... What? +Ciro

Na amper twee weken verveelde Lumiose City Ciro al; nou kende hij elke straat, de winkels en natuurlijk de meest brandbare plaatsen wel uit zijn hoofd. Niets leuks aan een stad die je te goed kende. Met een grijns liep hij dus rond, ditmaal in Coumarine City met keiharde muziek die zijn koptelefoon verliet. Tot nu toe was het echter enkel zee, boten en.. huizen. Dat was het. Amper een mens te bekennen. Wat was daar nou leuk aan? Hij wilde hun van afschuw getrokken gezichten zien, wanneer hij iets aanbrandde. Of nog leuker, mensen irriteren. Het was een tijdje terug dat hij nog opzettelijk mensen irriteerde, dat was met ene Layla met Oepsiedoepsie geweest. Aah, goede tijden. Een deel van Petalburg Woods was vervolgens in lichterlaaie gezet. De grijns op zijn gezicht werd breder. Nou tijd om hier verder te gaan, dus. Een boot in de fik steken, kijk, dat zou pas een uitdaging zijn. Geamuseerd keek Ciro naar enkele ouderwetse houten boten, waarvan sommige exemplaren al elk moment konden zinken. Direct knalde hij neer op de kade en trapte direct richting een van de meest gammele boten. Het bootje brak direct in stukken en de stukjes hout dopperde zwakjes in het zacht golvende zeewater. “Te makkelijk,” Mopperde Ciro zachtjes, waarop plotseling zijn lievelings remix weerklonk. “Flabebébébé.. woah!” Heerlijk nummer. Beter dan al die zoetsappige zooi van tegenwoordig. Jep, echt heerlijk. Wacht eens even. In de weerkaatsing van het wateroppervlak za hij een gele Shinx, oftewel.. “Shiny?” Direct keek Ciro met een grijns om, maar zag helaas dat de Shinx van een jongen leek te zijn. Stelen was ook een optie, toch? Of irriteren? Oeh, moeilijk-moeilijk. Oké, irriteren. “Yo, heb je mij zonet een maaltje bezorgd?” Hoe smaakte een Shinx eigenlijk dan? Dit was een prima moment om het uit te testen niet waar?

De jongen met felgroen haar vroeg wat hij zonet gezegd had en direct grijnsde Ciro geamuseerd. Hoewel de ander niet veel ouder leek had hij niet al verwacht dat dies gehoor naar achteren was gegaan. Tja, het verschilde per persoon, huh. “Of ik dat mormel mocht opvreten? Ik heb trek, vandaar,” Hij haalde zijn schouders lichtjes op bij de laatste paar woorden. Grr. Met een frons keek hij naar de inmiddels grommende Shinx. Moest dat een grom voorstellen? “Anders wacht ik tot Simba eindelijk goed kan grommen. Daar zit meer vlees aan,” Het viel hem direct ook op dat beide figuren dezelfde vacht hadden, de Pokémon kon zo de Disney film in. Ho, nee, er kwamen Pyroar’s voor in de film en enkel Scar aka Taka was een Luxray. Diep in gedachten over de film, weerklonk ineens diverse gerustellende geluiden; paniekerig geschreeuw en hier en daar gejubel van mannen. Hij keek kort op en zag tot zijn verbazng een ouderwetse schip aanmeren, maar niet zomaar een. De vlammen dansten uit alle uithoeken van het schip. Kijk, dat was wat hij zojuist van plan was, maar zo te zien was iemand hem voor. Mede-pyromanen zaten dan op die schip, toch? Ciro hees zichzelf overeind en zag direct diverse fors gebouwde kerels het schip verlaten, hun blikken loerend op hem en de jongen geworpen. Gezien de kledij waren ze.. “Heet jullie kapitein Piet-Piraat?”

