I'll find my own way

Hmpf. Hij haatte, haatte, haatte dit! Waar was zijn broer eh? Was die gast het weeral gaan aftrappen? Niet dat hij hem nodig had maar ugh! HIj zat vast zonder zijn hond en hoe moest hij de weg terug gaan uitleggen als hij de weg niet eens kon zien! Waarom was het leven zo ongelofelijk onhandig! My Arceus why??? "Kun je niet zwemmen?" Wacht wat? Met een licht aangedaan gezicht keek Lyan op bij die vraag. De ander gesuggereerd dat hij dus... Niet kon zwemmen? Was hij echt wwel goed in zijn koppie om dat te zeggen? Wie kon niet zwemmen in deze freakin' eeuw? Uit welk land kwam hij? Was hij van kanto? Idk, maar hij was zeker niet zo geschoold zo te horen. Elke kind kreeg toch wel zwemles my freakin' Arceus! "Ik kan wel zwemmen," zei hij dan op een vrij bijtende toon. Hij was duidelijk niet blij met die woorden en zijn toon en gezicht wezen dit alleen nog meer aan. "Wat is je naam trouwens? Want het is wel zo makkelijk om dat even te weten." Zijn naam eh? Ze begonnen alvast te lopen en hij volgde de ander terwijl hij diens hand stevig vasthield. "Lyan..." zei hij enkel op een murmelende toon; Verder vroeg hij niks van de ander, want om eerlijk te zijn... Kon hem dat weinig schelen... SigH.

"Ik kan wel zwemmen," reageerde de blonde jongen op een wat snauwerige toon nadat hij had gevraagd of hij niet kon zwemmen. Zijn gedachtegang begreep de blonde waarschijnlijk niet. Voor Kota was het niet echt logisch om te zwemmen als je geen flauw idee hebt waar je heen ging dus het zou hem eigenlijk helemaal niets verbazen dat de jongen niet had kunnen zwemmen. "Lyan..." stelde de jongen zich voor nadat de zwartharige had gezegd dat het handig was als ze elkaars naam wisten. Natuurlijk kwam er weer geen vraag terug, dan zelf maar. "Nou aangenaam, ik ben Kota." Zei hij op een wat zuchtende manier. Inmiddels begon hij zich te ergeren aan de blikken van de mensen om hun heen. Natuurlijk zag het er wat apart uit dat iemand met zijn uiterlijk hand in hand liep met iemand als Lyan en mensen waren gedwongen om iets anders te denken dat de situatie was. Wat dat betrof had Lyan geluk dat hij al die blikken niet kon zien. Een tevreden grijns verscheen op zijn gezicht toen er twee pokémon in beeld kwamen. Kota versnelde zijn pas en sleurde Lyan daarom ook een soort van mee richting de twee vuur pokémon. Eenmaal aangekomen bij het lege puntje van de pier liet Kota de hand van Lyan los en tilde de Quilava aan zijn nekvel op. Met zijn duim en wijsvinger gaf hij een flickje tegen Apollo's hoofd waarna hij hem weer weg zette. "Wil je dat niet meer doen voortaan, Apollo?" De pokémon knikte op een wat gemaakt zielige manier. De trainer wist maar al te goed dat dit niet de laatste keer zou zijn.

Voor Lyn was dit vaak dagelijkse koek. Hij was het gewoon een begeleider te hebben, Pokémon of niet. "Nou aangenaam, ik ben Kota." Zei de jongen en even knikte de blinde gast naar hem. Kota eh. Heel fijn om te weten maar hij had zo'n gevoel dat dat niet iets was wat toevoeging gaf aan zijn situatie. Als je erover nadacht dan toch. Hij had het probleem dat hij well... Niet altijd de mensen zag aankomen. Iemand leren kennen was voor hem dan puur voice gericht en niet anders, maar vond je het ook raar? Hij ging niet aan iemand ruiken of voelen om te herkennen. Nee, hij was nog normaal ok. Na een tijdje liet de ander zijn hand los en al snel knipperde Lyan even, voordat hij plots getacklehugd werd door iets... Toen hij zijn handen erop zette en het harde geblaf van de POkémon hoorde zuchte hij even luid. Kutbeest. "Wil je dat niet meer doen voortaan, Apollo?" Hij knipperde even en duwde de Growlithe van zich af voordat hij over zijn hoofd wreef. "Stom beest," murmelde Lyan alleen even terwijl hij het lijntje van de hond vastnam... Beter.

