Work hard. [&KATE GRIFFIN] [FINISHED]

‘Volcano, gebruik Tackle!’ riep Gavin terwijl hij met zijn vinger naar voren wees. Op het strand stond er momenteel een Tentacool die zijn evenwicht niet wist te behouden. De Pokémon was er duidelijk niet op getraind om op het zand te vechten en Gavin vroeg af waarom de jonge trainer überhaupt een Tentacool op zand inzette. Dat zou de Pokémon alleen maar meer vertragen dat het al deed. Het was dan ook niet echt onlogisch dat Volcano haar lichaam vol tegen die van de Tentacool liet knallen waardoor deze op de grond viel en uitgeschakeld leek te zijn. De jongen met het zwembandje om zijn middel begon te huilen en Gavin onderdrukte een zucht. Hij had geen idee wat hij moest doen. Als hij aan het begin van zijn reis was geweest had hij waarschijnlijk even gelachen en was daarna met zijn handen in zijn zakken weggelopen, maar nu kon hij dat niet meer maken. Niet nu hij daadwerkelijk vrienden begon te maken. En dus liep de jongen kalm op het jongetje af en gaf hem een rustige aai over zijn bol. ‘Volgende keer beter,’ sprak hij. Om het niet meer awkward te maken gaf hij een teken aan Volcano dat ze hem kon volgen en snel liep hij weg van het inmiddels al wat rustigere kindje. De jongen moest iets van een tien jaar oud zijn en eigenlijk vond Gavin het oneerlijk dat hij de jongen had uitgedaagd, maar de jongen had gedacht dat hij in het voordeel was omdat hij met een water type tegen Gavin’s fire type was beginnen vechten. En misschien was hij ook in het voordeel geweest als hij de juiste strategieën had bedacht om Gavin te verslaan, maar de jongen leek nauwelijks te beseffen wat hij deed. In elk geval was het een goede training geweest voor Volcano. Gavin ging samen met zijn Pokémon zitten in het zand en keek met een zucht naar de zee. Hij droeg zoals gewoonlijk weer een trui om zijn littekens te verbergen en een lange broek. Aan zijn voeten zaten zwarte sneakers zonder veters die hij onlangs nog was gaan kopen omdat zijn andere schoenen pijn deden tijdens het lopen. De jongen liet zich naar achteren zakken op het zand en keek naar de blauwe lucht terwijl zijn ogen naar een paar Wingull’s in de lucht gleden die hem hopelijk niet onder zouden schijten.

Het was eindelijk gebeurd, Kye was geen hulpeloos kuiken meer. Een soort van dan. De jonge Rufflet had zijn babydons eindelijk ingewisseld voor echte veren. En dit betekende natuurlijk niet automatisch dat hij kon vliegen, maar hij was goed op weg. Tara had haar werk goed gedaan, want het lukte Kye al korte afstanden te nemen. En nu hadden ze een dagje Slateport, want het was een heerlijke dag voor het strand. Plus het zand zorgde er voor dat Kye minder goed kon lopen en op deze manier zou de Rufflet hopelijk minder problemen veroorzaken. Hopelijk. Bovendien had Tara als Flygon het voordeel in het zand en zou ze de vogel kunnen terug halen, mocht dat nodig zijn. Terwijl ze door het zand liep en de blikken die Tara kreeg negeerde hield Kate Kye in de gaten en deed haar best niet over mensen te struikelen. Anders dan de meeste op het strand was ze niet gekleed om te gaan zwemmen, ze was absoluut geen fan van water, maar droeg ze de outfit die ze vroeger meestal in de Desert had gedragen. Lichte, zandkleurige kleding die aangenaam zat in combinatie met stevige laarzen. Perfect voor warm weer, maar niet om onopvallend een stranddag te hebben aangezien de meerderheid zwemkleding droeg. Kye liep voor zijn trainer uit en koos de weg. Onder stukjes onhandig vliegen leidde hij het meisje en haar Flygon door het zand. Uiteindelijk zou hij wel een plek vinden om te zitten, een die interessant genoeg was. Zijn blik bleef hangen op een zwart nest, of zo zag het er in zijn ogen uit. Verstijfd bleef de vogel staan terwijl hij nieuwsgierig naar het aparte kapsel keek. Kate had te laat door wat de Rufflet van plan was en voor ze het wist maakte Kye een halve vlucht, halve sprong in een poging in het haar terecht te komen. Met uitgestrekte klauwen probeerde de jonge pokémon in het zwarte 'nest' te landen, alsof hij niks had geleerd van zijn Mareepgebeuren in Hoenn.

