Dastardly (closed)

<sub>De omgeving was vredig. Het zachte geschuifel van pantoffels die over de grond ruiste werkte in rustgevende harmonie met het gekletter van de fontein die in de gemeenschappelijke ontmoetingsruimte stond. Overal om hem heen schuifelde ze als halve doden door de gangen. Bijna niemand sprak met elkaar. Dat was gewoon hoe het hier was. De onuitgesproken regel. Het kwam hem de keel uit. Hij wilde weg, ver weg en nooit meer hier terug komen en als het aan hem lag zou heel dit klote gebouw tot de grond toe neerhalen. Hij was het spuugzat. Het aanzicht van de saaie, kale muren. De begrafenissfeer en de hatelijke hartelijkheid van het personeel. En natuurlijk allemaal voor het belang van de patiënten. Eerst had hij het verwelkomt. Nadat de meest heftige ontwenningsverschijnselen waren weggetrokken. Hij kon zich niet herinneren dat het ooit zo heftig geweest had. Één keer eerder in zijn leven had de inmiddels 29 jarige man in een afkick kliniek gezeten. Hij was toen net zestien geworden en had die dag gevierd met een bijna fatale overdosis aan methamphetamine. Zijn vader was nog nooit zo kwaad geweest. Hij had een figuurlijke middelvinger naar boven opgeheven het moment dat hij naar de heroïne had gegrepen. Zijn vader zou hem nu eens moeten zien. Hoofdschuddend keek hij de kleine tuin rond waar hij zich op het moment bevond. Er stond een hoog hek omheen dat er uit zag als een hek dat heel hard probeerde niet de indruk te wekken dat je opgesloten zat in dit grafoord maar wat daar niet toe slaagde. Slim gestationeerd stond er beveiliging dat, voornamelijk s’ nachts, de omtrek van het centrum in de gaten hield op ontsnappingspogingen. Toen zijn blik die kruiste met een bewaker wendde hij zijn blik weer af en trok hij een gezicht. De seconde dat hij hier uit was zou hij een sigaret opsteken. Als hij niet meer drinken kon of een oppepper nemen kon dan stond er nog maar één ding hem te doen. Nog harder roken dan hij eerder gedaan had. Toen hij in de afkick kliniek had gezeten in zijn jeugd mocht hij op zijn minst van tijd tot tijd nog een sigaret opsteken. Hier echter was dat dus niet het geval. Iedereen hield je in de gaten als bloedhonden hun prooi. Hij betrapte zelfs sommige een keer er op dat ze aan zijn kleding hadden geroken als hij weer terug het complex in stapte. Alsof hij zo dom was om een sigaret te ronselen én op te steken binnen de muren. Dat gaf hen enkel nog een excuus zijn verblijf te verlengen. Hij leunde achterover met zijn ellebogen op de rugleuning van het bankje en wierp een blik op het pad achter het hek naar buiten. In de verte zag hij zandwolken naderen. Zijn taxi was dus gearriveerd. En dat werd tijd. Wanneer ik terug in Kalos ben draai ik de nek om van die kleine kloothommel die mijn heroïne gelekt heeft aan de nieuwe elite officier. Had hij zichzelf voorgenomen de minuut dat hij weggestuurd was door haar naar dit oord. Wat zou hij er van gaan genieten als hij de grunt in kwestie eerst levend zou flamberen en vervolgens voeren aan zijn Tyrantrum. Regem was altijd al een sadistische seedot geweest en mensenvlees vond hij nu eenmaal lekker. Terwijl de taxi hoorde hij voetstappen hem naderen. Dat kon maar één ding betekenen. Hij draaide zijn hoofd opzij naar de bron van het geluid en keek met zijn gele ogen de man aan die op hem af kwam lopen. “Marcus, ik heb je spullen hier” Zei hij uiterst beleefd op een toon die chronisch klonk alsof hij een stok van een halve meter in zijn kont vast had zitten. Een klein tasje met het logo van de kliniek stond op de zijkant geprint. Hij pakte het aan en keek de man aan. De man in kwestie, Docter Newton ook wel genaamd, was zijn psychiater geweest gedurende zijn verblijf. Vanaf dag één had hij een gloeiende hekel gehad aan hem. Met zijn chronische beleefde toon en dat vervelende tikje van hem waarbij hij met zijn pen op zijn schrift tikte. Oh, wat had hij veel uren moeten doorbrengen met die zielenknijper. Zo lang hij maar minder terneergeslagen deed en de indruk wekte dat hij in feiten niet de nek wilde omdraaien van iedereen die betrokken was bij zijn gedwongen aftocht hiernaar scheen Newton de indruk te hebben dat hij vooruitgang had geboekt. De groene ogen van de man keken hem recht aan in de zijne met gespeelde emotie. Oh, wat haatte hij het aanzicht van die ogen. En toch waren er genoeg dingen gebeurd binnen deze muren die nooit uit komen mochten en daar was hij de zielenknijper met zijn patiënt vertrouwelijkheid gelul dankbaar voor. Hij was hier op zijn kwetsbaarst geweest, kwetsbaarder dan hij ooit geweest was. En deze man mocht wettelijk gezien tegen niemand er wat van loslaten. Ondertussen was de taxi gearriveerd bij het hek en stond Marcus op. Newton pakte zijn hand vast en schudde hem. “Het ga je goed, Marcus, en onthoudt” Newton duwde hem een rond voorwerp in de handen “De kracht om het te weerstaan ligt bij jezelf” De woorden kwamen eruit alsof hij deze woorden al 100 keer eerder op deze dag uitgesproken had. Wellicht was dat ook zo. Marcus knikte enkel en boog zijn hoofd een stukje. “Uiteraard”. Newton knikte ook en liet zijn hand los. En dat was het dan. Hij pakte zijn koffer op en droeg die naar de taxi die buiten het hek stond te wachten voor hem. Een wachter bij de poort opende de poort voor hem. Hij had een opmerkelijk gevoel daarbij toen hij eenmaal over de drempel stapte en officieel weer buiten was. Vrij. Echode het door zijn hoofd. Zonder ook maar een blik terug te werpen op het complex achter hem stapte hij de taxi in. “Slateport haven” Zei hij enkel tegen de chauffeur toen die in de achteruitkijk spiegel hem een vragende blik wierp. De auto startte en kwam vervolgens met een schok in beweging. Hij stond zichzelf toe te ontspannen nu hij officieel er uit was. Hij ging wat comfortabeler zitten en wierp een blik uit het raam op de snel langs schietende, bosrijke omgeving.

