Jesse had zijn Pokémon de afgelopen dagen hard aan het werk gezet om te trainen voor de gym in Santalune City. De jongen wist nog steeds niet helemaal waar deze gymleider of leidster in gespecialiceerd was. Al vermoedde hij alleen dat het Pokémon waren die konden vliegen dus hij had enkel zijn Raichu nog harder getraind dan de andere. Storm vond het niet heel erg en vond de extra oefeningen alleen maar fantastisch omdat hij er beter op zou presteren. En dat was wat hij nodig had betere resultaten in het beschermen van de jongen waar hij van hield. De Raichu had nog nooit zijn beste beentje voortgezet als nu alleen was het Axel die nog steeds niet mee wilde werken. Dyce had nog last van zijn vleugel dus de jongen waagde het dan ook niet om met hem te trainen. Jesse had dan ook voor vandaag besloten om een kijkje te nemen in het bos dat zich even verderop bevond. Normaal gesproken was Storm aan zijn zijde te vinden maar dit keer was het na een hele lange tijd Axel die hem vergezelde. De Quilava was wellicht niet helemaal overtuigd van het tripje naar Santalune Forest maar Jesse wilde weten waarom Axel dit gedrag vertoonde. Dus hij wilde praten. De jongen had wel een vermoeden en hoewel hij kon begrijpen dat de Quilava niet mee wilde werken, begreep de Pokémon zijn doelen verkeerd.
Jesse had nooit vrijwillig Team Rocket willen helpen in wat voor situatie dan ook maar hij wilde de Pokémon van Samantha terug. Die rot organisatie had haar vermoord en het liefst brak hij nu een voor een hun nekken met zijn blote handen als het moest. Hij wilde wraak en hij zou dan ook niet rusten tot de dag dat hij die zou krijgen. De jongen voelde dat hij uit frustratie zijn handen tot vuisten had gebald waardoor hij gestopt was met lopen en merkte dat zijn Quilava vragend naar de jongen keek. “Axel..ik..” begon hij langzaam en keek even naar de vuur pokémon die hem enkel aankeek. Wat moest hij zeggen? Dat het hem speet dat hij zoveel voor problemen had gezorgd? Ietwat bezorgd kwam Axel wat dichterbij waarbij hij een van zijn poten op zijn been neerlegde. Het was een teken dat de Quilava ondanks alles toch nog in hem vertrouwde maar dat hield niet weg dat Jesse het goed met hem wilde maken. “..het spijt me Axel.. dat ik ons in de problemen heb gebracht,” mompelde hij uiteindelijk tegen de Pokémon die hem enkel aankeek. Axel schudde uiteindelijk met zijn kop waarna hij een glimlach om zijn snoetje kreeg en zijn poten om zijn middel wikkelde. Jesse was lichtelijk overdonderd door het plotselinge gebaar van zijn Quilava waarna hij de Pokémon van de grond tilde en hem hierbij steviger tegen zich aan kon drukken.
Axel werd vervolgens losgelaten waarna Jesse zelfverzekerd naar zijn starter Pokémon staarde en vervolgens zijn tas op de grond neer dumpte. “We gaan dat uniform verbranden,” sprak hij op zachte toon en keek even om zich heen of hij niemand zag. Het was verlaten dus in principe hadden ze hier vrij speel in het bos maar dat was niet heel erg handig. Het vuur zou sowieso overslaan op het gras en dan zou er nog een ranger aan te pas moeten komen om de hele boel te kunnen blussen. Nee dit moesten ze op een plek doen waar de ondergrond minder brandde. “.. ik beloof je met mijn handen op het hart dat we dat lelijke ding verbranden maar niet hier,” grijnsde hij vervolgens. Axel grinnikte om zijn woorden waarna Jesse ook even moest lachen. Desondanks veranderde de sfeer algauw toen hij terug dacht aan het moment dat Sam werd neergeschoten en hij machteloos had gestaan door haar niet te kunnen helpen. Hij wilde zich niet weer zo voelen als toen aangezien hij niet nog iemand wilde verliezen. Daarom moest hij trainen en wilde hij dat zijn Pokémon sterker zouden worden zodat hij geen van hen kwijt zou raken. Aangezien hij zijn Pokémon als zijn familie begon te zien en familie liet je niet in de steek. Het was opdat moment dat de jongen geritsel vanuit de struiken hoorde en Axel alarmerend op zag springen. “Lava!” bromde Axel dreigend waarna er een klein groepje van Beedrill ineens voor hun neus waren verschenen. Jesse draaide zich vliegensvlug om de bijen in de ogen te kijken die dreigend zoemde.
“Beedrill!” riep hij uit waarna de jongen even een blik wierp op zijn Pokémon. Ondanks dat Axel in zijn eentje was sprong hij toch voor de jongen om deze te beschermen tegen de zwerm Beedrill. Nog geen seconde nadat de Quilava in actie was gekomen kwamen de insect Pokémon in beweging door tegelijk aan te vallen. “Axel ontwijk!” riep hij naar de Quilava maar de arme Pokémon werd tegen de grond neergeslagen. In eerste instantie leek het alsof zijn partner uitgeschakeld was maar deze kwam met veel moeite overeind waarna hij met een dreigende blik naar de Beedrill keek. Opdat moment leek de Quilava te ontploffen waardoor de vlammen op zowel zijn kop als zijn achterwerk vlam vatte. Al snel begon Jesse te begrijpen wat zijn Pokémon van plan en grijnsde licht naar zijn starter. “Axel gebruik je Flame Wheel om die Beedrill op afstand te houden!” De Quilava grijnsde zelf verzekerd naar de kleine groep waarna hij al rennend op de Pokémon afrende. Zijn kleine lijfje werd omringd door withete vlammen die vervolgens op de Beedrill af ging waarna de insecten op hun plek bleven staan of eigenlijk vliegen. Snel wenkte Jesse zijn Quilava die knikte en de jongen snel op de volgde richting de uitgang van het bos. Het was niet echt de bedoeling om ook daadwerkelijk de Pokémon al te erg toe te takelen al waren het nog zulke vervelende Pokémon. De Beedrill in kwestie waren niet echt van plan om hen te volgen dus dat was een goed teken.
Hijgend kwamen Jesse en Axel tot stilstand net buiten het bos waarna ze elkaar beide even grijnzend aankeken en op de grond neerplofte. “..haha weet je nog die eerste dag?” grijnsde Jesse naar de Quilava. Die terug grijnsde. “Lava.” Axel grinnikte toen hij terug moest denken aan het fiasco met de woeste Weedle en Beedrill in Newbark Town. Jesse barstte toen in lachen uit waarna Axel volgde. De Pokémon was half op zijn schoot geklommen. Het was niet heel spectaculair maar de herinnering zorgde er echter voor dat de jongen zijn zorgen vergat. Natuurlijk deed het de band van hem en zijn partner ook goed.. het bracht hen dichter bij elkaar en het kon hen ook niet echt schelen of er een voorbijganger langsliep. Lachen deed een mens soms goed.
