The Hunt

Echo kraakte zijn nek, voor de verandering was hij alleen op patrouille gegaan. Eventjes wilde hij niemand om zich heen hebben. De laatste paar weken had hij telkens wel iemand om zich heen hangen en als het al niet die vervloekt irritante Flynn was, was het wel een of andere griet die hem moest hebben. Hij wist niet eens waarom ze hem telkens moesten hebben, hij was per slot van rekening nou niet echt de meest knapste van alle jongens die rond liepen in Kalos. Hij keek eventjes op zijn horloge, de avondklok was net in gegaan, dus nu had hij alle vrijheid om door de straten van de stad te struinen en onwetene er van langs te geven. Hij was pas sinds enkele dagen weer terug in Kalos, nadat hij meer dan twee maanden in Hoenn had gezeten om een nieuw teamlid te kunnen vangen. Een teamlid die hij liever achter de hand hielt als surprise attack. Bij hem liep echter wel een andere jongen, die verrassend veel op Echo zelf leek, alleen dan met rode ogen in plaats van gif groene. De andere jongen bleef eventjes stilstaan en keek om zich heen. Zo te zien was er iemand in aantocht.

[+Taylor Marchetti]

Ondanks dat Tiffany haar een lange tijd geleden had gewaarschuwd dat ze uit de buurt moest blijven van Lumiose na die zogenaamde avondklok, begaf ze zich nu als een rebelse puber op de straten van de hoofdstad na de avondklok. Ha. Alsof ze bang was voor die Rocket mensen. Taylor was bij lange na niet zo arrogant als haar zus, maar ze was wel arrogant genoeg om te denken dat ze haar niks konden maken. Ze was veel te slim voor ze. Ze had wel een plannetje achter de hand. Oké, niet per se nu, maar op het moment zelf kon ze vast wel iets verzinnen. Ondanks dat had ze toch een pokémon aan haar zijde. Haar Froakie. Voor het gezelschap hoefde ze het eigenlijk niet te doen, want het beest was zo stil als een sluipmoordenaar zou zijn, maar het voelde in ieder geval een stuk fijner dan wanneer ze alleen zou rond lopen. Taylor was al een tijdje op pad toen ze opeens een ander figuur opmerkte. Besluitend dat het haar aandacht niet verdiende, wandelde ze nonchalant verder. Not a care in the world.

Zer0 probeerde haar aandacht op dat moment te trekken. Schijnbaar had hij iets opgemerkt en probeerde hij haar nu te waarschuwen, maar het was al te laat. Taylor liep door, knalde bijna tegen iemand op en deinsde van schrik een stap achteruit. Met een boze frons op haar voorhoofd richtte ze haar ogen op de nieuwkomer – om tot haar verbazing te zien dat het iemand was die ze kende. Wat was zijn naam ook alweer? Ze had samen met hem gratis taarten kunnen proeven… Echo? Ja. Echo. Het was in ieder geval een naam die ze nog nooit eerder had gehoord. “Echo!” bracht ze zonder aarzelen uit. “Oh, y’know,” vervolgde ze, waarbij ze nonchalant haar schouders ophaalde. “Even wandelen. Wat doe jij hier?” Om te zeggen dat ze blij verrast was, was een understatement.

Ze herkende hem tenminste nog, ondanks dat hij meer dan twee maanden niets van zich had laten horen. Natuurlijk was het dan ook niet dat hij echt dagelijks contact had gehouden, maar hij moest toegeven dat Taylor wel een van de leukere meiden was die hij was tegen gekomen. Toen ze zei dat ze even aan het wandelen was, voelde hij hoe een spier in zijn nek trok. Hij wist nog steeds niet zeker hoe hij met deze situatie om moest gaan. Vayne was ondertussen weer terug naar haar eigen gedaante gegaan en had zich aan de zijde van Echo gezet. Haar rode ogen waren gericht op de Froakie die het meisje bij zich had. "Je weet dat er een avondklok is hè?" besloot hij maar te beginnen, misschien kon hij haar weg krijgen zonder dat het een gevecht zou worden...

Taylor merkte nu pas de Zoroark op. Ze was zo verrast net, dat het haar geheel ontgaan was dat een tweede Echo erbij had gestaan. Een beetje onder de indruk staarde ze naar het wezen, maar voor ze er een opmerking over kon maken, trok de jongen zijn mond al open om haar ergens op te wijzen. Was het iemand anders geweest – iemand die ze niet kende – dan had ze gelogen dat ze daar niet eens vanaf wist. Echo vertrouwde ze echter enigszins, dus koos ze ervoor om eerlijk te zijn. “Ja hoor,” sprak ze, een scheef grijnsje rond haar lippen. “Daarom juist.” Taylor ging en stond waar ze wilde. Een miezerige avondklok hield haar heus niet tegen daarbij.

