Is it too late now to say sorry? [&JEAN-PIERRE DUPUIT]

Met een spijtige blik keek North naar Petal. De Pokémon had zijn kopje geïrriteerd weggedraaid en leek niet meer met zijn trainer te willen praten, maar North wist dat de Pokémon minstens zo graag wilde knuffelen als North zelf. ‘Luister,’ sprak North. ‘Ik dacht echt dat het niet meer voor me ging lukken om mijn reis verder te zetten en daarom heb ik je aan iemand anders gegeven.’ Ja, het was waar. Hij had Petal weggegeven aan iemand anders omdat hij een ongeluk had gehad, dacht dat hij niet meer verder kon en dat hij Petal te veel belastte met zijn aanwezigheid. Hij had drie weken in het ziekenhuis gelegen met een paar gebroken ribben, een gebroken been en een geval van hersenschade. De hersenschade was gelukkig volledig weggegaan, maar zijn gebroken ribben hadden nog moeite om te genezen en hij wandelde met krukken. Omdat hij het niet meer zag zitten om als trainer verder te gaan had hij zowel Thunder als Petal weggegeven en had hij Blast naar professor Sycamore gestuurd. Hij had Petal en Thunder weer terug in zijn team gehaald en had Blast vervangen met een andere Charmeleon die hij van een jongen had gekregen. Dezelfde jongen aan wie hij Petal had gegeven trouwens. Het probleem was dat de Charmeleon niet echt naar hem wilde luisteren en op de één of andere manier een grote hekel aan hem had. Ook keek hij steeds met een afwezige glans in zijn ogen en North had zich beseft dat de jongen niet de echte trainer van de Charmeleon was geweest. Petal was ook kwaad op hem, maar hij kon het begrip in de ogen van de Pokémon zien. Onhandig probeerde North zichzelf te bewegen, maar het lukte niet. Zijn humeur en karakter was niet erg veranderd door het ongeluk, maar wel was hij benieuwd naar de dader omdat deze zichzelf niet gemeld had en North het ongeluk nauwelijks kon herinneren vanwege de schade die hij aan zijn hersenen had opgelopen. Hij herinnerde zich alles wat ervoor was gebeurd gelukkig wel nog. De jongen richtte zijn blik op de Ivysaur, maar deze draaide zijn rug naar hem toe en verslagen zuchtte North. Vervolgens draaide de Pokémon zich om, rende op North af en sloeg zijn roeden om diens been. ‘Ik dacht dat ik je voor altijd kwijt was!’ riep North dramatisch uit waarop de Pokémon met zijn ogen rolde, maar glimlachte. North grinnikte ook, maar keek op toen hij een geluid hoorde.

Het was niet echt goed aan te duiden waar het geluid vandaan kwam, maar het was erg dichtbij en het was niet afkomstig van in de naaste omgeving. Zowel North als Petal hadden al naar links en rechts gekeken naar hun korte hereniging, maar geen van beiden had iets of iemand opgemerkt. Petal’s oortjes gingen naar omhoog toen hij een klikgeluidje hoorde en de Ivysaur draaide zijn kop naar boven. ‘Saur,’ zei hij verwonderd terwijl hij North aantikte met zijn roede. ‘Wie? Wat? Hoe? Waar?’ riep deze uit en draaide zich om terwijl hij een mislukte poging deed om een ninja na te doen. Petal rolde met zijn ogen, sloeg met zijn roede op het achterhoofd van North en wees naar boven. North fronste toen hij de jongen aan de lantaarnpaal zag hangen met een camera in zijn handen. ‘Dat pun tho,’ fluisterde North tegen Petal toen hij de jongen een grapje tegen zichzelf hoorde maken, maar Petal keek hem niet-begrijpend aan. ‘Weet je niet wat een pun is?’ vroeg North verschrikt. ‘Schandalig!’ Petal leek er echter minder mee in te zitten dan zijn bruinharige trainer en gaf in plaats daarvan weer een tik tegen North’s achterhoofd en wees nu wat meer gehaast met zijn roede naar de blonde jongen die dus nog altijd aan de lantaarnpaal hing. ‘Je weet wat te doen,’ zei North droog. Petal liet een zucht varen, maar zijn roeden gingen al naar boven om de jongen uit zijn lijden te verlossen. Hij moest er zelf niet aan denken om op zo’n hoog object te hangen met geen kant om op te gaan. Hij wist dat als hij nog langer North’s Pokémon bleef dat de kans dat dat zou gebeuren erg groot zou zijn, maar daar dacht de groene Pokémon zo weinig mogelijk aan terwijl hij dwingend naar de blonde jongen keek. ‘Gewoon rustig blijven!’ riep North. ‘En zorg dat je zijn roeden goed vasthoudt. Knijp er maar eens goed in. Dat verdient hij.’ Hij begon te lachen toen Petal een verontwaardigd geluid maakte en snel zijn roeden wantrouwend terugtrok, de blonde jongen verontwaardigd aankijkend met een blik die vroeg of hij dat echt wilde doen.

