Don't let me drown. +Nathan Malone.

Daar stond ze dan... Een oranje bikini met een zwartte vlam op het broekje was het enige wat ze aanhad. Het was niet aangenaam, maar je kon eenmaal niet anders op een strand. In je normale kleren rondlopen was zo raar tussen al die schaars gekleden mensen, dus ook zijzelf had voor het eerst in lange tijd een bikini aangetrokken. Het was de afgelopen tijd lekker weer in Hoenn en de stranden waren de meest bezochte plekken op dit moment. Omdat ze vandaag niks beters te doen had, had ook zij besloten om vandaag een bezoekje te nemen aan het strand. Jammer voor haar had ze naast Igneel geen gezelschap, dus erg veel ging ze niet van het dagje uit verwachten. Met de Charmander -die zelf ook een sexy mini zwembroek had aangetrokken- aan haar zijde liep ze door het warme zand. Eens zien wat er allemaal te doen was... Het water ingaan voor een frisse duik was geen optie vanwege bepaalde redenen en de rij bij de ijscokar was op het moment veel te lang. Geweldig dagje uit ging dit dus worden... Niet.

&Watermalone.

Nooit verwacht dat hij zoiets zou gaan, gewoon het strand gaan bezoeken. Nou ja, hij was er nu wel al een klein tijdje, want Arceus wat was het heet. Gelukkig voor hem, had de groenharige wel gewoon een plekje kunnen vinden en had hier dan ook gewoon zijn spullen gedropt, wat dan ook een handdoek was en een tas waar wat strandspulletjes waren volgens hem. Dus wat drinken, hoe te verwachten was het voornamelijk alcohol - wel bier, wat eten dat hij min of meer kon eten en wat andere spulletjes. Uiteraard had Nathan wel gewoon zijn zwembroek aangetrokken, welke eigenlijk helemaal zwart was op wat groene strepen aan de zijkant na. Wel was dit broekje dan ook het enige dat hij aanhad, ach, wat maakte hem het uit zeg. Ergens verderop lag Deimos wie weet wat te doen, maar het leek er niet op dat de hond ook maar iets van problemen veroorzaakte. Iets eraan doen? Nee dat deed de jongen dan ook niet. Maar damn, het was heerlijk weer, dat kon je gewoon echt niet gaan ontkennen. Verderop stond een ijscokar, maar hierbij was de rij echt super lang, ook niet normaal zeg.

Met een trieste gezichtsuitdrukking keek Fae naar waar de ijscokar stond. Ze had zo graag een ijsje gehad met dit warme weer, maar zo lang in de rij staan voor één bolletje was ook weer overdreven. Nou... Misschien was het niet overdreven om gewoon te gaan wachten, maar zijzelf had er het geduld niet voor. "Ga je mee Igneel?" vroeg ze dan ook twijfelend aan de Charmander die ondertussen vrolijk om zich heen aan het kijken was. Verward keek Igneel haar aan bij deze twijfelende woorden, want hij was dus echt niet van plan om nu al van het strand te gaan. Ze waren er pas net en het was de bedoeling dat dit een leuke dag voor hen beide ging worden. Vastberaden schudde Igneel dan ook zijn kop om verder het strand op te lopen in zijn sexy zwembroekje. Zuchtend volgde Fae haar Pokémon dan ook verder het strand op, want in discussie gaan ging niet werken. Als de draak eenmaal iets wilde kon je hem met niks weten ompraten. Opzoek naar een plekjes tussen de mensenmassa liet ze haar blik over verschillende personen glijden. Niet veel later wist ze dan ook iemand met groen haar op te merken. Iemand die haar toch wel erg bekend voorkwam... "Nathan?!" riep ze verrast, want een strand was niet de plek waar ze een persoon zoals hij verwachtte.

Voor de verandering, hield Eric zich ook eens stil. Iets waardoor hij zich nu pas goed realiseerde hoe erg hij al gewend was geraakt aan het commentaar van de ander. Damn, in zo een korte periode ook al, moeilijk te geloven zou het zijn eigenlijk, maar het voelde al zo vreselijk vertrouwd aan. En toen werd zijn rust verstoord doordat iemand zijn naam verrast uitriep. Nee hé. Alsjeblieft niet. Hij liet zijn ogen de kant opgaan van waar het had geklonken, om een bekende te zien. Waarom haar van alle mensen, verdomme. Alsnog kwam hij halfjes overeind, waardoor de jongen dan nu steunde op zijn onderarmen die half op de handdoek, half op het zand lagen. "Hey Fae." klonk er vrij nuchter van hem. Natuurlijk had het niet kunnen zijn dat hij gewoon even een rustig dagje had, alleen. Nu pas was de Charmander hem opgevallen, die dan waarschijnlijk van haar was. Huh. Hij had er geen idee van dat ze ook een van die vuurspugende salamanders had. Niet dat het hem nou veel uitmaakte, maar het was ergens wel grappig om te zien als er iemand anders was met een Charmander, of een Pokémon uit diens evolutie lijn. Ondertussen was hij nu zodanig overeind gekomen, dat de jongen gewoon zat, ach, werkte ook.

