Cacturne Research

Een eindeloze zandvlakte. Dat was hoe de Desert eruit zag. Kate staarde in de verte en vroeg zich af hoelang geleden het alweer was geweest dat ze hier voor het laatst had rondgelopen. Ze had het druk gehad en haar vrije tijd was vooral opgeslokt door haar pokémon. De kans een opdracht in de Desert uit te voeren had ze dan ook meteen gegrepen. Deels omdat de regentijd weer was aangebroken en er soms geen einde aan leek te lopen. De enige die het natte weer leuk vonden waren Noa en Dahlia. De rest hield zich liever afzijdig en hoopte geen schok te krijgen door de enthousiaste Mareep. Vooral Hime had een hekel aan de grote hoeveelheid water. De Ninetales was als Fire type niet echt een water enthousiast en keek afkeurend naar buiten vanaf het bed wat ze sinds de eerste dag dat ze het huis was binnengelopen had geclaimd. Ze bleef er zelfs liggen als haar trainer haar nachtrust nodig had. Dus Kate moest haar bed delen met haar vos. Misschien zou ze het erger vinden als Hime niet zo lekker warm was, de Ninetales had een tweede functie als kruik gekregen en dat vond ze helemaal niet erg zolang ze op het bed mocht blijven liggen. Bovendien kreeg ze extra aandacht in bed, iets waar andere soms om moesten vechten. Ondanks de missende luxe had de Ninetales het prima naar haar zin. Iets waar Kate erg blij mee was, ze had haar handen al vol aan Dahlia, Kye en Noa, het laatste wat ze nodig had was een ondankbare vos.

“We moeten een Cacturne vinden,” verklaarde Kate de opdracht aan haar Flygon. Voor vandaag zou ze alleen Tara meenemen, de Flygon was gewend aan het gebied en zou in staat zijn haar te beschermen voor de monsters die in het zand leefden. De Cacturne die ze moesten vinden was voor dezelfde onderzoekers die een keer een Cacnea hadden gevraagd. Hun onderzoek ging nog steeds door, al had ze geen idee wat het precies was. Niet dat ze dat wilde weten, ze was niet slim genoeg om alle het wetenschappelijke te begrijpen. Ze werkte als Ranger, geen wetenschapper. En het was haar taak de Cacturne te vinden. Samen met de Flygon liep ze verder, de Desert in. Sommige herkenbare punten verschenen soms en verdwenen dan weer als ze verder liepen. Het was rustig, zoals altijd. In de Desert gebeurde er nauwelijks wat, behalve als er pokémon aan het jagen waren. Dan kon zelf de rustige Desert een slachtveld worden. Iets wat ze al een keer had meegemaakt. Kate wierp een blik op haar Flygon en vroeg zich af hoe Tara’s leven was geweest als ze geen wees was geworden als ei. Dan had ze vrij door de Desert gevlogen.. of misschien zou ze wel zijn gevangen door een trainer. Shiny’s waren immers populair..

“Zie jij al iets?” ze liepen al een tijdje en het enige levende wezen wat ze waren tegengekomen was een Gible geweest die snel was gevlucht bij het zicht van de krachtige Flygon. Vandaag was geen goede dag om Cacturne te zoeken. Ze had wel normale planten gevonden, maar niet de pokémon die ze zochten. Kate zuchtte van achter haar sjaal en keek naar Tara. Ze was blij dat zij degene was die de draak had gevonden, anders zou ze er helemaal niet meer geweest zijn. De Flygon keek speurend om zich heen, op zoek naar die Cacturne, en was niet op de hoogte van haar trainers gedachten. Al twijfelde Kate eraan of het de draak veel zou uitmaken. Tara kende alleen haar als verzorger, partner, vriend. Een familie kende ze niet, in elk geval geen normale. Voor hun waren de andere vijf pokémon hun familie. Een vol team wat elkaar door dik en dun steunde. Of dat zou het moeten worden. Aangezien de meeste hun draai nog moesten vinden ging het soms wat minder lekker. Maar het zou goed komen, ze was er zeker van.