Zoals hij al had verwacht, ze wilde zich gewoon niet aan de regels houden en liep daarom na de avondklok door de stad heen. Hij wist het niet, zijn plicht aan Team Rocket of zijn herinneringen aan de gezellige tijd die ze samen hadden gehad bij de proeverij. Goddamn, waarom stond hij altijd voor deze keuzes. Hij wilde niet kiezen, maar hij moest er iets aan gaan doen. Als iemand zou zien dat hij iemand vrij uit liet tijdens de avondklok zou hij zo ongeveer opgehangen worden. Hij kon goed liegen, maar dat was iets dat Taylor ook wist, zou hij haar dan nog steeds kunnen voorliegen? Damn, hij zat te veel met zichzelf in de knoop. "Is dat wel verstandig?" vroeg hij aan haar, terwijl hij nonchalant tegen een regenpijp aanleunde.

Taylor fronste verbaasd en proestte het niet veel later uit toen ze zijn woorden hoorde. Echo moest haar onderhand wel goed genoeg kennen om te weten dat ze zich graag in de nesten werkte – als die proeverij zelf al niet genoeg indicatie was geweest. De blondine keek hem met een geamuseerde blik in haar ogen aan. “Nee, maar dat ben ik ook gewoon niet,” vertelde ze de jongeman. “Wat maakt jou dat uit, jij loopt toch ook gewoon over straat na de avondklok?” Echo leek haar ook wel zo’n type die het niet deerde. Ze had alleen niet verwacht dat hij zo beschermend over haar zou zijn terwijl ze elkaar nou ook weer niet zo goed kenden. Taylor besefte zich toen wat de andere optie zou kunnen zijn, maar hoewel er voor een kort moment op haar gezicht te zien was dat ze zich dat realiseerde, weigerde ze het om die optie te accepteren. Nah, dat kon niet. Toch?

Zoals hij al had kunnen verwachten van haar, was Taylor het type dat zich niet al te graag aan de regeltjes zou willen houden. Nog steeds wist hij niet geheel zeker of hij haar wel de stad uit wilde zetten, eventueel met geweld, of gewoon door moest lopen en alles achter zich moest laten. Natuurlijk wist hij ook wel dat Team Rocket overal in de stad ogen en oren had, dus zou hij er nooit ongehinderd vanaf kunnen komen. Echo zuchtte zachtjes en krabde zichzelf achter zijn nek. "Dat komt omdat het mijn privilege is om in de stad te zijn op dit uur," zei hij op een rustige toon, al lag er een kille blik in zijn gifgroene ogen. "Het spijt me Taylor, maar ik wil dat je de stad uit gaan. Het liefst zonder geweld, maar als het niet anders kan, ben ik genoodzaakt mijn pokémon in te zetten hiervoor," zei hij daarna, met zijn stem steeds kouder en kouder wordend.

Zijn lichaamstaal stond haar niet aan. Het vertelde haar al dat hij haar ergens op moest aanspreken waar hij geen zin in had en dat wees alleen maar meer op de optie die ze van zich af schoof. Taylor wilde het niet horen, maar Echo had kennelijk andere ideeën daarover. Hij vertelde haar namelijk dat het zijn privilege was en dat ze moest vertrekken. De blondine voelde haar bloed koud worden toen het nieuws als een bom insloeg. Oké, dat had ze echt niet achter deze jongen gezocht, maar blijkbaar was het toch wel zo. Het was niet zozeer dat ze bang was voor Team Rocket, maar dat haar vertrouwen op deze manier werd geschaad. Zwijgend richtte ze haar blik op Zer0, wie zich tijdens de hele uitwisseling stil had gehouden en geen spier had bewogen.

“Zer0, kom,” sprak ze de Froakie toe. Hij draaide zijn hoofd naar haar toe en zag dat ze hem met een gebaar duidelijk probeerde te maken dat hij op haar schouder moest komen zitten. Soepel klom hij er dan ook heen. Taylor achtte Echo geen blik meer waardig, keerde hem de rug toe en liep rustig van hem weg. Zodra ze echter een steegje in haar ooghoeken opmerkte, keek ze nog even over haar schouder en sprintte toen abrupt het steegje in. Pfsh. Ze liet haar lol niet door zo iemand bederven.

