I'll find my own way

Het frisse briesje dat stond op het moment dat de jongen op de boot stapte was veranderd naar een stevige wind. Regen er bij en je kon het storm noemen, het duurde niet lang voor die voorspelling uit kwam en het met bakken uit de hemel kwam. Gezien de boot er op was gebouwd dat een deel van de mensen buiten zaten was het binnen meer dan druk. Bij elke deining viel er wel iemand tegen een ander aan. Dan was er ook nog een groepje zeezieke mensen die het toilet continu bezet hield. Niet dat iemand daar ook maar naar toe wilde na de geluiden die uit het kamertje waren gekomen. Het was onmogelijk dat het er daar binnen nog schoon uit zag. Het luide gepraat van mensen en het geschreeuw van ouders die hun kind kwijt waren geraakt bezorgde de jongen hoofdpijn. Elk mens dat tegen hem aan viel en zich lichtelijk angstig begon te verontschuldigen liet de irritatie hoger oplopen. Nog even en dan ging hij buiten in de regen staan. Een verkoudheid oplopen was vele malen minder er dan binnen in de boot blijven staan. Verbaasd keek de jongen naar beneden toen er een kind tussen zijn benen was gaan staan, wat was dit nou weer? Het kind grinnikte toen er weer hysterisch een naam geroepen werd. De kinderen waren dus niet kwijt, ze speelde verstoppertje met hun ouders. Alleen wisten de ouders daar niets vanaf. Kota zuchtte en tikje het jongetje op zijn schouder. Met grote, brutale ogen keek het kind omhoog. Bij het moment dat hun ogen elkaar raakte werd zijn blik een stuk minder brutaal. De zwartharige keek om zich heen toen de naam van het kind weer werd rond geschreeuwd. Toen hij weer naar beneden keek hield het kind een vinger voor zijn mond als teken dat hij niets moest zeggen. Al zuchtend zakte Kota door zijn knieën, hurkend kwam hij ongeveer op de zelfde hoogte als het kind. Het was een jongetje van een jaar of tien oud. Meteen begon het kind te vertellen dat hij zich verveelde en dus besloot te gaan spelen. Hij vervolgde met dat hij het grappig vond om zijn ouders zo in paniek te zien. Lichtelijk schudde Kota met zijn hoofd. "Jij vind dat misschien wel grappig maar je ouders zijn ongerust en dat is heel vervelend voor hun." Probeerde Kota de jongen duidelijk te maken dat het helemaal niet grappig was om zijn ouders ongerust te maken. De mensen waren waarschijnlijk helemaal in paniek omdat hun kind nergens te vinden was terwijl hij gewoon een beetje over de boot rond liep. Het was duidelijk te zien dat het nu pas bij het jongetje doordrong dat zijn ouders het helemaal niet als grappig beschouwde. Hij stelde zich voor als Kenji en vroeg of de zwartharige misschien mee wilde lopen naar zijn ouders. Kota ging weer rechtop staan om het kind terug te brengen naar zijn ouders. Hij stond nog maar net toen hij een hand tegen zijn wang voelde. Meteen begon