Payback Time!

Net toen hij dacht dat hij ontsnapt was geraakt aan die vervelende trien en d'r Charizard, voelde hij iets aan zijn voet. Muk, schoot er door zijn hoofd heen voordat hij op volle kracht uit de luchtschacht werd getrokken. Met een knal kwam hij op de grond terecht en hapte naar adem toen de lucht uit zijn longen werd geslagen. Hij kreunde zachtjes en deed een poging om zich om te draaien, maar de warmte die opeens naast zijn gezicht verscheen deed hem verstijven. Een brandende pijn volgde toen er vonken tegen zijn gezicht sloegen en heten stukken steen in zijn linkeroog terecht kwamen. Een gil van pijn volgde en de jongen krulde zich op, niet eens doorhebbend dat de klauw van een Charizard over zijn middel heen ging en de Dark Ball van zijn riem af plukte. Zijn gezicht stond in vuur en vlam, tenminste, zo voelde het. Maar het grootste probleem was het feit dat er kleine kooltjes in zijn oog zaten, die hij er niet uit kreeg. Met zijn handen in zijn gezicht en zijn ademhaling die steeds sneller werd, deed hij ene poging zichzelf te helpen, maar de pijn was te erg en hij had geen idee wat hij moest doen. Te veel paniek in een keer.

Met en sigaret in haar mond keek ze even op bij de kreten. Wel meteen keek haar Salandit fel op, die languit als een sjaal over haar schouders gedrapeerd. Lag. Ze kantelde haar kop wat, nam het ding even uit haar mond en blies de rook kalm uit voordat ze een laatste trek nam. Ze gooide het weg, tilde haar voet even op en doofde de peuk met de punt van haar schoenen. Een mannenkreet was nooit netjes om te gooien, het was dus maar eens tijd om te gaan kijken wat er aan de hand was. Ze kwam overeind en begon te wandelen, handen in de zakken van haar trui stekende terwijl ze even moest grinniken. Bob volgde haar voorbeeld en liet een schril hees gelijkend gelach horen. Wat een heerlijk beest was dat toch.
Met een schuin oog keek ze naar een Charizard die opsteeg. Hm... "Bob," zei ze enkel voordat de valse, vrouwelijke Salandit grijnzend een weg vond van haar arm af, zo de stoep op. Met snelle passen, die te snel waren om echt op te merken, schoot ze zo het hoekje om. Eventueel gevaar kon ze zo opmerken. In de duisternis van de stad viel de zwarte Pokémon gelukkig niet op, wat een zegen was voor zoal haar als haar trainer. Ze pakte twee balls en gooide ze op, waardoor een pikzwarte draak verscheen. Ze knikte even naar May toe, die scherp opkeek naar de het ontsnappende duo, voordat ze het hoekje omliep en het tafereel kon aanschouwen.

Vuur was de oorzaak geweest, dus vuur was niet nodig geweest om hem te helpen. Met een knip van haar vingers schoot Bob terug op haar plaats, de nek van Tawn. Ondertussen had de agent met snelle passen de jongeman benadert, een serieuze en veel te mature blik voor haar leeftijd lag in haar rode kijkers. De jongen was Echo, Echo Wolf. En als ze het niet mis had was dit een van de agents die tot het team behoorde. Haar plicht was dus hem te helpen. Ze bukte bij hem neer en legde even een hand op zijn arm waarna ze even zachtjes zuchtte en scherp opkeek. Die moest ze maar laten gaan... Het was wraak nemen of een leven laten redden. Ookal kon ze eigenlijk beide doen was dat niet iets dat ze zou doen. "Kan je me horen, Echo?" vroeg ze even. Het was belangrijk eerst te weten hoe ver hij bij bewsutzijn was en hoeveel hij in shock was... Dan kon ze weten wat de beste manier was van vervoer. Alhoewel ze nu wel al dacht dat het per draak of metagross wel het beste zou zijn zo te zien. "Probeer kalm te blijven en goed blijven ademen,"

Verschroeiende pijn gleed door zijn hoofd heen, terwijl vlammen likte aan zijn hoofd en huid weg branden. Zijn oog stond op knappen en dat was iets wat hij tegen moest gaan. Zijn ademhaling ging snel, paniek vormde in zijn hoofd, hij had het gevoel alsof hij moest overgeven door de pijn, maar slikte 't weer weg. Huiveringen gingen over zijn rug heen, terwijl hij zich koortsig begon te voelen.
Er kwam een stem bij, een stem van buiten af. De woorden drongen niet echt tot hem door, maar hij had zichzelf wel tot stilte gedwongen. Hij moest kalm worden, dat was wat er tegen hem gezegd werd, maar met een brandende pijn in je oog was dat nog best een opgave. "Haal 't eruit, haal het eruit!" hij gilde nog net niet, maar zijn stem was wel verheven en sloeg licht over terwijl hij zijn handen weg haalde en diegene die hem kwam hielp aankeek. Vuur had zijn gezicht verbrand, bijna tot op derdegraads en hij kreeg het niet voor elkaar om zijn linkeroog open te krijgen.