Hoenn was een warmer klimaat dan Kalos. Dat was iets wat Marcus had leren waarderen in zijn tien maanden lange verblijf in de regio. Maar nu was het tijd om terug te keren naar Kalos en naar alle verantwoordelijkheden die daar bij hem lagen. Of nou ja, wat er nog van over was. De roodharige man haalde de pokébal van Mence uit zijn zak en gooide hem op. De draak verscheen en liet een blij gebrul horen bij het aanzien van zijn trainer. Marcus ontweek een poging die de Salamence deed om hem een soort knuffel te geven en wuifde hem weg met zijn hand. Stom reptiel moest eens leren zich te gedragen als er mensen bij waren. “Kom hier” Hij hoefde de woorden eigenlijk niet uit te spreken. Op het moment dat de woorden op zijn lippen lagen zakte Mence al door zijn benen zodat hij hem kon bestijgen. Via zijn vleugel klauterde hij op zijn rug. Vanaf daar hield hij zich vast met zijn enigste hand aan een rode vin en klemde zijn benen stevig achter de vleugel inham van zijn Salamence. Voor de 10 maanden in revalidatie had hij maar ongemakkelijk zijn balans kunnen houden met maar één hand. Constant had Mence allemaal dingen gedaan als bochten te scherp maken die hem bijna zijn evenwicht deden verliezen. Tenslotte had hij maar één hand om zich vast mee te houden. Sinds hij gewend was geraakt aan het hebben van één hand kon hij zich ook beter vasthouden op zijn Salamence. En Mence was best een gevoelige pokémon dus leerde hij ook rekening houden met zijn trainer. Hij kon nu zo goed als normaal vliegen zonder de dreiging dat hij Marcus halverwege verliezen zou. Hij hoefde echt geen koprollen in de lucht te gaan maken maar normale dingen waren te doen. De Salamence duwde zich af van de grond en steeg met een krachtige slag van zijn vleugels op. Via Slateport naar Coumarine en door naar Lumiose was niet een al te lange vlucht. Er was een klein eilandengroepje temidden van de twee continenten waar Mence rusten kon mocht het nodig zijn. Maar hij plande om de reis in één keer door te halen. Hij wilde niets liever dan terug zijn in Kalos. Met krachtige vleugelslagen die gedempte geluiden voortbrachte liet Mence al gauw Slateport achter zich en ging hij naar de open zee. Marcus haalde diep adem en ademde de zeelucht in die hem raakte. Als hij deze geur gehad zou hebben tijdens zijn afkick periode zou hij zeker weten vijf maanden eerder afgekickt zijn. De enorme trek naar een sigaret raakte Marcus maar hij vond het niet verstandig zijn enigste hand los te laten om een sigaret te zoeken in zijn zakken. Had hij die überhaupt nog? En waar in hemelsnaam was zijn aansteker? Dat word nieuwe kopen. Dacht hij met een zucht. Al gauw zorgde de gestage vleugelslagen van Mence ervoor dat hij zich duf begon te voelen. Hij was echter alert genoeg om niet in slaap te vallen. Zuchtend positioneerde hij zich enkele centimeters naar achter en strekte hij zijn rug. Mence droeg zijn koffer in zijn bek en zolang hij niet enorm opgewonden werd van iets had hij hoop dat hij het niet verbranden zou. Of laten vallen. Enige combinatie zou zeer vervelend zijn. Niet dat hij veel waarde hechtte aan wat er in zijn koffer zat. Het meeste hing nog steeds in het rocket gebouw en de rest in een ander appartementje nier ver van het hoofdkwartier. Genoeg back-up dus. Hij zuchtte nogmaals en greep Mence zijn rugvin nog wat strakker vast met zijn hand.

