Long time no see~ (Lucian Lannister)

Wat was hij blij dat het nog niet zo ver had hoeven te komen dat hij Zahre mee had moeten nemen naar zijn werk. Het kind was een paar dagen geleden bij zijn deur komen aanbellen met de mededeling dat het zijn neefje was. Heel leuk en aardig hoor, maar Lucian had er nou niet echt op gerekend. Het scheelde dan al heel wat dat hij nu zijn eigen appartementje had en niet meer in die hotelkamer sliep, want met drie mensen onder één dak plus alle pokémon erbij zou wel heel erg druk worden. Lucian had het best druk met het opknappen van de vuile klusjes van Team Rocket, want dat was nou eenmaal wat de Grunts deden. En helaas voor hem was hij nog altijd een Grunt, hij werkte zich in elk geval helemaal kapot om over een tijdje promotie te verdienen, dat kon hij wel gebruiken nu hij naast zijn vriendin ook nog eens een neefje erbij had om voor te zorgen.
Met al die verantwoordelijkheden voelde het leven opeens niet meer zo vrij aan. Hij had altijd wel genoten van zijn vrijheid, maar nu leek alles opeens zo serieus te zijn. Een eigen appartementje, mensen om voor te zorgen. Het werd bijna een beetje eng. Soms miste hij de momenten dat hij en zijn pokémon er gewoon lekker op uit trokken, samen met zijn motor natuurlijk. Door heel Kalos reizen en zo weer een beetje van de regio zien, dat was wat hij het liefste deed. Maar door zijn werk en al die verantwoordelijkheden zat dat er helaas niet meer in voorlopig. De enige reis die hij op dit moment had, was in de richting van de cafetaria. Hij had honger gekregen en was net terug van een klusje wat iemand hem op had gedragen, en wat hij helaas wel moest volgen omdat hij laag in rang stond. Eenmaal in de cafetaria vond hij al snel de vertrouwde drankjesmachine waar hij een blikje cola uit haalde. Het was beter dan niets en gaf hem altijd wel een energyboost. In het voorbijgaan viste hij ook nog een broodje mee en hij zocht een plaats aan één van de vele tafeltjes. Maar het was toch veel leuker om bij iemand te gaan zitten dan zo maar een beetje alleen ergens in een hoekje te kruipen? Een bekende roodharige trok zijn aandacht, en met een kleine grijns op zijn gezicht wandelde hij dan ook naar haar tafeltje toe. "Hoe kan het toch dat elke keer als ik jou zie je aan het eten bent?" vroeg hij plagerig terwijl hij tegenover haar ging zitten.

Hij zag een aantal andere leden van Team Rocket vanaf een afstandje kijken, Lucian kende de gasten wel en zij hem ook, omdat het net zoals hijzelf Grunts waren. En welke Grunt waagde zich nou aan een tafel bij een Elite Officer? De meeste durfde niet eens in de buurt van dit tafeltje te komen die overduidelijk bezet was door de roodharige. Lucian boeide het echter vrij weinig, hij was niet bang ingesteld en hij zou al helemaal niet buigen voor mensen die zogenaamd hoger in rang stonden dan hij. Natuurlijk moest je wel een beetje respect tonen, maar in zijn ogen was iemand compleet ontwijken nou ook weer zo slap. Hij maakte zijn blikje cola open met een zachte sis en nam er een slok van, terwijl hij triomfantelijk toekeek toen hij de lichte blos op de wangen van de ander opmerkte. Ondertussen had hij ook een hap van zijn broodje genomen en luisterde hij naar wat ze allemaal nog te zeggen had. Zijn goudkleurige ogen keken haar aan en hij trok een beetje met zijn mondhoek. "Dat komt omdat hardwerkende Grunts als ik veel eten nodig hebben!" merkte hij quasi-verontwaardigd op terwijl hij weer een hap nam. Oké, hij had echt een food obsessie. Maar hij kon het hebben, want hij sportte veel en was voor de rest kerngezond.