het te gloeien en voelde het alsof het langzaam rood werd. Door de klap was hij een beetje schuin naar beneden bewogen. De zwartharige keek met een geïrriteerde blik in zijn ogen naar het persoon dat hem zojuist had geslagen. Een blonde vrouw met een blik in haar ogen die een mengeling leek te zijn tussen woedend en bang. Terwijl hij voor van alles werd uitgemaakt voelde hij hoe de jongen tussen zijn benen uit ging. Kenji was bij de vrouw gaan staan en gaf hem een verontschuldigende glimlach. Kota glimlachte terug op een manier die liet merken dat het niet erg was. Op dat moment voelde hij weer de hand tegen de zelfde wang. Weer werd hij voor van alles uitgemaakt, deze keer ergere dingen dan de vorige. Al zuchtend draaide hij zich om, om weg te gaan bij de vrouw. Naar enige uitleg zou ze toch niet luisteren. Bovendien was hij het wel gewend dat sommige mensen hem eng leken te vinden en dachten dat hij slechte bedoelingen had. Dat mocht dan wel totaal het geval niet zijn, als mensen boos op hem werden om die reden hielden ze dat vaak vol. Ergens kon hij het ook wel begrijpen. Hij had zwart haar dat niet extreem netjes zat en een beetje voor zijn ene oog hing. Zijn standaard gezichtsuitdrukking leek ook niet al te vrolijk te zijn. Als hij lachte bleek het daarentegen weer een heel stuk minder erg te zijn. Continu lachen was echter ook iets dat niet mogelijk was en als hij een neplach te lang op hield werd het ook weer eng. Zich een weg banend tussen de mensen door zocht hij naar een uitgang. Die vrouw was de druppel geweest. Hij liet het niet merken maar hij was de mensenmassa meer dan zat. Een vrolijke grijns verscheen op zijn gezicht toen de deur in zicht kwam. Bij het openen van de deur kwam een ijskoude windvlaag samen met wat water de deur door gewaaid. Meteen keken er een hele hoop chagrijnige gezichten zijn kant op. Zich er niets van aan trekkend stapte hij buiten en sloot de deur achter zich. Enkele minuten stond hij daar in de stromende regen. Zijn kleding was doorweekt geraakt en zijn haar in plat op zijn hoofd. Met een hand kon hij het naar achter vegen waardoor het niet meer in zijn gezicht hing. Doordat het nat was en nat bleef door de regen bleef het op zijn plek. Tegen de tijd dat Hoenn in zicht kwam was het voor het grootste deel opgeklaard. Langzaam maar zeker stroomde er steeds meer mensen naar buiten. Toen de blonde vrouw langs hem liep wierp ze nog een donkere blik op hem waarop hij enkel zijn schouders op kon halen. Bij het aanmeren scheen de zon fel door de paar wolkjes die er nog hingen. Van de storm was niets meer te zien, behalve Kota's doorweekte kleding en haren dan. Haren die inmiddels begonnen te drogen en weer alle kanten op staken. Daar was hij dan, Hoenn. Tijd om rond te reizen en de droom van zijn moeder uit te laten komen.