Met zijn armen onder zijn hoofd keek Gavin naar de blauwe lucht dat zich boven hem uitstrekte. Er waren weinig wolken in de lucht wat aantoonde dat het een warme dag zou blijven en Gavin had het erg warm. Hij was inmiddels wel gewend aan het feit dat hij enkel truien moest dragen om alles te verbergen, maar dat wilde niet zeggen dat hij per se tegen temperaturen boven de dertig graden kon. Zijn ogen volgden lui de Wingull’s die boven zijn hoofd zweefde. Het waren echter niet de Wingull’s waar hij voor moest oppassen. Een kreet verliet Gavin’s mond toen hij iets in zijn haar voelde. Een zwaar gewicht belandde op zijn hoofd en even draaiden Gavin’s ogen in zijn kassen. Zijn hand vloog al naar de Poké Ball’s die aan zijn riem hingen en hij wilde Electro er al bijhalen, maar eerst wilde hij weten wat er in zijn haar zat. Gavin ging snel overeind zitten zodat het zand alle kanten op vloog en hij een vloekserenade kreeg van een man die vlak naast hem in het zand lag. De man pakte zijn handdoek op en ging ergens anders liggen, maar daar besteedde Gavin al geen aandacht meer aan. Nee, zijn aandacht ging naar de Pokémon die in zijn haar zat. Zijn handen gleden naar achteren waardoor zijn mouwen naar beneden gingen en hij de littekens op zijn polsen niet langer meer kon verbergen. ‘Ga uit mijn haar stom beest,’ snauwde hij naar de Pokémon die in zijn haar zat, want wat kon het anders zijn? Hij voelde veren toen hij de Pokémon beetgreep en rolde met zijn ogen. Natuurlijk. Een gefrustreerde zucht verliet zijn mond toen de Pokémon met zijn klauwen in zijn haar bleef hangen en hij sloeg zijn armen kwaad over elkaar heen. Zijn ogen schoten vuur en woedend probeerde hij te zoeken wie van deze vreselijke mensen de eigenaar was van deze nog vreselijkere Pokémon. Zijn mond viel echter een beetje open en zijn wenkbrauwen fronsten zich verbaasd toen hij Kate zag. Snel rolde hij zijn mouwen naar beneden, ook al had ze dankzij de vorige keer al wel gezien wat hij had. ‘Is dit jouw Pokémon?’ vroeg hij, maar het kwam er veel minder geïrriteerd en gefrustreerd uit dan dat het waarschijnlijk naar een ander persoon had gedaan.

Degene die tot voor kort had ontspannen op het zand schreeuwde en kwam overeind. Kate keek verstijfd toe hoe Kye, die zijn fout (alweer) had gerealiseerd, begon te fladderen om uit het haar te komen. Oh, dit was veel erger dan het gebeuren met Dahlia, en dat was al vervelend genoeg geweest. Kye werd een 'stom beest' genoemd, tja, daar kon ze niet echt veel tegen in brengen op het moment, en Kate realiseerde zich dat dit Gavin was.. had ze kunnen weten. Het duurde even, maar toen zag hij haar ook. "Dat.. dat is Kye," stamelde als antwoord Kate terwijl ze naar de Rufflet keek. Kye hing hulpeloos in het zwarte haar en keek zijn trainer smekend aan. Niet weer! Dat, plus Gavin's boze/verbaasde uitdrukking.. Kate kon niet anders, ze proestte het uit. Lachend hield ze zich aan haar Flygon vast, die keek Gavin en Kye ook geamuseerd aan terwijl ze rustig bleef staan. Het was gewoon te grappig. "He-het spijt me," bracht de Ranger tussen het lachen door uit. "Echt." Kye was inmiddels opgehouden met spartelen en keek naar onder. Moest hij weer losgesneden worden? Hij hing tenminste niet ondersteboven, dat was twee keer zo erg geweest.

