The Hunt

Taylor keek een keer achterom en zag dat de Absol haar achtervolgde. Ze richtte zich toen weer op haar pad. “Zer0, Water Pulse,” droeg ze haar Froakie op, proberend haar achtervolger wat af te remmen, al was het maar één seconde. Haar pokémon deed wat van hem gevraagd werd, draaide zich op haar schouder om en schoot de aanval op hun stalker af. Of het raakte wist de blondine niet; daarvoor was ze te druk met ontsnappen. Helaas mocht dat niet zo zijn, want Echo kwam haast uit het niets gesprongen en versperde haar compleet de weg. Was het niet voor de Gengar, welke achter hem verscheen, dan had ze nog een poging gedaan om langs hem heen te rennen. “Ik heb niks meer tegen je te zeggen,” beet ze hem met een kwade frons toe, al had het minder pit omdat ze op adem moest komen. Taylor hoefde niet achterom te kijken om te weten dat de weg daar ook werd geblokkeerd. Ze had dus geen andere keus dan te blijven staan en af te wachten wat Echo van plan was.

Een koude glimlach kwam op zijn bleke lippen, terwijl hij een bijna sadistisch lachje liet horen. "Oh dear, je hoeft ook niets te zeggen. Er is alleen iets wat ik van je wil hebben," zei hij op een kille toon, voordat hij knikte naar de shiny Absol die achter hen stond. Okami schoot direct naar voren toe en met een snelle uithaal, probeerde ze een Slash aanval te raken op de Froakie. "Je zou kunnen zeggen dat je op het verkeerde moment, op de verkeerde plaats was. En je dacht nog wel dat je een vriend aan de haak had geslagen," zei hij, alsof er ook maar een tintje medeleven in zijn stem zat. "Je moet geen slang vertrouwen, love, onthoud dat nou maar," grinnikte hij daarna. "Now, let's dance."

Taylor weigerde om te huiveren bij het lachje die ze hoorde. Ze wilde geen zwakte tonen, zeker niet voor iemand die haar op deze manier verraden had. De blondine opende haar mond om een opmerking te maken, maar kreeg daar de kans niet voor omdat ze de Slash van de Absol moest ontwijken. Zer0 sprong net op tijd van haar weg om ook niet geraakt te worden, terwijl hij extra kracht bij zijn sprong had gezet om zijn trainer uit de weg te duwen. Taylor bewaarde nog net haar evenwicht, al besteedde ze er niet veel tijd aan omdat ze Echo liever een vuile blik toewierp. Hij wilde dansen? Prima. “Zer0, Smokescreen!” Een dikke rookwolk verscheen en omdat het niet zo’n breed steegje was, werd alles om hen heen erin verhuld. Taylor stormde vervolgens op Echo af in een verwoede poging hem tegen de grond te tackelen. Een vechter was ze dan misschien niet, maar ze liet zich absoluut niet klein krijgen door een huichelaar als hem.

Het grietje reageerde heel mooi op de aanval die Okami uitvoerde en de shiny Absol moest geforceerd terugtrekken uit de Smokescreen. Nog voordat Echo iets kon doen om een tegenaanval in te zetten, werd hij tegen de grond aan geduwd door de blondine zelf. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht, terwijl hij zichzelf wist op te vangen op de grond en zichzelf afzetten, waardoor hij omdraaide en zo probeerde Taylor onderop te krijgen. "De jonge bruid wilt vechten? Ga je gang," zei hij met een grijns, terwijl hij zichzelf overeind zetten en haar een kans gaf om op te staan. "Sla maar, kijk of je me kan raken, voor elke tik die je mist, sla ik jou," zei hij met een smirk op zijn gezicht. Ondertussen probeerde Okami de Froakie op eigen houtje in verwarring te brengen door een Double Team te gebruiken en de kikker pokémon van achter aan te vallen met een Night Slash aanval.

Tot haar eigen verbazing lukte het haar om Echo tegen de grond te werken, maar daardoor lukte het de ander wel om de rollen om te draaien. Taylor was zo verrast dat ze haast geen tegenzet gaf en daardoor met haar rug op de grond belandde. Ze maakte zich al klaar om hem van zich af te duwen, maar dat was klaarblijkelijk niet nodig, want hij kwam zelf al overeind. De blondine fronste kwaad. Was hij nou met haar aan het spelen? “Zie dit maar als een aanvraag om te scheiden,” gromde ze naar hem, waarna ze overeind kwam en toehapte. Taylor sprong met een geheven vuist op hem af zonder erbij na te denken dat ze minder goed kon zien. Zer0 had ook niet zoveel geluk. De Froakie deed zijn best om de kopieën van de echte te onderscheiden, maar daar kreeg hij helaas de kans niet voor. Hij werd hard in zijn rug geraakt en strompelde vooruit, al wist hij zich nog wel staande te houden en zich snel te vermannen. Krachtig vuurde hij een Water Pulse af in de hoop om schade aan te richten.