{Open}

Na wat rondvragen was de jongen erachter gekomen dat hij zich in Slateport City bevond. Hij wist dat dit een havenstad was wat er dus voor zorgde dat er best veel mensen hier zouden zijn. Drukte betekende dat Shinya sneller onrustiger werd.... En drukte betekende dat hij zich minder goed kon coördineren doordat hun geluiden, hun geroep en hun... Ugh leven... Hem in de weg stonden. Dus well yeah... Het leek er nu dus op dat er mensen waren die toekwamen in Hoenn. De zon scheen, iedereen was o zo happy. Ja, ja... Iedereen behalve Lyan. Zijn gezicht stond op onweer. Toen hij dan ook een boel mensen passeerde schoot zijn fire type Pokémon weg. De leiband gleed uit zijn handen en hij hoorde nog het vage geblaf tussen de stemmen van mensen door.. en hij was weg. Gvd... Wel meteen gromde de blonde gozer luid waarna hij een stevig tred naar voren zette en zo eigenlijk zowat op iemand liep. Nja, hij viel op de natte gozer en schoot meteen naar achter waarna hij rilde. "Gast je duikt niet in het water met al je kleren aan!" Yeah. "En kijk uit waar je staat ik loop hier!" Yeah kijk uit.

Voor hij de boot verliet had de jongen zijn Quilava uit zijn pokébal gehaald. Natuurlijk wilde hij zijn eerste stap van zijn reis samen met zijn partner zetten. Tegen de tijd dat bijna iedereen de boot had verlaten besloot Kota ook de trap naar de kant te nemen. Terwijl de zwartharige om zich heen keek, zoekend naar een weg uit de mensenmassa, had Apollo iets anders op het oog gekregen. Het duurde ook niet lang voor de pokémon plotseling weg rende, zich na een meter omdraaide en daarna de andere kant op begon te rennen. Na zijn bocht was hij niet de enige pokémon die voor Kota's voeten langs kwam rennen. Apollo had het voor elkaar gekregen om een Growlithe achter zich aan te krijgen. Of hij de pokémon nou boos had gemaakt of simpelweg wilde spelen was voor de trainer niet het belangrijkste om zich af te vragen. Een blonde jongen liep vol tegen hem op en schoot daarna meteen weer achteruit. "Gast je duikt niet in het water met al je kleren aan!" Kota rolde met zijn ogen op de woorden van de jongen. "En kijk uit waar je staat ik loop hier!" De jongen fronste op de woorden van de ander, dat was krom hoe je het ook bekeek. "Ooit van regen gehoord? En ik neem aan dat je andersom bedoeld. Als dat trouwens jouw Growlithe was die voorbij kwam dan kunnen we samen gaan zoeken." Verzuchtte Kota voor hij even in de richting keek waar de pokémon heen waren gerend. Zoals verwacht waren ze nergens te zien in de mensenmassa.

Hmpf. De blonde gast keek even schuin naar de grond en slikte kalm... waarom moest dit steeds met hem gebeuren? Hij irriteerde en enerveerde zich hier verschrikkelijk in. Maar dan opnieuw, hoe sneller hij er over uitbarstte, hoe beter het verder ging aangezien het er dan meteen uit was. Hij snapte nooit waarom mensen het in zich ophoopte. Je kon het gewoon in een keer het eruit laten. "Ooit van regen gehoord? En ik neem aan dat je andersom bedoeld. Als dat trouwens jouw Growlithe was die voorbij kwam dan kunnen we samen gaan zoeken." Heh. "Ten eerste heeft het hier niet geregend, ten tweede heb ik gelijk en past mijn zin volkomen in deze situatie en ten derde ja, dat is vast mijn achterlijke Growlithe," zei hij op een neutrale toon. Ja, Lyan had zijn weerwoord bijna altijd klaarliggen. Hij liet zich niet over zich lopen. Zijn ogen waren strak gericht op de persoon, ookal wist hij dit niet. Naar zijn schouder, want well yeah. Redenen.

Zodra de ander begon te spreken keek Kota weer om zodat hij hem kon aankijken. Als er iets bij hem van jongs af aan in was gedramd was het wel om mensen aan te kijken als ze tegen je spraken of als je tegen ze sprak. "Ten eerste heeft het hier niet geregend, ten tweede heb ik gelijk en past mijn zin volkomen in deze situatie en ten derde ja, dat is vast mijn achterlijke Growlithe," reageerde de blonde jongen op een wat vriendelijkere toon dan het eerste wat hij tegen hem had gezegd. Kota liet een luide zucht horen, nee hier had het niet geregend. Dat kon hij zelf ook wel zien. "Ooit er aan gedacht dat het op zee kan regenen en op het land niet? En wat bedoel je daar mee?" Vroeg hij aan de jongen voor hij weer een blik over zijn schouder naar de mensen wierp. Geen pokémon te zien, dat zou echt zoeken worden.