Aan zijn ademhaling te zien was het zo goed als paniek... Hyperventilleren zat er dus ook in... Ze zou hem kalm moeten houden, hoever dat zou lukken met de pijn. "Haal 't eruit, haal het eruit!" Juist ja... Ah tja, het klonk best goed voor nu. Ze keek even naar het gezicht en knikte even naar hem. Ze hadden water en een ervaren dokter nodig, beide had ze nu echter niet bij de hand. Het zou verplaatsen worden. Ze keek even naar May en knikte naar haar waarna ze Bob even liet terugkeren en Saiko tevoorschijn leek halen. De meest stabiele rit was op haar, maar het was gewoon derp. May had ondertussen geprobeerd Echo recht te helpen. Tawn kon jammer genoeg niks anders doen dan hem naar hulp brengen. Ze kon wel sachi gebruiken om het gezicht te koelen, maar dat zou niet het beste plan zijn aangezien zo'n temperaturen het gewoon niet deden. Ze wandelde naar de jongen toe en begon hem samen met de shiny starter naar de steel type te begeleiden... Dat was als hij mee wilde en kon werken. "We gaan het eruit halen, nog even wachten ok? Kalm blijven," ze haalde diep adem en liet een luid en duidelijk geluid van uitademen weer horen. Tja, met haar rug had ze dit zo geleerd... En man haar rug was een hell geweest. "Probeer mijn ademhaling te volgen, probeer rustig te blijven," het was het beste dat ze kon doen.

De pijn was verschrikkelijk, maar hij wist niet zeker of zijn lichaam het nog aan kon. Hij wist niet hoe hij er verder aan toe ging, behalve dat zijn gezicht in brand stonden en dat zijn oog op ontploffen stond. De rest van zijn gedachten waren stil, op een klein stemmetje na dat hij probeerde te negeren. Diegene die bij hem stond was ondertussen weer door aan het praten, maar hij had nog steeds geen idee wat er precies gezegd werd. Iets over dat ze het eruit zouden halen, wat hem wel een soort van goed deed? Hij wist het niet meer. De paniek, de pijn en de constante druk op zijn oog zorgde ervoor dat zijn hoofd overuren draaide, waardoor zijn bloeddruk het niet aankon en zijn ogen naar achter rolde. Hij kon nog een snelle blik opvangen van een grote pokémon die verscheen, voordat al het licht uit ging en hij bewusteloos neer viel.

En... Hij was knock out... Met een zucht keek ze even naar Echo, waarna ze even kalm keek naar Saiko, die uiteindelijk haar psychic powers gebruikte op de gewonde persoon op haar te leggen... mooi zo. Tawn keek even naar Maybel en kroop op de drakin, die meteen haar vleugels spreidde en opvloog. de Metagross steeg ook op en samen vlogen ze naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis. Ze zou het niet riskeren zelf te doen. Misschien was het oog nog te redden, wie weet, dus ze kon het maar aan de dokters overlaten. Rustig leverde ze de kerel af in de spoed, waar hij meteen werd opgenomen en Tawn even zuchtend een hand door haar haren haalde. Haar Pokémon waren inmiddels allemaal terug gekeerd, buiten Bob na, die op haar schoot lag. Ze wachtte gewoon rustig af om te horen of hij dood was ofzo... Anders was ze al lang weg gegaan ofzo.

Echo had niets door van wat er allemaal gebeurde. De pijn begon af te zwakken nu hij bewusteloos was en niet meer door had wat er om hem heen aan de hand was. Toen Tawnee hem afleverde bij de spoed werd hij direct onder handen genomen, op een brancard gelegd en naar een operatiezaal gebracht. Ondanks dat hij nog niet bij bewustzijn was, werd hij toch nog een keer verdoofd zodat ze zijn wonden konden behandelen en de embers uit zijn oog konden halen. Door de klap en het trauma dat hij had opgelopen, was zijn haar in korte tijd wit gekleurd en waren zijn nagels zwart gekleurd. De doktoren hadden het er verder niet over en toen een flink aantal uur later de operatie geslaagd was, ging er iemand naar buiten toe om het meisje in te lichten dat hem had geholpen. "De operaties is geslaagd, maar hij zal nog een paar dagen rust moeten houden. Als je wilt mag je gaan kijken, dit is zijn kamer nummer," zeiden ze tegen haar, terwijl ze het kamer nummer op een briefje schreven.