Met een brede glimlach keek ze naar waar de groenharige zat, want nu kon hij lekker haar gezelschap zijn voor de rest van de dag. Of hij nou wilde of niet, vanaf nu zat hij dus met haar opgescheept. Arme, arme Nathan. Nadat ze zijn naam gewoon letterlijk over het strand had staan schreeuwen kwam ook hij uiteindelijk overeind. Nou... Het was meer deels overeind, want hij leunde enkel op zijn armen om zijn dikke lijf overeind te houden. Redelijk droogjes begroette hij haar terug, maar wat verwacht je? Het was Nathan. Die jongen was een en al droog. Nooit nat, enkel zo droog als een woestijn en deze bloedhete dag. "Wat doe jij nou op een strand?" grinnikte ze geamuseerd om al zijn kant op te lopen. Yes, ze had vrienden gemaakt. Althans dat dacht ze, want de groenharige liet niet blijken of hij haar gezelschap nou wel leuk vond of niet.

Waarom had hij zo een heel sterk voorgevoel dat de rozeharige hem niet alleen meer ging laten voor de rest van de dag? Omdat dit gevoel waarschijnlijk nog eens mooi goed was ook. Great. Ze kwam naar hem toelopen, om vervolgens te vragen wat hij nou deed op een strand. Echt waar, was het zo moeilijk om hem nou op een strand te zien? Blijkbaar wel. Hij wachtte nog even met antwoorden tot Fae in welk geval wat dichterbij was, dan hoefde hij in welk geval niet te schreeuwen. "Zoals je kan zien, was ik gewoon wat gaan liggen." de Houndoom leek ondertussen te zijn gestopt met in het zand rollen en keek nieuwsgierig naar de twee, maar toch met een verwachte valsheid bij diens humeur. Dat beest was altijd zo, dus iets anders verwachten deed de jongen al bij lange na niet meer. Nathan graaide wat in de rugzak die hij meehad, om daar vervolgens een blikje bier uit te halen en het ding open te maken.

Zonder ook maar te vragen of ze plaats mocht nemen naast Nathan spreidde ze haar mooie vlammenkleed uit. Alles wat ze bij zich had bevatte wel iets van vuur. Haar bikini had een mooie vlam op het broekje en haar kleed bestond uit een en al vlammenprent. Addicted to fire pretty much. Met een plof liet ze zich op het kleed vallen om haar aandacht vervolgens op Nathan te vestigen. Wat een geluk had ze toch om hem hier tegen te komen. Zo te zien was de groenharige ook niet alleen op het strand, want verderop stopte een Houndoom met rollen die vervolgens nogal vals hun kant opkeek. Was dat niet het beest wat hij de vorige keer ook bij zich had? Vast wel. "Lekker actief ben je zeg," greens ze plagend op het antwoord dat hij 'maar wat aan het liggen was'. Ze was nog maar net uitgesproken of Nathan pakte een blikje bier uit zijn rugzak om deze te openen. Wat zou het percentage van dat kreng zijn? "Heb je er nog een bij je?" vroeg ze dan ook nieuwsgierig. Yhea. Zij wilde nu ook hebben.

Zodra ze bij hem was gekomen, had ze haar handdoek naast de zijne gelegd, om erop te gaan zitten en naar de groenharige te gaan kijken. Hij zelf had ondertussen een blikje bier gepakt terwijl hij naar haar woorden luisterde, om vervolgens even te grinniken. "Super actief." antwoordde hij dan ook op zo een soortgelijke manier terug. Maar toen was haar aandacht ook al nar het bier gegaan, waarvan hij moest toegeven dat het spul net water was. Het smaakte vreselijk. Damnit, waarom had hij niet wat sterkers meegenomen? dat was in welk geval nog een beetje drinkbaar geweest. Hij keek haar even droog aan bij haar vraag, natuurlijk had hij meer mee. "Natuurlijk." en met deze woorden pakte hij dan ook een blikje, om het ding aan haar te geven. Wist hij veel dat de rozeharige minderjarig was, en zelfs al wist hij het. Het maakte hem maar weinig uit eigenlijk. Niet zijn problemen waren het als zij haarzelf dronken ging voeren. oké, indirect wel gezien hij voor de alcohol had gezorgd, maar dat word gewoon maar genegeerd. Echter had hij wel spijt om die beweging te doen. Want hij was slim genoeg om het te doen met zijn linker arm. Onbewust krampte hij deze wat op, godverdomme.