Hij hoorde een zucht nadat hij zijn zegje had gedaan, dat was beter dan stil zijn en enkel van die stomme uitdrukkingen maken die toch geen insprake zouden hebben op zijn volgende reactie. "Ooit er aan gedacht dat het op zee kan regenen en op het land niet? En wat bedoel je daar mee?" Heh. Hij knipperde enkele keren en dacht na. Yeah hij wist best dat dat kon maar hij dacht op dat eigenlijke moment dat de ander gewoon een frisse duik had genomen. Hij hoorde namelijk eerst de golven tegen de kade aanslaan wat aangaf dat hij in een havenstad was. Het was dan ook niet raar dat je in een dry season een duik zou nemen... sigh. Maar met kleren aan was het gewoon droog... Nja, eigenlijk nat. Nee, het was droog... Ah tja, whatever. "Ja dat kan maar hoe moet ik weten dat je van een boot komt?" klonk er kalm van de jongen af die even zuchtte en vlak naast de ander keek. "Ik bedoel ermee wat ik ermee bedoel. Dus; ik ben in mijn recht en heb gelijk over wat ik heb gezet en jij bent volledig foutief over je uitspraak," Hij had weer eens gelijk. Hehe

Het was voor een korte kant stil aan de kant van de blonde jongen, een weerwoord van hem duurde alleen niet lang zoals te verwachten. "Ja dat kan maar hoe moet ik weten dat je van een boot komt?" Op die woorden fronste Kota en verscheen er een lichtelijk verwarde blik in zijn ogen. Ze stonden op een betonnen pier vol met mensen die net van de grote boot af waren gekomen, de boot die nog aangemeerd lag. "Ik bedoel ermee wat ik ermee bedoel. Dus; ik ben in mijn recht en heb gelijk over wat ik heb gezet en jij bent volledig foutief over je uitspraak," vertelde de jongen. Wat moest hij daar nou mee, het was hier niet een of andere discussie tussen belangrijke mensen. "Dit is een pier vol met mensen die net van die huge boot daar af kwamen dus lijkt het me vrij logisch en wees eens duidelijk man. Als jij niet gewoon vertelt wat je bedoeld kan ik het niet begrijpen ook."

Het duurde echt niet lang. Was de ander van hetzelfde niveau als hem? Dan konden ze hier echt uren doorgaan hoor, daar had hij geen enkel probleem mee. "Dit is een pier vol met mensen die net van die huge boot daar af kwamen dus lijkt het me vrij logisch en wees eens duidelijk man. Als jij niet gewoon vertelt wat je bedoeld kan ik het niet begrijpen ook." Ugh... Hij vertikte het te zeggen dat ie blind was dus bleef hij gewoon zo doen. Hij was koppig en gewoon te aardig voor leven -kuch-... "Yeah yeah, veel mensen, dat kan ik ook wel horen," zei hij droogjes met een zucht. "Het irriteert me al genoeg dus dat moet je niet benadrukken." zei hij zachtjes. Hij zuchtte nogmaals. "Ik zag je niet en aangezien ik een bepaalde voorgang heb ben jij in fout~" Nailed it Lyan, misbruik je handicap. MISBRUIK HET ZO HARD... okay nee... het was gewoon omdat hij zo wilde doen... Laat hem/

"Yeah yeah, veel mensen, dat kan ik ook wel horen," reageerde de ander met een zucht. "Het irriteert me al genoeg dus dat moet je niet benadrukken." Vervolgde hij waarop Kota niet meer kon dan fronsen. Waarom was dat kind nou niet gewoon duidelijk voor een keer. "Ik zag je niet en aangezien ik een bepaalde voorgang heb ben jij in fout~" Kota haalde zijn schouders op en zuchtte, wat moest hij daar nou mee. Inmiddels had hij wel door gekregen dat de blonde jongen niet duidelijker zou gaan worden en het gesprek dus ook geen kant op ging op deze manier. "Als jij niet duidelijk gaat zijn over wat je nou bedoeld schieten we niets op, anyways ik ga Apollo zoeken voor hij ergens in de stad rond rent." Zei Kota waarna hij zich zonder nog op een antwoord te wachten omdraaide en door de mensenmassa begon te lopen. Door de vele mensen waarvan het grootste deel wat kleiner dan hem was kon hij de grond amper zien, wat het zoeken naar een kleine pokémon enkel moeilijker maakte. Kota zette een van zijn handen aan zijn mond. "Apollo, waar zit je? Kom hier!" Riep hij tot de lucht volledig uit zijn longen was verdwenen. Ondanks dat hij een vrij vriendelijke toon in zijn roepen had aangehouden leken de mensen naast hem toch weer van hem te schrikken. De Quilava was natuurlijk weer nergens te bekennen, waar zat dat beest. Waarschijnlijk ergens met de Growlithe van de blonde jongen maar dan was alles toch ook weer gezegd.