Dat ze een beetje nors keek bij het zien van zijn triomf zorgde er echter alleen maar voor dat zijn zelfvertrouwen groter werd, hij vond het namelijk altijd geweldig als mensen zich lichtelijk ongemakkelijk voelden in zijn beurt. Dat was toch weer een beetje.. macht als je het zo zou kunnen noemen? In elk geval maakte het zijn humeur er wel beter op. De ander bevestigde inderdaad dat hij wel veel eten nodig had, eindelijk iemand die het snapte! Dan wist ze zelfs nog niet eens over zijn voedselverslaving.. want je hoefde maar met hem langs een bakkerij te lopen en hij hing al kwijlend tegen de etalage aan te hangen. Misschien zat het wel in de familie, want Zahre was ook zo'n figuur die snel afgeleid werd. Enkel voedsel was voor hem iets wat echt af kon leiden, maar wel heel goed ook.
De ander vroeg of er nog iets interessants gebeurd was de laatste tijd. Lucian nam een slok van zijn cola en plaatste het blikje weer op tafel. Hij leek eventjes na te denken, qua Team Rocket als het goed was niet echt iets speciaals. "Ik geloof van niet, tenminste niet werk-related." Nee, de Grunts kregen nooit de leuke klusjes en dat was wel jammer, want Lucian was juist een figuur die dat wel leuk vond. Hij had geen idee of Riddle geïnteresseerd was in zijn persoonlijke leventje, dus hij besloot haar niet meteen daarmee te overvallen. "Bij jou dan?" vroeg hij terwijl hij een stuk van zijn broodje afscheurde en dat in zijn mond propte, waardoor zijn laatste woord een beetje wegviel in de zin.

Als er iets was waar hij goed in was, dan was het wel in het terug kaatsen van andermans vragen. En het liefst nog net iets harder, gewoon om anderen te treiteren en ze uit hun comfort-zone te halen. De roodharige zei dat ze enkel veel papierwerk had, iets waar hij gelukkig nog geen zorgen over had. Tenminste, als je moest kiezen tussen bijna elke nacht buiten rondlopen door de lege straten en binnen door wat papiertjes heen bladeren - zo zag hij dat werk dan toch voor zich - op de bank met een lekkere donut dan wist hij wel wat hij zou moeten kiezen. Ah, Eric. Hij had het wel gehoord, want onderling verspreidde dat soort roddeltjes zich als een lopend vuurtje. Daarbij had hij ook het gevoel dat Ragya en Nathan/Eric wel vaak met elkaar omgingen, Khaleesi had zelfs een keer zijn geur opgevangen in hun hotelkamer toen ze daar nog woonden. Echter had de jongen er toen niet over gesproken, hij had geen zin om de wantrouwige boyfriend uit te hangen. Voordat hij in kon gaan op Eric, had de ander de wedervraag alweer gesteld. "Volgens mij wel, we hebben nu een appartementje in het centrum," zei hij waarna hij weer een slok van zijn cola doorslikte. "Al weet ik niet of ze wel zo blij is met de komst van mijn neefje uit Kanto," voegde hij eraan toe terwijl hij kort fronste. Nee, hij was er zelf ook niet al te blij mee geweest.. maar hij was nou ook weer niet zo onmenselijk om het joch op straat te zetten. Ergens deed het kind hem toch wel denken aan zijn eigen zusjes, die er niet meer waren. Hetzelfde rode haar, ongeveer dezelfde leeftijd die zijn jongste zusje zou moeten hebben ondertussen. Dus nee, het kind uit huis zetten was ook weer geen optie en daar kon Lucian niets aan doen. "Maar, vertel. Hoe zit dat met Nathan z'n.." hij leek even te zoeken naar het juiste woord.. "mentale probleempje?" Het zou voor haar ook niet geweldig moeten zijn, leek hem tenminste dan. Wie weet zat hij er wel helemaal naast.

