Insanity & Anhedonia [+ Ciro]

_{Oeh, het ultieme gecombineerde wapen zou zo te horen zelfs leuk worden voor de eigenaar van de wapenzaak en om eerlijk te zijn wist hij gelijk al dat hij de man of dame zou mogen. Iemand die de limieten van levensontnemende wapens zocht was toch een heerlijk valse ziel? Enthousiaster kon hij niet worden met dit in het verschiet en hij kon de vermakelijke grijns op zijn gezicht niet onderdrukken. Al zou het nog even duren voordat ze er waren dus vroeg hij maar hoe de oger de eigenaar kende en dat scheen een gewelddadig verhaal te zijn. Op je vijftiende al een moord moeten plegen dat je eerste was, pfft, de oger was zeker een laatbloeier want dat had hij zelf al wat jaren daarvoor al zitten doen. De eerste moord kon hij zich echter niet meer herinneren buiten dat hij een heerlijk trots gevoel over had. Maar wacht, een bijlboomerang? Dat was helemaal geen gek idee van de oger geweest maar had hij überhaupt wapens nodig met zijn spiermassa? Hij was al een lopend moordmachine dus vanwaar wapens? Ach, dat had hij ook met zijn Pokémon dus eigenlijk had hij daar niets op te zeggen. “Nou, ben benieuwd,” zei hij simpelweg, en vervolgens leken ze er te zijn. Met een lichte frons stapte hij uit, de katana achter zich aanslepend die onder het opgedroogde bloed zat en de avondlucht in snoof. Hmm, deze wijk kende hij en zelfs deze straat in de keer dat hij met Mamo vluchtte in die steeg maar vaak kwam hij hier ook weer niet. Een wapenzaak viel hem echter verderop op die zwak verlicht werd en zeker hun eindhalte moest zijn. Gelijk stapte hij er enthousiast op af, en stapte grijnzend de zaak in, voordat hij de katana lichtjes op zijn schouder rustte. Huh? Er was niemand. “Yo, iemand hier?” Geen reactie. De knul keek vervolgens licht fronsend naar de oger om uitleg, waarna hij maar diep zuchtte en al plagend zich keerde om te vertrekken, “Dan maar geen ultieme combinatie aan wapens,”}

_{Schijnbaar had hij bij het verkeerde eind en zat die knap niet in deze zaak maar waarom moesten ze dan perse vertrekken? De wapens lagen er voor het oprapen zonder een verkoper, Pokémon of zelfs maar een klant wat niet iets goeds kon betekenen. Het was misschien zelfs veel te makkelijk voor hem te blijven en iets weg te gissen zonder zelfs de hulp van zijn Pokémon in te roepen. Dit moest een val zijn. Hij kneep zijn ogen wantrouwend tot spleetjes, terwijl de oger al wegliep van de zaak. In dat geval kon hij ten minste het extra checken. Hij haalde zijn vertrouwde Banette erbij en gelijk transformeerde de zaak binnen een tel naar een Zoroark die zijn tanden al had ontbloot en zijn vacht deed rijzen. De vervloekte pop leek maar verveeld te zijn bij het zien van de vos en nadat hij één vinger op stak, had ze de al een Shadow Ball op de vos afgevuurd. Onmogelijk kon hij het nog ontwijken en werd hij met een kreun omver geblazen, enkel om uiteindelijk trillend zijn lijf overeind te hijsen en de benen te nemen. Dat was complete tijdverspilling geweest. Met een dankbaar knikje en zucht keerde hij Revolver terug om toch de oger te volgen naar hopelijk wat de juiste locatie was. Na een afslag en een steeg kwamen ze aan wat een oude muur leek te zijn en een soort plank voor zat die de oger wegschoof. Dit moest zeker weer een geval zijn van een mysterieuze wapenverkoper wiens locatie verborgen moest blijven. Hij wachtte geduldig totdat de oger aan had geklopt en een stel ogen hem recht aankeken en een apart figuur verscheen. Nee, apart was zelfs te positief. Een gestoorde professor stond in principe voor hen met de hele set aan trekjes; het wilde haar, lui oog en onverzorgd. Fijn. Wat moest hij hiermee? In ieder geval beweerde de man iets speciaals voor de oger in petto te hebben en hem verder geen aandacht te geven. Ehm, hij was een klant en had misschien wel de beste aanvraag ooit…? Grmpf. Pas toen leek de man hem op te merken en leidde hen naar binnen en lachte akelig om het geven van water aan zijn planten? Met een alleszeggende frons staarde hij de oger aan om uitleg. Dit was niet hoe hij een wapenverkoper had verwacht. Dan had hij liever een Zoroark. Eenmaal binnen viel gelijk op dat de houten ruimte enkel belicht werd door een zwak oplichtend led lampje en hier een daar een kaars. Verder stond er vlak naast de man een houten bureau met diverse apparatuur om wapens mee te maken. Maar… hij zag geen wapen liggen. Die moesten vast apart liggen. “Wat is dat speciale geval dat je voor de oger hier had en de naam is trouwens Ciro, ik kom je de beste aanvraag ooit doen,”}