Er klonk een zucht van de ander. Waarom snapte hij hem niet? Het was nochtans zo simpel en hier zat ie dan... mmet een zuchtend iemand voor zich. Lyan kon niet anders dan denken dat de ander zand in zijn kop had. Hij dacht gewoon zo over de mensen. dat ze achterlijk waren. Ja, zijn visie was niks veranderd met dat van vroeger. Ze waren niet te vertrouwen... Het enigste minpunt dat ie nu had was dat hij ze niet kon inschatten, spijtig maar... Een waarheid. "Als jij niet duidelijk gaat zijn over wat je nou bedoeld schieten we niets op, anyways ik ga Apollo zoeken voor hij ergens in de stad rond rent." En hij was weg... ALthans dat dacht ie toch... Lyan zuchtte even en begon gewoon te stappen en te stappen alsof ie wist wat ie deed. "Apollo, waar zit je? Kom hier!" Aha... Hij wandelde in de richting van het geluid en stak een hand uit waarna hij de jongen van eerder opeens aanraakte... En hij aaide hem even en sloeg zijn armen om hem. "Het spijt me maar als mijn Growlithe bij jouw Pokémon is... Dan heb ik jouw even nodig om rond te komen... Aangezien je uhm... Zei dat we dicht bij het water stonden... Of niet dan?" Sigh. "Ik heb mijn Pokémon nodig om rond te komen ok..." zucht.

Kota voelde plotseling een hand in zijn zij waardoor hij uit schrok kort schuin trok. De hand raakte weer en aaide hem nu. Wat? Lichtelijk fronsend keek de zwartharige om, om daar de blonde jongen weer te zien staan. Waarom aaide hij hem? Nog voor hij er iets van kon zeggen had de ander zijn armen om hem heen geslagen. Hoe langer hij in de buurt van de blonde jongen was, hoe raarder de situatie leek te worden. "Het spijt me maar als mijn Growlithe bij jouw Pokémon is... Dan heb ik jou even nodig om rond te komen... Aangezien je uhm... Zei dat we dicht bij het water stonden... Of niet dan?" Om rond te komen? En hij kon het water toch zelf ook wel zien? "Ik heb mijn Pokémon nodig om rond te komen ok..." Vervolgde de blonde jongen waarna het eindelijk tot Kota door leek te dringen. Die opmerkingen de hele tijd, een pokémon nodig hebben om rond te komen, het begon langzaam maar zeker duidelijk te worden voor de zwartharige. "Wacht ben je blind?" Vroeg hij dan ook op een lichtelijk beschamende toon omdat hij er niet eerder achter was gekomen. Gezien de blonde jongen het zelfstandig niet had gezegd leek het dat hij er zelf ook niet al te blij mee was.

Even was er stilte, geen echte reactie van zijn... Uhm prooi? Kon hij het prooi noemen als hij er niet eens doelgericht hierop was afgegaan? Ah tja, whatever. "Wacht ben je blind?" Dat waren de woorden die er uiteindelijk klonken van meneer. Even beet Lyan op zijn onderlip en sloot hij zijn ogen. hij zuchtte even luid en knikte uiteindelijk. "Yeah? So? Problemen mee?" Klonk er meteen een beetje nijdig van de al niet zo blije jongen. "Het is niet zo erg hoor, ik heb enkel die stomme Pokémon nodig, ok?" Hij leek duidelijk aangedaan door de woorden, wat hij altijd was eigenlijk. Hij haatte om gelabeld te worden als blind. Hij was gewoon een persoon als een ander die ook perfect kon rondkomen, met of zonder hulp... Hij kon het best zelf. Gvd.

