Met een gezicht dat op onweer stond gooide Oliver wat shirts in een vakantie tas die op zijn bed stond. Het was namelijk niet zijn favoriete bezigheid om met school op survivaltocht te gaan. De elfjarige knul was dan ook helemaal niet van plan om echt heel inspannend mee te doen met de dingen die op het programma stonden. Hij vond het simpelweg niet leuk. Oliver ging vervolgens op de grond liggen om onder zijn bed te kijken of daar de kartonnen doos nog lag waar zijn trainer spullen in zaten. Het vierkante voorwerp stond er nog waarop zijn gezicht opklaarde maar snel over de rand van zijn bed tuurde in de hoop dat zijn moeder nog beneden was. Toen zijn moeder erachter was gekomen dat hij een starter had opgehaald in het lab was er een groot conflict ontstaan tussen hem en zijn moeder. Zij wilde niet dat hij op reis met een Pokémon ging dus had ze diezelfde dag nog de starter weggebracht en haar zoon opgezadeld met een maand huisarrest. Alsof hem dat ging tegenhouden. In plaats van zijn spullen aan zijn moeder te overhandigen had hij een doos gevuld met de Pokéballen die hij van Sycamore had gekregen en zijn Pokédex er in had verstopt. Deze probeerde hij nu naar zich toe te trekken om een Pokéball eruit te graaien en deze in zijn zak te verstoppen voor het geval hij alsnog een wilde Pokémon tegen zou komen. Echter nog geen minuut later dat hij dat had gedacht hoorde hij opeens voetstappen op de trap naar boven waardoor de jongen meteen overeind veerde en op zijn bed ging zitten. “Oliver? lukt het?” weerklonk de stem van zijn moeder waarop hij opstond en snel op het randje ging zitten. Zijn moeder kwam naar binnen gelopen terwijl ze even haar handen in haar zij had gezet. De troep in zijn kamer was haar overduidelijk niet ontgaan. “Hoe haal je het in je hoofd om er zo’n troep van te maken?” vroeg ze met een strenge ondertoon. Oliver snoof nijdig maar had er eigenlijk geen antwoord op wat hij tegen zijn moeder wilde gaan zeggen. Vandaag had hij er ook niet zo’n zin in om er tegen in te gaan waarna hij enkel zijn schouders ophaalde. “Je ruimt het op hoor je! Anders mag je niet naar Quin,” zei zijn moeder op een strenge ondertoon. Alsof het hem iets uitmaakte. Oliver haalde vervolgens uitdagend zijn schouders op maar besloot uiteindelijk toch maar wel naar zijn moeder te luisteren anders liep hij een middagje gamen mis.
Anderhalf uur later verder waren zijn spullen dan eindelijk ingepakt en kwam de elfjarige knul naar beneden gelopen met een scheve grijns op zijn gezicht. Zijn kamer was inmiddels ook al opgeruimd dus in principe mocht zijn moeder niet klagen. Niet wetende dat de jongen een Pokéball in zijn zak had zitten die hij ging gebruiken voor het vangen van een Pokémon. Het was opdat moment dat zijn vader naar hem toe kwam met wat oude spullen in een doos en deze even op de grond neerzette. “Oliver, zou je dit naar zolder willen brengen?” vroeg de man toen aan hem en de jongen knikte. “Wat is het eigenlijk?” zei Oliver met een frons op zijn gezicht waarbij de man een hand op zijn schouder legde. “Oude spullen die je moeder niet hier beneden wilt zien.” De elfjarige knul knikte terwijl hij de doos van de grond raapte en deze meesjouwde naar boven. Toen hij de trap omhoog was geklommen zette hij het spul weer even op de grond om vervolgens aan het haakje te trekken zodat er een trap naar beneden kwam. Oliver klom vervolgens verder en gooide bijna de zware doos naar beneden omdat het voorwerp uit zijn hand gleed. Daarom trok hij met een kracht inspanning de doos op de zolder waardoor meteen de hele inhoud ernaast viel. Oliver slaakte een klein kreetje maar keek verbaasd op toen er een random Pokéball uitrolde. De jongen stoof er snel naartoe en raapte het van de grond af. “Wat is dit? Een Pokéball?” vroeg hij verbaasd maar het voorwerp zou er geen antwoord opgeven al zou hij het nog zo graag willen. Het was opdat moment dat hij voetstappen hoorde die afkomstig was van zijn moeder die bezorgd bij hem wilde kijken maar Oliver liep een stuk dichter naar het raam waar hij de Pokéball achter een kast verstopte. “Gaat het schat?” klonk het ongerust van beneden waarna Oliver zich naar het gat toe bewoog en zijn moeder op de gang zag staan. “Ja hoor!” riep hij vrolijk uit en forceerde een glimlach op zijn gezicht. Daarna verdween zijn moeder weer en gooide de jongen de gevallen spullen snel in de doos om te kijken wat er in de Pokéball zat. Dit ging hij natuurlijk niet thuis doen anders zou zijn moeder hier achter komen en daar had hij nu net geen zin in.
Oliver ging dan ook na het bezoekje aan de zolder meteen naar buiten en vertelde zijn moeder dat hij ergens in Santalune City was. Zonder te zeggen dat hij eigenlijk naar Santalune Forest ging om naar een afgelegen plek te zoeken. Toen hij ietwat verder in het bos was gekomen stopte hij al snel met lopen om met een brede grijns naar het ronde voorwerp te kijken. Misschien zat er wel niets in maar toch was hij ervan overtuigd dat er toch iets spectaculairs in zat. De jongen gooide het voorwerp dan ook op waarna het contact maakte met de grond en vervolgens open sprong. Uit het witte licht verscheen vervolgens een schaduw terwijl het langzaam verdween een Pokémon voor zijn neus zweefde. Het was een zogenaamde Duskull. De spook Pokémon leek op te schrikken uit zijn gedachten en richtte zijn volledige aandacht op Oliver die met een brede grijns naar de Duskull keek. “Duuuskuull,” begroette hij en stak zijn ‘armen’ naar boven ter begroeting. Oliver deed hetzelfde alleen stak hij zijn arm naar de Duskull uit die er even naar keek. Nog geen seconde later vloog de Duskull naar hem toe en omhelsde enthousiast het hoofd van de jongen. Op dit moment kon zijn dag niet meer stuk want hij had eindelijk een Pokémon die hij al heel lang wilde hebben.. al was het maar om een maatje bij zich te hebben want vrienden had hij niet echt in Santalune City. Duskull liet hem vervolgens los waarna Oliver even met een bedenkelijk gezicht naar het wezentje keek en toen tot de conclusie kwam hem de naam Whisper te geven. “Whisper,” grijnsde hij naar de Duskull en deze maakte een instemmend geluidje door een klein dansje in de rondte te maken. Het was opdat moment dat Oliver iets hoorde en alert naar struiken keek. Wat was dat? Nerveus keek de elfjarige knul naar Whisper maar deze scheen ook niet helemaal te begrijpen wat er was. Daarom keek hij samen met zijn Duskull naar de bosjes waar hij het geluid zonet ook had gehoord.
OOC:
en Nala O'kane