_{Oja, Fuchisoya was de naam van de eigenaar van de wapenzaak die de oger kende, maar echt wennen aan een Japans-klinkende naam wilde hij niet. Echt.. het deed hem denken aan smerige otaku’s die allemaal Japanse namen wilde aannemen. Brr, of ze probeerde op die smerige manier te spreken maar goed, hij weigerde deze gedachten zijn humeur te bederven. Al helemaal toen het een genie figuur leek te zijn wat ergens wel paste bij het idee van een ‘mad scientist’ toen hij eenmaal in de zaak stond en vrolijk op zijn woorden had gereageerd. Hij had echt gelijk gehad maar het enige wat mistte was nog een smerige labjas en misschien wat spijkers in het haar van de man. Dan zou het beeld compleet zijn geweest. Hij nam dat terug toen de man ineens een trap afliep en vaag het geluid van geschuif te horen was. Huh? Wat deed die man daar beneden in hemelsnaam? Met een lichte frons keek hij toe hoe er uiteindelijk iets uit werd geschoven wat in de eerste instantie een simpele bijl leek te zijn. Wat had je daar nou aan en hoezo was dat een geweldig wapen? Het was zwaar en je kon moeilijk er vrij mensen mee vermoorden: enkel onthoofden lukte misschien nog. “En het speciale eraan is…”Ter antwoord drukte de man op een knop en voordat hij het wist staken er twee metalen stukken uit en het duurde even voordat hij het had kunnen plaatsen wat het nou moest voorstellen. Een bijl en een… mes..? Nee, het was puntig, dus… een kruisboog? Ja, dat was het! De man overhandigde het vol trots aan de oger met enkele pijlen, maar was het wel gunstig voor een zwaar gebouwde oger? Dat kruisboog gedeelte ervan klopte gewoon niet. Al was het handig voor aanvallen vanuit een lange én korte afstand en verwachtte je nooit dat een oger je neer kon schieten op deze manier. Hmm… “Is een pijl-en boog met granaten niet leuker geweest?” opperde hij ietwat kritisch, al twinkelden zijn ogen bij het zien van het wapen. Hij wilde het hebben maar hij had al een ander idee voor zich maar na het horen van de oger’s compliment en de reactie van de kerel had hij er bijna geen zin meer in. Zijn vast meer wapenmakers in de stad, niet waar? De man ging al verder aan het werk maar vroeg vooralsnog om zijn idee waarop een valse grijns zijn gezicht sierde. Heel eenvoudig. “Een wapen met alle kwaliteiten van alle wapens die er bestaan… of tot je beschikking hebt,” Een simpel verzoek maar waarschijnlijk moeilijk uit te voeren maar als deze kerel toch al een uitdaging wilde dan… waarom niet?}

_{Het leek haast op een ‘stop, hammertime’  moment na zijn aanvraag gedaan te hebben aan de mad scientist, gezien hij staakte in al zijn bewegingen en in een fractie van een seconde een lade opendeed. Zonder enige woorden overhandigde hij ineens brillen uit aan hem en de oger. Huh? Licht fronsend nam hij het aan en bekeek de bril kort wat hem gelijk deed denken aan die scheikundige en beschermde brillen van de middelbare school. Al had hij die zelden gebruikt op de juiste maner, gezien je met het voorwerp zelf al veel unieke experimenten kon doen. Zoals in de fik steken en een combinatie van zoutzuur en natronloog te gebruiken. Hij heeft niet de beste cijfers behaald maar bij scheikunde had hij dan weer opgelet. Kom op, nieuwe trucjes om creatief mensen te vermoorden. Wie wilde dat nou niet? Maar goed, de mad scientist scheen direct aan de bak te gaan en het luikje onder zich te openen om andere prachtige wapens erbij te halen. Een katana, kanon, granaat, boksbeugel, shurikens en een pistool. Hmm… Dat was ver van alle wapens maar het was iets. De man nam zijn kleinste kanon en vestigde die aan het pistool. Vervolgens leek hij extra ruimte te maken om in het pistool granaten te kunnen laden maar in een buis, omdat ze direct via het kanon geschoten konden worden. Het pistool werd vervolgens verwerkt in een stekelige boksbeugel en kreeg nog een opening voor shuriken aan de voorkant, zodat ook naar achteren geschoten kon worden zonder de hand te keren. Uitermate slim bedacht maar daar hield het net op want een katana moest er nog in verwerkt worden. Een soort gleuf verwerkte hij in het pistool voor de katana. Afwachtend keek de man vervolgens hem recht aan, alsof hij nog meer toevoegingen van hem verwachtte of kritiek. Hmm, tot dusver zat het wapen zeker goed uit maar het was enkel voor één hand, dus de ander was vrij voor de Pokéball’s of iets dergelijks. Nadenkend greep hij kort de creatie vast. “Wow, lichter dan verwacht…” De mad scientist leek tevreden te zijn door die woorden en ach, het was niet het ultieme wapen maar goed genoeg voor lange afstandsaanvallen en korte met de katana. Niets mis mee. “Had je trouwens nog meer creaties die je misschien hieraan kan toevoegen?” vroeg hij oprecht geïnteresseerd met het wapen voor zich.}