Tegen de tijd dat Couriway in zicht begon te komen had hij flink kramp gekregen in zijn hand en benen. Mence zijn vleugelslagen werden energieker bij de aanblik van zijn thuisland. Hij dwong zijn pijnlijke benen om nog even vol te houden. Weldra zouden ze over Lumiose gaan en dan zou hij er zijn. Nu pas begon het echt door te dringen. Een onaangenaam gevoel nestelde zich in zijn maag. Hij had nog meer zin om ook zijn tweede hand eraf te laten hakken door een Scyther dan zijn vrouwelijke baas weer te moeten spreken. Alsof de goden hem uitlachte was de elite officier die zijn plek ingenomen had een vrouw. Hij schudde zijn hoofd bij die gedachten. Wat zou hij er voor over hebben om gewoon in iemand anders te kunnen veranderen. Alles van zijn klote leven en klote beslissingen achterlaten en inruilen voor iets nieuws. Tja, wie wilde nou niet die schone lei. De beloofde, schone lei! Mence liet een tevreden gegrom horen en begon een beetje te dalen. Marcus bewoog zijn pijnlijke benen en duwde zijn hakken in Mence zijn zij. Die draaide zijn kop opzij en keek vanuit zijn ooghoek Marcus vragend aan. “Doorgaan jij, we gaan door tot Lumiose”. Hij gromde afkeurend maar dwong zijn vermoeide vleugels om weer door te slaan. Hij wilde net zo graag als Marcus weer op de grond staan. Marcus maakte een mentale note dat hij hem extra goed voeren moest vanavond. Dat had hij wel verdiend. Met die gedachten kwam ook de realisatie dat hij geen rooie cent meer over had. Team Rocket had zijn geld ingenomen voor tot hij terug kwam en gespendeerd aan .. nodige onderhoud. Wat ze hem ook vertelde hij wist ook wel dat het een compensatie was voor zijn hersenloze gedrag. Hij prees zichzelf tevreden met de gedachten dat zijn warme bed hem wachtte als hij aankwam in Lumiose.

Helaas bleek ook een warm bed nou juist datgene wat Marcus zelfs ook niet meer had. Hij liet Mence dalen bij een ruime buurt enkele minuten van het Rocket hoofdkwartier verwijdert als hij op Mence zijn rug sprong. Hij liet de vermoeide draak terugkeren en liep naar het vrijstaande huis. Voor hij iets anders deed zocht zijn hand naar een pak sigaretten. Hij gooide zijn koffer neer en doorzocht eerst die, toen zijn zakken en tenslotte de plastic zak die hij gekregen had van de kliniek. In de plastic zak zaten al zijn behoren die hij bij zich had toen hij die dag incheckte. Buiten zijn pokéballs was dat ook een portemonnee en een pak sigaretten en twee aanstekers. Al miste hij zijn aanstekers en het xl pak sigaretten. Vloekend pakte hij de sleutel van het huis en besloot het maar te laten. Hebben ze er überhaupt recht op om items van de mensen die ze opnemen mee te nemen? Shit. Marcus draaide de sleutel om in het slot en duwde de deur open. Een totaal leeg appartement begroette hem. Roerloos stond hij in de deuropening. “Wat de Muk?” Fluisterde hij langzaam. Zijn bagage vergeten stormde hij het appartement in en liep van boven naar beneden. Elke kamer was leeg. Waar de Muk waren zijn meubels? De huur is zeker niet afbetaald ook al had ik het op mijn rekening gezet.. godver dat betekend vast ook dat ik niet langer hier komen mag. Marcus zuchtte heel diep en probeerde heel hard de aandrang te onderdrukken om heel het huis maar gewoon in de fik te steken. Hij keek op zijn telefoon. Het was half zeven s’ avonds. Ach wat kon het hem ook verotten. Marcus haalde zijn bagage binnen en sloot de deur. Hij legde wat van zijn kleren neer op de grond en pakte zijn lange, zwarte jas. Hij was uitgeput. Zijn benen en rug deed zeer. Hij had een gigantische honger en hunkering naar een sigaret. Maar dat kwam later. Hij sliep al maanden slecht tot niet. Hij was er nog niet klaar voor om zijn elite officier te spreken. Ze wachtte maar tot morgenochtend.