O jeetje, de groep piraten schenen niet al te vrolijk te zijn met zijn opmerking. ‘Tsk, rotjoch!’ Zei een van de mannen die zijn beide mouwen omhoog trok waar nog resten van bloed aan kleefde en direct hem bij zijn vest vastgreep en naar zich toe trok. Een ander piraat liep geamuseerd juist op de andere jongen af en de restende liepen met Pokémon achter hen de stad in. Ciro rook direct een sterke alcohollucht van de man’s adem en trok zijn gezicht weg. ‘Pepermuntje?’ De man werd furieus, misschien was wat chocolade beter geweest, in een reclame had dat een dame in een man weten te veranderen. ‘Je houdt van grapjes, huh? Nou hier is er een!’ Direct greep de man zijn nek vast en drukte fel op zijn adamsappel. Argh, oké, dat deed… pijn. Tijd voor.. vlammen. Moeizaam hield hij de vuisten los met een hand, wurmde een aansteker uit zijn broekzak en stak deze aan. De man zag het echter en dikte die grijnzend weg met zijn knie. ‘… Te traag,’ De man’s greep werd steviger en sterretjes vormde zich voor zijn ogen. Oké, daar had hij hem goed gegrepen, maar… Snel, kom op! Met moeite tikte hij in een oogwenk een Pokéball van zijn riem open. Direct verscheen er een Shuppet uit, die verward rondkeek, maar spoedig een Confuse Ray op de man afvuurde. De man zwaaide met een van afschuw getrokken gezicht om zich heen, wartaal uitkramend. Dat scheelde. Ciro klapte direct neer op de grond, happend naar adem. Inmiddels zweefde beschermend voor hem met haar blik furieus op de piraat gevestigd. Adem in, adem uit. Nu ging het wel. Zijn buik voelde leeg aan, maar ondanks dat grijnsde Ciro breed en raapte moeizaam de aansteker van de grond op. O, dit was nog niet voorbij.

Wacht, kwam Simba hem nou ‘redden’? Ook dat nog. Ciro hees zichzelf overeind en knikte richting Revolver om wat plaats te maken. Om nu ook elektrische schokken door hem heen te laten gaan was net teveel van het goede. En ja, daar kwam de schok. De elektriciteit schoot direct naar de forse man, die als een zak aardappels op de grond neerviel. Pfoe, dat scheelde wat. De Shuppet scheen echter hier eveneens niet gediend voor te zijn; hulp. Ze trok haar kop van de Shinx weg, maar merkte op tijd een tweede man op die eveneens geen goede bedoelingen leek te hebben. Zonder een commando verdween ze uit het zicht om achter de man te verschijnen en naar hem uit te halen. Zo zo, de Shadow Sneak. Geen slechte keus in deze situatie. Een aanval die altijd sneller was dan die van een ander, maar nog belangrijker, een tegenstander minder. Of toch niet? Hoewel hij de stem van de groenharige jongen op de achtergrond hoorde, ging Ciro er niet op in. De licht trillende man scheen nog niet klaar met hem te zijn. Hij grijnsde geamuseerd en knikte kort naar Revolver ter teken dat ze de boel in de gaten mocht houden.

Nu tijd voor een menselijke barbecue dan maar en met de aansteker in zijn hand haalde hij venijnig uit naar de man’s hand. “Vuurtje hier en..” Direct kraamde de man pijnkreten en scheldwoorden uit, duidelijk niet gewend aan brandwonden. Geen pyromaan, vreemd. Des te beter voor hem in dit potje. “Vuurtje daar,” Hij hield zijn aansteker dicht bij het gezicht van de man die angstig naar het vlammetje keek en het weg scheen te willen meppen met de net verbrande hand. Echter klonk een luide, zware stem en een man in een zeer absurde kledij verscheen verderop met een Swellow op zijn schouder in plaats van een Chatot en begeleidt door een Emboar die twee verbrande lijken met zich meedroeg. Wat een entree, maar dit scheen wel dus de kapitein te zijn, want de man tegenover hem trok zich terug en leek weer moed te krijgen. “Ahoy, Piet!" Begroette Ciro hem breed grijnzend. Schijnbaar was Piet Piraat gepromoveerd tot Piet Kapitein, dat moest haast wel.

