Egg Hunt

Samen met Dante liep Lizzy over een Daycare, het was de dag voor Pasen. Ze had zich op het feest verheugd, wat was er nu leuker dan chocolade eieren en hazen? Het liefst had ze ook zelf vrije dagen willen hebben, maar natuurlijk was dat niet het geval. Ze had te horen gekregen dat ze moest helpen eieren verstoppen voor kinderen op een Daycare. De peuters zouden in de namiddag langs komen en de dingen komen zoeken. Niet zo erg als die keer dat ze in de kou naar buiten werd gestuurd om een rendier te zoeken. Of nou ja, dat was de missie niet geweest, maar daar was het op neer gekomen. In elk geval had ze vrij zodra ze hier klaar was. En het zou best leuk kunnen worden. Dante had er ook zin in. De Riolu had de laatste tijd niet veel vrije tijd gehad en dit was een leuke afwisseling in hun normale, saaie klassen. Lizzy hoopte alleen dat de pokémon de eieren niet zelf zou opeten. Want dan zouden ze niet ver komen met het verstoppen van de eieren. Op het moment waren de twee het gebied aan het verkennen. De Daycare was best groot en had veel potentiële verstop plekken. Maar je moest weer bedenken dat kinderen het moeilijk vonden en niet overal bij konden. En je kon het weer niet te makkelijk maken, maar ook niet te moeilijk. Het moest precies goed zijn en dat was niet bepaald simpel. Bovendien waren er ook nog wilde pokémon die er niet bij mochten. Lizzy zuchtte en schudde haar hoofd, hoe moest ze dit allemaal tegelijk goed doen? Dante keek haar trainer verbaasd aan, waarom schudde die opeens haar kop heen en weer? Bezorgd raakte de Riolu het meisje aan, ze was toch niet weer ziek? “Het gaat wel,” glimlachte Lizzy tegen haar pokémon. “Het is alleen zo veel.” Dante keek naar het veld en knikte, de Riolu had een serieuze blik op haar snuit, maar grijnsde al snel weer breed. Het zou allemaal goed komen, zij was er toch? Zij zou het wel oplossen!

Ze hadden eieren. Ze hadden manden. Ze hadden (als het goed was) alles! Lizzy keek naar de chocolade dingen in haar mand en vergeleek die met die van Dante. Ze had zeker de dubbele hoeveelheid als de Riolu. Maar ja, zij was groter en alles, dus dat was logisch. “Ga jij daar heen?” vroeg het meisje aan haar pokémon. Dante knikte en wilde wegrennen. “En niks eten hé,” riep Lizzy er achteraan. De Riolu liet een vrolijke ‘Ru’ horen, hopelijk had ze het begrepen. Opsplitsen was in dit geval het makkelijkst. Lizzy begon rondom het huis te lopen. Zo veel potentiële verstop plekken. Ze had al wat eieren neergelegd bij het hoge gras bij het huis en een paar op de vensterbanken. Het was leuk de dingen te verstoppen, maar creativiteit werd na een tijdje lastig. Lizzy legde een ei neer naast een regenpijp en merkte een beweging achter haar op. “Dante?” vroeg ze achterdochtig, echt wat voor de Riolu om haar te laten schrikken. Ze kreeg geen antwoord, het bleef compleet stil. Geen ritselend gras, was het dan een illusie geweest? Geen Riolu in elk geval. Lizzy keek nog een moment naar het gras en draaide zich toen weer om om nog een ei neer te leggen. Vreemd. Maar niks wat haar van het eieren verstoppen afhield. Het meisje ging weer verder met het neerleggen van chocolade eieren en deed haar best niet te veel op haar omgeving te letten. Anders werd ze paranoia. Toch, na ongeveer vijf minuten was het er weer, het geritsel. “Kom op Dante, het is niet grappig,” zei Lizzy met een ongemakkelijk gevoel. Het was echt niet grappig. Het geritsel klonk nu vlak naast haar en langzaamaan begon ze nerveus te worden. Misschien zat er wel wat gevaarlijks! Lizzy twijfelde voor een moment, maar pakte toen toch een ei uit haar mandje en gooide het met een boogje in het ritselende gras. Een Bunnelby hopte geschrokken naar buiten en keek het meisje toen betrapt aan. In haar pootjes had ze een ei wat Lizzy herkende, dat had ze ergens achter haar verstopt. Snel draaide ze zich om, maar het ei was verdwenen. “Hé,” zei ze boos tegen de wilde pokémon. “Stelen is verboden.” Vooral haar dingen. Het konijn keek haar kort aan en wilde weer wegspringen. Voor ze dat echter kon doen had Lizzy haar tol al op de pokémon afgestuurd en deed een poging het beest te vangen. Dieven stonden niet hoog op haar lijst.