‘Je bent echt zo lichtgeraakt,’ zei North op een dramatische manier. ‘Wat als hij nu naar beneden was gevallen door jouw impulsieve actie? Dan was hij misschien doodgeweest en dat allemaal omdat jij niet tegen een grapje kunt.’ De verontwaardigde blik van Petal zei dat hij beter zijn mond kon houden, maar North wilde er net een schepje bovenop gaan doen toen de jongen boven hun begon te spreken. Oh ja, die bestond natuurlijk ook nog. North’s pupillen verwijdden zich toen hij de woorden van de jongen hoorde. ‘Wat een schitterende pun!’ riep hij enthousiast en weer keek Petal hem niet-begrijpend aan, maar richtte zijn aandacht daarna op de jongen. Hij kon zien dat de jongen het lastig begon te hebben met zichzelf overeind houden aan de paal, maar aan de andere kant wilde hij zeker vermijden dat de jongen expres in zijn roeden zou knijpen. Als hij dat zou doen zou hij namelijk na een paar dagen er nog last van hebben. Boos keek Petal opzij. Als North geen opmerking had gemaakt, ook al was het plagerig geweest en om hem de stuipen op het lijf te jagen, dan had de jongen die daar zo zielig boven zijn hoofd hing geen idee gekregen om hem pijn te doen. Toch besloot Petal om dan maar te helpen en liet zijn roeden opnieuw naar boven gaan. Zijn roeden sloten zich om de middel van de jongen en Petal wachtte geduldig tot de jongen zijn gewicht van de lantaarnpaal naar zijn roeden zou verplaatsen. Hij zette ietsje meer kracht en trok de jongen vervolgens naar beneden nadat hij iets losser was komen te hangen. Dadelijk zou hij de lantaarnpaal mee sleuren naar beneden en dan zou North weer een reden hebben om hem een paar weken aan één stuk te irriteren. En ja, dat kon North goed. ‘Wat deed je daar eigenlijk?’ vroeg North nieuwsgierig. ‘Of zag je Petal al van ver aankomen en wilde je aandacht van hem?’ Petal wierp een blik naar opzij en trok gauw zijn roeden terug zodra hij wist dat de jongen netjes op de grond stond. Hij vertrouwde de jongen toch nog niet helemaal, wie weet ging hij dadelijk zijn roeden toch nog zeer doen.

Toen de jongen eindelijk beneden stond, merkte North dat het eigenlijk niet echt zo’n jongen was. Oké, het was wel een jongen. Hij was niet vrouwelijk of zo, maar North bedoelde dat hij de gast als zeventien of achttien jaar had ingezien, maar toen hij voor hem stond bleek dat hij groter was dan North. Het wilde niet per se zeggen dat als een ander groter dan je was dat hij ook daadwerkelijk ouder was, maar hij had gewoon dat soort mannelijkheid dat oudere mannen hadden. North schatte hem zo ongeveer rond de twintig en dat maakte het feit dat de man – want een jongen kon hij de kerel nu natuurlijk niet meer noemen, vond hij zelf – naar boven was geklommen om wat dan ook te doen eigenlijk nog interessanter. North zag het zichzelf ook nog wel doen. En dan vervolgens door een meisje van zesjarige leeftijd die hem er voor eeuwig mee zou pesten naar beneden gehaald te worden of zo. North grijnsde alleen al om de gedachten en richtte zijn aandacht op de man. ‘Oooh,’ kwam er uit North’s mond en met grote ogen keek hij de man aan. ‘Dat is echt de meest geweldige manier dat ik ooit heb gehoord om een foto te maken van een fontein.’ Hij was er vrij zeker van dat als hij uit een bepaald perspectief een foto wilde hebben van een fontein dat hij dat ook zou doen. En vervolgens zou hij op zo’n achterlijke manier naar beneden proberen te komen dat hij waarschijnlijk zijn kruis zou bezeren op een manier wat leek alsof hij zijn rits te snel naar boven had gehaald zonder te kijken of hij het ver genoeg van zijn… oké, hij had zijn punt wel duidelijk gemaakt, dacht hij zo. ‘En?’ vroeg hij nieuwsgierig. ‘Is het gelukt? Mag ik het eens zien?’ Petal rolde zijn ogen omwille van het enthousiasme van zijn eigenaar, keek de man verontschuldigend aan en vond dat het tijd werd om een eind verderop te gaan zitten. Hij wist dat dit nog wel een tijdje kon duren en hij had geen zin om te staan. En dus sprong hij op één van de houten bankjes en legde zich vermoeid neer terwijl hij zijn ogen sloot.