Three in a row... [OPEN]

Met een lichte geïrriteerde blik keek North naar de ingang van Santalune Forest. En waarom moesten ze hier ook alweer naartoe? Oh ja. Omdat hij Petal, Hydro en Zippo wilde evolueren. Hij wist dat de drie Pokémon meer dan klaar waren om te evolueren en was vrij benieuwd hoe ze het zouden doen. Vanwege de verschillen tussen de drie besloot hij het om het één voor één aan te pakken en besloot te beginnen met Petal. Hij had niet direct een idee hoe hij Petal kon laten evolueren, want de Pokémon was vrij moeilijk te evolueren via een gevecht. Dan concentreerde hij zich te erg op het winnen en niet op het feit dat hij moest evolueren. Bovendien waren de meeste Pokémon niet echt sterk hier. ‘We gaan gewoon een kant op,’ zei North schouderophalend naar zijn Pokémon. Deze knikte een tikkeltje afwezig en volgde zijn trainer. North vond het irritant dat hij nog altijd met die verdomde krukken moest lopen, maar de dokter had gezegd dat er een spoedig herstel op hem zat te wachten als hij de krukken zou volhouden. En wie wist het beter dan een dokter, right? North rolde met zijn ogen. De dader van het ongeval had zich nog altijd niet gemeld. North vermoedde dat de dader zich schuldig voelde of dat het hem geen reet kon interesseren dat North bijna dood was geweest dankzij de klap. Het was allemaal ook zo snel gebeurd en veel kon North zich er niet van herinneren. Hij werd ’s nachts soms wakker omdat hij een nachtmerrie had gehad over het ongeluk, maar hij kon zich nadat hij gedroomd had niet direct voor de geest halen wat hij ook alweer precies gedroomd had. Het was raar. Hij droomde er dan wel over, maar hij kon zich zijn dromen nooit herinneren. Hij had er met zijn dokter over gepraat, maar deze had hem duidelijk gemaakt dat hij er niet te veel mee moest blijven zitten en dat hij vooral naar de politie moest gaan als zijn beelden duidelijker zouden worden. North vond het nogal een belachelijk idee om naar de politie te gaan om aangifte te doen van vage beelden die hij gezien zou hebben in een droom, maar goed. Zijn krukken bleven onhandig langs een paar struiken haken en Petal stak geduldig zijn roede uit om North te bevrijden. Het was dan dat North het pas op viel hoe losjes de grond onder zijn voeten wel niet was.

Een kreet verliet North’s mond toen de grond onder hem wegzakte. Zijn hart klopte in zijn keel en een vloek verliet zijn mond toen hij gedwongen één van zijn krukken moest loslaten omdat het bijna zijn arm omdraaide als hij het vast zou blijven houden. Petal had sneller gereageerd dan gedacht en had zijn roede uitgestoken om te voorkomen dat hij Nort naar beneden zou donderen. North keek naar zijn kruk die was blijven haken in het struikgewas en die hem wonderbaarlijk genoeg, samen met Petal, ook boven de grond hield. North keek naar beneden en zag dat het een gegraven kuil was. Welke sukkels groeven nu ook een kuil hier? Aan de diepte van de kuil kon hij zien dat het waarschijnlijk gegraven was door een paar jongeren die het leuk vonden om grapjes met anderen uit te halen. Ze hadden er waarschijnlijk een paar bladeren over gedaan zodat het niet te merken viel. North wist dat zijn gewicht zwaar was en probeerde zich naar boven te trekken, maar het deed veel te veel zeer aan zijn ribben en hulpeloos moest North zich wel laten zakken. Zijn spieren ontspanden zich volledig en hij zag dat Petal zijn uiterste best deed om zijn poten in het zand te houden. Hij probeerde een paar stappen achteruit te doen zodat North mee omhoog kwam, maar het mocht niet baten en de Ivysaur gleed verder weg in het zand. North was normaal gezien kalm in dit soort situaties, maar nu voelde hij zich toch wat zenuwachtig worden. Wat als Petal zou vallen en ze samen in deze kuil zouden donderen? De Pokémon leek echter niet van plan te zijn om zijn trainer zomaar los te laten. North zag de zweetdruppeltjes op het voorhoofd van zijn Pokémon verschijnen en deed zelf een poging om zijn benen tegen de aarde voor hem te zetten, maar het lukte niet. Zijn ribben protesteerden te erg bij zijn handelingen en North zuchtte vermoeid terwijl hij met zijn handen naar de aarde graaide. Het brokkelde onder zijn handen af en North gromde gefrustreerd. In plaats van dat Petal gefrustreerd gromde, slaakte de Pokémon een wanhopige kreet en zette zijn poten nog steviger in het zand. Hij klemde zijn kaken op elkaar en begon opnieuw te trekken zodat zijn roeden pijn deden. Plotseling weerklonk er nog een kreet door het bos en scheen er wit licht van Petal af.