I mean, c'mon, met dat haar, beter scenario is er toch niet xD

Gavin zuchtte toen Kate de naam gaf van de Pokémon. Deze Pokémon was dus inderdaad van haar. Typisch. Net als hij iemand aardig vond gebeurde dit weer waardoor zijn opvliegende karakter naar boven kwam. Gelukkig kende Kate hem al wel langer dan vandaag en hadden ze de eerste ontmoeting tegen elkaar staan roepen, maar waren ze de tweede ontmoeting een soort van vrienden geworden. Hij vond het dan weer minder leuk dat ze in lachen uitbarstte en zich aan haar Flygon moest vasthouden om overeind te blijven staan. Het gaf hem niet alleen een geïrriteerd gevoel, maar ook een beschaamd gevoel. Hij vond het al zo lastig om zichzelf te zijn op deze reis en om vrienden te maken en deze situatie maakte het er niet bepaald makkelijker op. Hij wilde dat hij zijn mondhoeken omhoog kon drukken en mee kon lachen, maar hij voelde zich al zo belabberd dat hij dat niet kon en hij richtte zijn blik de andere kant op zodat ze zijn mondhoeken niet zou zien die naar beneden aan het gaan waren. Gavin haalde diep adem en zette daarna zijn meest boze blik op waarna hij deze weer op haar richtte. ‘Als je klaar bent met lachen, kun je dan misschien een poging doen om dit beest uit mijn haar te halen?’ vroeg hij nors. ‘Het is namelijk jouw Pokémon en dus jouw verantwoordelijkheid.’ Toen drongen zich scenario’s aan hem op waarbij ze zijn haar af zou knippen. Hij wist dat zijn haar misschien niet het mooiste was dat iemand ooit had gezien bij hem, maar hij vond de stijl leuk zoals het was. Het was iets eigen aan hem en het feit dat zijn vader hem er minder door mocht zorgde er ook voor dat hij het liet staan. Zijn moeder vond het dan wel weer heel leuk en vroeg altijd of ze er iets aan mocht doen als hij bij haar was. ‘Blijf stil zitten,’ snauwde hij naar de Pokémon boven zich en hij begon aan de Pokémon te trekken. Hij voelde dat een paar plukken al los begonnen te komen en zuchtte opgelucht. Kate’s gelach had echter wel de nodige aandacht getrokken en Gavin voelde zich vernederd toen hij anderen naar zich zag kijken en een paar kinderen hoorde lachen. Alles was prima geweest een paar minuten geleden. Maar zoals altijd was zijn leven nooit langer prima dan minstens een half uurtje. Waren het niet de negatieve gedachten die hem weer op dreigden te slokken, dan was het wel zoiets stoms als dit. ‘Waag het om ook maar iets aan mijn haar te doen!’ riep hij al waarschuwend naar Kate. Je hebt me al belachelijk genoeg gemaakt voegde hij er in gedachten aan toe.

Oh-oh, Gavin leek echt boos te zijn. Kate probeerde zichzelf weer onder controle te krijgen en er echt uit te zien alsof ze spijt had. Want dat had ze, echt. Dit was net de eerste keer dat ze elkaar hadden ontmoet, dat was ook totaal niet goed gegaan.. door een van haar pokémon.. "Wacht," mompelde ze terwijl ze de pokéball van Kye van haar riem haalde. De Rufflet liet zielig gepiep horen, hij begreep niet waarom er zo aan hem werd getrokken. "Geen zorgen, ik raak je haar niet aan," Kate klikte op het knopje en liet de vogel terug keren, meteen daarna op de knop zodat het ding verkleinde. Op deze manier kon hij er niet uit ontsnappen, dat was de techniek ze had bedacht om de Rufflet binnen te houden. Nadat ze de pokémon veilig had opgeborgen keek ze naar Gavin, of beter gezegd, zijn haar. Het.. was een grote warboel. Wat hij in zijn haar stopte wist ze niet, maar het ging alle kanten op. "Luister, het spijt me," bood ze haar excuses aan. "Kye is nog jong en niet de slimste." Maar.. hoe ging ze het haar probleem oplossen? Kate pakte een andere pokéball van haar riem en liet haar shiny Totodile verschijnen. "Denk je dat het slim is het uit te spoelen?" vroeg ze twijfelend aan de trainer. Gavin had ervaring met zijn hele haarstijl, zij had geen idee wat ze moest doen. Noa zou kunnen helpen, want zeewater zou het absoluut geen goed doen. Als ze de gel en zo eruit zouden krijgen zou het misschien wat minder.. explosief zijn.

