... What? +Ciro

Een mysterieus antwoord volgde uit Nathan, voordat Rifle andere plannen had. Wat bedoelde hij met “voor nu”? Ging hij binnenkort dan overschakelen naar een coördinator? Ach, veel kreeg hij niet meer mee na de klappen van de kip, enkel Nathan’s gelach. Fijn weer. Hopelijk werden de rollen omgedraaid en werd hij geschopt door zijn Lucario. Moeizaam kwam Ciro overeind, zijn hand steunend tegen zijn voorhoofd. Zijn hoofd bonkte en het duurde een tel, voordat hij weer een gevoel van evenwicht had. Toen hij omkeek zag hij een glimlach op Rifle’s gezicht staan die omsloeg naar angst. Was hij zo weerzinwekkend of..? Ciro keek kort naar de richting waar de Combusken keek, tegengestelde kant waar Nathan naar keek en zag een groep Hoondoom’s en Mightyena’s hun kant op rennen op de voet gevolgd door politieagenten. Kom op, weer? Werden die agenten er niet moe van? Ciro liet zijn schouders zakken en knikte richting Nathan om verder te rennen. “Rifle, Ember!” Direct vuurde de Combusken weer een vlammenzee richting de Pokémon, vooral de bomen verbrandend op zijn pad. Dat scheelde weer wat tijd. Spoedig rende de Pokémon weer achter zijn Trainer aan wiens lichaam niet meer op een rap tempo meer kon rennen. Het was meer dan de Cooper test. Intensiever, zelfs! Je werd in plaats van cijfers achtervolgd door bloeddorstige honden en politieagenten met wapens. Nou, als ze dat op school deden haalde iedereen wel een tien… Ach, rot op gedachten, focus op het rennen!

Eveneens Nathan ging in de aanval en liet zijn Lucario diverse Aura Spheres op de politieagenten afvuren. Ze kwamen pal naast de vlammen neer en zorgden hier en daar voor een explosie, regelrecht voor de Pokémon. Dat was dus een explosieve boodschap. De jongen maakte inmiddels de opmerking of de agenten nooit moe zouden worden en hierop reageerde Ciro enkel met een kort sussend gebaar. Gewoon die agenten bombarderen met aanvallen. Hoewel… ze konden zeker iets doen, al betwijfelde Ciro sterk of Nathan transformerende Pokémon had. Hé het was het proberen waard en misschien kwam hij op een ander idee? Ciro waagde het er gewoon op. “We zouden onszelf kunnen repliceren als het ware door een Ditto te gebruiken of iets dergelijks en de politieagenten daarachter te laten rennen?” Achteraf gezien was zijn ontmoeting met Tanguy daadwerkelijk handig geweest, of beter gezegd, “De Drieling”.

Helaas, Nathan had geen Pokémon die kon transformeren voor zijn kloon-idee. Direct liet Ciro zijn schouders teleurgesteld zakken. Nou, daar had hij ook weinig aan gehad en de ander kwam zelfs amper met een initiatief. Was het doden en ondertussen verbranden van de bossen echt een goed idee? Nou, het was zeker leuk, maar of dat handig was? Zijn benen begonnen pijn te doen en zijn hoofd was ook nog niet geheel in orde. Pijn, nog leuker. Oké, er moest echt wat gebeuren. In alle haast kwam hij op een tweede, meer krankzinnige suggestie toen zijn blik richting Rifle gleed. “Wat als we dummies van onszelf maken?’ Hetzelfde concept, maar net iets anders. Als ze snel onderdak vonden, kort van stro dummies maakten zou het moeten lukken. Een politieagent kon een dummie niet van de echte onderscheiden, zeker wanneer het terrein gehuld zat onder vuur.

Ja, hoe kwamen ze nou inderdaad aan de spullen? De afleiding had hij echter al in zijn achterhoofd zitten; een intense bosbrand, gepaard met een boel rook en met iemand met tig Fire types werd dat geen probleem*. “Gewoon de bel in de fik steken met wat rook, werkt prima,” Antwoordde Ciro alvast betreft het verkrijgen van tijd, maar goed, de spullen. Ze bevonden zich in een bos, maar een houten dummie gebruiken zou zinloos zijn, dat ding verbrandde te snel. Hmm, misschien hoefde ze geen plantaardig materiaal te gebruiken. “En betreft dat eerste, Pokémon cosplayen met stukken van onze eigen kleren,”

*Een Charizard in een Anitapakje leidt genoeg af~

Oké, aan dat antwoord had Ciro weinig aan gehad. Natuurlijk had Nathan wel iets voor de brand, evenals hij, maar het bleef de vraag hoe ze de dummies zouden maken. Eerder dacht hij er nog over om dus gewoon hun Pokémon te gebruiken, maar Rifle reageerde direct al met een diepe frons op het idee. De poten van de Combusken kwamen ook dreigend dichtbij, gereed om weer twee rake klappen uit te delen. Op tijd hief Ciro zijn armen omhoog. “Oké, oké. Iets anders,” Zijn blik gleed haastig over het landschap; bomen en struiken. En… een markt? En daarachter, huizen? Hadden ze letterlijk een andere stad weten te bereiken? Maar goed, Ciro duwde de verbazing weg en merkte daardoor direct de vruchten op die op de markt verkocht werden. Kokosnoten en ananassen. Ja, daar konden ze wat mee! Breed grijnzend keek hij Nathan aan. “We kunnen altijd nog wat vruchten gebruiken?” Zijn goede humeur ging verloren door het steeds luider wordende geluid van hondsdolle Pokémon en de agenten. Veel tijd hadden ze dus niet meer. “Tijd voor afleiding, Ember!” De Combusken vuurde zijn Ember ditmaal weer op de bomen, die direct in de fik vlogen. “Trap ze weg,” De Combuske schoot op de boomstammen af, haalde fel uit met zijn achterpoten waardoor de in de fik staande bomen richting de politieagenten e hun Pokémon vielen.