Het was dankzij de evolutie dat Petal groeide en dat North door het groeien meer omhoog werd getrokken. Als North niet te veel bezig was met het zichzelf wanhopig vastklemmen aan de roede van zijn Pokémon en aan zijn kruk die nog altijd vasthing in het struikgewas, zou hij zeker naar zijn evoluerende Pokémon hebben gekeken. Het bracht hem in elk geval wel hoop op dat hij wat meer naar boven ging. En hem niet alleen. Petal was ondertussen volledig geëvolueerd en leek er niet verbaasd door te zijn. Zijn kaken waren nog altijd strak op elkaar geklemd en hij keek geconcentreerd naar North. Hij begon stappen achteruit te zetten en merkte dat zijn poten deze keer niet weggleden in het zand. Zijn gewicht en zijn kracht waren toegenomen waardoor hij North makkelijker naar boven kreeg dan daarnet en North hapte naar adem toen hij de rand van de kuil tegen zijn pijnlijke ribben voelde. Hij hijgde zachtjes toen hij voor Petal op de grond lag en Petal gebruikte de tijd om de andere kruk uit de kuil te halen. Hij legde deze naast North neer en keek zijn trainer afwachtend aan. North draaide zijn hoofd opzij en opende zijn ogen met de bedoeling om Petal te bedanken, maar in plaats daarvan verliet een kreet zijn mond. ‘Wat ben je lelijk geworden!’ riep hij uit. Petal rolde met zijn ogen, maar de verontwaardiging was te zien in zijn ogen. ‘Toch bedankt dat je me gered heb,’ vervolgde North doodleuk. De Pokémon haalde geërgerd uit met zijn roede naar het achterhoofd van zijn trainer, draaide zijn kont naar North toe en ging zitten waardoor de grond even schudde. ‘Kun je me overeind helpen?’ vroeg North kleintjes. Petal maakte een afkeurend geluidje. ‘Alsjeblieft?’ De groene Pokémon zuchtte, draaide zich om en stak zijn roeden uit om zijn trainer overeind te helpen. ‘Goed, nu jij bent geëvolueerd moeten alleen Hydro en Zippo nog,’ zei North tevreden. Alleen al toen North de naam van Zippo noemde keek Petal verlangend naar zijn Poké Ball. ‘Ja ja, je hoeft er niet bij te zijn als hij naar buiten komt,’ zei North met zijn ogen rollend. Petal rolde ook met zijn ogen en reikte North zijn krukken aan met zijn ene roede terwijl hij zijn trainer met zijn andere roede staande hield. ‘Bedankt, lelijkerd.’ Petal rolde opnieuw met zijn ogen.

Na nog een laatste verontwaardigde blik van Petal had North hem met moeite kunnen terugkeren en had hij Zippo tevoorschijn geroepen. De Pokémon keurde hem één blik waardig, snoof een rookwolk uit en draaide zich toen weg. North bewoog zich expres een eindje van de kuil vandaan zodat hij daar hopelijk niet opnieuw zou in vallen. ‘Kun je het niet op zijn minst voor me proberen?’ vroeg North. Zippo draaide zich woest om. Zijn ogen keken North razend aan en even dacht North dat hij ter plekke verbrand zou worden, maar de Pokémon snoof opnieuw en draaide zich daarna weg. ‘Ik weet dat je geïrriteerd bent omdat ik je echte trainer niet ben, maar ik kan je opvoeden,’ beloofde North. De Pokémon vond kennelijk dat hij genoeg had gehoord, want plotseling draaide hij zich om en opende zijn bek. Een vuurbal kwam tevoorschijn en North wilde wegduiken, maar de Charmeleon had het helemaal niet op hem gericht. Oké, de vuurbal belandde slechts enkele centimeters naast hem en North concludeerde dat het om een waarschuwing ging, maar het was in elk geval niet direct op hem gericht en dat vond de bruinharige toch wel een goed teken. Hij zuchtte omdat hij wist dat Zippo het hem niet gemakkelijk ging maken en wilde nog een nieuwe poging doen om met de Pokémon te onderhandelen, maar plotseling ritselden de struiken achter hem. North draaide zijn hoofd met een zuur gezicht om en zijn hart begon in zijn keel te kloppen toen hij het gezoem hoorde. Hij herkende dat geluid maar al te goed. Zippo had een zwerm Beedrill’s opgefokt door zijn vuurbal op de struik te richten. De struik was trouwens helemaal verbrand en zou de eerstkomende weken niet meer groeien. En daar leken de Beedrill niet zo blij mee te zijn. De Pokémon kwamen omhoog en keken met een razende blik naar North, maar hun aandacht werd getrokken door Zippo. Ze wilden al naar voren vliegen om Zippo aan te vallen, maar North besloot dat het op de één of andere manier een goed idee was om ze te stoppen door zijn kruk in de lucht te smijten. Ten eerste miste hij de zwerm volledig en ten tweede werd hun aandacht nu op hem gericht. En dan had je natuurlijk ook nog het feit dat hij zijn evenwicht niet kon bewaren met één kruk, dat hij Petal niet had om hem op te vangen en dat hij dus genadeloos hard op de grond viel.