Zo rond half zes s’ ochtends gaf de roodharige man het op. Hij was af en aan wakker en zijn honger begon hem echt de kop op te steken. Hij voelde zich er beverig door en besloot om dus maar alvast wat te gaan halen. Gelukkig zat er nog zo’n 70 euro cash in zijn portemonnee die hij gebruiken kon voor noodgevallen zoals dit. Aangezien de huur van zijn huis niet betaald was zou hij ook vandaag eens moeten kijken hoe het met zijn rekening stond. Dat zat hem niet lekker. Marcus negeerde subtiel het stemmetje die hem zei dat hij misschien nu maar naar het rocket hoofdkwartier moest gaan. Eerst eten, verantwoordelijkheid later. Hij pakte de pokéballs van al zijn pokémon en klikte die elk aan zijn riem. Hij sloot de deur achter zich en pakte de pokébal van Vix. Toen hij het zwarte beest liet verschijnen krulde zijn mondhoeken automatisch om. Vix liet een blij gebrom horen en duwde zijn gehoornde hoofd tegen Marcus zijn borst toen hij zijn handen in de vacht van zijn Houndoom liet glijden. Hij krabde liefdevol zijn nek. “Hey” Mompelde hij tevreden. Vix bromde en gaf zijn hand een slome lik. Hij krabde zijn Houndoom tussen zijn hoorns en greens. “Ah, ik heb je gemist. 10 maanden zonder je waren niet hetzelfde.. hebben ze je goed behandeld?” Vix tilde zijn kop op en keek Marcus niet blij aan. Hij krabde ongemakkelijk aan zijn achterhoofd. “Hoe dan ook, ik beloof je dat je voor de rest van je leven niet meer terug die bal in hoeft” Vix leek voor alsnog niet tevreden. Marcus haalde zijn schouders op en gaf hem nog één keer een liefdevolle krab over zijn kop. “Kom op, eten halen”. Vix liet een diep geblaf horen en draafde het pad af. Marcus zou bijna zweren dat zijn Houndoom gegroeid was. Al kon dat natuurlijk ook komen omdat hij hem zo lang niet gezien had. De gedachten beïnvloedde al gauw zijn geest niet meer toen een kleine diner in het zicht kwam.

Marcus kauwde uitgebreid op zijn extra large steak met groentesalade. Hij was haast vergeten hoe lekker echt eten was. Niet die droge, smaakloze shit die hij voorgezet gekregen had in de kliniek. Je zou best kunnen zeggen dat het eten in de kliniek boven de gemiddelde kwaliteit zat maar hij was gewoon zo veel beter gewend. Hij voelde zich er zelfs minder schuldig over dat het hem een enorme hap uit zijn 70 euro kostte. Op eten mocht je niet bezuinigen. Zo nu en dan smeet hij Vix een stukje toe die naast de tafel op zijn buik lag en de manager dodelijke blikken toewierp. De man stond erop dat er geen pokémon in de diner toegelaten mochten. Toen hij dreigde enkele tafels in de hens te zetten als bijkomende schade en Vix een klein beetje vuur begon te ademen was de man overtuigd. Hij wilde geen problemen, zeker niet toen Marcus merkte dat de hele plaats gerenoveerd was. Dat zou pas echt zuur zijn als iemand dan je plaats affikte. Tevreden duwde hij de laatste hap in zijn mond en ging hij achteruit zitten. Inmiddels was het alweer half acht. Een prima tijd om nog even sigaretten te halen en vervolgens door te gaan naar zijn iminent demise. Oh ja. Marcus liet wat geld achter wat hij half onder zijn bord duwde en stond op. Vergezeld door zijn Houndoom verliet hij het zaakje en ging hij op weg naar het zaakje waar hij voorheen zo vaak kwam. Enkele blokken verwijderd van het hoofdkwartier. Met gestage passen stapte hij over de straat. Overal om hem heen liepen mensen langs hem heen en reden auto’s door de straten, zo snel als mogelijk was zonder ongelukken te veroorzaken. Na de eenzaamheid en rust die hij had gekend in de kliniek was de enorme drukte die hem omringde gigantisch. Het voelde verstikkend aan haast. Te veel mensen. Hij onderdrukte de aandrang om iedereen die langs hem liep ruw opzij te duwen. Ze hadden een hele stoep om te bedekken en dan liep iedereen zo dicht langs hem heen. Al gauw zocht hij de rust op van de achterstraten die hij zo goed kende. Zelfs op klaarlichte dag waren sommige best duister en daar had hij vrede mee. Het voelde bijna weer als voorheen. Maar voorheen was tien maanden geleden. Een heel leven weg, zoals het voelde voor hem. Zijn handen gingen naar de zakken van zijn jas en hij grimaste. Hij was diep gezonken deze keer, heel diep. Hij had zijn rang verloren, zijn geld verloren en zelfs zijn armzalige huisje. Maar boven alles was hij ook zijn trots kwijt. Zijn reputatie. Hij schudde zijn hoofd en wreef met zijn hand door zijn haren. Zijn fedora die daar altijd op rustte was absent. Lag ergens in zijn tas thuis in het lege schild wat zijn appartement geweest was. Zou er überhaupt nog wat over zijn als hij daar binnen stapte? Of hadden ze dat ook leeggeroofd. Het zou hem niet verbazen. Zijn hand ging afwezig naar Vix en krabde hem over zijn rug. De Houndoom draaide zijn hoofd naar zijn trainer en keek hem vragend aan. Marcus beantwoordde zijn blik niet. Zijn voeten stopte ongewild en hij werd gehuld in een perfecte stilte. De drukte van de straten achter hem sloot hij uit. Het zou nooit meer hetzelfde zijn. Hij voelde zich niet eens schuldig dat hij naar de heroïne gegrepen had. Nee. Hij had het gedaan om een goede reden. Ondanks wat hij al die keren had beweerd in de kliniek, hij vond het nog steeds terecht. Natuurlijk.. het was uit de hand gelopen. Hij had mensen vermoord die niet vermoord hoefde te worden. Had veel deals mis laten lopen. Hij begon op gemerkt te worden.. en dat kon Team Rocket natuurlijk niet laten gebeuren. En dus hadden ze hem weggestuurd. Marcus begon weer door te lopen. Als ze dachten dat hij ook maar enige ongenoegen daarover merken liet hadden ze het mis. Hij zou het in stilte met zich meedragen. Voor het eerst in zijn leven vond Marcus het een beter idee maar gewoon niet te koop te lopen met zijn problemen. Dit was iets wat hij alleen moest doen.