Na enige moeite was de Bunnelby gevangen en zat ze met een ‘ik heb niks gedaan’ blik op de grond. Lizzy keek de pokémon vermoeid aan en probeerde te bedenken wat ze ermee moest. Ze had het konijn alleen gevangen omdat ze geïrriteerd was met het beest, maar nu? “Je gaat helpen eieren verstoppen,” besloot ze met een vastberaden blik. Dat was het enige waar ze de pokémon nu nuttig mee kon maken. “Dante!” schreeuwde Lizzy over het veld en wachtte tot de Riolu verscheen. Ongerust dook de blauwe vos op, wat was er gebeurd? “Leg dit eens uit hoe je eieren moet verstoppen,” droeg de Ranger haar pokémon op terwijl ze opstond om verder te gaan met het verstoppen. Al deze problemen.. zo vermoeiend. Dante keek de Bunnelby kort aan, niet helemaal begrijpend wat er aan de hand was, en begon toen met uitleggen. Lizzy kwam terug met een derde mandje en zette het bij de pokémon neer, ze hadden nog heel wat eieren om te verstoppen. Het meisje verdween om de hoek en legde hier en daar eieren neer, het moesten er genoeg zijn. Dante deed ondertussen haar best om het konijn uit te leggen wat ze moest doen, wat niet erg moeilijk was aangezien de Bunnelby erg enthousiast leek. Kon niet mis gaan, eh?

Er was iets aan de hand. Lizzy wist niet wat, maar opeens had ze een enthousiast, bazig aura van haar Riolu opgepikt, waar ze na tien jaar erg gevoelig voor was, en het was een beetje verontrustend. Ze had al heel wat verstopt aan de voorkant en meer wilde ze niet doen, maar nu was ze haast bang om te zien hoe het er aan de achterkant uit zag. Dat was helemaal aan de Bunnelby en Riolu over gelaten. Met een ongemakkelijk voorgevoel liep het meisje terug naar de velden van de Daycare en had even een moment nodig om te begrijpen wat er aan de hand was. Overal liepen Bunnelby en Diggersby rond, en allemaal hadden ze eieren in hun poten of oren. Dante stond op een steen en blafte aanwijzingen naar de grote groep pokémon. Naast haar stond een grote mand met alle eieren die ze moesten verstoppen, ondertussen was het ding al bijna halfvol. Dit ging.. snel? Verbijsterd liep Lizzy op haar pokémon af. “Wat is er in Arceusnaam gebeurd?” vroeg ze overweldigd aan haar pokémon. Dante keek op en grijnsde, ze wees naar een van de Bunnelby en maakte een paar onduidelijke gebaren. Het konijn merkte het meisje ook op en kwam aangehuppeld nadat ze een ei had neergelegd. Vrolijk begroete ze de jonge Ranger en nam nog een ei uit de mand. Dit was.. de Bunnelby die ze had gevangen toen die haar had laten schrikken in het gras. Verbaasd keek Lizzy naar de pokémon, ze wist dat konijnen vaak een grote familie hadden, maar ze had niet verwacht dat die allemaal kwamen helpen. Dit was eh.. bijzonder. Verslagen keek Lizzy naar alle konijnen op het veld, en nu? Was het niet háár opdracht om eieren te verstoppen? Of kon ze het aan deze pokémon overlaten? Een deur achter haar ging open. Geschrokken draaide het meisje zich om en keek in de ogen van de eigenaar die even verbijsterd leek als zij net een paar minuten geleden. Zou ze niet pas over een uur komen? “Ik kan het uitleggen,” riep Lizzy voordat de vrouw een reactie kon geven. “Dit is ehm..” hulpeloos keek het meisje naar haar Riolu, wat was dit eigenlijk? “Hulp?” Hoopvol keek ze de Breeder aan, dat was het beste waarmee ze kon opkomen. De vrouw keek haar voor een moment aan en richtte haar blik toen op alle konijnen die eieren goed en minder goed verstopten door het hele veld. “Normaal zijn ze een plaag, maar ze kunnen dus toch iets goeds doen,” zei ze uiteindelijk glimlachend. Lizzy keek stil naar de konijnen en stelde zich voor wat voor ondergrondse bouwwerken ze al hadden gemaakt. Niet erg fijn voor een Breeder en haar Daycare. “Ja uhm.. ik dacht.. waarom niet?” mompelde Lizzy terwijl ze een blik wisselde met haar Riolu, hoe was dit gebeurd? Dat mocht Dante haar straks in detail uitleggen.