"Wat jammer nou, schat. Het was zo gezellig om met je de taarten uit te zoeken," kaatste hij de bal terug. Het grietje sprong met een gebalde vuist op hem af en rustig dook hij onder haar door. "Mis," zei hij, voordat hij zijn handen tegen haar borst en buik zetten en d'r de lucht in duwde. Daarna maakte hij een vuist van z'n hand en sloeg d'r in d'r maag. Ondertussen dook Okami weg voor de Water Pulse aanval, maar kon niet ontkomen dat een van de ringen kapot sloeg op haar gezicht en d'r eventjes gedesoriënteerd bleef staan. Ze gromde zachtjes en sprong overeind, om vervolgs aan te vallen met een Sucker Punch aanval.

Taylor was niet snel boos. Het kostte vrij veel om er bij haar voor te zorgen dat ze echt oprecht kwaad op je werd. Sure, Tiffany heeft haar wel eens het bloed onder de nagels vandaan gehaald en ze kon fel reageren op anderen, maar ze was niet gauw over de rooie. Dit keer was er een uitzondering. De blondine was zo kwaad dat ze niet eens nadacht over haar acties en de gevolgen hiervan. Pas toen ze een seconde lang geen grond onder haar voeten voelde en een vuist in haar maag geplant werd, besefte ze zich dat ze te impulsief had gereageerd. Met een plof kwam ze op de grond terecht en rolde ze kreunend op haar rug. Helaas was het nog niet over, want Zer0 landde ook met zijn volle gewicht op haar buik, afgezwakt door de rake klap die net aan hem was uitgedeeld.

Een grom verliet haar keel. No way dat Taylor zich liet inmaken op deze manier. Het rookgordijn was al aan het verdunnen, maar dat gaf hen alsnog een kans om ongezien aan te vallen en te ontsnappen. “Zer0, doe je Bubble. Ik wil geen plekje zonder Bubble zien, begrepen?” droeg ze haar Froakie op. Die kwam overeind, sprong van haar af en deed wat hij van haar gevraagd had. Ondertussen probeerde Taylor een ontsnappingsroute te vinden, haar aandacht nog half bij Echo. Zou ze hem nog een afscheidscadeau moeten geven?

Ze kreeg ook nog eens haar pokémon tegen haar aan, dit was meer geluk dan hij kon wensen. Snel kwam hij overeind en glimlachte op het moment dat Taylor tegen hem gromde. Het rookgordijn loste bijna op, waardoor het gevecht makkelijker zou worden gemaakt. De Froakie kreeg een opdracht om een Bubble aanval te doen en zo de hele steeg vol te zetten. Echo grinnikte zachtjes. "Okami, Razor Wind," antwoorden hij rustig. De aanval had eventjes nodig om goed schade aan te richten, maar de Bubble zou toch niet al te veel schade gaan doen aan zijn Absol.
Ondertussen probeerde Taylor te ontsnappen, maar hij zou haar echt niet zo snel laten gaan. Hij greep haar bij d'r t-shirt. "Hier blijven grietje," gromde hij, terwijl hij haar oppakte. "Denk maar niet dat je hier zo snel weg gaat komen," vervolgde hij daarna. Met zijn vrije arm duwde hij haar tegen een muur aan, terwijl hij met z'n andere hand een klein mesje tevoorschijn haalde. "En nu stil blijven," gromde hij.

Bubbels verspreidden zich al snel in het rond. Helaas had Echo daar een antwoord op en liet zijn Absol een Razor Wind uitvoeren. Taylor had er niet echt bij stilgestaan dat een tegenaanval haar makkelijk kon dwarsbomen en vloekte daarom binnensmonds. Waarom kon ze niet gewoon weg hier? Ze had er zelf om gevraagd, maar nu vond ze het eigenlijk niet leuk meer. Taylor kon haar Froakie echter niet bijstaan in het gevecht, want ze werd bij haar shirt gegrepen en daardoor verloor ze de concentratie meteen. “Lamelos viespeuk!” riep ze meteen naar Echo. Hij deed echter het tegenovergestelde; de blondine werd ruw tegen de muur geduwd en een klein mes werd in haar zicht gehouden. Taylor klemde haar kaken op elkaar. De enige die haar nu kon helpen was Zer0, maar die had zijn handen ook al vol aan de Absol. De Razor Wind raakte hem, hard, waardoor hij naar achteren suisde en iets dat te vergelijken was met “ugh” zijn mond verliet.

Taylor kon het zich echter niet veroorloven om haar blik van Echo af te halen. “A’ight. Wat ben je nu van plan?” vroeg ze aan hem. Kalm was ze niet, dus ze probeerde ook niet zo te klinken. Ze was gefrustreerd en dat was vast in haar stem te horen. Haar ogen vielen voor een moment op het mes dat hij vasthad. Het was klein genoeg om weg te meppen met haar moersleutel… Als ze daar ongezien bij zou kunnen. Subtiel liet ze haar hand naar de moersleutel aan haar gereedschapsriem glijden. Als hij een wapen kon hebben, dan zij ook.