Toen hij naar buiten stapte pakte hij een sigaret en stak die tussen zijn lippen. Hij tikte zijn aansteker aan en stak de sigaret aan. Toen hij een trek nam zakte hij een eindje door zijn benen, zuchtte heel diep en gooide toen zijn hoofd achterover. “Muk” Gromde hij, bij de heerlijke smaak van de nicotine en teer die zijn levensduur met flink wat jaren verminderde. Hij had onder de veronderstelling verkeerd dat de eerste sigaret van de dag het fijnst smaakte. Nu was hij er zeker van. Dat was een leugen. De eerste sigaret na 10 maanden was het beste! Ongetwijfeld. “Schatjes, ik laat jullie nooit meer alleen, het spijt me” Mompelde hij tegen het doosje sigaretten. Hij plantte er een kus op en duwde ze in zijn linker kontzak. Nu zijn humeur wat geoptimaliseerd was voelde hij zich goed genoeg om weer naar het hoofdkwartier terug te keren en eens te zien hoe erg de schade was. Toen hij in de vertrouwde richting begon te lopen merkte Vix waar ze heen gingen en bromde hij. Marcus keek met één snelle blik even naar zijn Houndoom maar negeerde hem. Hij had er dus net zo veel tegenzin in als hij. Dat was best wel nice. Nu hij die sigaret in zijn mond had voelde hij zich ook een stuk meer op zijn gemak rond al die mensen. Natuurlijk was hij nog steeds niet blij er mee maar hij vond het meer draaglijker. Hij concentreerde zich op de kringgeeltjes rook die naar boven kringelde tussen een paar trekken door en voor hij het wist stond hij weer waar hij wezen moest. Marcus stopte even en nam het gebouw in zich op. Hij zuchtte heel diep en stak een derde sigaret aan. Die zou hij nodig hebben. Kalm liep hij over de drempel, negeerde iedereen om hem heen en duwde op het knopje op de lift. Droogjes stonden er enkele grunts om hem heen te wachten op dezelfde lift. Hij keek strak voor zich uit. Duurde het altijd zo lang voor de lift er was? Minuten tikte voorbij tot uiteindelijk een klik weerklonk en de liftdeuren opengingen. Asocisiaal bleef hij staan toen een hele menigte langs hem heen moest drammen om eruit te komen. Hij duwde een bijzonder pezige grunt opij en liep de lift in. Vix ging naast hem zitten. Op dit moment scheen een al oudere grunt hem te herkennen. Subtiel draaide hij zich om en wachtte hij bij de deuren. De rest dromde zich om hem heen maar deed hun best om afstand te houden van Vix die gromde zodra eentje te dichtbij kwam. Net voor de deuren dichtgleden zag Marcus hem. Een blonde man. En hij zag Marcus ook. De seedot die hem verraden had. Zijn mond ging open maar het was al te laat. Zijn sigaret viel op de grond. Een enorm drukkende stilte viel er in de lift. Marcus bukte zich en pakte zijn sigaret weer op. Zodra hij klaar was bij Riddle Chaika zou hij hem zoeken en zou hij voorlopig nog niet klaar met hem zijn. Toen hij uiteindelijk uitkwam op de plaats van de bestemming was de gehele lift leeg en was hij de enkeling die nog over was. Met Vix aan zijn zijde liep hij de gang uit naar het kantoor van de vrouw in kwestie. Of tja, vrouw.. een meisje van negentien. Er zat precies tien jaar tussen hen. Ze kwam pas net de hoek om kijken en ze had zijn rang. Een afschuwelijke steek van afgunst sneed door hem heen maar hij dwong zijn gezicht strak te blijven. Als hij nu zijn masker vallen liet kon hij hem niet meer ophouden zo dadelijk. En dat zou pas echt klote zijn. Marcus klopte twee keer en duwde toen de deur open. Hij stapte met Vix naar binnen en hun blikken kruiste elkaar. “Marcus Ludovic meldt zich”