Nou was het eigenlijk de vraag wat de kaptein zonet uitgesproken had, want het was haast onverstaanbaar. Ironisch genoeg was het degelijk een piraat-achtig accent. Pas na enkele tellen wist hij diens woorden te ontcijferen en keek de mollige man en zijn twee Pokémon met een frons aan. Excuses, ‘zijn mannen aanvallen’? Een van zijn stompzinnige slaafjes dacht hem zonet te wurgen. Zijn blik gleed daardoor terug naar de inmiddels grijnzende man. Geeneens een minuut geleden had de man zijn vingers om zijn nek, maar hé, nu had hij lekker wat verse blaren op zijn hand. Ondanks dat schonk Ciro hem een kille blik. Jij kleine… De stem van de andere jongen weerklonk, de waarheid vertellend dat zijn slaafjes hen eerst aanvielen. De spottende ondertoon ontging hem echter niet. Het zou hem niet verbazen als de situatie tot een gevecht zou leiden. Piet grijnsde en liet een gouden tand zien. Auw, hoe stereotype kon je het krijgen? De rest van zijn tandjes, al waren het er maar… drie? Wauw, de tandenfee had veel aan hem gehad. Vandaar de gouden tand. ‘Jaja, allemul lugens. Jungens, vul ze aan!’ De overige mannen verschenen uit het schip en liepen met hier en daar een Pokémon achter op hem af. Jep, een gevecht, zoals hij verwacht had. Om ze allemaal een pak rammel uit te delen was teveel van het goede, je hoefde enkel hun leider neer te halen. Drie mannen stapten op hem af, waarvan een hem al eerder aangevallen had, begeleidt met twee Crawdaunt’s. Intimiderend hoor. Echt. Hij deed het in zijn broek. ‘Revolver, Lick en Confuse Ray!’ Ciro wilde niet zijn tijd aan hen verdoen, maar de kapitein neerhalen. De Shuppet verscheen uit het niets vlak achter de mannen en likte ze elk bij hun nek, waarop bij elk de angst en huivering duidelijk te zien was. Prachtig. En dan de blikken in de Crawdaunt ogen die niet-begrijpend naar hun Trainer keken. Helaas werd het tijd om te vertrekken. Ciro baande zich een weg langs de drie inmiddels verwarde mannen en hun eveneens verwarde Crawdaunt’s en stapte recht voor de kapitein. “Ahoy, Piet! Maar ik vaar liever in rustigere wateren,” Stiekem genoot hij van wat er ook gaande was, de chaos was heerlijk. Nog leuker was dat de kapitein daadwerkelijk een typische zwaar gebouwde kerel was met een goude tand, een Swellow en een eveneens fors gebouwde Pokémon. Het was interessanter dat de andere jongen fysiek beter aan toe was dan hij en iets van kilte om hem heen zat. Altijd gezellig. Zeker nu. Hij trok zijn mouwen op en keek de kapitein uitdagend aan. “Deze landrot, herstel, landrotten willen de koning der zeeën persoonlijk wat laten zien,”