Gavin negeerde botweg het zielige gepiep van de Pokémon. Als het stomme beest niet zo nieuwsgierig was geweest om in zijn haar te gaan zitten dan was dit allemaal niet gebeurd. Gavin kon lastig naar de kapper gaan om een andere stijl aan te nemen, want de kapper had hem al gezegd dat dit hem echt wel goed stond zolang hij het goed onderhield. Dat wilde zeggen dat hij er een beetje gel in moest doen en dat de rest wel vanzelf zou blijven staan. En dat was waar. Als gevalletjes zoals deze niet voorkwamen dan bleef zijn haar zelfs perfect staan wanneer hij in hevige wind stond. De truc was gewoon om met een föhn zijn haar de juiste manier in te blazen en het ’s morgens een beetje te bewerken met gel, maar dat wisten velen niet. Nee, velen dachten dat hij er een pot gel in verwerkte, maar dat was niet zo. En bovendien kon het Gavin ook weinig schelen wat hij aan zijn uiterlijk deed. Hij moest zijn polsen en de rest van zijn littekens toch al verbergen achter zijn trui dus waarom maakte het uit als zijn haar één dag niet goed zat? Het was echter niet zijn haar waar hij zo kwaad en gekwetst door was, maar eerder Kate’s reactie. Ze keerde de bird type terug en nors keek hij haar aan. Hij schudde zijn hoofd toen de Totodile tevoorschijn kwam. ‘Ik wil niks met je Pokémon te maken hebben!’ riep hij nijdig. Daarna volgde er even een korte stilte. ‘En met jou ook niet meer,’ liet Gavin er op volgen, maar het was niet half zo nijdig er uit gekomen als het eerste en als hij bedoelde. Hij wist diep vanbinnen dat hij een zwak begon te ontwikkelen voor het blonde meisje, maar wilde er niet aan toegeven. Hij was al dom geweest met Azalea, hij moest nu niet gaan hopen op iets anders. Ze waren in het uiteinde allemaal hetzelfde, dat was nu wel bewezen. ‘Ik ga het bij het Pokémon Center wel uitwassen,’ zei hij nijdig. ‘Dan kan je stomme Pokémon in een ander ‘nest’ gaan liggen en mag je die persoon ook uitlachen. Misschien kan hij of zij er beter op reageren dan ik.’ En kwaad zijnde draaide de jongen zich om om aanstalten te maken om naar het Pokémon Center te benen.

Gavin nam het niet heel volwassen op. Of beter gezegd, dit was simpelweg kinderachtig. "Best," Kate kwam overeind en sloeg haar armen geïrriteerd over elkaar, er was niks meer te zeggen. Ze wilde niks meer zeggen. Gavin was aardig geweest in Lavaridge, ze hadden een gezellig gesprek gehad, plus wat stoom, wat minder was geweest. Ze had niet verwacht dat hij het zo zou opnemen. Positief hoefde niet, maar dit was overdreven. Ze in elk geval gehoopt dat ze 'vrienden' waren, maar als hij haar nu al niet meer wilde zien was het duidelijk dat het gevoel niet wederzijds was. Noa keek vragend naar boven, ze had geen idee wat er aan de hand was, ze was misschien in de chaos verschenen. Maar het leek alsof ze ruzie hadden. Dat was niet goed. Niemand mocht ruzie maken. De Totodile liep schuifelend richting Gavin en trok aan zijn broek terwijl ze hem met grote ogen aan keek. Vrienden? Iedereen moest vrienden zijn! "Welk deel van sorry heb je niet begrepen?" siste Kate hem als reactie toe. Ze had haar excuses aangeboden, zonder gelach, zonder sarcasme, wat wilde hij nog meer? Dat ze een Celebi ving en terug in de tijd reisde? Want dat kon. Noa kromp wat ineen onder de boze woorden en keek hoopvol omhoog. Ze meende het niet! Echt niet! Kate was lief, echt waar.. ze had gewoon.. een slechte bui?