OOC: Topic gereserveerd voor Riddle Chaika</sub>

_{Toen de roodharige die woorden uitgesproken had richtte hij zijn blik op het koppel voor hem. Roodharig was ze, jonger dan hij, stukken jongen. Naast haar zat een Mightyena. Vix liet zijn blik over de Mightyena gaan en toen over de roodharige op het bureau. Marcus zuchtte diep en en pakte zijn sigaret tussen zijn lippen uit. Wat hem meteen opviel was de totale absentie van enige vijandigheid in haar stem die veel van zijn collega's wel hadden. Hij maakte daar een mentale note van. "Zo goed als men verwacht na een afkick periode" Antwoordde hij simpel op haar eerste vraag. Vervolgens vroeg ze hem om de reden dat hij hier was. Hij haalde zijn schouders op. "Voor ik op mijn reis werd gestuurd kreeg in instructies mij te melden bij diegene die de leiding had zodra ik terug kwam, naar horen was jij dat dus, here I am " Zei hij neutraal en hij nam weer een trek van zijn sigaret. "Ik heb gehoord dat er wel meer dingen zijn veranderd binnen het team" Voegde hij er aan toe, doelend op de degradatie van Floyd en de promotie van andere personen. Het hele team was gewisseld, hij had plots het gevoel alsof hij 10 jaar weggeweest was in plaats van 10 maanden. Hij trok zichzelf weer naar de realiteit. Dat was voor later. Vix ging zitten naast hem en keek verwachtingsvol omhoog naar Marcus en toen naar Riddle en vervolgens weer terug naar Marcus.}

_{Heel even toen Marcus de Mightyena zag bewegen schoten zijn ogen omlaag. Tot zijn opluchting leek het beest niet vijandig. Hij had nu echt geen zin om opnieuw een vijandig beest van Vix af te moeten trekken. Heel even bewoog hij zijn rechterarm in een kleine beweging met de intentie om Vix over zijn kop te aaien. Op hetzelfde moment liet hij zijn nutteloze arm weer hangen en pakte hij met zijn enigste overgebleven hand de sigaret weer vast. Zijn ogen gingen dus ook maar weer terug naar Riddle. "Spijtig van Floyd, hij was een goede leider geweest" Zei hij dus ook maar met de nadruk op was. Tja, hij had hem wel gemogen. Tenslotte had hij die avond toen hij hem vond in dat steegje een dienst bewezen. En dat vergat Marcus niet. De twee andere namen herinnerde hij zich wel nog van toen hij nog elite geweest was. Het was enkel vanzelfsprekend dat ze omhoog gegaan waren in rang als toen hun namen al vaak genoemd waren. Marcus knikte uiteindelijk en krabde aan zijn achterhoofd. "en de wereld blijft door draaien, schijnt het" Zei hij een beetje afwezig. Er viel een stilte en hij krabde aan zijn achterhoofd. Tja.. en dat was het? Was dit het moment waarop hij afscheid zou nemen en naar buiten lopen alsof alle gênante scenario's dat hij in zijn dronken en gedrogeerde staat gedaan had, ooit lang geleden, vergeten? Was dat de bedoeling? Vix stak zijn neus uit en rook heel voorzichtig aan de Mighyena toen die begon te kwispelen. Wat wilde hij nou? Wat moest hij met zo iets vrolijks? Vix begreep het niet echt. Op dat moment viel Marcus zijn oog op het papierwerk, en bij papierwerk bedoelde hij de stapels en stapels die op haar bureau lagen. Zo'n papierwerk had hij nog niet eerder gezien. Van die afmeting althans. Hij gebaarde er naar met zijn hand. "Ziet er naar uit alsof je nog wel even binnen zit" Hij kreeg plots een idee. Het had ooit gewerkt, ooit.. wellicht kon het hem leiden tot iets beters dan wat hij nu had. Meer. "Jammer, het weer buiten is -"  Meer hoefde hij niet te zeggen want een grote straal zonlicht viel door het raam naar binnen. Het zou zonde zijn als iemand .. binnen zou zitten met dit weer. Ik vraag me af hoe iemand die zo jong is op deze positie gekomen is. Dacht hij kort.}  

<sub>Vix was getraind om in vreemde of gevaarlijke situaties zijn hoofd koel te houden. Beide mensen in de kamer waren niet vijandig naar elkaar. Waarom deed dan de Mighyena voor hem zo raar? Was het een soort valstrik of zo? Toen hij zijn kont omhoog stak en door zijn voorpoten zakte, kwispelend verschoot Vix enigsinds al.. gebeurde er niets vreemds daarna. Is hij in orde? Dacht hij bedenkelijk. 'Hey, wat wil je nu van me?' bromde hij onzeker tegen de Mighyena. Als hij een mens was geweest had hij nu niet begrijpend aan zijn achterhoofd gekrabd. Hij duwde zichzelf overeind zodat hij stond en keek nieuwsgierig de andere pokémon aan met een vragende blik in zijn ogen.