Zodra hij achterom keek zag hij dat Lyan inmiddels weer herinnerd was met zijn te vrolijke pokémon. Hoe groot kon het verschil in persoonlijkheid tussen trainer en pokémon wel niet zijn. "Stom beest," kwam er half mompelend van de ander die inmiddels de riem van de hondpokémon weer vastgepakt had. Dan was dat hele gedoe ook meteen weer opgelost. Tot Apollo weer dood leuk tegen de Growlithe aan sprong om te spelen. Kende dat beest dan echt geen ophouden. Het begon bijna irritant te worden hoe vrolijk en speels de Quilava was. "Kun je nu weer zonder mij lopen?" Zei de jongen tegen Lyan. Wat de vuurpokémon allemaal aan het doen was verdiende geen aandacht meer.

Het was heel fijn om een hond te hebben die helemaal niet deed wat hij moest doen. Vooral als het eigenlijk je blinde geleide hond hoorde te zijn en het dus helemaal niet die taak volbracht. Het volbracht eigenlijk niks. het was een stuk niettigheid die hij enkel hield voor hugs en warmte.. Verdimme. "Kun je nu weer zonder mij lopen?" hij knikte even en slikte langzaam. Hij draaide zich echter half weg van het geluid en knipperde. "Okay dan maar naar huis Shinya," zei de jongen kalm. Hoe dan ook besloot die verrotte Growlithe dat rennen uit het niks de beste optie hiervoor was. Hij schoot weg, waardoor Lyan meteen naar voren werd getrokken en hij onhandig meerende. het duurde niet lang voor hij struikelde, even wat rolde en voor hij het wist lag hij in het water. Hij had de riem als los gelaten en als een dolle hond begon Shinya rondjes te rennen al blaffend, gelukkig wel bij de plaats van zijn trainer blijvende. De jongen daarin tegen was wild in het rond aan het slaan met zijn armen in een poging een weg naar boven te vinden. Ze waren immers bij de haven, waar water niet al te ondiep was. Hij kwam al snel boven en hoestte zachtjes terwijl hij trappelde met zijn benen maar eigenlijk echt niet wist waar hij heen moest. "great..." gromde hij tussen zijn tanden door.

De blonde jongen knikte op zijn vraag. Goed, heel goed. Dan was het hele gedoe hier in ieder geval klaar en kon hij echt beginnen met reizen. "Okay dan maar naar huis Shinya," zei Lyan tegen zijn Growlithe. De pokémon had alleen een ander plan, een plan dat met Apollo te maken had. De Growlithe begon plotseling richting de Quilava te rennen. Lyan werd door zijn pokémon meegetrokken, struikelde, rolde en belandde in het water. Shiiiiiit. De Growlithe was inmiddels rondjes aan het rennen en Lyan was met zijn hoofd boven water tegen de tijd dat Kota aan de rand stond. Hij kon er nu wel in duiken maar dan konden ze geen van beide meer de kant op. Een betere oplossing zat in zijn broekzak. Snel haalde hij een pokéball tevoorschijn en wierp hem een eind het water op. Een grote, blauwe pokémon verscheen en vrijwel direct raakte een aantal mensen in paniek. Gyarados waren nou ook niet bepaald de pokémon met de beste reputatie. "Zero kun je hem voorzichtig op de kant zetten?" Riep Kota richting zijn pokémon. De Gyarados dook onderwater en kwam onder de blonde jongen weer naar boven. Zo tilde Zero hem op zijn kop op tot hij gelijk kwam met de betonnen kade. Kota pakte Lyan aan zijn arm en trok hem van de pokémon af, de kant op. "Dankje Zero," zei hij rustig waarna hij zijn pokémon weer terugkeerde. Ook de mensen om hun heen leken weer te kalmeren. De twee vuur pokémon waren echter weer in de mensenmassa verdwenen. "Gaat het?"

[Why didn't I see this before? Sorry voor de late post]