_{Het wapen leek naar zijn mening nog verre van compleet dus leek het hem logisch te vragen voor een uitbreiding. Dat de ander echter twee lepels tegen elkaar aan tikte, voordat hij verder aan de bak ging was bizar. Ehm, het was al een mad scentist maar het leek er echt op dat zijn geest het opgegeven had om geïnspireerd te worden door lepels. Fronsend keek hij dus al naar de oger maar die gaf verder geen krimp of een reden voor dát gedrag. Het enige interessante aan lepels wat hij zich kon herinneren was een figuur die met lepels tegen een man bleef slaan, totdat deze stierf, maar… dat was een veel te langzame moord dan hij leuk vond te plegen. Langzaam en pijnlijk de ander laten lijden was heerlijk maar het moest niet een jaar duren, maximaal een week. Hij snoof lichtelijk ongeduldig, terwijl de man allemaal wapens de lucht in wierp en zo ook zekere handschoenen. Ze leken elk een element te bevatten en werden doorgegeven aan de oger. Hmm, die inspiratie moest zeker opgedaan zijn vanuit Fighting types die deze natuurlijk konden en zo ook Rifle. Interessante wapens maar met de gecombineerde wapen was hij al meer dan tevreden. Enkel nog wat leuke zaken eraan en dan was het compleet. De vraag of de mad scientist geweldig was, was een vreemde maar ergens voor de hand liggende vraag. “Natuurlijk,” Het was een vreemd figuur maar talent had hij zeker om geweldige wapens in elkaar te kunnen zetten voor hem. Afwachtend staarde hij naar de trap die naar beneden leed en hoorde het gerommel aan. Wat hij zich daarentegen af vroeg was waarom de mad scientist sowieso de gecombineerde wapens weg gaf voor geen enkele prijs. Waarom zou je dat doen als je de wereld bij wijze van spreken kon overnemen? Dat zou hij althans hebben gedaan. Met die wapens kon je namelijk mens en Pokémon vast uitroeien, of werkte hij al in Team Rocket..? Dan zou het een boel verklaren. “Is hij trouwens een astronaut, zoals wij?” een soepele vraag of hij tot Team Raket behoorde, maar voordat hij het antwoord kon horen verscheen de mad scientist weer. Trots legde hij een vlammenwerper neer die vastzat aan een laser, waardoor het eerder op een saber zwaard leek van Star Wars, maar bij de handvat zat ook een ruimte waar enkele rookbommen zaten die dezelfde kleur als de saber hadden. “Hmm, ziet er goed uit,” sprak Ciro bedenkend, waarna hij de oger kort aankeek, “Dit lijkt mij wel eerder een wapen die goed bij jouw handschoenen past,”}