Gelukkig voor haar kon Nathan wel wat van haar 'grapjes' hebben, want ook hijzelf gaf zo'n redelijk droge opmerking terug. Grinnikend keek ze hem dan ook aan om vervolgens haar aandacht even op Igneel te richten. De salamander vond het dus een goed idee om naar de Houndoom van Nathan te lopen, zucht. Was er een Pokémon center dichtbij? Vast wel, dus veel zorgen hoefde Fae zich niet te maken. De Houndoom zag er niet bepaald erg knuffelbaar uit, maar Igneel moest het zelf maar uitzoeken. De salamander wist zichzelf immers wel te redden uit gevaarlijke situaties, want zelfs hij moest haar soms redden. Met een zucht richtte ze haar aandacht weer terug op Nathan om te zien hoe hij een blikje voor haar pakte. Yes, gratis drank mensen. Wat was er nou beter dan dat? Glimlachend nam ze het blikje aan om er een flinke slok van te nemen. Het was lang niet zo lekker als het spul wat ze had gehad bij Echo, maar ja, klagen mocht ze niet. Het was gratis immers. "Yo, gaat ie?" vroeg ze meteen toen ze zag hoe Nathan iets in elkaar kromp. Wat had hij nou weer uitgespookt?

Deimos bleef naar de Charmander kijken toen deze richting hem opkwam, maar deed behalve staren niet echt iets waarvoor hij zich een zorgen voor zou moeten gaan maken. Oké, daar zou het vast en zeker niet mis meegaan. En zo wel, het was niet dat hij zich een zorgen hoefde te maken over echt gevaarlijke verwondingen bij de Houndoom, eerder de Charmander. Hierna was de aandacht weer naar de drank gegaan, waarbij Fae blij mee leek te zijn dat ze deze van hem kreeg. Echter werd voor hem jammer genoeg zijn verkramping wat opgemerkt, het was te verwachten geweest eigenlijk. Het was nou niet namelijk dat zijn lichaam niet onder de littekens ofzo zat. "Kan beter. Heb een tijd terug een kogel in m'n schouder gekregen." hij reageerde iets feller dan bedoeld, maar het hem kwalijk nemen kon niet, vond hij dan. Tijdens het praaten draaide hij zijn lichaam was, zodat de wond nu duidelijk te zien was, zelfs voor haar. Toch glimlachte hij wat licht bij zijn woorden, alsof het niets bijzonders was geweest. Maar Arceus, dit was in realiteit toch echt wel een stuk meer dan enkel 'niets' geweest.

Voorzichtig kwam Igneel steeds dichter in de buurt van de grote hond, oppassend dat deze niet ineens naar hem ging uithalen. Het zag er best grappig uit vanaf deze afstand. Een kleine oranje salamander in een zwembroek tegenover een grote boze hond. Gelukkig kende Igneel amper tot geen angst, dus 'vriendjes' maken moest voor hem geen enkel probleem zijn. Althans dat hoopte ze, want de vraag voor nu was enkel of de Houndoom van Nathan ging meewerken. Als dat namelijk niet het geval was moest zij er helaas weer tussenkomen, en daar had ze op dit moment geen zin in. Op haar vraag van zonet gaf de groenharige een iets wat apart antwoord. Hij was dus in zijn schouder geschoten met een pistool. What the... "Een kogel?" herhaalde ze geschrokken, dit totaal niet hebben verwacht. Een normale vechtpartij was wat ze had verwacht, geen vechtpartij waarbij geschoten werd. "Wat is er gebeurd dan?" vroeg ze zachtjes verder. Of hij hierover wilde praten of niet lag aan hem, maar er moest sowieso een goede verklaring zijn voor een pistool.