Marcus betwijfelde of het 'met wat moeite zo af was'. In zijn geval was dat nooit zo geweest. Maar goed, hij en zij verschilde ook enorm. Wie weet was zij wel zo'n typ die inderdaad er even voor ging zitten en het binnen vier uur af had.. in plaats van een dag. Anderhalve dag. Drie dagen. Ik was nooit goed in plannen. Vertelde hij zichzelf. Hij ontmoette haar blik met een geamuseerde uitdrukking op zijn gelaat. Vervolgens haalde hij zijn schouders op. Tja, wilde plannen.. hij had voor zichzelf besloten alcohol eventjes opzij te laten. De vorige keer liep het niet goed af en het laatste wat hij wilde was opnieuw alcoholist worden. Hell no. Nooit meer. Hij besloot het op dat moment maar zichzelf gemakkelijk te maken aangezien deze persoon uiteindelijk een heel stuk vriendelijker was dan menige die hij ontmoet had. Hij pakte een van de stoelen die in haar kantoor stonden en zette hem voor haar bureau neer, voor hij zitten ging keek hij haar aan. "Tja, het is nou niet alsof ik enige.. afspraken heb" begon hij luchtig. "Mijn geld is op, ik heb geen appartement weer waar ik vertoeven kan, buiten hoofdkwartier althans en ik kan eigenlijk niet enige vorm van alcohol aanraken tenzij ik weer helemaal overboord wil gaan" Zei Marcus met een ontevreden uitdrukking. "Een collega helpen met vreselijk papierwerk is het minste wat ik wel kan doen, .. en daarna kan jij je wilde plannen uitvoeren" Zijn sigaret was ondertussen flink opgerookt. Hij keek om zich heen waar hij hem kwijt kon en besloot hem toen maar uit te drukken op zijn schoenzool om hem vervolgens in de eerste prullenbak die in het zicht was te smijten. "Dat.. of een totaal ongelukkige brand verpulverd al het papierwerk wat in deze kamer was waardoor het helaas niet afgemaakt kon worden op tijd" Een klein kringeltje grijze rook steeg op uit de afvalbak.</sub>

<sub>Na dat Vix hem direct de vraag gesteld had wat hij aan het doen was werd de houding van de Mightyena plots serieuzer. Iets wat hij wel fijn vond aangezien hij echt geen idee had wat er van hem verwacht werd nu. Spelen? Stoeien? Dat had hij eens geprobeerd met Cersei. Ze had hem toen zo hard voor zijn flikker gebeten dat hij nu wel twee keer nadacht voor hij zoiets probeerde. Deze pokémon was niet zo groot en saai als Cersei. Eventjes wierp hij een zijwaartse blik op Marcus en daarna op Riddle. Die hadden geen oog voor hem. Dan kon het toch.. geen kwaad? Vix keek de Mightyena recht aan en blafte toen met zijn diepe, grommende blaf en dook op hem. Hij keek wel uit dat hij niet toch wat vuur los liet in zijn enthousiasme. Dat zou pijnlijk worden.

Marcus zette zijn ellebogen op zijn knieën en vlocht zijn vingers in elkaar terwijl hij Riddle bedenkelijk aankeek toen ze plaats nam achter haar bureau. Hij realiseerde zich weer dat hij daar ooit gezeten had. Ooit. Once upon a time.. maar tijd voor nostalgie liet hij niet toe. Hoewel hij toch wel een enorme steek van jaloezie voelde wist hij ook best wel dat hij dit allemaal zelf gedaan had. Maar dat hoefde niet te betekenen dat hij het fijn vond. Hij deed zijn best zijn uitdrukking volledig neutraal te houden toen Riddle zei zat het een hoop werk schelen zou. Dat zou het inderdaad. Zwijgend volgde zijn ogen de aansteker tot ze hem zijn kant op wierp. Hij kwam tot stilstand net op de rand van het bureau. Enkele millimeters verder en hij zou vallen. Hij keek omhoog en ontmoette haar ogen weer. Was ze serieus? Het scheen van wel. Toen ze de pen naar hem uitreikte krulde zijn mondhoeken om en grinnikte hij duister. Wat had hij te verliezen? Tja, in zijn ogen eigenlijk niet veel meer. Hij pakte de aansteker aan en liet enkele keren het vlammetje verschijnen. Zijn ogen keken naar de dansende oranje substantie. "If all else fails.. geven we gewoon mijn Houndoom de schuld" Verzuchtte hij nonchalant en hij wierp een blik op zijn Houndoom die op keek en hem aankeek alsof hij hem betrapte op iets heel gênantst. Hij overwoog zijn opties zorgvuldig. Wat waren de kansen dat hij haar papierwerk, de rest van het kantoor even daar naast gelaten, af mocht fikken. Ze kwam over als het type dat zulke dingen wel toe stond.. als je haar in de juiste stemming trof. Was vandaag zo'n stemming? Één ding was zeker. ze was in ieder geval niet irritant onaardig. Ze was haast menselijk. Niet veel collega's waren dat. Marcus had nou eigenlijk ook geen zin om papierwerk te doen in zijn eentje. Dus hield hij het vlammetje bij de hoek van een stapel en keek toe hoe het weg begon te schroeien.</sub>  

