het geluid en diep te grommen. Haar nekharen dreigend omhoog, uiteindelijk leek ze te realiseren dat het een bekende was, maar meer dan een verandering in de grom kwam er niet. Leek erop dat ze er niet van gediend was door zomaar iemand te worden geroepen.
Ondertussen trok Ragya droogjes haar wenkbrauw op toen haar pokémon ineens begon te grommen, maar volgde al snel diens blik richting een meid. In eerste instantie herkende ze de witharige niet, maar tja, ze kende de naam van haar vos. Na enkele minuten viel het kwartje en liep ze naar de ander toe. “Yuuki?”

Het was Yuuki, wist ze nu met zekerheid te zeggen zodra de ander begon te spreken. Wow, iemand had een nieuwe look gekregen. Wat een stel nieuwe kleren en ietsjes donkerder haar wel niet konden doen. Eenmaal samen gekomen kreeg ze een begroeting terug samen met de vraag hoe het ging. Op een rustige manier haalde ze haar schouders op, om te laten blijken dat het niet zo spannend was. "Goed hoor, en hoe gaat het bij jou?" Hierna ging haar blik richting de hand van Yuuki, die ze richting de Ninetales bracht. Deze spoorde haar gesnauw weer aan en hapte hierna zonder blikken of blozen richting de hand. Ze mocht Yuuki dan wel kennen en voor haar doen mogen, aanraken was een no go. Ragya grinnikte. "Pas op, ze bijt" kwam er droogjes uit.

Gelukkig werd de ander niet geraakt, wat voor haar ook weer scheelde. Anders was het weer moeilijk doen met eerste hulp en alles, iets waar ze geen zin in had gehad. Aldrei keek Yuuki ook nog even strak aan, alsof ze haar punt nog extra duidelijk wou maken. Geen geroep, geen aanrakingen. De teef was nooit bang geweest mensen aan te vallen, iets wat duidelijk gemaakt kon worden. De ander zei dat ze gewoon wat aan het rondreizen was, waarop Ragya even knikte. "Rondreizen is nooit verkeerd" Naar haar mening dan. Yuuki klapte hierna haar parasol in, waarover ze best kon zeggen dat zo'n ding fancy was. Heel fancy zelfs. Bij de opmerking moest de roodharige toch grijnzen, van de witharige kon ze het wel hebben. "Ze moest het toch van iemand hebben geleerd?"

Aldrei stopte haar dreigement ook zodra Yuuki haar aandacht van haar afhield, waardoor ze braafjes ging zitten, om hierna ook het gesprek te volgen. Ondertussen luisterde Ragya naar de opmerking van de ander, al moest ze toch lichtelijk grinniken om deze situatie. Arme Yuuki, moest vast moeilijk zijn. Het mooiste was nog dat ze mensen kende die twee keer zo oud waren als de meid voor haar, maar die alsnog minder kracht in zich hadden. "Ik denk dat het gewoon iets is dat mensen blijven doen, had iets te maken met goede bedoelingen als ik het goed herinner" Kwam er toch met een hint van haar sarcastische humor eruit. "Je kan ze altijd nog negeren? Of ook een zwaar humeurige pokémon eruit laten? Werkte bij mij ook" het was logisch dat ze als trainer ook vroeg begonnen was, en hierdoor ook de vragen had meegemaakt. Al had ze het gevoel dat het minder was dan de ander, wat dus ook aan Aldrei kon liggen. Zelfs als Vulpix was die nog zo geweest, al was het toen iets minder erg. Bij de opmerking grijnsde ze even. "Maar dan komt het niet meer als een verassing, en dat is natuurlijk wel het leukste. Daarbij worden tanden veilen niet gedekt in je zorgverzekering"

Bij de woorden van de ander kon ze niet laten een geamuseerde blik in de ogen te krijgen, voornamelijk hoe ze de situatie al voor zich zag, met een zwaar humeurige Yuuki. Maar ze knikte even bij de rest van de woorden. “Nah, none taken, het is inderdaad niet ideaal. Met een beetje geluk houd dit probleem snel op” Met een beetje ongeluk was Yuuki verdoemd tot een eeuwig babyface en langzame groei. Maar ze besloot haar pessimisme voor zichzelf te bewaren. Over loslopende pokémon had ze ook een punt, ze moest eens weten hoe moeilijk het vervoeren was. Maar tja, een deal was een deal, Aldrei bleef voornamelijk uit de bal dankzij wederzijds respect.
Bij de woorden van de ander grinnikte ze even mee. “Ik raad het je niet aan, ik mij laten vertellen dat het een duistere wereld is waar je niet van kan terugkeren.” Dit zette haar wel aan het denken. Wat gebeurde er met haar rekeningen? Zeker, eerst was ze minder jarig geweest tijdens het reizen, dus dan was het geen wonder dat ze er niks van hoorde. Maar ondertussen moest ze het wel gaan fixen. Maar waar gingen de brieven naartoe? Gewoon thuis op de fokkerij? Ondanks dat ze er niet woonde? Als voormalig dakloze had ze niet echt een postbus gehad, en haar huidige woning werd deels betaald door Team Rocket, wat al genoeg zei.. En zelfs al wisten ze waar ze de brieven naar toe moesten sturen waren haar reispapieren onder een andere naam. Wow, economie was moeilijk, al leek het haar wel interessant eens te kunnen klagen over de kleur van een envelop.