Het werd inderdaad hoogstens tijd voor de dummies, zoals Nathan al aan gaf en direct snelde Ciro zich naar de markt. Braaf even wat eten halen, terwijl het klaar voor het oprapen lag was niets voor hem. Nee, hij wilde liever stelen. Direct toen hij het park achter zich liet draaiden een boel hoofden naar hem, ondanks de drukte. Alsof de spotlight op hem gericht werd. Ach, boeien. Ciro snoof, stapte op de eerste kraam af, graaide simpel een kokosnoot en een ananas uit een van de manden. Direct begon de verkoopster luid hen uit te schelden en stapte ze woest op hem af. Een oude tante achter hem aan voor twee vruchten, niet de eerste keer. De mensen leken hier echter aan de oude kant, daadwerkelijk oeroud, met dunne grijze haren en met een rollator. Hier en daar liep er een vrij "jong" iemand rond wiens gebit niet in een potje was verdwenen. Zo te zien werd dit een eitje. "Nathan, deze is alvast voor jou!" Ciro wierp de ananas recht naar de groenharige jongen toe en versnelde zijn pas door de drukke markt. De vrouw had het inmiddels opgegeven en was verdwenen in de massa. Nu nog de andere componenten, iets wat hij ditmaal aan Nathan zou overlaten.

Aan Nathan’s kant ging het zo te zien niet veel beter voor het vinden van de restende componenten. De tijd tikte gewoonweg door en Ciro besloot weer maar het initiatief te gaan nemen. Iemand moest het uiteindelijk doen en toevallig viel hem wat kussens verderop op. De kraampje werd echter niet heel druk bezocht en de verkoper prijsde al luid schreeuwend zijn producten tegen de drukke stroom mensen. Interessant, al was het natuurlijk minder druk bij de man en de kans groter dat hij betrapt zou worden. Tenzij hij van de drukte gebruik zou maken. De jongen knikte kort naar Nathan met een veelbetekenende grijns op zijn snoet en baande zich een weg naar de buitenste stroom van de mensenmassa. Oké, heel snel en soepel te werk gaan. Met de grijns al verdwenen van zijn gezicht liep hij het kraampje voorbij, struikelde over niets in het bijzonder, maar trok zeker de man’s aandacht. Oeps! Oké, niet de bedoeling. Wrijvend over zijn pijnlijke stuitje hees hij zichzelf weer overeind. Heel soepel. De man liep inmiddels om zijn kraampje heen, recht nar hem toe. Deze keek hem bezorgd aan, waarop Ciro snoof. Medelijden had hij op dit punt niet nodig. Enkel een kussen. Direct greep Ciro een dichtbij zijnde kussen vast en wierp die tegen de man’s gezicht aan. Direct schoot Ciro in de lach, maar wist op tijd zijn aandacht op de kussens te richten. Jammer, maar hun taak ging voor. Met de kussens in zijn handen verdween hij weer in de mensenmassa en wist de opvallende groene haren van Nathan terug te vinden. De man was echter minder oud en kwam aardig in de buurt van hem, maar door zijn lengte kon hij hem amper zien. Kort zijn had zo zijn voordelen. “Opvulling,” Zei Ciro, wenkend naar de kussens die hij in zijn armen droeg met op de top een kokosnoot, “Nu nog touw, huh?” Als hij het geluid van hondachtige Pokémon en brandend vuur in de verte niet hoorde, zou hij haast denken dat hij gewoon “boodschappen” zat te doen met Nathan.

Nou was het daadwerkelijk Nathan’s beurt. Hoewel het Ciro maar ruw vergaan was, scheen Nathan binnen enkele tellen al terug te keren met touw in zijn handen. Nou, waarom had hij er niets leuks van gemaakt? Dat kwam als een milde teleurstelling voor hem, maar op dit moment was het wel slim om juist niet op te vallen, al waren hun schappen vrij… opvallend met de kussens, twee vruchten en nou het touw. Toen Nathan weer bij hem had gevoegd, was het moeilijk om een grijns op zijn gezicht te onderdrukken om Nathan’s opmerking. Ja, nou was het tijd om dummies van hun twee te maken. Nooit verwacht dat hij het eens moest doen, maar of dat de beste smoes was? Zonet had hij een groep piraten nog in de fik laten vliegen. “Even wat rust eerst vinden hoor, of het is natuurlijk Sesamstraat, dan kunnen we gewoon gerust een dummie maken,” Over Sesamstraat gesproken… Nadenkend keek Ciro omhoog, naar een rustige steeg lopen, “ Ik zou denk ik de mijne… um… Siroop noemen, een muppet die Cookiemonster’s broer is en alleen maar siroop drinkt. En jij? ” Prima idee, toch? Ach, eerst werd het tijd voor Siroop in kwestie. Ugh, hij kreeg er honger van… FOCUS! Ciro liet de spullen los en duwde de kussens naar elkaar toe en begon aan de bovenkant de kokosnoot op te plaatsen. Nou nog het touw. ijverig trok hij het touw stevig om de middel ervan heen, terwijl zijn blik kort naar Nathan’s creatie schoot, benieuwd of het hem lukte.