Verrassend genoeg of niet, Deimos liet het toe dat de Charmander dichterbij kwam en keek de salamander wat nieuwsgierig aan. Ondertussen leek de rozeharige geschrokken te zijn bij zijn antwoord, erg geschrokken. Ohja, natuurlijk. Ze wist nog van niets af, over wat Nathan daadwerkelijk deed als hij niet droog en aardig was zoals nu. Ach, hij zou er nu wel even snel een verhaaltje op kunnen liegen. Of sommige stukken, heel veel, uit het verhaal weghalen hoe. "Een kogel ja, zoals je kan zien." de wond was gewoon een rond gat, die iets was opengehaald dan het in de eerste instantie was omdat de kogel er ook aan die kant was uitgegaan. In de eerste instantie was het ding namelijk in zijn schouder bleven zitten, maar dankzij een bepaald iemand was het ding er godzijdank uit. "I may or may have asked for it.. indirectly." sprak hij met een klein grijnsje, met hierna een blik erop werpend. Hat zag er enkel al pijnlijk uit, ga aar eens na hoe het voelde.

Tot Igneel zijn verbazing deed de grote boze hond hem niks, maar juist dat spoorde hem aan om verder te gaan. Voorzichtig plaatste hij dan ook een van zijn kleine oranje pootjes op de rug van de hond om deze voorzichtig te gaan aaien. Yhea... Dit vond hij leuk hoor. Een grote hond die die kon knuffelen, maar er in de eerste instantie eigenlijk niet zo knuffelbaar uitzag. Eens zien wat de hond zijn reactie hierop was.

Redelijk droog gaf Nathan antwoord op haar zonet gestelde vraag. Hoe... Hoe kon hij hier zo makkelijk mee omgaan? Die wond zag er niet bepaald smakelijk uit namelijk. Het was een gat wat zo diep was waardoor je zelfs zijn spieren kon zien bewegen. Gadverdamme. Alsof dat al niet erg genoeg was, was de huid die eromheen zat verschroeid en dus zwart. "Je hebt erom gevraagd?!" herhaalde ze met een diepe frons, compleet in de war zijn. "Wat gaat er om in die fucking kop van je?" vervolgde ze zachter toen ze die brede grijns bij hem zag. Nee. Dit was niet stoer en al helemaal niet grappig.

Geen idee waarom,maar het leek erop dat Deimos het niet al te erg vond.. tot de Charmander de hond begon aan te raken. Dit leidde tot een ietwat valse grom naar het beestje, en ja hoor, daar ging hij weer, het was gewoon vrij simpel; Deimos hield absoluut niet van contact. Absoluut niet zelfs, hij had er een hekel aan. Hierna stond de Pokémon op, om ergens anders heen te gaan lopen. Niet dat het alsnog ver was van Nathan, maar toch.
Alweer werden zijn woorden erg verward herhaald. "Niet helemaal natuurlijk, het is echt niet zo geweest dat ik naar iemand be toegelopen en die heb gevraagd om een fucking gat in mijn schouder te schieten." ze dacht het toch echt daadwerkelijk niet dat hij dat had gedaan? Nee toch? Oké, hij most tot wel zeker toegeven dat de jongen niet geheel goed was in zijn hoofd. Dat was wel vrij bekend eigenlijk. Maar nee, dat was iets dat hij nooit zou gaan doen. Zich op zo een manier laten verwonden. Bij haar laatste vraag haalde hij licht een schouder op, natuurlijk wel de ander. "Geloof me, dat wil je niet weten." weer keek hij naar de wond, misschien niet het slimste wat er te doen was. Als hij een van de weinige keren die arm bewoog, was het dan ook echt deels te zien hoe sommige spieren zich samentrokken of niet. Vooral ook, omdat het zo vreselijk dicht bij zijn hart zat, was het een heel klein beetje te zien hoe het dan ook echt bonste. Nee, het was gewoon geen goed zicht.

Geschrokken sprong Igneel wat achteruit toen de hond vals naar hem begon te grommen. Yhea... Hij moest oppassen voor de grote boze hond, want als het goed was was deze vele malen sterker dan hijzelf. Zielig keek de Charmander de hond dan ook na toen deze wat afstand van hem genomen had. Nou... Hij wilde enkel vriendjes maken hoor. "Char?" begon hij verward om twijfelend een stapje richting de hond te zetten. Hij ging niet opgeven totdat hij zijn zin had gekregen hoor.
"Wat heb je dan wel gedaan?" bleef ze doorvragen toen ze weer zo'n indirect antwoord van Nathan kreeg. Hij had haar nieuwsgierigheid goed weten te wekken, dus no way dat ze ging stoppen met vragen totdat ze het hele verhaal wist. Niet iedereen werd enkele dag in zijn schouder geschoten door een of ander random persoon, dus Nathan had het op de een of andere manier goed voor elkaar gekregen. "En hoezo wil ik dat niet weten dan?" vroeg ze verder. Zij vond Nathan anders gewoon normaal, maar dat kon ook aan haar liggen natuurlijk. Zijzelf was immers ook niet de normaalste.