Piet genoot allerminst van zijn opmerking en spuugde regelrecht in zijn gezicht. Báh, het smaakt… ieuwl, nee, goorder dan Gulpin’s Acid aanval. Direct veegde hij met een van afschuw getrokken gezicht zijn gezicht af aan zijn mouw van zijn witte vest die al eens ondergepoept was door een Archen. Fijn was dit dan weer. Piet leek we een lama om kortaf in zijn gezicht te spugen, de man had geen manieren. De kapitein scheen dit een geweldig moment te vinden om zijn Emboar een Flamethrower op hen af te vuren. Hij ving een korte blik op van de andere jongen die luid schold, ontweek, maar toch vervolgens degelijk geraakt werd door een deel van de vlammenzee. Auch, dat moest zeer doen. Er lag echter nog een probleem aan die vlammenzee; het was niet zijn eigen aangestichte vlammenzee, maar van een fors, dik zwijn. Tsk, hij liet deze kaptein maar al te graag zien wat een echte vlammenzee was. Door kort naar de menselijke Emboar, oftewel Piet en zijn Swellow te wijzen gaf hij aan de jongen aan dat dit zijn doelwit zou worden. De kapitein keek met een diepe frons naar hem en opperde zijn Swellow diens Wing Attack te gebruiken en zijn Emboar een tweede Flamethrower op hem af te vuren. Brute kracht, huh? Ciro viel direct op zijn buik en de vlammenzee passeerde hem op een haartje. Zo, dat was één. Het geluid van op en neer klappende vleugels werd telkens luider en spoedig verscheen de Swellow recht voor hem. Met een grijns wierp hij de aansteker recht in het gezicht van de Pokémon. Een brandwond in je gezicht, kijk, dat moest pijn doen! De Swellow liet een luide pijnkreet horen, fladderde wat onhandig en kwam net naast hem neer op de grond. Alsof een vliegtuig een bom recht van voren gekregen had en pal naast hem was neergestort, maar nog belangrijker. Het was straks eten, het was immers vers, right? En daar was het hoofdgerecht; de Emboar kwam woest op hem af met zijn enorme poot teruggetrokken om fel naar hem uit te halen. Daar had hij ook wel wat voor bedacht. Haastig wierp hij haar Pokéball recht naar de Emboar toe, waaruit de Trapinch verscheen. “Calliber, Bite!” Direct beet ze met een vrolijke blik in haar ogen in diens massieve poot. Zo kon je Pokémon ook gebruiken. Ow wauw, de Emboar begon wat verward met het vastgebeten poot op en neer te slaan, alsof Calliber daardoor hem zou loslaten. Wat naïef. Oja, maar zijn taak was om de… O jeetje, Piet kwam al woedend op hem af, klaar om hem eveneens te wurgen. Geen zwaard? Tsk, een neppe piraat.

Huh? In zijn ooghoek had de jongen wat zitten porren aan zijn wond, maar scheen uiteindelijk mee te willen doen met de actie. Zo, dat duurde even. Al was het sneller dan de meeste die brandwonden opgelopen hadden, de gingen meestal eerst een tijdje lopen janken. En holy Mew! De jongen haalde een luid brullende Charizard tevoorschijn. Het was beter dan de wanna be Simba Pokémon die ergens nog rond dartelde met diverse aanvallen, net zoals Revolver. Maar een Charizard, dus, kijk, dat was een échte pyromaan Pokémon! Hij moest het doen met een kip die toevallig kon vechten. ‘Sterf!’Oja, wacht, Piet stond nog recht voor hem met zijn handen die zijn kant op gingen. Ciro snoof kort. Eerlijk gezegd, wilde hij wat van het gevecht meekrijgen dan elk moment nogmaals gewurgd te worden door de man. Ciro kwam snel overeind en de man lanceerde zichzelf ditmaal op hem. Hoe zwaar Piet ook mocht wezen, hij wilde het zeker niet op zich hebben. Eens zien, de man hield zijn handen recht voor zich, dus… Hij dook naar beneden, de handen ontwijkend en schopte naar zijn Seedot’s. Direct hapte de man naar adem en verliet een luide rij scheldwoorden zijn mond. M-Maar. De man kwam nog steeds recht op hem af, zijn benen naar zich toetrekkend. Snel stapte Ciro opzij en direct kwam hij oog in oog te staan met een zeer pittige combinatie van Fire aanvallen. Een Heat Wave in combinatie met een Flamethrower wat elkaar in kracht liet toenemen en regelrecht op de Emboar afkwam. Dat was een prachtig gezicht. De reden voor een Charizard en niet een kip met steroïden. En de bruine stip, oja, Calliber! De Pokémon wist zichzelf echter te lanceren, nog net de vlammenzee ontwijkend die vlak onder haar de Emboar raakte. De jongen zuchtte opgelucht, dat scheelde een boel. Het scheen nog niet voorbij te zijn, want ooit kwam de Trapinch neer en deze kwam regelrecht neer tegen Piet’s rug. Alsof hij een cartoon keek, was enkel dat laatste zetje nodig om de kapitein het water in te laten plonzen. Direct barstte Ciro van het lachen, waarop eveneens Calliber de grap in zag. Dat was een geniaal gezicht! Eerst de klap bij zijn ding-dong en dan kwam hij door een vliegende Trapinch in het zeewater terecht. Die Piet keerde ten minste terug naar zijn natuurlijke habitat.