North voelde zijn adem even uit zijn longen gaan toen zijn lichaam met een klap de grond raakte. Een pijnscheut ging door zijn ribben heen en hij voelde dat zijn benen begonnen te protesteren. Het gips mocht misschien verwijderd zijn, maar de dokter had hem aangeraden om geen gekke dingen te doen en voldoende steun van de krukken te krijgen. En hier lag hij dan op de grond. Hij was weerloos tegenover de woedende zwerm Beedrill die hem waarschijnlijk gingen aanvallen omdat hij zo slim was geweest om zijn kruk naar hun te gooien in een poging een Pokémon te beschermen die niet eens de zijne was en wilde zijn. Die niet eens de kans wilde geven om opgevoed te worden. Waar hij mee bezig was? Hij had geen idee meer. Soms had hij van die heldhaftige acties waar hij zelf geïrriteerd van raakte omdat hij altijd diegene was die gewond raakte. De bruinharige hapte naar adem toen hij één van de zwerm Beedrill zag naderen en zijn eerste intentie was om zijn ogen dicht te knijpen, maar vond dat laf en hield zijn ogen krampachtig open. Een hoop vuur versperde de weg voor de Beedrill en North merkte nu pas op dat Zippo naast hem was komen staan. De Beedrill keerde zijn aandacht op Zippo en begon hem aan te vallen, maar Zippo ontweek simpel en sloeg met zijn staart richting de Beedrill. Aan de klap te zien waarmee de Beedrill direct bezweek konden zowel Zippo als North herkennen dat het geen sterke Pokémon waren. De hele zwerm Beedrill besloot op dat moment om hun vriend te komen helpen en Zippo keerde zijn aandacht naar de Pokémon, ging voor North staan en opende het vuur. Letterlijk. Zijn bek sperde zich wagenwijd open terwijl hij een hoop vuur creëerde en het de Beedrill lastig maakte om nog verder in de buurt van North te komen. Het vuur brandde tegen de helft van de zwerm en zij besloten al dat het tijd werd om om te keren en weg te gaan. Een geërgerde brul ontsnapte Zippo toen de andere helft besloot om te blijven aanvallen en plotseling kwam er wit licht van de Pokémon af. In tegenstelling tot Petal groeide Zippo veel sneller en werd hij veel groter. Het duurde niet lang voordat het witte licht was gedaan, maar deze keer had North het hele proces kunnen volgen sinds het voor zijn ogen had afgespeeld.

De krachtige vleugels van de Charizard zwiepten op en neer terwijl de Pokémon zijn aandacht op de Beedrill richtte. Zijn vleugels sloegen steeds sneller op en neer en North besefte pas dat de Pokémon Wing Attack aan het gebruiken was toen de aanval een hoop van de Beedrill wegmaaide. Aangezien hun niveau lager was dan die van Zippo werd minstens een kwart van de overgebleven Beedrill die niet gevlucht waren voor de draak-Pokémon weggevaagd en bleven er nog enkelen over. De Charizard richtte zijn kleine oogjes woedend op de andere Pokémon en wilde weer een poging doen om aan te vallen, maar de Beedrill leken het niet nodig te vinden om nog meer energie te verspillen en draaiden zich om. Ze vlogen weg en zoemden luid, maar deden geen poging om vrienden te roepen of zich nog eens naar North te keren. North voelde zijn hart nu pas echt in zijn borstkas slaan. Dit was al het tweede gevaar dat hij had meegemaakt. Hij was benieuwd wat hij zou meemaken als hij Hydro zou evolueren, maar wilde er nog niet al te veel aan denken en richtte zijn aandacht daarom maar op Zippo. ‘Bedankt,’ zei hij moeizaam tegen de Pokémon. De val had er voor gezorgd dat zijn ribben ontzettende pijn deden en dat zijn benen waren beginnen kloppen. De Charizard keek over zijn schouder naar zijn trainer en snoof waardoor er weer een rookwolk verscheen, maar deze keer was er een emotie verschenen in zijn ogen die North herkende als Petal hem vriendschappelijk aankeek. Het gaf een blijk van vertrouwen. De Charizard moest op andere gedachten gebracht zijn toen North zijn eigen leven had willen riskeren om die van hem te redden. De Pokémon draaide zich om zodat zijn lange staart waarvan het einde brandde North’s gezicht nog net niet raakte en stapte op zijn trainer af. De stappen zorgden ervoor dat de grond onder North schudde en even had North schrik dat de kuil van verderop verder onder hem door zou breken, maar dit was niet het geval. Zippo boog zich voorover en tilde North op in zijn sterke armen. Met zijn staart zorgde hij ervoor dat de krukken van de grond kwamen en met zijn poot hield hij de dingen handig tegen terwijl hij North tegen hem liet leunen en hem vervolgens veilig op de grond zette.

