Dubbele overwinning [Open]

Shark wierp nog een blik op de map die hij in zijn handen hield. Om naar Santalune City te gaan en zijn eerste gym uit te dagen moest hij door dit bos gaan. Maar goed, als hij al de weg zou vinden door dit afschuwelijke bos, dan had hij natuurlijk eerst nog een hoop trainingen te gaan. Hoewel hij er vrij zeker van was dat Inferno de gym wel zou aankunnen, dacht hij dat niet van Dragona. Haar moveset was niet bepaald iets om ‘u’ tegen te zeggen, maar hij nam aan dat als hij de TM’s zou kopen die hij op oog had dat hij al een eind vooruit zou komen. Shark keek op toen hij een gevecht hoorde verderop en rende een beetje naar voren. Aangezien hij bijna dagelijks naar de fitness ging was hij er in twee sprongen en zijn ogen keken kalm naar het gevecht dat voor zijn ogen afspeelde. Een Rhyperior werd ingemaakt door een Kirlia. Shark sloeg zijn armen over elkaar heen terwijl hij goedkeurend toekeek hoe de jongen zijn aanvallen gebruikte. Shark was ook goed als het op Pokémon-gevechten aankwam, alleen was hij veel te bruut in zijn vechten en liet hij niks meer van de tegenstander heel. Als hij een zwakke plek had gevonden dan zou hij daar net zo lang op doorgaan totdat de Pokémon in kwestie niet meer overeind kon komen. De jongen keek toe hoe de man vloekend wegging en zag ook dat de Kirla geëvolueerd was in een Gardevoir. Shark besloot dat het tijd werd om tevoorschijn te komen en stak zijn handen in zijn zakken terwijl hij naar de jongen wandelde. ‘Dat was een goed gevecht,’ sprak hij rustig. ‘Ik zou je graag zelf uit willen dagen voor een gevecht, maar ik vrees dat ik dan volledig afgemaakt word. Mijn Pokémon zijn nog niet van zo’n hoog niveau.’ Toch keek hij bedenkelijk naar de Gardevoir. Het zou natuurlijk altijd een goede training zijn. Maar hij moest waarschijnlijk nog een heel deel door het bos lopen en afhankelijk zijn van één Pokémon was dan niet het slimste idee. Jammer, maar misschien een volgende keer wel.

Toen Shark wat dichterbij de jongen stond merkte hij op dat de jongen eigenlijk nog vrij jong was. Shark schatte hem zo’n vijftien, zestien max. Dan was hij vrij vroeg met zijn Pokémonreis begonnen. Je had natuurlijk ook nog van die ouders die hun kinderen lieten gaan als ze tien of twaalf jaar oud waren. Tegenwoordig met al die dreigingen van Team Rocket en het feit dat Team Rocket de stad van Lumiose City in zijn geheel had overgenomen zou je je kind beter nog even laten wachten om op reis te gaan, maar dat was zijn mening. De jongen voor hem leek echter wel een persoontje dat zichzelf wel zou kunnen redden en dat merkte Shark niet alleen toen hij het gevecht had bekeken van de jongen, maar ook toen deze tegen hem begon te praten. Hij gaf een knikje ten teken dat hij het eens was met de jongen en overwoog om hem dan toch uit te dagen. Hoe veel zouden zijn Pokémon schillen qua niveau van die van de jongen? Tien levels? Twintig? Inferno zou het sowieso willen proberen. Maar het was wat hij eerder zei: hij had geen medicijnen bij en hij wilde het graag ongeschonden halen tot Santalune City. Bovendien moest hij zichzelf nog kunnen verweren als hij een paar andere Pokémon in het bos tegen zou komen. ‘Ik ben ook zeker niet bang om te verliezen,’ zei hij rustig. ‘Maar me hals over de kop in een gevecht storten terwijl ik geen medicijnen bij me heb en het nog een heel eind is tot Santalune City? Niet bepaald mijn stijl.’ Shark liet zijn blik van de Gardevoir weer naar de jongen glijden. ‘Nu we het daar toch over hebben,’ ging hij op een droge toon verder. ‘Weet jij toevallig welke kant ik op moet gaan om de uitgang te bereiken?’