_{.. Droomleven? Je kon bakken aan geld verdienen binnen Team Rocket als je deze gave had of zelfs aan een andere organisatie. Als je van je hobby een baan kon maken, waarom zou je er dan over denken het gratis te doen, net zoals het afslachten van Pokémon en mensen? Met een milde frons keek hij dan ook van de oger terug naar de kerel, nog steeds niet helemaal begrijpend waarom de man dat deed. Niet dat hij mocht klagen nu hij geweldige wapens kreeg, maar zelf, zou hij er wel een fortuin van willen maken. Hmm, daarover gesproken, was het geen geweldig idee om anders gebraden Pokémon te gaan verkopen? Het was iets vreemds als gecombineerde wapens en nóg niet populair, maar er waren figuren die daar interesse in hadden. “Een droomleven zie ik liever voor me met winst, terwijl ik mijn ding doe,” antwoordde Ciro er uiteindelijk simpel op, totdat meerdere gecombineerde wapens tevoorschijn gehaald werden. Elk vrij indrukwekkend, waarbij de oger hem een compliment gaf maar het te letterlijk overkwam en de eigenaar verstrooid reageerde. Die mad scientist had duidelijk niet genoeg sociale contact gehad, en zeker niet om sarcasme te herkennen. Hmm, wacht eens even, hij zou en moest dat uittesten. “Het is niet alsof iedereen dat kan,” Verder liet hij geen emotie zijn maar van binnen grijnsde hij volop om zijn experiment met de mad scientist. Dit kon namelijk nog eens éxtra leuk gaan worden. De oger kwam er echter ineens mee dat het wapen pas gecombineerd kon worden met de handschoen als hij er een geweldige naam voor had. Dat vroeg hij aan… hém? Een trotse grimas verscheen op de gezicht van de jongen. “The Fiery Iron Fist,” Heel eenvoudig maar meer kon hij er niet over zeggen, gezien er nogal teveel aan zat om het een fatsoenlijke naam te geven, tenzij… Natuurlijk, iets eenvoudig! “MAX, maximale aardeslopende, extrvaganza,” sprak hij compleet overtuigd van de bijnaam en energiek stak hij zijn vuist richting de oger. Dat was nóg beter!}

_{De bijnamen koning durfde hij zichzelf bijna te noemen en zeker toen ook de oger zijn kwaliteiten in zag. Hij zag hem trots de handschoenen aantrekken die hij Max had genoemd en keek hem tevreden grijnzend aan. Kijk eens aan, weer had hij iemand blij te maken met zijn bijnaam kwaliteiten. Misschien moest hij juist een eigen zaak beginnen om mensen bijnamen voor mensen, zichzelf of voorwerpen te geven in de ruil voor wat geld. Phieuw, dan deed hij niet alleen waar hij goed in was en geweldig vond om te doen maar had hij weer een bron van inkomen erbij. Naderhand had hij toch genoeg banen dus kon er één wel bij. In ieder geval zag hij dat de man eindelijk andere wapens tevoorschijn gehaald had die duidelijk van een wat oudere collectie waren. Ieuwl, er zat stof op. Hoeveel eeuwen lag het in de kelder in de duisternis om zo oud te lijken? Met afschuw nam hij de verzameling op maar de eerst deugde al niet. Een bokshandschoen waar bij de knokkels minuscule kanonnen zaten om kogels mee af te kunnen schieten. Leuk gedaan, maar hij wilde liever iets wat meer bloed opleverde en meer pijn dan een ontmiddelijke dood. Hij stapte even opzij en nam het volgende wapen op wat een katana was met vele kartelingen die iets weg hadden van.. W-Wat? “Z-Zijn dat échte Sharpedotanden?” De man knikte en verbaast staarde hij naar de vele reeksen tanden die bij elkaar net een knotsbal waren of juist een lichaam in stukken zou snijden als een stuk gehakt. Dat was een heerlijk idee als hij eens als slager wilde beginnen. Aan de handvat zat echter ook een knop dus keek hij vragend om een antwoord naar de man die een gebaar maakte dat hij zijn gang mag aan. Een knop bij die man zijn gecombineerde wapens kon enkele goede dingen betekenen. Hij greep het door haaientanden omhulde zwaard en drukte de kop in, waarna de katana om zijn as draaide en hij amper de tanden kon onderscheiden. “H-Het is een menselijke boor, eindelijk. Hoef ik niet meer in die rot rijen te staan,” Dan kon hij misschien eindelijk die nieuwe film zien, die Safari Book. Anders kwam hij er toch nooit langs, maar daar hield het niet op want er zat een felrode knop onder de ander. Nooit drukken op de rode knop? Pfft. Een tel later schoot de katana in vlammen en glinsterde Ciro’s ogen van geluk nu hij in een razende menselijke boor van haaientanden in zijn handen had. Keuze was gemaakt. Duidelijk. De rest ging hem niet meer aan. Na de knoppen ingedrukt te hebben om het uit te schakelen keek hij vastberaden de man aan met een blik die onnatuurlijk bij hem was: zeer dankbaar. “Ik zal dit goddelijke wappen beschermen met mijn pyromanische hart, echt waar,”}