Gavin voelde zich lichtelijk wanhopig worden toen Kate zo makkelijk opgaf. Het toonde aan dat ze het inderdaad zo bedoeld had, dat ze niet voor hem wilde vechten en dat het voor haar allemaal een spel was. En dan probeerde ze hem de schuld in de schoenen te schuiven door zo te reageren, door eigenlijk net te doen alsof Gavin iets aan de situatie kon veranderen. Als hij dat zou kunnen dan had hij dat gedaan, maar dat kon niet. Hij kon niks aan de situatie veranderen omdat zij het er al zo naar had gemaakt. Zij had die vreselijke Pokémon van haar in zijn haren laten kruipen en had hem vervolgens daar staan uitlachen terwijl ze wist hoe erg het gesteld was met zijn zelfvertrouwen. En dan moest ze niet gaan doen alsof dat niet zo was, alsof ze het niet wist, want ze had zelf zijn littekens en zijn reacties gezien toen ze zijn brandwonden was komen verzorgen. Zij was de énige wie hij had toegelaten, wie hij zijn diepste geheim had laten zien. Zijn polsen had ze waarschijnlijk ook al gezien, maar ze had er geen vragen over gesteld en destijds was hij blij geweest omwille van haar begrip voor hem. Nu begreep hij dat ze het niet gedaan had omdat het haar gewoon niet geïnteresseerd had, omdat zij toch weer de zoveelste persoon zou zijn die zogenaamd geïnteresseerd deed en net deed alsof ze vrienden konden zijn, maar hem uiteindelijk liet zitten. Met een woeste blik keek Gavin naar de Pokémon die aan zijn broek trok. Hij bukte zich en pakte de Pokémon op, maar niet om haar te knuffelen. Hij wandelde ermee naar Kate en overhandigde haar de Pokémon. ‘Het kan je verdomme niks schelen,’ siste hij haar terug toe. ‘Loze woorden, dat zijn het. Je bent al net zo erg als Azalea. Je bent al net zo erg als al die andere mensen die me hebben laten zitten.’ Hij keek haar nijdig aan. ‘Neem je Pokémon terug over en ga iemand anders uitlachen. Ik ben klaar met jou. Je bent hetzelfde als iedereen.’ Nadat hij er zeker van was dat de Totodile een veilig onderkomen had draaide hij zich om en wilde opnieuw weglopen.

Gavin kwam Noa terug brengen, samen met nog wat meer.. woorden. "Wie ben jij om daarover te oordelen?" doordringend keek Kate Gavin aan. Hoe kon hij haar zo afschrijven, hij kon niet in haar gedachten kijken. "'Hetzelfde als iedereen, tsk," ze sloot haar ogen voor een moment, hoe kon ze dit het beste zeggen. "Als je de kans niet neemt iemand echt te leren kennen, hoe kun je dan beslissen dat diegene 'hetzelfde' is. Wat weet je echt van me?" Ze wist dat Gavin het moeilijk had gehad, maar hij was niet de enige. Zij had even veel recht over de wereld te zeuren. "Je wil dat andere je accepteren zoals je bent, maar geeft ze weinig kans dichtbij te komen," Kate hield Noa wat steviger vast waardoor de Totodile een verraste piep gaf. Hoe vaak hadden ze elkaar ontmoet? Twee keer? Had hij verwacht dat ze nu al een diepe en begrijpende band zouden hebben? "Als je wil dat andere je accepteren moet je jezelf eerst accepteren." Ze had het idee dat Gavin dat niet deed, niet helemaal in elk geval. En het kon ook moeilijk zijn, maar hij kon haar niet de schuld geven van hoe alles liep. Vriendschap hing van beide partijen af en als hij het niet erkende was er weinig wat ze kon doen. "Als je een moment ophoudt met zelfmedelijden kun je proberen iets te veranderen," ze merkte dat haar stem niet meer zo vast was als eerst. "Het leven word niet vanzelf rainbows and sunshine. The world doesn't care. Je moet er zelf voor werken, en op degene vertrouwen die je willen helpen." Dit ging niet eens meer over hem, dit was zijzelf. Na het ongeluk had ze zo een moeilijke, depressieve tijd gehad die alleen was verholpen door de afleiding die Tara hete. De Trapinch had geholpen haar leven op rails te krijgen, de pokémon had haar bijgestaan in alle moeilijke nachten. Was haar Rangerpartner geworden. Ze hadden alles samen gedaan. Tara was degene die haar van alle duistere gedachten hield. En Gavin probeerde het niet eens. Hij probeerde zichzelf te beschermen door andere weg te duwen. En ze wist als geen ander dat dat niks veranderde. Als je verandering wilde moest je er zelf voor zorgen, hoe moeilijk het ook was. En er was niks mis met vertrouwen op andere, alleen zijn was een keuze.