Het maakte Shark eerlijk gezegd vrij weinig uit dat hij momenteel als een schijterd overkwam. Dat mocht de vijftienjarige kerel misschien wel denken, maar hij had waarschijnlijk nog een heel team in zijn arsenaal over terwijl Shark maar twee Pokémon had en geen medicijnen. Als één van Shark’s Pokémon het zou begeven en hij zou in gevaar komen dan zou hij geen bescherming hebben. Shark was goed in vechten met mensen, maar met Pokémon was het natuurlijk een ander verhaal. Daar kwam dan ook nog eens bij dat hij het niet prettig vond om een Pokémon zelf zeer te gaan doen. Een beetje ironisch natuurlijk als je het vergeleek met het feit dat hij zeer emotieloos was in zijn gevechten en een op de grond liggende Eevee gewoon door zijn Charmeleon liet afmaken met één van zijn vuuraanvallen. Maar goed, dat waren Pokémon die tegen elkaar vochten. Zo zou hij het ook nooit proberen om… jawel, eigenlijk wel. Als iemand echt te ver ging zou hij gerust zijn Pokémon tegen diegene in durven te zetten, maar hij vertrouwde op zijn lichamelijke kracht. Shark sloeg zijn armen over elkaar heen toen de jongen een opmerking maakte en hij rolde met zijn ogen. ‘Laat je niet bedriegen door mijn uiterlijk, jongen,’ zei hij op een rustige manier. ‘Ik mag er misschien wel macho uitzien, maar er bestaat ook nog zoiets als verstand hebben. Jouw Pokémon is minstens vijftien niveaus hoger dan de mijne als het al niet hoger is. De kans dat het met mijn Pokémon in één of twee klappen gedaan is is dus vrij groot. Ik hou van uitdaging, maar ik wil mijn Pokémon niet opzettelijk laten verliezen.’ Hij zuchtte even terwijl hij door zijn haar ging met zijn hand. ‘Ook heb ik geen medicijnen bij om ze te helen en ik zou graag toch minstens tegen morgenochtend Santalune City willen bereiken.’ De jongen sloeg zijn gespierde armen over elkaar heen en keek de jongen fronsend aan. ‘Maar we kunnen natuurlijk wel een gevecht houden.’ Hij grijnsde en stak zijn eigen vuisten omhoog, maar liet ze daarna weer zakken. ‘Geen goed idee,’ vervolgde hij droog.

Shark had geen idee hoe hij momenteel overkwam bij de jongen, maar merkte dat hem dat eigenlijk vrij weinig kon schelen. Waarschijnlijk kwam hij over als een angsthaast omdat hij niet wilde vechten tegen de zwartharige en vervolgens als iemand die zijn eer toch nog een beetje probeerde te redden door hem zogenaamd uit te dagen voor een vuist op vuistgevecht. Het zou niet de eerste keer zijn dat men onterecht van hem dacht dat hij een vechtersbaas was en dat zijn aanwezigheid enkel gevaar betekende. Oké, hij kwam vrij sarcastisch en soms spottend over, maar vergeleken zijn neef was hij nog best oké. Hij was aardig als jij dat tegen hem was en had soms een aparte manier van reageren, maar hij hield enorm veel van zijn Pokémon en trok hun dan ook echt op alles voor. Zo ook nu. Hij had tien keer liever dat de jongen hem maar een watje vond dan dat hij zijn Pokémon in een oneerlijk gevecht stuurde die ze sowieso zouden verliezen en daarbij hun een slecht gevoel gaf. De jongen leek zijn pogingen om een gevecht op te geven en leek zelfs bereid te zijn om hem de weg te tonen. ‘Was dat nu zo moeilijk,’ zei Shark met een zucht en hij volgde de jongen. Hij hoopte dat dit weer niet zo één of andere streek was waarbij de jongen helemaal niet wist was hij deed. Hij stak zijn handen in zijn zakken en begon op een gelijk tempo met de jongen te lopen terwijl hij zo nu en dan eens om zich heen keek. ‘Woon je hier in Kalos?’ vroeg hij om een gesprek tussen hun te beginnen. Stil zijn en door wandelen was nu niet bepaald zijn stijl, ook al hield hij wel van de stilte. Maar toch… hij moest toch wel iets doen voor zijn ‘redder in nood’, niet?