Om eerlijk te zijn had Lucian nooit verwacht dat hij op een dag nog met iemand samen zou gaan wonen, gewoon omdat hij niet verwacht had dat er ooit iemand zou zijn die dat zou willen. De hoop om liefde te vinden had hij tot een paar maanden geleden opgegeven, het was gewoon alsof er voorheen niets echt werkte. Wat hij voor Ragya voelde was speciaal. Het was kortom dus heel wat voor hem dat hij nu zijn eigen appartementje had.. enkel zijn neefje was iets wat niet op de planning had gestaan. Hij grinnikte kort toen de ander zei dat ze niet wist dat hij een neefje had. "Ik tot een paar dagen geleden ook niet," zei hij terwijl hij zijn hoofd schudde en nog een slok van zijn cola nam.
Lucian veranderde het onderwerp naar Nathan/Eric omdat hem dat veel interessanter leek dan zijn privéleven een beetje bespreken. Het was natuurlijk altijd leuker om die van een ander te horen. Riddle zei dat het erop neer kwam dat ze op iemand extra moest rekenen. "Jouw schuld?" vroeg hij nieuwsgierig terwijl hij zijn ellebogen op de tafel neerzette en zijn kin in zijn handen liet rusten, hij zat helemaal in het verhaal hoor. In elk geval ging het verder super, volgens de ander, maar Lucian zat nog steeds op de sappige details te wachten.

Hij kon er niets aan doen dat hij zo nieuwsgierig was, laat staan dat hij zou proberen om zijn nieuwsgierigheid te bedwingen. Nee, hij zou Riddle gewoon de oren van het lijf vragen zolang ze hem dat toeliet, als ze namelijk niets zou zeggen had hij ook niets om op door te vragen, maar dat deed ze echter wel. Blijkbaar was het eventjes uit geweest tussen haar en Nathan - iets wat hem en Ragya ook boven het hoofd had gehangen voor een kort moment, maar dat was op tijd weer goed gemaakt. Het was duidelijk dat de ander het er best moeilijk mee had, ze begon wat met haar lege glas te spelen en Lucian leunde nu achterover op zijn stoel terwijl hij zijn goudkleurige ogen nog altijd op haar gericht hield. Blijkbaar was er door de break-up iets mis gegaan in het hoofd van Nathan. Lucian vormde een 'o' met zijn mond en was voor een kort moment stil. "Dat zit inderdaad niet mee," merkte hij toen droogjes op in een poging het gesprek luchtig te houden, want daar hield hij wel van. Het was nou ook weer niet zijn bedoeling geweest om haar sad te maken. "Weetje wat jij nodig hebt," zei hij terwijl hij zijn blikje cola weer pakte en kort met zijn vinger naar haar wees, "een oppepper, iets om alle dingen even te vergeten~"

De ander keek hem met een opgetrokken wenkbrauw aan toen hij het idee opperde om ergens voor haar wat afleiding te zoeken, een oppepper te vinden om precies te zijn. Afwachtend keek Lucian haar aan, en toen begon ze zacht te lachen, duidelijk geamuseerd keek ze hem aan. "Daar heb je helemaal gelijk in," zei hij toen Riddle opmerkte dat ze hier geen oppepper ging vinden. Wat was er nou een betere manier om je problemen te vergeten dan drank? Lucian was daarbij ook al een tijdje niet meer naar de bar gegaan, dus dit was een mooi excuus om daar een bezoekje te brengen. De gevolgen? Daar dacht hij niet echt over na, er zou vast niets ergs gebeuren.. en het ergste wat kon gebeuren was dat hij zich voor schut zou zetten voor een Elite Officer. Ach, er waren ergere dingen in het leven, zoals falen in het vangen van een Goomy wat hem laatst dus overkomen was, kuch. "Gelukkig voor jou weet ik wel een plaats waar je een oppepper kan krijgen," grijnsde hij terwijl hij het laatste stuk van zijn broodje naar binnen werkte en zijn lege colablikje in een vuilnisbak wierp. Ondertussen was hij opgestaan en keek de ander vragend aan, bleef ze hier nog de hele dag zitten of kwam ze mee?