Het meisje begon tegen te stribbelen, wat leuk nou. Eens zien hoe bang hij haar zou kunnen maken. Zou hij haar laten gillen? Nee, dan had hij de poli-. Wacht, Team Rocket had de politie in handen, dus wat maakte het eigenlijk nog uit? Hij likte langs zijn lippen en grijnsde bijna psychopatisch, terwijl het vlijmscherpe meisje bijna in haar nek stak. "Een klein sneedje hier, een klein steekje daar," mompelde hij zachtjes, terwijl zijn groene ogen over haar nek heen gleden. Ondertussen was Okami nog steeds druk bezig met de Froakie uit de buurt te houden. De Razor Wind aanval had geraakt, maar ze was niet van plan om de blauwe kikker er weer boven op te komen. Direct schoot ze op het ding af met een Night Slash aanval, klaar om 'm in tweeën te reiten.
"Wat ik van plan ben? Dat gaat jou niets aan, lekker ding," zei Echo ondertussen met een grijns op zijn gezicht. Hij zou afwachten tot het goede moment om de Dark Ball te gebruiken en haar de stad uit te schoppen, anders zou zijn hele plan in het water lopen.

Ze deed haar best om uit de buurt van dat mes te blijven, maar dat was zo moeilijk als ze weinig bewegingsruimte had. Taylor moest toegeven dat ze nu toch wel een beetje bang werd van die griezel, want ze wilde niet haar laatste adem in dit steegje laten en het leek erop dat dit wel het geval ging zijn als ze niets deed. Gelukkig wist ze nog wel kalm genoeg te blijven om zich te beseffen dat ze zelf ook een wapen bij zich had. Niet zo scherp als dat mes, maar zeker hard genoeg om verwondingen te veroorzaken – of op z’n minst iemand af te schrikken. Subtiel ging haar hand naar de moersleutel aan haar gereedschapsriem, waarna ze deze in een ferme zwiep omhoog liet komen om afstand tussen de twee te creëren. Als ze Echo daarmee wist te raken was alleen maar een pluspunt.

“Tch, dat geflirt van je gaat je echt niet helpen om dat huwelijk te redden,” reageerde ze geagiteerd. “Zer0!” De Froakie gaf echter geen antwoord en kwam niet in beweging. Taylor liet haar blik voor even naar haar pokémon glijden, welke moeite had met overeind komen van de grond. Hij zag er flink toegetakeld uit. “Zero!” herhaalde de blondine, dit keer bezorgd. Meteen schoot haar hand naar zijn pokéball.

Het meisje begon angst te hebben, wat betekende dat zijn plan begon te werken. Helaas had hij geen rekening gehouden met het feit dat ze misschien nog iets had om hem van haar af te werpen. Letterlijk. Vordat hij het wist kreeg hij een moersleutel tegen zijn hersenpannetje aan en een scherpe pijn schoot door zijn hoofd heen. Met een grom liet hij haar los en liet het mes uit zijn handen vallen. Hij liet verward een paar stappen naar achter toe, maar met een felle, kille blik keek hij haar aan. Misschien zou hij haar maar beter niets aan kunnen doen, voordat hij het zou weten zou hij hier immers met een gat in z'n hoofd in het steegje achterblijven en dat was nou niet echt hoe hij dit wilde laten uitlopen. De Froakie daar in tegen bleef stil op de grond liggen en vanuit zijn ooghoek zag hij hoe het grietje naar haar pokéball greep. "Jax," siste Echo en de Gengar dook direct op Taylor af, klaar om de pokéball te grijpen. Ondertussen greep hij zelf naar de Dark Ball aan zijn riem en gooide deze in de richting van de Froakie.

Ze raakte hem. Behoorlijk hard ook. Taylor keek verbaasd op toen ze zich besefte dat ze hem tegen z’n hoofd aan had gemept – de voorgaande keren had hij haar ontweken of had ze mis geslagen, maar dit keer stond het geluk dan toch aan haar zijde. De blondine wilde een arrogante opmerking maken zoals haar grote zus dat waarschijnlijk zou hebben gedaan, maar ze verloor in één keer alle moed daarvoor toen ze zijn kille blik ving. Taylor was niet gauw bang. Het idee dat ze alleen was met een psychopaat in een donker steegje zorgde echter dat ze toch wel een beetje angst voelde. Dat weerhield haar er niet van om haar pokémon terug te willen keren in zijn pokéball. Daar kreeg Taylor enkel de kans niet meer voor. Nog voor ze de pokéball goed en wel had omklemd met haar dunne vingers, werd haar zicht belemmerd door de Gengar en deed deze een poging tot het grijpen van de ronde bal. Instinctief hield Taylor de bal zo ver mogelijk uit zijn buurt, proberend de bovenhand nog te krijgen en haar Froakie te redden.

Totdat het te laat was. De blondine zag hem geruisloos, als altijd, verdwijnen in een andere, veel donkere pokéball. Ze viel even stil, compleet in de war dat Zer0 ook nog eens bleef zitten in het ding – alsof hij niet terugvocht om eruit te komen. Pas toen het tot haar doordrong, wierp ze kwaad een blik op Echo. “Wat de Muk? Geef hem terug, klootzak!”