Het was nog steeds vrij moeilijk om op te merken wat een idee de jongen over hem had. Shark wist soms zelfs niet wat hij van zichzelf moest denken. Hij wist niet hoe hij zijn karakter het beste kon omschrijven, maar het feit dat hij anderen behandelde zoals ze hem behandelden kwam toch wel het meeste in de buurt van de waarheid. En dan had je natuurlijk ook nog het feit dat hij zeer bruut was in zijn Pokémon-gevechten. En met bruut bedoelde hij dat hij niet opgaf tot de Pokémon voor hem half bezweken op de grond lag en echt niks meer kon uitvoeren. Tot trainers hun Pokémon terugkeerden en boos op hem werden omdat hij bleef aanvallen. David had hem al eens verteld dat hij in dat wel heel erg op Kaito en hemzelf leek. Shark werd daar nog altijd kwaad om als hij er aan dacht. Hij wilde in helemaal niks op Kaito of David lijken, maar hij moest toegeven dat David misschien wel een punt had. Het was niet onbekend dat Kaito vroeger vreselijke dingen had gedaan met zijn Kadabra en daarna zijn Alakazam om zijn doelen te bereiken, maar Shark had in tegenstelling tot Kaito en David nooit zijn Pokémon gebruikt om anderen het leven zuur te maken. Hij was wel zo dapper om met zijn eigen vuisten te vechten als het om een persoon ging. Bovendien… als hij hoorde hoe Kaito twee jaar geleden een Quest had gedaan voor Team Rocket en hoe hij het had opgelost allemaal. Daar wilde hij geen voorbeeld aan nemen. ‘Nu wel ja,’ zei hij rustig op de wederkerende vraag van de jongen. ‘Vroeger woonde ik in Kanto,’ lichtte hij nog kort toe. ‘Als ik daar nu nog woonde had ik waarschijnlijk de Kanto League uitgedaagd.'

Shark keek de jongen met een korte frons aan. Moest hij daar echt daadwerkelijk meer uitleg over geven dan dat hij al had gedaan? Natuurlijk ging hij niet de Kanto league uitdagen als hij in Kalos woonde, wel dan? Had hij al gezegd dat hij in Kalos woonde? Ja, want de jongen had eerst gezegd dat hij in Kalos woonde na Shark’s vraag en daarna een wederkerende vraag gesteld waarop Shark hetzelfde antwoord had gegeven. Shark deed dan ook zijn uiterste best om een zucht te onderdrukken terwijl hij zijn hoofd naar de jongen draaide. ‘Ik heb niet veel andere keus,’ sprak hij. ‘Tijd om constant heen en weer te reizen heb ik niet en bovendien is dit dichterbij mijn huis.’ Meer zei hij er niet over. Meer had de jongen er dan ook niet mee te maken. Shark was iemand die niet graag dingen over zichzelf prijsgaf aan vreemden. Hij keek dan ook vreemd op toen, nadat het een poosje stil was geweest, de jongen opeens vroeg naar zijn vader. Wat een prachtige omschakeling. Helemaal over de league uitdagen naar hoe het ging met de band tussen hem en zijn vader. Wie dacht deze jongen wel niet dat hij was? Een meid die aandacht nodig had en hem zomaar alles even vertellen? Mooi niet. ‘Volgens mij zijn we op een punt in onze ontmoeting gekomen waar je dat voorlopig nog niets aangaat,’ zei Shark bot. Hoe had de jongen dan ook het lef om het hem te vragen? Had hij gewoon botweg geconcludeerd dat Shark problemen moest hebben met zijn vader omdat… waarom eigenlijk? Wat was de jongen wel allemaal niet over hem aan het denken? ‘Maar ik hoor het al wel weer,’ ging hij even bot verder. ‘Vandaar die stilte dus. Je bent me in je hoofd gewoon al helemaal aan het uitpluizen en conclusies aan het trekken die nergens op slaan.’ Hij stak zijn handen diep in zijn zakken en snoof. ‘Als het zo moet, ga ik wel alleen verder. Ik vind de weg wel.’ Hij stak zijn hand in een sarcastisch begroetend gebaar op en deed een paar snelle passen vooruit zodat hij voor de jongen uit liep. Nee, over zijn vader beginnen was geen goed idee van de jongen geweest. Maar nu wist hij in elk geval ongeveer wel zeker hoe de jongen over hem dacht.