<sub>In een wirwar van poten rolde het duo over de vloer voor Hiro Vix van zich af duwde. Die rolde op zijn zij en duwde zich net op tijd overeind om de tweede 'aanval' op te vangen. Een gelukzalig gevoel gonsde door hem heen terwijl hij aan het stoeien was met de Mightyena. "Hah, ik kan hier wel aan wennen" Gromde hij terwijl hij speels in een pluk haar van Hiro beet. Nog eventjes en hij zo gaan kwispelen.. nou dat zou pas raar zijn.

De vlammen likte aan het papier. Gestaag schroeide ze weg onder de intense hitte van het vuur. Eerst werden ze grijs wat doorliep naar zwart om uiteindelijk volledig opgeslokt te worden door de vlammen. Marcus zag dat Riddle er intens naar keek. Hij grinnikte geamuseerd. "Het heeft wel iets artistieks.. vlammen die papier wegvreten. Zo mooi .. maar zo destructief" Zei hij op een opzettelijk, over dramatische dromerige toon. Hij zuchtte alsof hij een oude herinnering herleefde in zijn geest. Toch leunde hij achteruit toen de hitte van de vlammen intenser werd en langzaam de eerste stapel steeds meer verzwolgen. Niet lang meer voor die volledig in vlammen gehuld waren. Hij wierp Riddle een zijdelingse blik toe. "Maar natuurlijk is het fantastisch om stapels verantwoordelijkheid gewoon te zien.. verdwijnen! Alsof ze er nooit geweest zijn" Een flauwe glimlach sierde zijn lippen. Wat had hij er voor gegeven om gewoon even.. heel dit klote gebouw af te branden met iedereen er in. Elk zieltje. Als er een hel zou bestaan dan zou hij vast en zeker een plek op de aller eerste rang krijgen. Deur barricaderen en dan .. Hij duwde de gewelddadige hersenspinsel opzij en keek Riddle recht aan. "Oooh.. zo te zien gaat de volgende stapel er ook aan" De eerste stapel was inmiddels een heet baken van vreugde. Het vuur knetterde en bracht donkere kringeltjes rook omhoog. "Ik vraag me af of deze stapel ook volledig afbrand"

OOC: Excuses voor enorm late reactie! Ik werd onderbroken door series binge watchen en een nieuwe game die gister binnen kwam c:</sub>

<sub>Te midden van al het gespeel begon Vix nu wel op te merken dat er een soort branderige geur in de kamer hing. Hij rolde opzij en keek even nieuwsgierig op naar de brandende massa op het bureau van de roodharige vrouw. Hij ontving daardoor een tackle in de ribben. "Hey- volgens mij gaat er een fikkie komen!" Zei Vix enthousiast terwijl hij omhoog sprong en door zijn voorpoten zakte, imiterend hoe hij het Hiro zag doen daarstraks. Vuur was altijd leuk! Als hij het mocht doen dan kon hij in één keer deze kamer plat branden. Maar Marcus was druk bezig met haar.

De sigaret die hij aan de zijkant van zijn mond had kringelde wat rook omhoog. Het viel natuurlijk in het niet met de dikke wolk van de brandende furie op Riddle haar bureau. Met geluk ging haar bureau ook in de fik. Hij keek gebiologeerd naar de vlammen en slaakte een zucht. Zo te horen vond Riddle het allemaal wel prima zo. Hij ook. Het symbolisch afbranden van Team Rocket zaken was toch wel iets speciaals. Hij keek even achterom toen een Feraligatr verscheen. Hij begon te lachen toen ze dat deed. Toch maar niet de brand van de eeuw veroorzaken dus, dat vond hij wel amusant. Hij wreef met zijn ene hand door zijn haar en zei toen op een geamuseerde toon: "Slim, ik heb namelijk geen enkele water type pokémon" En hij smeet zijn sigaret, die nu toch wel zo ver op was dat hij het gore deel begon op te roken, met een sierlijke beweging in de vlammen. Serieus pakte hij een nieuwe, hield die bij het vuur, stak die terug en nam een trek. De tweede stapel brandde heerlijk voort en bracht de karakteristieke geur met zich mee van brandend papier. Het begon aardig warm te worden. "En toen hadden we een persoonlijke privé sauna"</sub>