Het was de bedoeling dat hij zich om zou draaien en weg zou lopen. En bij anderen zou hij dat ook zeker gekund hebben. Bij anderen zou hij niet eens meer de moeite hebben genomen om te luisteren naar wat ze te zeggen hadden, maar Kate achterlaten was toch wel een stuk moeilijker dan hij had gedacht. Niet alleen omdat hij haar helemaal niet als een slecht persoon zag, maar ergens ook wel omdat zij zijn diepst bewaarde geheim had gezien en er verder niet al te veel over had gezegd. Ze had er niet in zijn gezicht over geoordeeld, had geen verafschuwd gezicht getrokken bij het beeld van zijn littekens. Ze had hem enkel ingesmeerd en verder geen vragen gesteld, hem de kans gegeven om het ooit op een dag zelf allemaal uit te leggen. Maakte hij hier dan een te groot drama van? Misschien wel, maar het feit was dat hij gewoon niet graag uitgelachen werd. En ook omdat haar houding hem op de één of andere manier deed denken aan Azalea. Hij hield in gedachten dat het een persoon was die verscheen in zijn leven en waarschijnlijk weer zou verdwijnen. En als ze dat al niet deed dan had hij het nu toch wel voor zichzelf verpest, dus waarom zou hij dan niet verdergaan met opmerkingen maken en haar volledig proberen te verdrijven uit zijn leven? Eigenlijk was het beste gewoon om mensen zo veel mogelijk aan de kant te drukken en op jezelf te blijven vertrouwen. Ze kwetsten je toch alleen maar of lieten je toch alleen maar in de steek. ‘Hoe ik dat kan beslissen?’ Hij snoof. ‘Mensen blijken in het uiteinde bij mij àltijd hetzelfde te zijn. Dat is nu eenmaal zo. Bij jou misschien niet, maar bij mij wel.’ Het feit dat dat misschien ook kon zijn van hoe hij het allemaal beleefde liet hij koppig achter zich. Mensen waren altijd hetzelfde en daarmee uit. ‘Omdat als ik ze de kans geef om dichterbij te komen dat ze me kwetsen,’ siste hij. ‘En dan is de beste bescherming om ze weg te duwen voordat ik mezelf weer in een put laat sleuren waar ik al verdomme meer dan vijf jaar uit probeer te geraken!’ Zijn ogen keken haar nijdig aan en hij sloeg zijn armen over elkaar heen toen ze verder begon te praten. Haar stem haperde een beetje en dat was hem niet onopgemerkt gebleven. ‘Heb je het nu over mij of over jou?’ Hij trok zijn wenkbrauw naar haar op. Dit was waarschijnlijk geen goed moment om dit soort zaken te bespreken. Hoewel mensen niet naar hun keken, hoefde Gavin geen expert te zijn om te weten dat één of twee sowieso stiekem aan het mee luisteren waren. ‘Dus is dat hoe ik het moet zien? Dat jij me wilt helpen?’ Hij lachte ongelovig. ‘Houd op met jezelf voor te liegen, Kate,’ mompelde hij vervolgens. ‘Niemand wil mij helpen.'

Kate keek zo kalm mogelijk terug. Ze voelde zich een heel stuk minder goed dan ze liet merken. "De beste bescherming?" herhaalde ze. "Dat is geen bescherming, dat is jezelf buitensluiten. Als je jezelf een fort wil maken kun je niet eisen dat andere binnen komen zonder je muren aan te vallen" Als je muren opbouwde moest je erop voorbereid zijn dat andere die gingen aanvallen. Op goede en kwade manieren. Gavin ging verder door te vragen of het over hem of haar ging. Kate wende haar blik af en keek naar de grond. "Weet je," begon ze zachtjes. "Als je ophield met dat vreselijke zelfmedelijden zou je misschien inzien dat er een verschil in zit. Jij bent niet de enige die het moeilijk heeft gehad." Zeggen dat niemand hem wilde helpen, met die houding niet. Maar ze ging het niet zo makkelijk opgeven, zij had in een 'put' gezeten. En er waren manieren eruit te komen, en eruit te blijven. Daarbij, had ze hem niet over haar verleden verteld? Wist hij niet hoe moeilijk zij het had gehad? Tara stapte op haar trainer af en drukte haar snuit troostend tegen haar wang. De Flygon wist dat haar trainer het moeilijk had. En zij was een van de steunpilaren die Kate had, waarschijnlijk de belangrijkste. De draak keek vanaf haar ooghoek richting Gavin, hij had het ook moeilijk, ze ging hem niet de schuld geven. Maar als hij haar trainer meetrok in die 'put' ging ze het hem niet vergeven.