Met de hulp van de Bunnelby en Diggersby ging het echter erg snel en Lizzy vond zichzelf snacks te bereiden terwijl de pokémon het werk deden. Maar ja, na al die eieren waren de pokémon wel toe aan beloning. Want ze had alleen de hulp van die ene Bunnelby ingeroepen, niet de andere vijftig. Dante speelde de baas over de pokémon buiten en zij had de opdracht gekregen om gezonde pokésnacks te maken. Pfff, wat nou eieren verstoppen? Zuchtend legde Lizzy de volgende groente bal in de bak, een of andere recept van de Daycare. Maar ze was bijna klaar, dan kon ze naar buiten en van het mooie weer genieten. Ze had moest er nog drie van de zestig, gelukkig was het niet erg moeilijk om te maken. Want na een uur had ze het wel gezien. Ach, in elk geval kon ze nu gezonde, groente snacks voor Dante maken, al zou de Riolu er vast een afkeer voor hebben. Vooral als er sla in zat, de pokémon was een vosachtige en hield meer van vlees dan broccoli. Met een mand vol snacks liep Lizzy naar buiten, eindelijk klaar! En in de mand lagen nog maar vijf eieren. Een paar Bunnelby’s probeerden er zo snel mogelijk bij te zijn zodat zij die konden verstoppen terwijl de meeste al lui in het gras zaten en uitrusten na het lange uur dat ze hadden gewerkt. Lizzy keek naar de mand en vroeg zich af waarom er zoveel eieren moesten worden verstopt, maar een kwamen zeker drie kleuterklassen, dus het was wel logisch. “Eten,” zuchtte Lizzy terwijl ze haar mand op de grond zette. Meteen werd ze omringd door een groep konijnen die graag een van de groentenballen pakten. Heerlijk.. Dante keek wat teleurgesteld naar de gezonde snack en keek haar trainer met puppyogen aan. Ze ging dat niet eten! “Thuis,” beloofde Lizzy haar Riolu, nu had ze geen puf om nog een snack te maken. De vos leek het te accepteren en ging tussen de dieren zitten. Nog een kwartier tot de kinderen kwamen.

Ze wilde weg. Alle Bunnel- en Diggersby waren al gevlucht toen hun gevoelige oren het gekrijs van de kinderen hadden opgevangen. Vooral Dante had het zwaar, de kinderen die minder geïnteresseerd waren in eieren zoeken trokken aan de Riolu’s sjaal en sjouwden haar rond. Piepend keek de pokémon haar trainer aan voor hulp, maar die had ook een groep kinderen die of hun eieren kwamen laten zien of haar rare vragen stelden of haar vroegen ruzies over eieren op te lossen. Wie wilde er nu kinderen? “Wij gaan,” zei Lizzy uitgeput tegen de vrouw van de Daycare toen ze eindelijk haar vos te pakken had gekregen. “Wacht even,” mompelde de Breeder en trok het meisje mee naar binnen. “Zoek maar uit,” zei ze met een gebaar naar een paar eieren. Verbaasd keek Lizzy naar de ongeboren pokémons. “Maar.. ik mag maar één partner hebben,” zei ze onzeker tegen de Breeder. “Ach, deze zijn achter gelaten door trainers en ze kunnen best wel even in de box,” stelde de vrouw het meisje gerust. “Om eerlijk te zijn heb ik meer ruimte nodig, maar sommige mensen laten de eieren van hun pokémon gewoon achter.” Lizzy keek naar de eieren en raakte een blauwwitte onzeker aan. “Deze dan?” vroeg ze met een onzekere blik op de Breeder. De vrouw glimlachte en knikte. “Is goed,” toen verdween ze en kwam terug met een eierkoker. Een ervaren Breeder. “Wil je er niet nog een meenemen?” vroeg ze hoopvol aan het meisje. “Deze bijvoorbeeld, die ligt hier al een tijdje.” Ze wees op een ander blauwwit ei, maar dan met een andere tekening erop. “Oké,” mompelde Lizzy een beetje overdonderd, dat werd veel om voor te zorgen. Maar ach, zolang het in de box zat hoefde ze zich er geen zorgen over te maken.. nog niet.