Hij had dit zien aankomen, natuurlijk had hij dit zien aankomen. Hij had haar in d'r gezicht gelogen en werd nu gedwongen om zijn ware aard te laten zien, terwijl hij die liever achterwege zou hebben gelaten. Hij zuchtte eventjes en toen ze zich omdraaide en weg liep met haar pokémon, liet hij ze gaan. De drang erachter aan te gaan was groot, maar misschien was het beter om het maar te laten gaan. Ze zou de stad toch niet verlaten, maakte niet uit wat hij zou doen. Hij draaide zich om en liep een zijstraat in.
Net de hoek om, sloeg hij met zijn vuist in de muur. Wat een Seedot was hij toch! Hij liet iemand ontsnappen voor zijn persoonlijke gevoelens, als iemand van Team Rocket hem nu zou zien zou hij eruit gezet worden. Hij moest dit rechtzetten. Hij pakte een pokéball erbij en liet zijn Gengar eruit komen. Een lege blik was in de gifgroene ogen van de jongen verschenen. "Zoek de blondine, hou ze tegen," zei hij met een holle stem, terwijl hij zelf behendig de muur op klauterde en via de daken besloot te gaan zoeken naar Taylor. Hij zou haar laten zien wat voor 'monsters' Team Rocket kon zijn. Al deed 't hem pijn, meer dan dat hij ooit zou toegeven.

Lumiose was een verdomde doolhof. Taylor had het niet erg gevonden als ze zelf de weg had geweten, maar ze wist dat ze hier in het nadeel zou zijn als Echo besloot achter haar aan te komen. Ze had geen flauw idee welk verrekte plaza ze had bereikt, maar hier stopte ze even om op adem te komen, want ze deed verder niet aan sport en had daarom niet veel uithoudingsvermogen. Bovendien zag ze op het moment niemand anders in de buurt, dus werd ze ook niet aangespoord door adrenaline om door te blijven gaan. Taylor gromde zacht. Ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan. Wie kon ze dan nog meer niet vertrouwen van haar zogenaamde kennissen? Ze had nog wel zoveel plezier met hem gehad die middag. Zer0 klopte haar bemoedigend op de schouder. “Mannen…” verzuchtte het meisje toen. “No offense.”

Jax schoot door de steegjes heen, terwijl Echo een poging deed om het grietje te kunnen vinden van boven op de daken. Nu vervloekte hij zichzelf dat hij Dust niet meer in z'n team had zitten, dat zou deze zoektocht een stuk makkelijker maken. Het beste zou zijn om haar in te sluiten, zodra ze haar hadden gevonden. Hij keek dan ook met een grijns op toen Jax opeens voor hem verscheen en in Noordelijke richting wees. Daar moest ze dus zijn. "Hou d'r tegen," gromde hij naar de Gengar, die met zacht gegrinnik weer verdween. Daarna pakte hij een tweede pokéball erbij en liet zijn shiny Absol eruit. "Volg Jax, zorg dat je niet te veel in het zicht komt. Zodra hij haar gevonden heeft, sluit je d'r in van achteren. Oké?" zei hij tegen de Absol. Okami gromde zachtjes en knikte, voordat ze over de daken verdween. Dit moest gaan werken, dacht hij terwijl hij over de daken schoot, achter zijn pokémon aan.

Het was de Froakie die gealarmeerd opkeek en de Gengar als eerste opmerkte. Taylor keek niet veel later ook naar de pokémon, haar hoofd heffend om aan te tonen dat ze niet bang was. Of dit Echo’s pokémon was moest nog blijken – wie weet zat een ander Team Rocket lid nu achter haar aan – maar ze was niet van plan om te blijven rondhangen en dat uit te vinden. Taylor draaide zich om en rende terug naar waar ze vandaan kwam. Tot haar ongenoegen stond er een Absol haar in de weg. De blondine vloekte hardop en sloeg vlug een steegje in, hopend dat het niet doodliep en ze op deze manier kon ontkomen. Dat een Gengar zich gemakkelijk kon verplaatsen om voor haar de boel te verzieken stond ze niet zo bij stil. Taylor dacht er veel liever aan dat ze heus wel kon ontsnappen als ze hard genoeg rende.

Hij had al snel door dat zijn pokémon hadden gevonden wie ze nodig hadden en een kleine glimlach liet zijn witte gebit glinsteren in het maanlicht. Snel schoot hij over de daken heen, totdat hij haar in het zicht had in een steegje onder hem. Voor nu besloot hij haar eventjes te volgen, voordat hij haar de weg zou versperren. Echo had al door dat Okami ook achter haar aan was gegaan en nu met snelle sprongen de afstand tussen haar en het grietje kleiner aan het maken was. Jax ondertussen schoot gewoon door de gebouw heen, onzichtbaar dit keer zodat hij geen mensen bang zou maken die dat momenteel niet hoefde.
Zelf sprong hij op een brand trap en met een paar flexibele sprongen, versperde hij de blondine de weg. Jax verscheen achter hem, grinnikend naar het grietje en zijn tong uitstekend naar haar als geintje, terwijl achter haar de shiny Absol d'r de weg versperde. "Je ging er te snel vandoor Taylor, we waren nog niet klaar met praten," zei hij op een koude toon, terwijl zijn gifgroene ogen op haar gericht waren, dit keer met een kille blik erin.