Gavin had geen idee wat hij verder nog met deze situatie aan moest. Hij wist niet eens meer waarom heel dit gedoe begonnen was. Ja, omdat haar Pokémon in zijn haar was gaan zitten en hij haar verontschuldigingen eerst niet had willen aannemen. Daardoor was zij boos op hem geworden en had ze het opgegeven om zich nog eens te verontschuldigen. Toch wist Gavin dat dit veel dieper lag dan een Pokémon die in zijn haar was gaan zitten. Ze had hem staan uitlachen en ook al vond zij zijn reactie misschien was overdreven, hij vond het hartstikke vervelend dat hij uitgelachen was geweest. Het gaf hem het gevoel dat hij weer niet serieus werd genomen. Maar de kans om dat uit te leggen kreeg hij toch niet, want Kate trok al direct haar eigen conclusies. En hij haatte het dat de conclusies die ze trok ook nog eens betrekking hadden tot de waarheid. Want ja, misschien had ze wel gelijk. Misschien zonk hij te ver weg in zijn zelfmedelijden waardoor hij anderen te snel van zich afduwde als er iets kleins gebeurde. Maar hij kon echt niks doen aan het vreselijke gevoel dat hij had en ze wist nog niet eens wat er was gebeurd, ze wist alleen dat hij ‘het moeilijk’ had. Misschien moest hij het een keertje aan haar uitleggen, maar niet nu. Niet vandaag. Niet met al die mensen die naar hun keken en hij die zo boos was dat hij wel een paar dingen kon roepen naar haar. Daardoor zou de band alleen maar meer achteruitgaan. Als ze al zelfs een band hadden. Een vriendschapsband hadden ze sowieso, maar misschien had hij er ook wel te veel van verwacht, te veel zijn hoop ergens op gelegd. ‘Laat maar, Kate,’ zei hij lichtelijk vermoeid. ‘Ik ben er klaar mee voor vandaag. Ik denk dat beter is als we nu gewoon beiden onze eigen weg gaan. Misschien spreek ik je nog wel eens, misschien ook niet.’ Gavin wierp haar nog een laatste spijtige blik toe en draaide zich vervolgens om. Hij voelde een brok in zijn keel, maar deed althans geen moeite om zich naar haar om te draaien. Dat wilde hij ook helemaal niet. Hij wilde nu alleen zijn met zijn gedachten. En misschien kwam hij haar ooit nog wel eens tegen, maar misschien had hij het nu wel zo erg verpest dat het het einde was van hun beginnende vriendschap. En dat deed hem stiekem meer pijn dan dat hij toe wilde geven.

"Prima," mompelde Kate als reactie en draaide zich om terwijl Gavin zich verder van haar verwijderde. Ze was moe. Ze wilde gewoon die stranddag hebben waarvoor ze was gekomen. En dat ging ze niet voor zich laten verpesten door deze depressieve ontmoeting. Noa keek haar trainer met grote ogen aan en aaide voorzichtig de arm van het meisje. De Ranger keek naar Noa en zette de Totodile op de grond. "Dankje," mompelde ze met een triest glimlachje en gaf de krokodil een aai over haar kop. Noa maakte een kwaakachtig geluid en besloot haar trainers been een knuffel te geven. Kate zuchtte en zakte tegen Tara aan die op de grond was gaan liggen. Kye en Dahlia kwamen ook buiten, beidde niet helemaal op de hoogte van het hele gebeuren. De Mareep had echter meteen door dat haar trainer down was en ging met haar roze fluffyness tegen het meisje aanliggen. Kye zocht een plekje op de schoot en krulde zich op om te gaan slapen. Kate keek naar haar pokémon en slikte om de controle over haar emoties te behouden, hoe moeilijk het trio ook kon zijn.. ze was zo blij dat ze deel van haar familie waren.