Nadat North onhandig ‘dankjewel’ had gezegd tegen zijn Pokémon en had hem teruggekeerd na een klopje op de hals en elkaar even lang aan te hebben gekeken, richtte North zich op zijn derde en laatste Pokémon die hij wilde evolueren. Het was al vanaf het begin zijn droom geweest om alle drie de starters van Kanto te hebben en ze alle drie in hun laatste stadium in zijn team te hebben. Hij kon gewoon niet geloven dat het eindelijk zo ver was en met goede moed gooide hij de Poké Ball van Hydro omhoog. De Pokémon kwam tevoorschijn en keek North afwachtend aan. Ze leek er al vrij zeker van te zijn wat er ging gebeuren. ‘Goed, wat we eerst gaan doen is…’ Tijd om zijn zin af te maken had hij niet. Het aankomende gezoem waarschuwde hem al voordat het gebeurde, maar hij was niet op tijd om te reageren. Hydro was dat wel en snel als een speer sprong ze voor haar trainster waarmee ze voorkwam dat hij geraakt werd door de woedende Beedrill. Oké, tijd voor een gevecht dus. ‘Aqua Tail!’ riep North. Hydro draaide zich om in haar sprong en haar staart raakte de Beedrill ongenadig hard in zijn buik. ‘Doe nu Water Pulse!’ De drie waterringen maakten zich smal om de middel van Beedrill en klemden hem vast. De Beedrill maakte een zeurderig geluid terwijl hij de ringen probeerde te ontlopen door zich vrij te krijgen, maar de bewegingen maakten hem enkel duizelig en toen de ringen eenmaal van zijn lijf gleden als een zwak straaltje water, was hij duizelig. North wist hoe zwak deze Beedrill wel niet was, maar hij wilde dat Hydro zou evolueren en wist dat ze net dat laatste duwtje in haar rug nodig had omdat ze gisteren al heel de middag hadden getraind, maar hij het naar vandaag had willen uitstellen zodat ze met de rest van de starters kon evolueren zoals hij vanaf het begin al gepland had. ‘Skull Bash!’ riep hij de laatste aanval die hij in gedachten had luidop. De Pokémon knikte, draaide haar gezicht naar de Beedrill en richtte haar aandacht op de aanval. De Beedrill was duizelig en wilde een aanval uitvoeren, maar raakte enkel zichzelf en bleef verslagen op de grond wachten tot hij geraakt zou worden. Het arme ding. North had er echter niet al te veel medelijden mee. ‘Nu!’ riep hij.

De Beedrill slingerde een eindje weg en belandde op de grond neer. Hydro belandde een eindje verderop op de grond. Aan de bewegingen van haar kon hij zien dat ze moe was omdat ze alles gegeven had met die laatste aanval, maar ze rechtte haar rug en keek grijnzend naar North. De Beedrill was uitgeschakeld en North vermoedde dat het arme ding nog maar net geëvolueerd moest zijn. Het was echter genoeg voor Hydro, want plotseling scheen er een wit licht van de Pokémon af. Het licht slokte haar helemaal op en de Pokémon groeide een heel eind. Ze misschien net niet zo groot als Zippo, maar het school toch niet veel en North keek bewonderend naar zijn Pokémon toen deze voor hem ging staan en grijnzend op hem neer keek nadat het witte licht van haar was gegleden. ‘Wauw. Ik heb de drie evoluties van de starters van Kanto,’ fluisterde North alsof hij het zelf niet kon geloven. Hij glimlachte naar Hydro, maar sloot zijn ogen vermoeid. Zijn ribben deden zeer, hij begon het vrij koud te krijgen en hij had geen idee waar de uitgang was omdat hij gedesoriënteerd was geraakt. ‘Ga hulp zoeken,’ zei hij zacht tegen Hydro terwijl hij naar beneden zakte tegen een omgevallen boomstam. De Blastoise keek bezorgd naar haar trainer, maar knikte vlug en draaide zich vervolgens om om iemand te zoeken die haar hopelijk kon helpen om haar trainer in veiligheid te brengen en die wist waar de uitgang was.