“Hm,” Kate keek op bij het zicht van een groene gedaante in de verte. Was dat dan eindelijk..? met een stevige pas begon ze richting het groene ding te lopen. Tara volgde haar trainer op de voet en leefde op toen ze de Cacturne herkende. Deze quest was heerlijk rustig geweest, anders dan de laatste opdrachten die ze hadden moeten doen. En dat was prima, maar ze ook blij als ze de opdracht ook eindelijk konden afsluiten. Bewegingsloos stond de Cacturne in het zand, ogen gesloten. Kate bestudeerde de pokémon voor een moment en viste de kennis die ze standaard in haar hoofd zat naar boven. Cacturne waren macabere pokémon die reizigers en pokémon in de nacht volgden en als ze waren uitgeput sloeg de Cacturne toe en veranderde ze in zijn maaltijd. Gelukkig waren het nachtdieren en was er nu geen gevaar. Niet dat Tara de plant niet aankon, het was immers deels gras en de Flygon kende een paar krachtige vuuraanvallen. Toch, voor de zekerheid, haalde Kate haar Styler tevoorschijn en liet het ding de Cacturne vangen. Voor een moment voelde ze zich terug op de Ranger Academy, daar had ze ook een paar keer op stilstaande doelen moeten oefenen. Nu was ze een halve professional, maar dat betekende niet dat ze er losjes mee kon omgaan. Je wist maar nooit, er kon altijd wat gebeuren. Nu was dat gelukkig niet het geval en bleef de slapende cactus vredig staan. “Kun je hem dragen?” vragend keek Kate haar Flygon aan. Want als ze helemaal terug moesten lopen met de slapende Cacturne.. het zou een lange dag worden.

Vermoeid zette Tara de Cacturne neer en liet haar trainer van haar rug glijden. Ze was het hele stuk terug gevlogen met de slapende pokémon in haar armen en het was verrassend goed gegaan. Kate stelde zich voor de deur op en belde beleefd aan. Het duurde niet lang of een man deed open en keek haar wat versuft aan. Iemand was aan een kop koffie toe. “Ik kom de Cacturne afleveren,” verklaarde Kate met een gebaar naar de slapende plant. De man leek even niet te registreren wat ze zei en leefde toen op. “Ah, ja, de Cacturne,” hij boog zich voorover om de pokémon te bestuderen. “Deze zal een grote hulp zijn.” De prof leek alweer te zijn vergeten dat hij niet alleen was. Kate wisselde een blik met haar Flygon en haalde haar schouders op. Ze vond dat ze wel klaar waren, na die uren te hebben rondgedwaald in de Desert verdienden ze ook wel een pauze.

De professor was alweer druk bezig met zijn onderzoek – wat dat ook mocht zijn. En alles zou vast goed zijn gegaan als hij de Cacturne niet op een gevoelige plek aanraakte en hem hierdoor wakker maakte. De ogen van de plant schoten open en keek boos naar de man die net aan zijn hoed had gezeten. Kate wist de professor weg te trekken voor hij geraakt kon woorden door de vervaarlijke arm van de pokémon. Waarom kon het niet voor één keer rustig zijn? Tara handelde op hetzelfde moment en ging tussen de twee staan. De Flygon liet een diep gegrom horen toen ze werd geraakt door de scherpe stekels op de armen van de pokémon en zwiepte dreigend met haar staart. Kate liet de schouders van de man los en liep naar voren. Tara liet een bezorgd geluid horen, maar bleef stil staan toen ze de opgestoken hand van haar trainer zag. Kate ging op een afstandje voor de Cacturne staan. “Rustig,” mompelde ze tegen de pokémon terwijl ze hem onderzoekend aankeek. “We hebben je hulp alleen even nodig.” De plant liet een dreigend geluid horen en ging in een verdedigende pose staan. Dat zorgde ervoor dat Tara ook een verdedigende houding aannam, klaar om aan te vallen als de Cacturne ook maar iets probeerde. De plant merkte het en leek op het punt te staan een aanval uit te voeren. Tara siste, de situatie leek elk moment te kunnen escaleren.