Na zijn vraag kwam er een stilte gevolgd door een luide zucht van de blonde jongen, dat was voor hem eigenlijk al genoeg voor een antwoord. "Yeah? So? Problemen mee?" De toon waarop hij het zei liet hem ook merken dat hij er duidelijk niet echt blij mee was en verklaarde dan ook weer waarom hij het niet in eerste instantie meteen tegen hem had gezegd. "Het is niet zo erg hoor, ik heb enkel die stomme Pokémon nodig, ok?" Dat was hem inmiddels wel duidelijk, als hij niet echt blind zou zijn geweest had hij zonder de Growlithe ook wel rond kunnen lopen. "Nee dat is het niet, het is meer dat ik me nu aardig lomp voel omdat ik dat niet eerder door had maar jij was ook niet bepaald duidelijk ofzo," begon Kota met een moeilijke blik in zijn ogen. Dit was zo vermoeiend. "Maar goed, het spijt me okay? Laten we nu die twee gaan zoeken." Verzuchtte hij waarna hij wat ongemakkelijk de armen van de blonde jongen los probeerde te maken. Als hij om zijn lichaam zou bleven hangen kwam er van zoeken ook niet echt iets. Ze moesten eigenlijk een andere manier om rond te kunnen lopen zonder dat er iets met de blonde jongen zou gaan gebeuren.

Hij slikte even en zuchtte nogmaals. Dat was nu eenmaal Lyan... Hij zou niet zomaar rond schreeuwen dat ie blind was. Zag ie eruit als iemand die zelfmedelijden had? Nee en dat kon hij zelfs zien. Verdomme. "Nee dat is het niet, het is meer dat ik me nu aardig lomp voel omdat ik dat niet eerder door had maar jij was ook niet bepaald duidelijk ofzo," Heh? Nou ja zeg, moest ie anders met eeen kartonnen bord rondlopen met daarop grote drukletters 'HALLO IK BEN BLIND HEB MEDELIJDEN'. Nee dankje. Hij was daar nog lang niet klaar voor... En nee hij zou geen wandelstok aanschaffen, geen stomme zonnebril opzetten of iets dat zou aanduiden dat hij blind was. Hij was het toch niet. "Maar goed, het spijt me okay? Laten we nu die twee gaan zoeken." Hm. Hij knikte wel meteen instemmend. dat was zeker een goed idee. Toen de ander zijn armen pakte knipperde de blonde jongen even en pakte hij de hand enkel van de ander vast. "IK wil niet in het water vallen," zei hij meteen... Hij zuchtte even en keek schuin weg. "Ik... Wil er gewoon niet in vallen ok?!" Het was duidelijk dat Lyan zelf geen zin had in dit... SIgh.

De blonde jongen leek het er mee eens te zijn dat het tijd begon te worden om hun pokémon te gaan zoeken. Hij liet hem dan ook een soort van los en greep hem meteen bij de hand vast. Kota kon niet anders dan er mee instemmen dat dat waarschijnlijk de beste manier was om veilig rond te lopen. "IK wil niet in het water vallen," kwam er van de jongen die zijn hoofd had weggedraaid zodra de zwartharige hem wilde aankijken. "Ik... Wil er gewoon niet in vallen ok?!" Herhaalde de blonde jongen waardoor Kota maar een ding kon denken. "Kun je niet zwemmen?" Vroeg de zwartharige op een luchtige manier terwijl hij om zich heen keek. Waar zouden ze het beste heen kunnen gaan? Waarschijnlijk was het inderdaad wel slim om uit de buurt van de rand te blijven. "Wat is je naam trouwens? Want het is wel zo makkelijk om dat even te weten." Vroeg Kota de jongen voor hij begon te lopen en er voor probeerde te zorgen dat ze tegen niet al te veel mensen aan zouden stoten.