This is my fight song

Ragya had weer eens de boel uit de bal gelaten en het huis uit getrapt, Lucian natuurlijk hetzelfde. Zo hadden hun even rust en vrede en konden hun teams hun ding doen en wat energie kwijt. Al was de hare niet zo enorm energiek, op Sleipnir na dan. Terwijl de roodharige eindelijk de kans kreeg haar hoofd neer te leggen op Lucian zijn schouder en even tevreden te zuchten, was iemand anders de omgeving weer in de gaten te houden. Fenrir lag met zijn poten voor zich uitgestrekt in de zon, zijn donkere blik rustig en ongeïnteresseerd over de andere heen laten gaan. Zo was hij ook de eerste die het opviel dat de kleine Vulpix er vandoor ging. Kort schoot zijn blik naar Aldrei, de teef die hij verachtte, maar toen het duidelijk was dat ze wederom faalde in haar taken was hij degene die zichzelf omhoog duwde en achter het jonge dier aan ging. Misschien vond hij nog wat interessants, en anders was zijn plicht ook weer gedaan. Geluidloos zette hij dus de achtervolging in.

Fenrir ging op een redelijk tempo door de straten heen, hij was ze gewend. De reu was geboren en opgegroeid in deze stad, had deel uitgemaakt van een van de wilde roedels die hier de nacht onveilig konden maken. Hij had hem zelfs geleid. Natuurlijk was het geen enorme geweest, maar het was van hém. Dat was tot hij ergens vastgezet werd aan een keten, het litteken stond nog altijd op zijn nek, al was het nu bedekt door de dikke leren halsband met hierin zijn mega stone. Het wekte altijd veel herinneringen op, hier rond te lopen. Maar het dier kreeg niet de tijd om erbij stil te zijn, want hij merkte verderop een vreemde geur op. De kleine vos leek het niet eens door te hebben. Kort overwoog hij om het rode ding aan haar lot over te laten, dat was wel zijn manier van denken. Maar jammer genoeg leek zijn eergevoel naar het team van de jongen ook zijn gegroeid, ze hoorde bij de roedel.. bij de familie. Uiteindelijk was dit de rede dat hij pas bij zette en naast de ander kwam lopen, zijn diepe stem klonk rustig op, maar zijn blik bleef vooruit. “Pas op waar je loopt, lady in red”

> Bij de vraag van de ander duwde hij kort zijn oren wat achteren, in een simpel gebaar van onbegrip. Niet om de vraag, eerder om de toon. Sinds wanneer was het een schande iemand te volgen? Hij gaf echter zijn antwoord zonder verder mokken, al klonk zijn standaard rauwere kantje wel door in zijn stem. “Ja” Fenrir draaide niet graag om de onderwerpen heen. Zo was het dus ook dat hij meteen reageerde toen er een tweetal soortgenoten op kwamen dagen. Meteen werd het territoriale gedrag van de reu opgevlamd, en zonder een seconde te twijfelen stapte hij naar voren. Ergens merkte hij op dat de teef naar achteren ging, iets wat hij beter vond. De hond krulde zijn zweepachtige staart omhoog in een dominant gebaar en hief zijn kop lichtelijk, terwijl zijn lip opgetrokken werd om zijn tanden te laten zien. Een dreigende maar niets betekende grom maakte zijn bedoeling duidelijk. Hij zou vechten als het moest.

Fenrir was hier voor gemaakt. In zijn ogen draaide alles rond dingen zoals dit, een spel dat liet zien wie de baas was, wie er belangrijk was. Hij kon het niet winnen van Aldrei, maar hij was de tweede in rang na haar, ondanks dat het paard in levels sterker was. Hij wou gewoon aan die top horen, en dat zou hij laten merken ook. Toen er een van de honden op hem af schoot deed hij meteen hetzelfde, met een snauwend geluid hapte hij naar diens nek. Dit was dominantie, geen trainer gevecht. Trainer gevechten waren voor sport, je vocht met tactiek en geduld. Dit, dit waren enkele seconde van puur bijten of korte vlagen ongestuurd vuur om te laten zien wie er de baas was. Toen hij zijn tegenstander net op de grond leek te kunnen werken merkte hij op hoe Khaleesi in de problemen kwam. Lichtelijk onhandig opende hij zijn muil en vuurde een Flamethrower af. Misschien genoeg om de aandacht zijn kant op te krijgen?

Fenrir had het net wat te druk de ander ook nog in de gaten te houden. Hij had nu immers twee honden in zijn nek zitten en deze waren niet al te vriendelijk in de omgang. Uiteindelijk kreeg hij eentje tussen zijn kaken geklemd, die hij een eind verderop wegwierp. De tweede kreeg zo echter kans zijn eigen tanden te gebruiken. Hij voelde hoe deze wegzakte in zijn donkere pels en met een gefrustreerd geluid draaide hij zich om. Urgh, hier had hij dus echt geen zin meer in. Waarom leek dit in het begin altijd veel leuker dan het eigenlijk was als je bezig was? Het was gewoon irriterend, niks meer en niks minder. De andere hond liet nu los en voor een kort moment staarde ze elkaar gewoon aan. Beiden waren spiegels van elkaar, dominante houding. Kort schoot zijn blik naar Khaleesi, waarna hij grommend naar voren sprong. Het was laf om iemand die duidelijk minder sterk dan je was aan te vallen voor positie. En dat zou hij eens duidelijk maken ook.

Fenrir had het net voor elkaar gekregen zijn tegenstander op zijn rug te krijgen, en dreigde nu met een open gesperde muil boven diens strot. Hij zou niemand afmaken, dat deed hij niet. Maar even de schrik van zijn leven geven stond hem niet te boven. Daarbij was hij nog steeds niet onderdanig aan het doen, hetgeen wat hij wou bereiken. Op dat moment begon er echter een lichtshow verderop. Zijn aandacht verschoof deze richting op terwijl hij zijn groffe poot op de borstkast van het andere dier drukte. De Vulpix leek een bekend licht af te geven, waardoor hij een geamuseerd geluid maakte. Goed moment om te veranderen, al zei hij het zelf. Het schattige vosje was nu een Ninetales geworden, en damn, niet zomaar een. De reu kende hiervoor alleen Aldrei als een Ninetales, en zijn ervaring met die teef was niet geweldig geweest. Alles behalve, hij verachtte zijn hogere. Maar ondanks dat ze dezelfde soort waren vond hij Khaleesi hier helemaal niet op die zuurpruim lijken. Ze was groter, had een gezonder uiterlijk en leek niet die onweerswolk boven zich te draaien. Hij grijnsde bijna jongensachtig en jankte goedkeurend. “Not that small anymore I see”

Fenrir was er eigenlijk wel klaar mee. Zijn punt was bewezen en hij wou nu wel terug naar de groep voor ze gemist zouden worden. En geloof hem maar, het laatste waar hij op stond te wachten was nog een snauw van Aldrei dat hij hier moest blijven of een preek van Huginn over zijn rol als ouder lid van het team en zijn machtspositie hierin. Daarbij was de teef nu veranderd en dat moest hij ook nog uit gaan leggen. Zwaar leven zeg. Bij de woorden van de vos moest hij echter grijnzen "You still are" Het was waar, hij was en bleef groter. De ander viel hierna aan en Fenrir besloot gewoon van zijn tegenstander af te stappen. "Come on goldylocks, don't waste your time on those dogs"