“Stop,” Kate’s stem sneed door de lucht en zorgde ervoor dat de Cacturne die net op het punt had gestaan uit te halen met zijn arm stil bleef staan. Ze had immers een assist uitgevoerd en de pokémon zou naar haar luisteren. Toen raakte de staart van Tara de groene pokémon en sloeg die tegen de grond. “Tara,” licht geschrokken keek Kate de Flygon aan. De draak keek met een mengeling van spijt en bezorgdheid terug. Ze was alleen bezorgd geweest dat de Cacturne echt zou aanvallen! Wat als de blondine gewond raakte!? Kate zuchtte zachtjes en keek naar de Cacturne, ze wist wel dat Tara het niet kwaad bedoelde, maar het zou toch fijner zijn als ze iets meer vertrouwen had. De Cacturne kwam langzaam overeind, nu echt boos. Oh-oh, de assist zou waarschijnlijk niet veel meer uithalen. De plant kwam met verbazingwekkende snelheid naar voren en raakte de draak met een Needle Arm. De Flygon siste en week wat naar achteren. Kate liep ook naar achteren, maar de plant had alleen ogen voor Tara. De enige dreiging in zijn ogen. De draak brulde opeens, de rest laten schrikkend, en schoot naar voren om de Cacturne tegen de grond te werken met een Dragon Rush. De plant wankelde op zijn lompe voeten en viel naar achteren. Tara zette haar klauw op zijn buik en keek hem dreigend aan. ‘En blijf daar!’ was het signaal war haar ogen afgaven. De Cacturne was echter niet van plan zich zo makkelijk gewonnen te geven en vuurde een Energy Ball op de draak af.

De groene blob raakte de Flygon tegen de borst en deed haar een beetje wankelen. De Cacturne kon de kans benutten om onder het monster vandaan te komen en probeerde Tara om te gooien met een Needle Arm. Helaas was de draak een stuk groter en was ze niet zo makkelijk van haar poten te slaan. Tara zette haar poten stevig op de grond en gebruikte een Earth Power. Een gouden lijn vertrok van onder haar poten en zocht zijn weg naar de groene pokémon. De Cacturne leek de aanval te kennen aangezien hij niet verbaasd leek de aanval te zien. Maar ja, het was ook een woestijnpokémon en was dus ook bekend met Flygons. Helaas was de plant niet snel genoeg en werd hij midden in de explosie gevangen. “Tara,” streng keek Kate haar draak aan. “Dat is genoeg.” De Flygon draaide zich naar haar trainer om en keek die licht verbaasd aan. Maar de Cacturne had toch aangevallen? Kate schudde alleen haar hoofd en liep richting de vervaarlijke plant. “Het is oké,” mompelde ze zachtjes tegen hem. De Cacturne keek haar argwanend aan en wierp een blik op de Flygon die hem nog steeds niet erg vriendelijk aankeek. “Zij doet niks meer,” verzekerde Kate de wilde pokémon. “Maar ik heb je hulp nodig.” De groene pokémon richtte zijn aandacht op het meisje en keek haar kalm aan. “Deze man,” Kate wees naar de professor die het mini gevecht in ontzag had bekeken. “Doet onderzoek naar woestijnpokémon en hij zou graag willen kijken wat je kan.” De man knikte wild en kwam naar voren. “W-We kijken naar de capaciteiten van woestijnpokémon en onderzoeken hoe ze zich hebben kunnen aanpassen aan het leven in de Desert,” hij struikelde bijna over zijn woorden, zo snel kwamen ze eruit. “Vooral aangezien we werken met een onderzoekscentrum uit Alola, ze hebben heel interessante informatie over het aanpassen van pokémon aan hun natuurlijke omgeving.”

Kate knikte alsof ze het allemaal verstond en richtte haar blik weer op de Cacturne. “Ik wil je alleen vragen even met deze man mee te werken,” vroeg ze zachtjes aan de pokémon. Ze had geen idee of hij haar daadwerkelijk ook verstond, maar aangezien de agressiviteit helemaal leek te zijn verdwenen ging ze ervan uit dat het oké was. De onderzoeker knielde ook voor de pokémon neer en bekeek die met grote ogen. De Cacturne leek een beetje ongemakkelijk door de starende blik van de man, maar bleef netjes staan en deed geen pogingen meer iemand aan te vallen. “Bedankt Ranger,” de wetenschapper kwam overeind en keek de blondine met een grote glimlach aan. Deze keer had hij wel het fatsoen aandacht aan haar te schenken ondanks het feit dat hij de Cacturne nu kon onderzoeken. “En er is echt geen kans dat we je Flygon kunnen lenen?” verlangend keek de man naar Tara die zich maar afzijdig had gehouden. “Sorry,” glimlachend keek Kate de onderzoeker aan. “Maar ik heb haar nodig, ze is mijn partner.” De man knikte teleurgesteld en verplaatste zijn aandacht weer op de Cacturne. Nu de pokémon meewerkte kon ze zeggen dat ze echt klaar was. Kate richtte zich tot Tara, tijd om naar huis te gaan.